пак (прил.) - во (предл.)

„Пак со жена! Пак со домаќинка, пак послано, опрано, закрпено, месено, испечено, пак во редот на луѓето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А Карабоја извади 146 јагниња, јариња, 68 продаде, 5—6 закла преку лето и пак во булукот останаа 120.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На ливада росна го чекаш ти мај ништо не превземај пивото дај целиот живот кичмата виткај ти пак во Сарај, а тој во Дубаи
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Над него, од висината на коњот, стоеше стражарот, го стрелаше со очи а корбачот му се потресуваше бесно во раката, готов да засече пак во овие клапнати раменици.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
112. И овие констатации резултираат од Мисирковите лични доживувања во ова време, кога тој беше префрлен од Белград во Шабац и потоа пак во Белград.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И опфаќајќи ја потоа со погледот постројката врз која седеше и која беше на завршување, Аргир додаде замислено: - Којзнај кога ќе дојдат пак во овој крај мајстори...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се врати пак во спалната и седна на креветот. Му се јаде а нема што.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„На каков клин?“ не сфати Мирон; и пак во своето тапо настојување, не сфати: „На врбов. Потопен во света водица и опеан со псалмите Давидови.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Имаше во тој негов поглед и морална поткрепа и заштита и радост и гордост...и пак во таа сала во која скоро половина од присутните беа мајки, ја барав, ми недостасуваше мама...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„... Потоа отидов во котларницата каде што ја имав скриено пушката, ја наполнив, ставив фишек во цевката и со пушката откочена, на готовс, тргнав кон канцеларијата на директорот со пушката пак во најлонската вреќа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кон ручек пак в автобус, пак стоицизам и... крај!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Беше сигурен дека ќе ги качат на бесилка. А ете ги пак во судот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И кога уловува риба, по долго колебање, ја пушта пак во водата и полека, со насмевка на лицето, умира.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нели мамо, нели најмила мамичке, нели нема веќе вистински да одиш пак во Индија? – одвај се воздржав да не се расплачам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Си мислат дека пукањето било за мене и ме вратија пак во Костур.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само малку некаде ќе се подотвори и пак во бело ќе се завитка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се пикнавме пак во колибата, си легнавме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако не ти чини, вели Манол, оди пак во партизани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
9. Ме вратија пак во Битола.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе го враќам пак во Битола.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лекарите ми ја чистат, го требат месото скапано и пак во гипс ми ја повиваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кога денот се прикраде пак во неговиот прозорец со онаа негова нерешителна виделина, во која будењето траеше долго, првото, што успеа да го открие, беше едно малечко, питомо главче, со две долги увца, кои по својата боја и по тоа како беа порастени многу потсетуваа на два листа од една мека тревка, што расте по висовите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Им се предаде на Грците, кои по долги распитувања, го префрлија пак во работен баталјон составен од заробеници и дезертери.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ој ти земјо пуста да си од тебе сме пак во тебе ние сите ќе влеземе да ни јадеш бели меса да ни пиеш црни очи ... (Песна што еднаш ја соопштил Лозан Перуника.)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ме повикува врсникот Неделко Шијак, пак шепотел со стиснати шепи на градите божем држи рабови на миросано платно со кое си ја штити душата од отровни повити, но Богоја Гулабарин, Пане Долгманов, Цветко Грнар и Илчо Просинек, веќе се здоговориле ојуначени од ракија да ги здружат сурите волиња во две двоколки и пак во ново јунаштво се клештеле и се подбуцнувале со лакти превесели и за свадба; со сладосни гласови од кои и птици ќе се разбуделе го распрашувале старецот кога ќе се стрчне подмладен и избричен кон цицлестата Фиданка да ѝ го покаже мускулестиот стомак и сѐ друго што е машко на неговата ластареста става; им говорел со ѓаконска самоувереност - Ќе дојде потоп, господ ќе ме држи да не потонам а вие ќе пекате по мене и ќе ме молите ропски рачињата извалкани да ви се држат за учкуров, да ве влечам по бранови и пени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По пат долг и прашен од далеку вјасам, се наѕире село во зеленила цело, и шупелка ѕуни и се слуша гласот, пак во тебе мое, јас се враќам село!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Загледај во сите осамени, сите разделени, и сите ледени врвои и сите ливади зелени, и чуј - додека твоето крило над нив морно се вие како немирно во нив моето срце бие! Не слетувај галебе мој, врати се пак во јатото.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Пак во ракава ми пикна чоколада.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Со револверот пак во своите раце, Фезлиев се смирува.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Погледнуваше во лозот, погледнуваше во резултатите па пак во лозот, па пак во резултатите, менуваше бои, срцето му тупкаше, а потоа пожолтуваше, го кинеше лозот со ифрит во душата и го фрлаше весникот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го гледам така во лицето, па во џамаданот, па пак во лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се враќаме пак во собата, зачадена од цигари и од миризби на овошје.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Татко после нѐ глави кај калуѓерите од манастирот и си замина пак во Преку.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)