Ова чувство на премин - да се биде помеѓу состојби и оттука во самиот процес - посебно е очигледно за Бојсовото исклучително чувство за површина или текстура, различните „допири“ што ги поседува материјалот -мек или тврд, флуидно мазен или рапаво груб.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Општествената димензија на Бојсовото дело - вклучувајќи ги политичките и образовните активности, кои ги сметал за неделиви од својата уметност - го одразуваат неговиот обид другите страдалници да ги запознае со неговата рана и со можноста за нејзиното излекување со топлина.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Бидејќи само Органџиев знаел како пристигнал динамитот во Велес и оттука во Солун, властите не можеле ништо повеќе да дознаат од тоа што веќе го знаеле.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Што било за него искачен на својот коњ, бинеџија, и придружуван од своите сејмени, за три дена да стигне од Лазарополе во Солун и оттука во Константинопол.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Камењата и дрвјата стојат едни наспроти други како кристалното саќе и течниот мед. (Камењата покрај тоа ги претставуваат и скалите на кои Бојс бил ранет за време на Втората светска војна.) И тука главната тема е преминот на метаморфозата.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)