Ќе го товарите на коњ и ќе им го однесете на оние продадените од Тополчани јали од Тројкрсти; тие, ако сакаат, нека го закпаат, а ако не, ете ви ја Црна; по Вардар дојде, Црна нека го однесе.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Отсега ќе ви се зголемат давачките, ќе морате да плаќате даноци за сѐ што подигнавте. Сами сте си виновни.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во Потковицата, рече, ниту имало досега, ниту, пак, отсега ќе има српски гробови.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Но таа помина пред Боцевата берберница во едно убаво пролетно утро, со ведро крената глава, и Соколе веднаш почувствува дека е свршено со мирното созерцавање и дека отсега ќе ја чека само неа.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Не! Ние не можеме да живееме без идеали: само нашите идеали отсега ќе треба да бидат почисти од понапрешните.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но иако и двајцата се сложија со тоа, сепак Павле не го поткошкна баш онака палтото, како што правиме обично со старите алишта за кои мислиме дека не се повеќе за пред свет.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Му одаде Павле достојно признание на палтото и ѝ кажа на жената да не го става в орман - отсега ќе го носи само покуќи.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Инаку, сестра ми Фелон и зетот Џеф Колби деновиве влегуваат во нов џоинт венчр (отвораат продавница за сапуни и чаеви), а патем од хоби се вселуваат во семејната резиденција на Партизанс Булевард на местото на нашите родители Блејк и Кристл, коишто отсега ќе живеат во новиот апартмент во Карпош Сити.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Можеби некој некогаш ќе знае да ме прочита.”
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Еве, ова е почеток на романот што отсега ќе го пишувам.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
И дека отсега ќе биде добар.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Па да, што мислиш, во евра отсега ќе броиме. Се бориме за придружно членство.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
1. Времеполов „Времето не минува“ Пол Елијар Во аулата на парискиот музеј „Orsay“ (некогаш железничка станица) на една од централните скулптури се претставени четири девојки, кои со испружени раце го држат светот, но, тој, сепак, како да им се измолкнува.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Ама посиромашки, ама со голема мака, како досега и отсега ќе се бориме и ќе живееме!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
— Браво, ми вели Нина Шчепкина, што имате завршено? — Гимназија, велам. — Отсега ќе кажувате два факултета.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Пропуштивте само четири часа. Отсега ќе сте редовни и ќе совладате.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
„Ме радува што оркестарот се зголемува“ рече наставникот.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
- Како досега што беше и отсега ќе бидеш наш курир.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Но, овде наша цел е љубовта, а не смртта, љубовната напивка, а не отровот.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Името на читателката на оваа приказна, значи, отсега ќе биде Асенета, според жената на прекрасниот Јосиф, а тајното име на читателот ќе биде Аристин, како што се викал еден писател во XII век.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Првиот извадок е земен од прочуената ултраконзервативна хит-книга The Closing of the American Mind (1987), на сега веќе покојниот американски професор Allan Bloom.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Со духовниот живот отсега ќе владее принципот на уживање.”
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Другиот цитат е од книгата Пораз на мислењето (1987), чијшто автор е и кај нас познатиот француски публицист и филозоф Allan Finkielkraut.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)