Тоа не е толкување на појавата, туку нејзино укинување – со тоа што индентификацијата се срамнува до рамниште на идентитет, со тоа што желбата се сведува на идентитет.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Наместо да ја испитуваме логиката што го проткајува преобликувањето на хетеросексуалната култура од страна на машката геј-култура, ние би набљудувале како вторава ги препознава, на оној начин што го консолидира идентитетот, веќе присутните геј-значења во хетеросексуалната култура.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Тоа е одрекување на самото постоење на геј-културата – укинување на машката хомосексуалност како особено културна практика.
Да беа Милдред Пирс и бродвејскиот мјузикл само кодирани претстави на геј-идентитетот, ќе очекувавме дека отворената, изречно геј, излезена и горда, идентитетски заснована култура на постоунволската доба одамна ќе имаше раскрстено со нив, зашто денес геј-мажите имаат пристап до она вистинското, до нецензурираните и директни претстави на она што тие се: веќе не мора да се помируваат со кодирани и фигуративни верзии и не мора толку да се мачат да ги преосвојат.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Во таков случај позајмувањата, особено културните, стануваат посвесно и поскоро.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)