ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Следната недела, кога возрасните влегоа во куќата на доктор Ауербах, а децата трчаа по градината, јас го замолив Рајнер да си играме со нашите сенки.

Рајнер сакаше и тој и јас да студираме философија на Виенскиот универзитет, јас посакував со него да го остварам сонот кој некогаш го сонував со брат ми Зигмунд: да живееме заедно во Венеција.

Јас сакав да го прашам што е тоа што го израдува, а и тој како да сакаше да ми каже нешто, но неговите родители, кои седеа на блиската клупа, ја забележаа промената: “Рајнер се насмевна,” викна мајка му, татко му дотрча, но тагата одново беше паднала по лицето на нивниот син, и неговиот поглед се изгуби во празнината.

Нашите два света одново беа еден, и тој заеднички свет го исполнувавме со мечтаења.

Излеговме од дома испратени од потсмешливиот поглед на мојата мајка. Молчевме сѐ до неговиот дом.

Си ги држевме рацете – некогаш се држевме така, и зад живоста на телото чувствувавме мекост на душа, потоа зад живоста на телото не чувствувавме ништо, а сега, преплетени со телата кои предвреме навестуваа старост, одново беа присутни нашите души, иако изладени, иако кршливи наместо меки, но сепак ги чувствувавме тие нејасни потреперувања на душата.