одвај (прил.) - се (зам.)

Имало кози кои одвај се извлекувале, го спасувале животот по долгата опојна прегратка на незауздивиот прч.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Човекот со брадичката како од сон се стресе, одвај се сети и прошепоте: - Брате Гоце?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Низ малите железни решетки одвај се пробиваше малечко снопче сончева светлина.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ти еднаш спомна дека, гробот божем му бил оној што одвај се распознава до црковниот олтар.“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го обележив кругот со шилестото на казмата. При првото обележување, линијата заради тврдоста на земјата одвај се забележуваше, моравме да поминеме уште еднаш.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа беше голема возбуда, но промената беше таква што одвај се забележуваше и ние продолживме со нагаѓањата: ќе смени сосема брзо, не ќе смени, ќе сврти на песочна, не ќе сврти.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Марко се свртува и гледа: разградено е лозјето, по меѓата расте млечка и ниска капина, малку погоре се накрева камењарот до подножјето на суриот рид, а над ридот одвај се мрежи бледната синевина на небото, во која секаква појарка мисла избледува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тука е најзгодно местото да ја види, мирно е местото, уличката одвај се провира покрај рекчето, тука таа минеше секиден пролетоска со својата другарка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Далечниот Пелистер одвај се оцртува, нежно, бледолилав, крушовските планини, таму кај што заоѓа сонцето, ги прекрива просто една трепетна виолетна завеса, сенките наваму стануваат сѐ поизразити и позатворени, се гледа секое прозорче во градот, во кој се издига на безбројно места темното зеленило на тополите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој зборуваше сѐ потивко и последните зборови одвај се чуја.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И наставничката одвај се воздржуваше да не се насмее.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пукна вистинска експлозија, што ги зафати и машките.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„'Двојната Лота', наставничке!“ извикав. Сите девојчиња фатија да се смеат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Да е видел господ син мајка да удави, дали се чуло и видело некаде! — писнаа и двете жени и одвај се искуба мајка му од неговите раце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Белким не — ја утеши Бајракот и седна на миндерлакот во „убавата" Јорданова одаја, па и се обрна на старата: — Викни го нека излезе побратимот, го бара еден од неговите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ти водам уште еден, бабо Цвето, — промрмори Бајракот и веќе ја отвараше вратата на малото куќарче од Јордан Алимаска, кое одвај се држеше плитар на плитар.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Келнерот одвај се движи меѓу преполнетите маси, потонати во крајно распалена; страсна расположба.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сенка од некогашната здрава и убава Бојана, сегашната Бојана, жена со проретчени бели коси, поцрнето лице, поднаведната и опадната, одвај се држеше на нозе, повеќе од силен страв отколку од некакво радосно возбудување.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Одвај се здржував да не се издадам...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Реката мрзливо ползеше крај колибите. Таа непрекинато се влечеше и се провираше низ камењата, коишто одвај се белееја и ѕиркаа во темната ноќ.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Андон се залула, удри со трескот во ќепенците од еден дуќан и одвај се задржа на нозе...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Одвај се држеше на нозе. Но не од лошо. Од што му беше убаво, преубаво.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На источниот ѕид од колибата беше мало прозорче, со заматено стакло, низ кое одвај се пробиваше дневната светлина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На секој приговор, има одговор: “Па, тоа е само претстава”, а вам желудникот сеедно ви се грчи и одвај се воздржувате да не го прекинете гледањето.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Потоа ќе ја здиплеше изветвената карта на која одвај се распознаваше слободата И на која уште светкаше огнот на вкрстените мечови Врз белата пепел на предците.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Досегашното наше работење, особено востанието, беше необмислена младешка работа, но тоа ни се простува, едно, зашто досега ние бевме млад народ што одвај се проникнува со своето национално самосознание, а друго, зашто досега, не живеејќи како одделна национално-религиозна единица, се наоѓавме под влијанието на разни национални и религиозни пропаганди.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
ЛУКОВ: (Одвај се воздржува.) Јас мислам дека во однос на Вашата сосетка ние се разбравме, госпоѓо Христова?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Во зглобовите се вгнездува вкочанетост и длетото одвај се движи во неговата рака.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Павле! - ламбичето одвај се држи меѓу вкочанетите прсти.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ноќта е долга, одвај се истргува, одвај се одгрнува. Не му попушта лесно на денот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одвај се одбранив за да не збирам муви по мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ајде, вика Левтерија одозгора. - Ајде, велам јас, и одвај се одлепувам од местото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Откако се збогува со својата сопатничка, Марија сакаше да ја врати прекривката, но жената ѝ рече да си ја покрие главата додека поминува низ дворот и да ѝ ја врати на влезот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Патничките, чиишто лица одвај се гледаа под бледата светлина на една светилка во дворот, останаа неподвижни сѐ додека жената со војнички изглед не им дозволи да се слезат со неколку едноставни наредби, како да им се обраќа на деца од градинка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во треска, одвај се држеше на коњот, стигна во градот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Децата како засечени стебленца бргу почнаа да венат, одвај се движеа по дворот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Одвај се качи по неа, а потоа мачно и веднаш се симна, брзајќи да одговори на моето прашање: „Каде е просторијата за социјален надомест?“
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Одвај се сеќаваше зошто воопшто се побунил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не чувствуваше љубов спрема неа и дури одвај се прашуваше што се случува со неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Петре си купи уште еден ѓеврек и одвај се истави од убавата глетка.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Патот доаѓаше до над куќата на Симона, и толку. Натаму одвај се распознаваше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Убавите бели и црни мермерни крстови одвај се наѕираат низ шибјето, а надгробните плочи не се ни гледаат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Одвај се созедов. Гласно реков, како Бог да ми беше сведок, соговор­ник, во тишината на смртта: „Леле, леле, црна јас, да останевме, тука ќе ни беше гробот!”
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Чучулигата, во синото небо одвај се гледаше и личеше на мала црна точка.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
-Му налетав на еден в прегратка. Помислив дека си ти. Одвај се извлеков! Има такви, држат цврсто.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
ТЕОДОС: Пак за тоа? ТОМЧЕ: За тоа... ТЕОДОС: Нема повеќе зборување за тоа!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Со метлата прават ѓубре, наместо да метат! (Од сламката од лутина, не може, и не сака да го види Томче, кој веќе стои близу до него уплашено и молбено свиткан и одвај се осмелува пак да го ослови.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ај, оди ти, да ти, бре, ти... - Јас ли? Не. Јас бев пред малку. Нека оди некој друг. Одвај се стоплив...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Молежливиот шепот се губи во болното офкање, замолчува, одвај се насетува неговото дишење и кога му се враќа свеста, тогаш со глас што одвај се слуша, тој пак моли, проколнува, пцуе...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Некој се кара, некој пуши, некој што може да стои зафатил место додека крај него некоја бабичка или некој старец одвај се држат на нозе.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Целата уличка се наполни со нив. Одвај се разминуваа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Одвај се додржуваа на нозете што внимателно ги спуштаа на земја попреку, вкопувајќи ги колку што можат, за да не ги повлече надолнината.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сопственото прашање му стана смешно така што одвај се воздржуваше да не ја изгуби сериозноста од лицето со која го постави прашањето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа на Едо толку ми се допадна што одвај се воздржуваше да не се насмевне.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Одвај се забележува дека дише.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Просто се чувствував како да се борам со злото во мене. Одвај се извлеков од лошите мисли.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Морам да признаам дека одвај се воздржав да не му плеснам една чаша в лице.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- А јас не трпам шпиони – ѝ одговорив уште погрубо. – Ти си ме шпионирала, сè си слушала, сè си гледала, инаку од каде би можела да ги знаеш сите тие нешта за мене? – одвај се воздржував да не збеснам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- И јас сум била некогаш на твои години – ми одговори мирно таа и одби да го продолжи разговорот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Но, ти обожаваш да спиеш до пладне и одвај се извлекуваш од кревет – ме потсети татко ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)