овде (прил.) - го (зам.)

Но, што ќе спечалиме, овде го оставаме, по кафеаните.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Стојче тврди дека таков нема да биде кога ќе се врати во Скопје и дека ќе им расправа на своите оклеги оти не е толку слатко парчето леб што тој овде го печали.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кумарасвами, кого овде го следиме, упатува на одредени земски паралели.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во нејзините толку убави и толку сини очи сликарот го виде и го осети собрано и згаснато сето она што овде го возбудуваше и сладосно го измачуваше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сите негови спомени од далечните години, после... тажните писма од Бимбила, фотографиите од синот и внучињата што не ги стегнал ниту еднаш на ранетите гради, и сјајот во нивните очи од новиот, слободен живот таму - сето тоа му беше слеано и дишеше во топлиот трепет на таа незаборавна, светла и мирисна мугра од пред дваесет години, што овде го галеше и постојано го измачуваше со најмилото: мечтите, младоста, љубовта и тешеше во најтешките часови...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Најпосле, ова што овде го работиме и не е твоја професија.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А Живко го тешеше: тоа е зрно црн пипер а не сачма за крупен дивеч, може да ти замени пломба на заб; тоа ти е терзиски конец, а не врвца за опинок, можеш да ја џвакаш ама не и да ја голташ; тоа е дафинов лист, а не еврејска кожа, можеш да го исплукаш и да го залепиш на слепоочник од урок; тоа е говедско, а не биволско, сечкано, а не мелено, ако ти е тврдо тоа е од бутот, а не од плешката; тоа е малку свинско, а не од крмак, да ти омекне на жлебината, ако не ти пречи на верата; се ставаат и други мевца, од телешки до јагнешки, ама по малку, башка од тоа тие се топат; некои ставаат и месо од мечка, тоа е црно, овде го нема, ама на ширденот му дава посебен шмек на дивина; а тоа ти е обичен лут пипер, а не црн барут, можеш да се закашлаш ама нема да експлодираш, гарантирано. Маде ин Прилеп.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Она што Јакобсон овде го кажува е прифатено од Жорж Мунен, француски теоретичар, кој преведувањето го согледува како низа операции чие поаѓалиште и краен продукт се значења и функции во рамките на една дадена култура.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Луксузот што овде го гледаме, дури и ако делумно ни се допадне, секако има сосем особен стил.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Венценосецот? Зарем овде го фрлаа в очај!?“
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Нивото на свесност може да биде претставено со овој, и преку размислувањето, да биде во интеракција со првиот лак, со нивото на акција, преку размислувањето.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И пристапот на реавторизирање којшто овде го опишав не е едноставно процес на “укажување на нашите позитив­ни страни”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тие го историзирааат посебниот излез.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Можеби пристапот што овде го опишав за деконстукција на нарациите и знаењата со кои индивидуите живеат, не се сосема различни од работата на Дерида на деконструкција на текстовите (1981).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Така што дури и да продолжи постоењето во некој друг свет, по смртта во овој, тоа постоењето во тој друг свет ќе биде само утеха.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се накашла. „Треба ли да веруваме во ваквите инфантилни претстави?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На тој начин сите ужаси, страдања и тешкотии во животот се одредени да бидат избришани; животот по смртта, со кој се продолжува нашиот овоземен живот, ни носи на сите нас совршенство кое овде го пропуштивме.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А и ако на некој друг свет се оствари правдата за она што било изгубено овде, ако таму на онеправданите им биде вратено она што овде го изгубиле, тоа не е враќање на исполнувањето на животот, тоа е само утеха: она што во еден миг е изгубено, никогаш повторно не може да се надополни, затоа што изгубеното било потребно токму во мигот кога исчезнало.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја разбрав љубовта твоја кон Христа и кон Бога и твојата посветеност кон нас, Македонците, и поверував.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И тогаш, подзастанувајќи малку, овој меѓу вас што во тој миг ме засени со својата речитост и разбирање на Словото Божје што ви го пренесував, рече: ’Јас, татко, како што гледаш, го следев и го разбрав секој збор што ти овде го кажа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Според него, тутунот овде го донел од некаде лично врагот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бидејќи е сосем природно со богот на „јужните варвари“ преку морето да ни дојде и нивниот враг, односно со добрите работи што се внесуваат од Запад да дојдат и лоши.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Понекогаш овде го фаќаше и лека дремка, блажена дремка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уништувањето, исчезнувањето на татковата библиотека, можеби во крајна линија ќе значеше вистинско замолчување на една од можните варијанти на историјата... Потрагата продолжуваше...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XVIII Судбината сакаше во мојата сложена дипломатска мисија да се најдам во Картагина во времето кога владетелската арена принудно ја напушташе стариот Хабиб Бургиба, верувајќи до последниот ден оти е непобедливиот Југурта, а овде го продолжуваше своето владеење со својата далечна Палестина - Јасер Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На друго место барајте го, овде го нема! и токму сака да стави шеј што ѝ го подаваат врз купот, кога купот почнува да се лула и да се поткрева.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И овде го среќаваме принципот на Канонот на Вечно Нагорна Линија: човек сѐ повеќе и повеќе се оддалечува од почетната точка, за одеднаш повторно да се најде во неа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Овде го чекаа други грижи, реални, допирливи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таквото езеро го привлекуваше човечкото око низ историјата: на Римјаните кои овде го изградија патот Виа Егнатиа и го основаа градот Лихнидос, на Византијците, на православните, кои направија од Охрид доминантно место во својата сфера на влијание.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Никогаш не го игнорирам сомнението - и овде го прекинав мојот одговор.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност чувствував дека ваквата моја двосмислена констатација се вклопува во шемата на Грофот и на неговото гледање на случајов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Чуден е тој твој Господ, велам, што ти се јавува да направиш столче а божем останал негде далеку и овде го нема“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Читајќи ги тие книги, дознаваше дека, всушност, не постои никаква граница меѓу животот и смртта: сеедно е дали овој живот овде го живееш или оној другиот горе: никаква разлика во тоа нема.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- А сега внимание! – им свика. - Овде го имав првиот бакнеж. Да, точно под дрвото.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тоа овде го има насекаде, тоа е најтажната сцена на светот, потажна од бедата; потажен од оној кој проси е човекот кој јаде сам пред другите.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Списокот на авторите кои со оваа тема отворија ново поглавје во уметноста е голем, но просторот што овде го имаме е премал за да може да ги опфати баш сите значајни имиња (а и ги има многу).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Измешаноста обично настојува да ги поништи разликите но, овде го истакнува сјајот на секој од составните делови.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Имав запишано, а тоа овде го разбрав подоцна, за моја фатална и непростлива грешка, дека Албанците најмалку што треба да направат за Фаик Коница е првин да ги пренесат неговите посмртни останки во земјата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
За комитетот тие овде го имаа тој Војнета што ти го споменав.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа што овде го доживувам не може да се напише на една ваква бедна разгледница од 10 penny.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Моето воодушевување ќе се обидам да ви го доловам кога ќе се вратам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)