овде (прил.) - седи (гл.)

Стално сенката е коса над зраците што ја носат се открива низ златна коса таинство од најчист воздив просто движење на ноздри везден секаде што ползи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А сите што по темно одат невидливи, без цврста нога ги обзема радост кога зад грбот на овој подан јасна алка брзо молска слаби сенките се веднат на сјајот од една свеќа гајтан парички во роса тајната на Здивот Сронат ја трепетат и ја вестат; таа тајна не е лесна- опседнати овде седат Вртисенка со светнат образ во милост на пресвет обрач низ сенките што ги снема отчитува јасна пошта: сам на себе кој се предал, нему мракот сегде простран- никаде од никој возврат. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 133
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На екраните за евиденција на народот се пренесуваа слики од згрозеноста на лицата на нас кои овде седевме и ништо за тоа таму не знаевме.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Стално сенката ја носат безброј шепоти што просат во нараснат, темен облак кракот мрмлив им се протнал Златнозаба, пред твојот одсјај! okno.mk | Margina #32-33 [1996] 134
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)