Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Безброј пати на партиските собири и на спонтаните демонстрации таа викаше на сиот глас, барајќи смрт за луѓе чии имиња никогаш не ги беше чула и во чии наводни злосторства ни најмалку не веруваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Некој го измислил а сите го прифатија, не дека снаата Илинка ката утро не ѝ носеше бардаче пресна вода и кивче босилек какво што таа, Трајана, секогаш имаше прикачено за шамијата над увото, туку дека жителите на Потковицата никогаш не стигнаа да ја прежалат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Никогаш не го потценував твојот интелект и способност, само не ги сакав твоите гревови.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Или писмото никогаш не било прост „додаток“, или е мошне итно да се конструира една нова логика на „додатокот“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Реалноста никогаш не е таква во моментот кога вие сметате дека реално ја доживувате.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Никогаш не покажувај збунетост! Никогаш не покажувај одбивност!

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, наивно е да мислат дека тие, како поединци со име и пре- зиме, се амнестирани од било каква лична одговорност за лошата состојба со работничките права во РМ – бидејќи, нели, тие се само слепи ‘применувачи’, а не и ‘создавачи’ на правото.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На некој начин, тој брзо го загубил своето топло чувство, својата љубов кон себе, карактеристичен знак на нарцисоидна повреденост.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Спомнав некои моменти од заминувањето на мајка ми кон планината што можеби нѐ приближуваат кон нејзината патека на вистината, но сепак никогаш не сфатив кон кого беше упатен оној нејзин прекор, (за грдотиите и убавините на животот) и тоа изречен толку отсутно, без секаква врска со претходните размисли.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чудно им беше што не ги проследуваше Мурџо, никогаш не пропушташе да не биде крај Пеличка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

РОЗИТЕ НА ПРСТИТЕ НА АКСЈА

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Заљубувањето е еуфорично и љубовта не е илузија.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Таа не сакаше да се залажува: тие никогаш не го прифатија својот ашкенаски рабин, а ниту Цви некогаш се потруди подлабоко да се зближи со духот на своето стадо.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Читав: Крива Паланка, Куманово, Титов Велес, Прилеп и... и Битола.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога ја напушти родната куќа во Поградец крај Охридското Езеро и ја мина границата со семејството, па се најде на другиот брег, во друга земја, со други луѓе, со друга нафака, никогаш не можел ниту да замисли дека неговата балканска скитија по достигната цел во зенитот на младешката моќ во Цариград, ќе заврши во овој град, кој османските султани по неуспешните походи по европските територии кон Рим, Венеција и Виена, го нарекоа, како можеби нивно последно упориште во Европа, Капија на Ориентот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ниту една од трите супер-држави никогаш не прави никаков маневар во кој постои ризик за сериозен пораз.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Постојано сакаше да биде во движење, да подработува нешто или да шета или да ги движи мислите со мудрости што ги имаше донесено со себе од светот; и пиеше само вода што се движи; никогаш не пиеше вода што стои: од бунар, од вир, од локва и колку таа да беше чиста.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Со насобраните сили од големиот сон и изедениот дел од питата тикуш, која никогаш не била повкусна, со исушените солзи на моите деца на образите, излегов од дома.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

ДАСКАЛОВ

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Привилегијата на phonѐ не зависи од некаков избор кој можел да се избегне.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Милка сакаше да рече дека е нејзино но таа никогаш не лажеше и затоа мораше да ја каже вистината.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Само ги слушаш, до доцна во ноќта, како тулуликаат волците во гората и како жеравите, прелетувајќи ја Потковицата, одат некаде на југ, кликтаат јадосано и осамено.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ова двонасочно патување никогаш не престана.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Никогаш не помислив дека ќе минеш низ неволјите за да дојаваш дури до еден ваков стар, запустен ранч. Но, бескрајно си добредојден.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но реков, никогаш не му се доближив, никогаш не ставив рака на капакот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа на Вера никогаш не би можело да ѝ се случи, па дури и ако би биле нејзини сопствени деца.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Варна никогаш не може да се замисли ако се оддели од своите големи туристички комплески - „Златните песоци“ кои се, речиси, нејзин составен дел и по чија должина на дваесетина километрисе шири една песоча плажа и над неа голем зелен појас од разновидни дрвја и цветни алеи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Те нема, мил мој... ама јас никогаш не сум ти рекла мил мој - немало време да ти речам - воздивна Ѕвезда и стишено си запеја - само темјанушката да ја слуша - Цвеќе се бере - дури е росно... моме се љуби - дури е младо...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Веднаш ќе дотрча на местото на очајот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Нема да останам во минатото, љубовта не е дух, судбината не е предодредена, судбината ја градиме ние, не се откажувам, не е завршено, бескрајот е последна станица а во следниот перон сум јас, тргнав за да бидеме заедно, зошто никогаш не се изгубивме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кога ќе ја добијам првата плата, ќе си купам ламба, една убава од месинг, а кога ќе заштедам доволно, ќе си купам и кревет од месинг и една од тие масички со дезен на шаховска табла, знаеш тие со коцки од различни бои дрво, како и неколку килимчиња, и потоа ќе ги поканам на вечера него и жена му; никогаш не би можел да поканиш некого на вечера во куќата на Мајкл зашто таму никој не ги мие садовите и нема ништо друго освен Боб Марли постери и нечистотија и напади на врескање.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Знаете, дека ви завидував? Тоа е срамно да се рече, како што е срамно да се тврди и спротивното, дека никогаш не сум ви завидувал.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Сигурно треба да е некој кој умрел во селото зашто камбаната, барем досега, никогаш не биеше за тие кои погинаа на боиштата - мисли и се прашува.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој со мајка му, за да му ја исполнат желбата што ја остави пред умирањето, го пренесоа во лимен ковчег во селото и го закопаа во дворот пред куќата во која никогаш не влезе да живее.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сакам сите да се дотерате најубо шо можите, никогаш не се знај“ рече и значајно ги погледна сите на масата.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Фаик Бег Коница имал други приоритети, но никогаш не го заборавил стариот Леон Каин, директор на големата париска библиотека Мазарин, веднаш до Француската академија на кејот Конти...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Можам да пресудам право за нив, иако човекот не е судија, тој никогаш не смее да им суди на другите.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Во Југославија, во врвното раководство, кое го означуваше крајот на Титовата генерација, со аманет да го сочува самоуправниот социјализам, братството и единството, како и неврзаната политика, веќе се насетуваше центрипеталната националистичка контаминација.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Кртот, бабо? Никогаш не сум видела крт! Само во цртани филмови.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Престанаа да трчаат и застанаа сред големата прашума што ја прекриваше Венера, што растеше и никогаш не престануваше да расте, бурно, дури пред нивните очи.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Никогаш не сум познавал писател кој еден период од својот живот не бил страстен читател.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Го жртвував она што никогаш не смеев да го жртвувам: својата слобода!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Чанга не се задлабочи во татковата мисла, па неговиот коментар повеќе го следеше текот на сопствената мисла: – Лавот никогаш не напаѓа лав, или тигарот тигар...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

После многу напорни расправии, откако Унијата била протуркана некако, помош од Европа била ветена: Но помошта за спасување на Царството Константинопол од навала на силната Отоманска Империја, никогаш не пристигнала, па така бранејќи се само, Царството Константинопол доживеало пад во 1453 година.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А никогаш не ми било потешко, што се вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Владетелите кои сакаат да владеат и дури во трансцендентни услови...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше тоа вистински допинг со веќе неодржливи идеали. Инерцијата никогаш не била поголема сила.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Онемете вие еднаш бранови на дивите црвени води, што притискаат под кожата, зашто ќе препукнам веќе и никогаш не ќе се слуша песната на гулабот што одминува...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Тој самиот никогаш не рекол дека сето тоа било вистина но не им се спротивставувал на прикаските.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Чудно, - повторно ломотењето го продолжи Душка - никогаш не разбравме за причината на нивната разделба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таму мразот никогаш не станува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се закашла. - Да не се задави? - трепереше од страв Бојан. Никогаш не се чувствувал така.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ние никогаш не можевме наполно да разбереме што всушност зборуваат татко ми и Чанга, но знаевме дека во разговорот секогаш се присутни козите, нашата иднина со нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но, парите кои беа предвидени да бидат наменети за ублажување на нега- тивните последици од отпуштањето на толкав број работници во овој некогашен индустриски град – никогаш не стигнаа до нив!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Постојано го терав да ми раскажува за бонбончето што го лижеле сите тројца заедно..

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јавна тајна беше дека Стојан тоа никогаш не му го заборави.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Овие зборови силно ме охрабрија. Никогаш не ги заборавив.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Никогаш не ги заборавивме блиските и срдечни Себастијанови...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Никогаш не сум го видел во униформа, и на крајот тој рече: „Па, добро.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сега бев двојно столчена, еднаш од предавството на Борко во животот кон мене, зашто никогаш не беше ми кажал за таа своја тајна, а сега и од неможноста да го објаснам апсењето на Симона, под обвинение, јасно, за ширење на лажни вести и непријателска пропаганда против државата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

„Еднаш рече: Значи син ми се откажал од Господа!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Никогаш не слушнала за Братството и одбиваше да верува во неговото постоење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И бутовите ми беа малку растресени, а и образите почнале да ми свиснуваат - но никогаш не сум мислел за себе дека сум дебел.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја подзаврте и рече: Само злото никогаш не се заборава!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Здодевност... Никогаш не нѐ остава сами - интересно!

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Ние не го уништуваме еретикот затоа што ни дава отпор: сѐ додека ни дава отпор, ние никогаш не го уништуваме.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- И ти ли сакаш да му бидам заменик на челников?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нерешително стоевме пред вратата на една од адвокатските канцеларии, во која никој никогаш не влегуваше, и под чија наполу избришана фирма „Адвокат“ стоеше мала пожолтена хартија со дополнување: „Поморска шпедиција - застапник“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Двајцата рекоа дека никогаш не ручале поубаво.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Никој жив нема! Тоа ли е ред! Сите се успале!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

„Од каде го знаеш ти тоа?“ „Зарем не прилега така?“ „Никогаш не сум чул за Бунарот на душите.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но многу подлабоко од тоа лежи првобитниот мотив, оној инстинкт во кој никогаш не се сомневало, а кој прво доведе до приграбување на власта, а потоа ги донесе двомислата, Полицијата на мислите, постојаната војна и сите други неопходни приврзоци.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Речиси секој сонува. Оној кој е спречен да сонува, тој мечтае.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никогаш не снимил нешто такво. Или можеби сепак?

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

По бурните настани во земјата, по судирот со Сталин и последиците што следуваа, големата изолација на земјата, првин засилениот глад, а потоа незаборавните пакети од Америка, од кои никогаш не го заборавивме месото со шеќер, јајцата и млекото во прав; граничните инциденти и првите жртви со соседните социјалистички земји.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми никогаш не била позагрижена.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Никогаш не сакаше ловот да му биде таков, каков што можат да го сторат најсреќните околности, бидејќи многу ретко се случуваше тој да наиде токму онака, како што се сонува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Никогаш не можел да има таков однос кон работите, ниеднаш не ги посакал за себе, пред да помисли дека за секоја од нив треба и самиот да остави нешто; мислеше на убавината на едно такво имање, кога ќе можеш она да го покажеш со отворено лице пред сите, и на нечистотијата на едно онакво имање, а знаеше дека тоа го имаат во себе и повеќемината од нивната група; беа малцина оние што му завидуваа и што му се дивеа на оној.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Долго гледа така Соколе и му се чини дека никогаш не би му се здодеало да гледа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таквите луѓе никогаш не застануваат.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Никогаш не сум видел таква убавина, ангел.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

ЈАКОВ: Ќе пукне федерот па веќе никогаш не ќе проработи.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Никогаш не купувај ја глупоста! – ме посоветуваа и од тогаш овој поттик не престанува да ме следи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дедо Стефан беше еден намќор човек: никогаш не знаеше да се насмее и секој збор го изговараше налутено, гледајќи те попреку. Но правничен и добар човек.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Вистина ти велам. Ете, од сите луѓе помеѓу Козаците и Русите за тој генерал Јенков најмалку имав слушнато, а сепак ми беше многу драг.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И тајната за тоа лежеше во дното на неговата душа и тој се движеше како во некој самрак, што некогаш се закануваше да се згусне во темница, нешто што никогаш не се случи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Ех, зошто. Настапија арогантно, оптоварени со сопствените војнички комплекси и го свртеа народот против себе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ноќва преку океанот во обете насоки летаат бомбардери по задача, и тие никогаш не ќе го видат копното.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Можеби и се досетувал за вистинската причина, но никогаш не се издал.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ја слушнав црната како се смее. Погледнав нагоре, повеќе од рефлекс, можеби затоа што никогаш не се навикнав, на блескавите светла и разиграните сенки на геодезиокот* над нив. Можеби тоа ме спаси.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ќе се потруди на многу начини да ни покаже дека бил во право“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никогаш не знаеш што раниш дома: човек или шпион.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Прва негова стихотворба. Убава? Којзнае. Тој не знае. Тој никогаш не пишувал стихови.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од гледна точка на ниската група, ниту една историска промена никогаш не значела многу повеќе отколку промена на името на нејзините господари.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„И сите сонувале?“ „Сите. Истиот сон, без разлика“. „Веруваш ли ти во тоа?“ „Да, никогаш не сум бил толку сигурен во нешто.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Таа никогаш не ја облече бундата надвор.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ова љубовна историја, која ги поруга и ги понижи Јанческите, во Потковицата никогаш не се споменува без насушна потреба.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Вујна Клементина ѝ ја беше раскажала албанската варијанта за жртвуваната жена, на тврдината Розафата, на својата внука Ервехе којашто таа никогаш не ќе ја заборави во животот и ќе си извлече сопствена поука, но сега, накусо, ѝ ја раскажа и на мајката Амелија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Родителите имаа притаена и смирена побожност што никогаш не ја пренагласуваа низ верски дејства, повеќе во нив беше насобрана некаква нужност за верување во единствената семоќна сила, по толкуте неприродни умирања во семејството, ненадејни и неизвесни преселби, постојано страдање, нови напори за прилагодување во туѓата средина...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Таа никогаш не рече дека нема да се омажи за мене.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во деновите на гладот, кога татко ми уште немаше купено коза, нас децата често нè повикуваше бабата Русинка, никогаш не нѐ оставаше без намачкано парче леб и чаша млеко од своите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го обзеде желба не толку да се оддалечи од Џулија, колку да се врати назад во кафеаната „Кај костенот“, која никогаш не му изгледала толку привлечна како во тој момент.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А веднаш ќе додадам дека не сум баш таков каков што настојував да се претставам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Затоа, неговото забележување, било од тигрите било од мајмуните (кои никогаш не можеа да прежалат што не се родени како тигар), стануваше екстремно опасна работа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

„А дали те погребуваат?“ „Никогаш не те наоѓаат.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И додека се смееме на смешните нешта и сериозно ги гледаме сериозните нешта, помислувам, татко ми оди на Сатурн и Нептун и Плутон, но никогаш не ми носи подароци.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Мејлбренч доброволно признава дека гејството има врска со многу повеќе отколку само со сексуалноста. Тоа му е, според него, токму она што во него не чини.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Татко, од пред половина век, по враќањето од Цариград во Поградец, по конечната разделба со земјата на неговата мајка од турско потекло, (прва братучеда на Али Фети Окјар, роден во Прилеп, близок пријател на Мустафа Ќемал Ататурк, прв премиер на Република Турција), на кои можеше да се надоврзе целото семејство, повеќе никогаш не можеше да се смири, означен од генот на заминувањето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ни кога патувам за Истанбул не ги редам еврата и доларите, ама ги носам блиску до срцето во ранец префрлен како поштарска торбичка преку рамо и никогаш, ама никогаш не се делам од него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Имав време само да го скријам италијанското и да го најдам грчкото знаме! – Каде го најде, жити бога, грчкото знаме? – Си го донесов со чеизот! – Никогаш не го видов ова знаме!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Чекај. Никола Влашки пак легнува. Болен е. - Болен е но не поцрнува. Тој никогаш не бил болен ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Какви времиња се, човек никогаш не знај шо го чека.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Крвта никогаш не е обична.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Никогаш не преболе што Морисон му го украде имиџот и што тој стана попопуларен - Џерард се чувствуваше измамен.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ми пријде таткото на девојчето што плачеше и ми вели: Остани овде во селото да ги учиш како се меси леб од ’ржано брашно.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Човек никогаш не можеше да ги види, освен како заробеници, па дури и тогаш само за миг.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Сите патишта ми биле препречени, мајко! - Знам - така било пишано - и на Ѕвезда моја, и на тебе - а од пишаното никогаш не можело да се избега - Знам, и тагата ти била чемерна - наживо жива рана те горела.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Имаше генерации од иста рода кои повеќе никогаш не можеа да се видат, да знаат едни за други. Имаше и многу мешања во туѓина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко ми беше вчудовиден. Никогаш не му паднало на ум такво нешто.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ти беше првиот амбасадор кој ја поздрави новата држава!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Успехот на зборот деконструкција без сомневање мора да се сведе на фактот дека деконструкцијата очигледно била почувствувана како антиструктурализам или постструктурализам, како што често се вели во САД. Јас никогаш не го употребив тој збор.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Вие, господине Бузони, ме опсервирате како „андерграунд-гуру“, но верувајте ми, јас никогаш не сум се чувствувал како некој што би можел да врши една таква хипнотичка инфлуенца врз масите, па макар и да се работи за една таква „елитна“ маса каков што е андерграундот.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Верувам дека никогаш не бев единствената со ваков проблем, ниту во моето опкружување ниту во светот, меѓутоа некако ми се чинеше дека секогаш другите малку подобро се снаоѓаат со домашната економија.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Се добива „апсолутна идеја“ на логичките категории, којашто е безлична и многулична, никогаш не мирува и чијашто природа е „вечно да се движи.“

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Во другиот имала обичај да навраќа кога расположението ќе ѝ било такво. Едо никогаш не сфати какво.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Јас во својот живот, со своето верување и пишување, верувајќи во заедништвото и соживотот, а не во делби и територијално разграничување според етничка определба, пишував на мојот мајчин албански јазик, но и на македонски јазик, завршувајќи го семејниот егзил, без да и се преруштам на друга дестинација.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Никогаш не бев предобра ученичка, затоа што училиштето не беше место во кое ги пронаоѓав своите интереси.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Махмуд Дарвиш, загледан во езерската синевина, во другата земја зад блиската граница, која не се гледаше во синото езеро, тивко рече: - И покрај мојата пасија никогаш не сум помислувал да напишам роман.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас никогаш не размислував околу тоа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Туку и тоа дека никогаш не смее да се признае никаква промена во доктрината или во политичкото врзување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И тогаш од клунот на уморното, измрзнато и од болка натажено славејче, потече таква тажна песна, каква никогаш не се беше слушнала во гората.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Повеќе Сојузниот министер за надворешни работи на СФР Југославија Будимир Лончар никогаш не го видов.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Можеби никогаш не си постоела.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Можеби говорот на престарениот Симон Наконтик траел подолго отколку што Јаков Иконописец петпати ќе можел да се смири на јамката, и на слушателот му здодеало да завлегува во тајната на семоќната судбина па се свртел решен да го чисти патот од камења или, можеби, се разжалил над самиот себе и се расплакал или кажал и самиот нешто големо, умно, нешто што никогаш не било запишано во црковните книги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никогаш не му дадов знак дека е во мене и дури по оној несреќен ден кога ме расипа агрономот во изораната нива и додека бев во болница во Сомбор тој се појави и јавно ми призна дека мене ме гледа како замена за својата спалена невеста независно што ми се има случено.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

-Никогаш не сум сретнал толку добро друштво. Како во гроб. Цел живот би ве гледал.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога виде дека никогаш не ќе може да ја напише оваа историја и во проектот му останаа големи неиспишани празнини, во неговиот живот и книги, стапи Климент Камилски со своите книги и илузии.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој никогаш не зареди овде оро, ниту пак пригласи песна...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Покрај тоа, никогаш не се водат борби, освен во спорните региони околу Екваторот и на Северниот Пол: никогаш не е извршена инвазија врз непријателска територија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со оглед на тоа што не доби повратен писмен одговор, тој се сомнева дека установата и Министерството за култура, како што истакнува, „имаат интервенирано со цел пријавениот случај никогаш да не биде исконтролиран“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А децата, ко деца, си бараат. Децата и добиците никогаш не прашуваат дали има или нема. Си плачат, си мукаат, волчица им вие во мевот. Им се јаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никогаш не му требаа лично за него, туку секогаш најпосле цврсто да ја втемели својата егзистенција.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој застана дури за еден мал получекор понапред, се сврти некако вкосо, и си читаше мемолејќи со усните, зашто никогаш не беше свикнал да чита сосем во себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Како никогаш да не знаевме еден за друг, како да сум странец, некој трговски патник, просјак на улица.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

— Јас никогаш не верував во Хитлер.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никогаш не знаеш кај завршува едно, а кај почнува друго.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од нив небото на Потковицата никогаш не е испразнето, нивните страгорења и нивниот цвркот, во пролет и во лето, како водопад се истура во тишината, а таа во себе ги прибира и другите притоки на гласови, оние на жегалците и жабите, за на зима, таа, тишината, под високо настожен снег сосема, сосема и сѐ да поплати.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Внимавав како се однесува додека ми ги соопштуваше овие поединости.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А еленот најблизок до него, одговори на еленски: - Господару наш, никогаш не сме биле поприсебни.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Никогаш не разбрав што сака од мене. (Пауза) После загина во кола на враќање од ебење со швалерката. Таа остана жива.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Никогаш не сум запнал ни јатаган, ни сабја на појас. Не носам ни мало ноже. Ни во облекувањето не сум внимателен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тие речиси никогаш не грешат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Брзаше да го истуриш срцето на белиот чаршав пред да те легнат на него пред да те пренесат по калдрмата и да те качат на високиот чардак таму негде во штипско Горно маало на улицата за која никогаш не беше слушнал Бидејќи никогаш и не слезе на земјата Бидејќи засекогаш остана седнат на коњот што бавно ја минува бескрајната степа на Кубан* Тој недооден пат Таа најдолга тажачка што некогаш сум ја слушнал

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Можеби токму затоа никогаш не се обидов да ја слушам Татковата беседа од лентата...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но никогаш не забораваше по едно парче да остави за децата на соседите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Свето е збор што досега никогаш не сум го употребил, но ете така се чувствував заробен во сиот тој метеж.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Пред прозорецот на јужната страна од мојот стан се наоѓа едно мистериозно дрво.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И што воопшто значеа моите глупави прашања што божем му ги упатував кога тој беше качен високо, високо, и кога тие прашања никогаш не втасуваа до него?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мајка ми свето се грижеше за неговите книги, но никогаш не сакаше да навлезе во нивните светови.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Нивните евидентни грешки само ги стимулираат за поголеми грешки и за погласно самодокажување.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За несреќа, се погоди да ја сретне Французинката баш откако се враќаше од трчање, а беше забревтан, испотен и особено мирислив и леплив.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Никогаш не знам што мисли и како ќе постапи.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Хоризонтот на љубовта никогаш не ми бил поблизок.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тоа око е безизразно, од него никогаш не зрачи радост, како што зрачи од другото тага.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Авети, страшила кои никогаш не ѝ даваа мир... Тој залудно ја преколнуваше...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Можеби ќе помислев дека сѐ она за што ти раскажувам, сериозно ми објаснуваше мојот сосед, е обично привидение ако не откриев овде, во ровкава земја траги од патики какви што никогаш не сум носел.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ова е мошне индикативен дел од најновото творештво на поетот, затоа што и љубовта и каменот и птицата стануваат нешто што никогаш не биле во неговото пеење: стануваат само и единствено тоа што се.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тој никогаш не спиел на клупа во парк!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Онисифор Проказник здробен во метежни визии го сонувал искинато и многу поинаку отколку што го доживеал дневниот настан во кој пукале еден на друг и се колеле меѓусебно луѓе што никогаш не се виделе, што не ги знаеле дребните радости и јадрите маки на своите случајни противници и кои судбината ги соочила среде крстопат на животот и смртта, ги поставила со своја умешна но и подмолна стратегија едни наспроти други, кукулинците, во игра на случајноста, со повеќе љубов за дружината отколку за осумте горјани што најпосле и не морале да се арамии или наемници на оној сур и таинствен Али-бег со повеќе прстења од злато и секакви скапоцени камења на рацете отколку што имал влакненца по рабовите на црвените, некако чудно вжештени очни капаци за кои најмалку еднаш годишно барал мелем против јачменчиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Додека пловеа по преполните тротоари, никогаш сосем еден покрај друг и никогаш не гледајќи еден во друг, тие водеа необична конверзација во продолженија, која блеснуваше и се гаснеше како светилката на светилник, ненадејно прекината од приближувањето на некоја партиска униформа или од близината на телекранот, продолжена неколку минути подоцна од средината на реченицата, потоа нагло пресечена при разделбата на договореното место, и продолжена речиси без секаков вовед наредниот ден.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Човекот никогаш не е сигурен дали мисли правилно.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

А месо, велат, никогаш не купувал.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Па, Јадранка никогаш не доцнеше, беше предвреме и кога не требаше да биде.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

За жал имам лоша навика па никогаш не се распрашувам за дечковците или другарките пред да се втурам во врска со нив.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Многу нешта во него се променија од оној прв ден во Министерството на љубовта, но крајната, неопходна, заздравувачка промена никогаш не се случи, сѐ до овој момент.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Си приспомнав дека никогаш не сум сртенал жив ут.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во долгите разговори последниов аспект никогаш не го допираа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Овие нешта напати ѝ блеснуваа во малечката главичка, само никогаш не успеваше да си ги објасни или едноставно забораваше да побара да ѝ објаснат кога ќе се најдеше во друштво на мајка си и на баба Перса, односно на Мајка Перса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сепак, природните пречки никогаш не можат да бидат конечни граници, зашто тие истовремено секогаш служат и како инспирација да се надмине тој страв и тие да се преминат, да се освојат нив, да се населат.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Она што најмногу го засегаше, како еден вид ноќна мора, беше дека тој никогаш не разбра сосем зошто се прави таа огромна измама.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Не, ти никогаш не си бил женет, ниту пак ќе се ожениш, бидејќи така си заречен – дури си жив да бидеш толку добар, што благодетите кои ти ги истура животот, да им ги подаруваш на другите.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

-А потоа, не мора на таквите приказни да им придава толкаво значење – реков кога ми ја донесе новоста за генералската ќерка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Марсел Дишан никогаш не се одвои од својата смисла за хумор, тоа беше “sel du marchand”. (солта на трговецот, анаграмот на Марсел Дишан).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Беше хронично гладен и хронично настинат - ништо не го најадуваше и никогаш не беше дојаден, а од друга страна беше истрениран да трпи глад со денови; зиме - лете носот му течеше, кога мрсули кога водичка, па не знаеше што е тоа да ти биде топло, кога е доволно да имаш нешто на грбот колку да не ти се тресат вилиците.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Да се лажеме самите себе си, каква небулоза, каков кукавичлак!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ти ќе бидеш уништен за минатото, исто како и за иднината. Ти никогаш не си постоел“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, ако робовите знаат дека секој поглед на странец упатен кон нив е поглед како кон потчинет човек, човек без слобода, обесправен човек, ороспиите, пак, никогаш не мислат дека луѓето гледаат на нив како на ороспии.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Немој да се навредиш, ибн Тајко“, потфрли најпосле претпазливо Марин Крусиќ, „ти, се разбира, не си ни најмалку виновен за тоа, но ние никогаш не би дозволиле да попаднеме под ропство како вас. Никогаш.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Небаре светлинка ќе болснеше во мракот, небаре накратко сонце ќе светнеше и пак мрак – солзите никогаш не ни пресушија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

___ * Реки во јужна Русија ин а Кавказ

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Бидејќи старешината Раде, како и готвачот, не му дозволија на Винко да го земе на логорување, Винко сите ноќи пред одење на логорување не ги преспа од жал за Џеки, од жал да го остави само дома, да пека и да го бара, зашто беа неразделни; никогаш не го оставил само.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Дали и забележуваше само на својата лековерност и поводливост кога тргнала по младичот кого речиси и не го познавала?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тие го ставале во фурната како тиганици и никогаш не се кревал многу.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Вака никогаш не било. Да не можам да дишам, Да нема живот веќе.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Никој никогаш не го допрел, изусти тој.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Детската виолина собира многу роса отшто никогаш не се знаело кога ќе ожеднат багремите што дедовците ги саделе да расцутат баш во музиката на внуците некаде многу далеку, отаде времето.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Никогаш не ти втасуваат зборови за сѐ.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тука е и инженерот Александар, повоздржан е, таков му е карактерот, но пресреќен е што се нашол во средината и во настан за кој никогаш не помислувал дека може да се случи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Утре не постои за него, никогаш не постоело.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Никогаш не се ни трудеше да брои колку чашки испил.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Историскиот компромис, и покрај сите ветувања, никогаш не се оствари, ниту по воениот судир од октомври 1973 година, кога во декември истата година во Женева се одржа мировната конференција која можеше да му даде легитимитет на историскиот компромис.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Меѓу нив никогаш не провеа ветерот на помирување.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ти не си во состојба да се сетиш на вистинските настани и се убедуваш себеси дека се сеќаваш на други настани, кои никогаш не се случиле.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Навистина не ми се причинуваше, туку знаев: пукнатината никогаш не го означува крајот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Никогаш не ја заборавив сликата на разиграните дервиши како занесено до транс играа и скокаа, бодејќи се на крајот со долги и тенки куки кои влегуваа од едниот, а излегуваа од другиот образ.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Имаше кучешка муцка која се обидуваше да се насмее, но никогаш не го правеше тоа, задржувајќи ги кисело развлечените усни како оптегнат ластик подготвен во секој миг да се ослободи од стрелата свртена кон оној што беше пред него.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но во тој миг таа немаше друг избор освен да остави тој да ја исполнува и да ја повреди со својата љубов, зашто вистинската љубов никогаш не може да се одбие.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ни тоа никогаш не беше искажано со зборови, но, на индиректен начин беше всадувано во секој член на Партијата од најраното детство.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Кажи ѝ, мати“, рече со солзи, „кажи ѝ дека никогаш не сум мислел да ја заборавам.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во еден миг, во една информација за војната спикерката на радиото нагласи: Доколку престанат монсунските дождови ќе продолжи бомбардирањето на виетнамските позиции...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

во долиштата до кои не стасала лакомоста на живите, го засилуваат листењето на оскорушите и дренките, и на оние сини цвеќиња над кои сеќавањето разбуцува топли спомени: но таму е проѕирен и лелеав Дмитар-Пејко со цут на жилата меѓу веѓите, стои во ѕвонеста кошула на младоженец и помлад е од некогашната своја младост, ќе се пресмета со чудовиштето што ни го претскажуваше патем:

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знаеше дека во преградата веднаш до него, ситната жена со пепелава коса, работи на просто пронаоѓање и бришење од печатот на имињата на луѓето што беа испарени и за кои, според тоа, се сметаше дека никогаш не постоеле.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Никогаш не раскажа ниедна неправда од детството, од очувот кој велеше дека од кило месо ја сторил човек.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Никогаш не извлекувате никакво искуство. Тоа станува смешно. Па мечка во циркус научува да вози велосипед.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

С никогаш не научи да скија, не се санкаше и не правеше романтични прошетки.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Никогаш не сум била толку неспретна како тие први денови: сѐ нешто ќе скршев, немаше да направам како што треба и поради тоа уште повеќе се нервирав и станував сѐ полоша.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во ниту еден шаховски проблем уште од почетокот на светот црниот никогаш не победил.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Овој камен одгатнувал народи кои ја напуштале историјата, ја обликувал силата со која напуштените огништа станувале освета, им ковел мечови на воините и сам носел меч, но никогаш не се вратил понижен од војните.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Единствената сигурна работа беше дека смртта никогаш не доаѓа во очекуваниот момент.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Осквернет тој никогаш не си го позволувал тоа па сега си личеше себеси како да беше истрчан пред сопствениот лов, пред сопствената среќа, а тие требаше само да бидат пресретнати. Среќата како и ловот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Никогаш не знаеше дека оженетиот маж не е секогаш неприкосновен чувар на своето морално поле, на својата ведрина, на своето ментално и емотивно спокојство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Никогаш не видов насмевнат маж.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Бог беше секогаш честив и праведен Неговиот збор никогаш заведен За никакво зло не беше набеден И така сѐ до денес кога мојот Бог ми рече: „Те молам никогаш не сметај ме за демагог“ 1997

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Никогаш не сум мислел дека бидувањето геј, само по себе, ми налагало да бидам ваков или онаков, да ми се допаѓаат некои нешта, да уживам во одредени активности.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во Париз небото никогаш не одлепува, не лебди, тоа е заробено како мал приватен имот во декорот на болежливи згради кои си прават сенка едни на други - наместо едни на други да си бидат вртоглави фасади-огледала, како фасадата на крупниот капитал во Њујорк. По небото се познава: Европа никогаш не била континент. 64 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Го прегрнав на крајот мојот пријател Махмуд Дарвиш по чудесната ноќ во која илуминираа неговите зборови-ѕвезди на човекот-вистина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И покрај сѐ тој никогаш не отпатува со овој воз според неговиот итинерар ниту да ја мине западната ниту источната граница.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И не го почитував правилото дека никогаш не знаеш што може да ти се случи по пат велејќи си „Плин имам, само да ја земам, вртам крукче и се враќам“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Милка сакаше да рече дека е нејзино но таа никогаш не лажеше и затоа мораше да ја каже вистината.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Од 1970-тите наваму, ако не и од порано, геј-мажите имаат обичај да прават злонамерни генерациски споредби помеѓу геј-момците што се тинејџери или што имаат дваесет и некоја година – современите, ослободени, просветлени, напреднати, „сосема нераспознатливи од стрејт-момците... [и] крајно спокојни што се геј“ (како што напиша Ендру Холеран во 1978 г.), кои сосема добро си се вклопуваат во главнотековното општество, кои никогаш не доживеале хомофобија меѓу врсниците, кои не се гледаат себеси како припадници на никаква геј-заедница и на кои не им треба никаква геј-култура, од една страна, и три-четириесетгодишните (или дури и постари) геј-мажи, заглавени во некаква фанатична верност на некаков демодиран, застарен вид геј-култура, убедени дека тоа е единствената геј-култура што постои, задолжителната култура на секој што, ете, е геј.42

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Иако се чинеше дека не му обрна големо внимание по тој еден единствен презрив поглед, тој отсечно нареди токму него да го стават на ноќна стража.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но Петар, како човек кој во душата никогаш не го засака пишувањето, оти се раѓаш или како писател или како рибар, не сфати дека не е важно дали сите тие луѓе кои жедно ги голтаа нивните проповеди и поуки ќе им ги разберат зборовите токму онака како што тие, проповедниците на Радосната Вест, сакаа да бидат разбрани.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој добро ја познаваше оваа идеја од западните извори, но не можеше да ја поврзе со гладот, хроничната сиромаштија на овие луѓе, кои немале фабрики, пруги, задруги, но кои никогаш не биле гладни, гладни како во овие времиња.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тогаш дошол Онисифор Мечкојад со таква оѕвереност на челуста што дури и дрвјата затрепериле околу него. Смеењето ослабнало, кикотливците молкнале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

У го надживеа својот обожавател. Никогаш не умре.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Да останеме живи? – праша најстариот брат. – Ти, за ова, Мајко, никогаш не си ни раскажувала.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На пример, никогаш не можеше да си прости што, за сметка на неколку таткови книги, го остави рачниот апарат за брзо правење јуфки купен при нејзиното единствено патување во животот, патувањето во Италија.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И додека тече мането, Корец гледа со уморните очи: во Солун се враќаат ластовиците.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Сѐ уште не, принцезо“, ѝ рече, плескајќи ја по образот со најголема нежност која некогаш ја почувствувала. „Сѐ во свое време“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Границите на Евразија се поместуваат напред- назад помеѓу базенот на реката Конго и северниот брег на Медитеранот; островите на Индискиот Океан и во Пацификот постојано се заземаат и презаземаат од Океанија, или од Истазија; во Монголија, линијата на разграничувањето помеѓу Евразија и Истазија никогаш не е стабилна; околу Полот сите три сили полагаат право на огромни простори кои се главно ненаселени и неиспитани; но рамнотежата на силите секогаш останува приближно иста, а територијата што го претставува копнениот центар на секоја од супер-државите никогаш не е загрозена.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не, таа конкретна мисла никогаш не му беше паднала на ум на Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дарагаја Рајно, ми вели. Дарагаја Рајно, дед Павел никогаш не спие. Откако е излезен од Русија тој нема заспано“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа што го мислиш никогаш не влегува докрај во зборот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој беше единствениот што ја знаеше природата на мојата „врска“ со Шефот со кој, речиси, никогаш не се среќавав.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Секундите биеја во неговите дамари како да е се една бавност во која времето никогаш не ќе го исполни просторот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тоа беше бродот на мојот татко што минуваше над нашиот град, гратчето кадешто вселенските ракети никогаш не доаѓаа, и ние ќе лежевме будни следните два часа, размислувајќи.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Му се чинеше, всушност, дека ја гледа евразиската армија како надоаѓа преку досега никогаш не прегазената граница и продира кон врвот на Африка, како колона од мравки.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Иако и двајцата ја имаа идејата за посвојување, никогаш не ја искажаа јавно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа го погледнува: „О, колку си убава, о колку заносна, љубена моја со твојата убавина”19.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таму никогаш не се греши. Што погоре, посвето, во духот на новата партиска светост.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Затоа што и Билјана додека го белела платното, а Ајше со пирајка ги млатела чергите на река (биле доволно стари и мажени за Климе и Реџеп) со белото месо на натколеницата која била намокрена, на случајниот минувач му била копнеж со години... и сликата на испуканата земја покрај босите нозе никогаш не му исчезнала од главата, а со неа и прашањето: „Кој бил најжеден - земјата исушена, жената распукана како лубеница со раскрачени бутови, или... тој?“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тој никогаш не лежел со тебе цела ноќ на плажата во Камакура, никогаш не ги слушал твоите кошмари, никогаш не чул како целото твое детство се менува под тие ѕвезди, се менува и се превртува, додека твојата детска уста се отвара да открие некое ново минато, секогаш она за кое тврдеше дека е реално и сосем вистинито.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Така го прочитав првпат и записот за богот што слегол од небото и сотворил сѐ на земјава, иако никогаш не сум знаел ниту една буква од тоа писмо на штичката што говори.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Никогаш не може да се знае зошто некој станува дисидент. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 115

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Такво парче хартија никогаш не постоело.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Пејзажот ми е познат, а никогаш не сум била.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сѐ уште си премногу нервозен!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Мара за тоа не му рече нему ништо, таа никогаш не му се мешаше во неговите работи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сепак, никогаш не се имаше сама дома враќано и ѝ беше по малку страв.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

И покрај навидум формалната поделба на „сериозни“ и „несериозни“ раскази, читајќи ја Вител во Витлеем никогаш не сме наполно сигурни на кој терен сме.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Филмската индустрија никогаш не можеше ништо да направи соGravity's Raibow. ВГ: Има во неа осум билиони пати работи повеќе одошто во Неуроромансер.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во годините минати во Картагина, каде што Арафат имаше еден од своите домови, тој се провлекуваше како вистински фантом.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Знаеш, никогаш не сум му се спротивставил на тој челник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Добро знаел Хадријан дека има еден црн ветер кој доага од една густа дамнина и кој никогаш не може да го стигне - животот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Внимавајте, луѓе!“ „Џонс, извлечи го оружјето. Не биди будала!“ „Градот е мртов, нема ништо од што би се плашеле.“ „Никогаш не се знае.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тоа, впрочем, никогаш не било лесно во раскараниот и разделен Балкан со семожни граници.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога даваме нешто, кога помагаме, никогаш не треба да бараме да ни се врати на некој друг начин.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Винстон во детството понекогаш спиел во таков кревет; Џулија, колку што се сеќаваше никогаш не легнала во таков порано.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ќе ти се случат такви работи од кои никогаш не ќе можеш да се повратиш, па макар живеел илјада години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

ДУШАВА МИ ЈА ТОПЛАТ ТИЕ ИЛЈАДА СОНЦА ВО ТВОИТЕ ОЧИ...

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Понатаму: Постојано сакав да ме истепате зашто бев сигурна дека никогаш не би можеле да го сакате мојот задник, но ако го истрескавте, тоа ќе значеше дека барем на некој начин сте го прифатиле.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Крстен е, повторил и Онисифор Проказник. - Ние никогаш не сме ги палеле мртвите. Изделкајте крст.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мораше да биде така за него, дојден во овој свет на градовите, и никогаш не можеше ни да помисли тој дека е потребно нешто да се мени.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа никогаш не се реши за случајот да се обрати кај Трудовата инспекција.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој никогаш не ја видел фотографијата што ја одречуваше нивната вина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сем Хант вози еден малечок скутер на работа. Го имам видено од автобус.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Што мора да се случи, ќе се случи! Од пишаното никогаш не се бега.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А каква била користа на девојките и на нивните муштерии од тоа честење на татко ти, за тоа никогаш не раскажуваше.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ако немаш ништо против, јас би го врзал во шталата“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа љубов не беше еротска. Или беше - но никогаш не беше само тоа.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Се наведна, го зеде клучот, и за првпат во животот рече нешто што никогаш не имал кажано: оправдание.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Христијанството никогаш не се пресоздаде во татковнина.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И ќе ти кажам дека никогаш не сакав да те затворам. И ќе ти кажам дека ти ме расипа.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

И никогаш не се облегнуваше ако можеше да легне, исто како што никогаш не стоеше, ако знаеше дека може да седне.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никогаш не ме напушти мислата за Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мојот подалечен роднина не беше човек што ќе грабне залак од старец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога размислувам за тоа време сега, сметам дека неговите искуства во Првата светска војна, во тенковскиот корпус во Африка, и во кралскиот воздухопловен корпус мора да оставиле голема трага во него, а и несреќниот живот со мајка ми... но тој никогаш не ми зборуваше што му значела „војната” лично и, како што си претставувам, имал премногу големо чувство на пристојност и лојалност кон неа за мене да ми зборува за таков вид нешта.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А можеби и никогаш не разговарал за тоа со него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се разбира, не се подготвував за да ги прославувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не беше лирик, тоа никогаш не си бил. Инаку јас не ќе отидев.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Набрзо замина и тој. Каде и зошто никогаш не узнав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Џинот се смее Никогаш не дружел со толку откачен затвореник Ние сме играчки на релативноста, вели тој со епилептични гестови Инструменти за реализација на сложени композиции Од кои прска умот а облаците воздивнуваат Гледам како растат отровни насади во неговата утроба (На моменти кожата на Џинот станува проѕирна Дури и розовомлечна, како кај Аксолотлот На Кортасар или како статуите на Буда излеани од Кинески проѕирен порцелан).

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Мајка ми за ова никогаш не спомна додека беше жив татко ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Никогаш не траеше долго полнотата на нашата семејна идила со Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Инаку, тие свои поединости никогаш не ги користела.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Поради кризата од која не се гледаше излез, многу вработени беа прогласени како технолошки вишок – и тоа во неколку наврати, а некои и самите се обидоа да си го бараат „чарето“ на друго место.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Ако го сметаш празнување чистењево чевли, тогаш мојот празник никогаш не завршува.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Роска, од инает, никогаш не се премажи.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Откако Ф. И. увиде дека работодавачот нема никаква намера да го оствари ветеното, конечно се реши да покрене работен спор пред основниот суд во нејзината општина.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„И тоа мое заминување од Штип, ќе го сторам“, рекла Сузи, „со Црвенокосиот“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Со копачи ги испокинавме жиците што се протегаа од ѕидот зад неа и ја поеја со струја.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Томо никогаш не ѝ кажуваше на Рада колку е при крај со своите студии.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Завчера сестра ми ја закопавме со мака. Гробарите ги фрлаа лопатите и зборуваа налутено дека ваков дожд никогаш не се паметело досега.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

139. За жал, дури и кога Мисирков наведува конкретни цитати од други автори, никогаш не дава поблиски библиографски податоци.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Лесно е да се согледа зошто некој кој го прифаќа второво гледиште, имено, Фјодор може да рече дека го смета за застрашувачко (негов збор) тоа што Витгенштајн нема теорија на когнитивните процеси, и дека е „болно очигледно” (одново негови зборови) дека Витгенштајн никогаш не успеал да ги разниша нашите бихејвиористички инклинации.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

САРА: Повторно ве излажав. Татко ми никогаш не ми кажал ништо за вас.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Партијата велеше дека Океанија никогаш не била во сојуз со Евразија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Сакаш ли голтка ракија? Покажал Богоја Гулабарин кон стомната; смекнувал; само понекогаш се шегувал, никогаш не се карал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Спи во смрдевата и никогаш не разбуди се!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само Маре се осмели гласно да помисли: - Никогаш не би помислила, - ѝ се испушти, - дека затвореничка колонија може да стане уметничка колонија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„Никогаш не нѐ напуштил, тој е на земјата!“, велат едни; „во најдобар случај, глупаци, тој е само над“, велат други.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Човекот никогаш не знае што не треба да направи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како и да е, во тој замок-каде-и-да-е, една од забавите на исто така (како и господинот Сенка) непоимливо осамениот Призрак се бескрајните прошетки од скулптура до скулптура, од слика до слика, гледајќи го (осветлувајќи го!) сето она што, на некој начин, не може да биде тој самиот; т.е. доволно згуснат за да биде форма, доволно собрани тие честички светлина (од кои е составен господинот Призрак) за да биде целина, суштество, а не некој вид на вампир осуден на талкање меѓу мртви предмети.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Никогаш не го прашав колку е остварливо сето тоа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да, таа е тешка и за мене, но таа е некој вид имагинација од моето...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сите бракови меѓу членовите на Партијата мораше да бидат одобрени од една комисија именувана за таа цел, и - иако принципот никогаш не беше јавно соопштен - дозволата секогаш беше ускратувана доколку двојката оставаше впечаток дека физички се привлекува меѓусебно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Претходно со недели се подготвуваше за овој момент и никогаш не му падна на ум дека ќе му биде потребно што и да е друго освен храброст.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се разделивме. Повеќе никогаш не се видовме. Бев импресиониран од неочекуваниот настан.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Чудно, никогаш не ја слушнавме да каже: А бре деца, ме заморивте! Ниту да не удри ниту да нѐ проколне.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Таа речиси и никогаш не помислуваше на тоа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И кога, посебно во земјите од источниот блок се правеа грешки, немаше исправки, гледање назад, регрес. Но грешките никогаш не се признаваа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Колку и да вардиме никогаш не ќе можеме да го довардиме.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но ниту еден од овие проекти никогаш не стигнува ни блиску до реализација и ниту една од трите супер-држави никогаш не постигнува позначајно водство пред другите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И, ќе признаам, точно е дека на таа твоја Таша никогаш не сум ѝ се приближил поблизу од едно метро за да ми праќа онакви ишарети.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Тоа е смртта, никакво спиење, ние сме по...“ „Зошто? Зошто? Змејот никогаш не зачекорил во градот!“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Необичен празник за неброените играчки кои, распрснати околу самовилите ги слулеа тој чуден понес, тоа никогаш не им се случило, ете, вклучени во ритамот на танцот, го покрија лизгалиштето во недоглед.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Инаку зошто ќе ни требаше да се посомневаме дека некој непресметлив можеби дошол за да ни ограби некакво божемно богатство кое никогаш не постоело.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- О, а сакаш ли да ми раскажуваш? Татко ми никогаш не сака да ми раскажува, а јас многу сакам да слушам.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Змејко никогаш не мислел дека можат на еден таков начин да бидат ставени в џеб луѓето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ти, со тие твои преблаги зборчиња, просто ме омајваш и јас никогаш не можам, што се вели зборот, ни во сонот да помислам на друга.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ова списание, посебно од културен аспект, никогаш не би можело да ја претставува Македонија, или македонската култура.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

ДЕПА: Не ами, никогаш не сме ја кревале додека не сме се вратиле од попратувачка.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Во куќата редот никогаш не се менуваше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но италијанската љубов на Мајка никогаш не згасна.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа е енциклопе-диски роман. ТЛ: Но има огромна врска, како што добро знаеш, меѓу Неуроромансер и Пинчон.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас замислувам како никогаш не би го удрила Дејан по носот, и кога случајно тој сам би се удрил, како со денови би го бакнувала околу завојот и би му ги гледала потечените очи, би му кажувала колку се убави и би му ги влажнела усните за да не му се сушат, но се разбира ова не сум му го кажала.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Официјалната култура и политика никогаш не можат да го фатат во комплексноста на подземниот лавиринт каде андерграунд уметникот фантастично се снаоѓа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Никогаш не ми било јасно, како е можно тој танц да биде совршен – додаде Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сево ова беше една голема фарса, невозможна игра, која никогаш не би се случила како што предвидуваа школските воени стратези.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Никогаш не сме зборувале за тоа, зашто мислев дека не можеш да се сеќаваш: баба ти често месеше леб, го печеше и топол го виткаше во бела крпа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Винсент Грум,авторот на романот „Форест Гамп“ по кој американскиот режисер, Роберт Земикс го сними истоимениот филм, се прослави по прочуената фраза: „Животот е како кутија со чоколада. Никогаш не знаеш што ќе ти се падне“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Постарите синови повеќе никогаш не му го поставуваа ова прашање.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Додека ја слушаше, докторот со прстите ѝ ја милуваше косата, ѝ ја местеше перницата за да може подобро да дише, ја водеше низ лавиринтот на нејзината несигурност со мудрост и нежност за какви што никогаш не ни сонувала.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога ќе стигне во моите години, никогаш не е добро.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сепак, тоа неочекувано и мигновено пресретнување на нашите погледи, ја отвори приказната за „НиЕ“, но не како предмет, како досие, и не за ние на кое никогаш не инсистиравме како на заменка на она што заеднички го работевме, туку за ние што произлегуваше од таа работа и кое, очигледно, остануваше и натаму да трае во нас двајцата и покрај тоа што, според моето првично и не докрај оформено сознание по пресретнувањето на нашите погледи, нѐ обземаше чувство на длабока вина.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Таа никогаш не би помислила дека некој чин што нема ефект станува бесмислен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ми се разбистри најпосле. Кутрата Дуда! Таа никогаш не греши кога е во прашање некоја туѓа невола.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Огнот не смее да згасне! - Никогаш не смее да згасне... така нарачала Ѕвезда наша.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Зошто никогаш не викаат така за нешто што е навистина важно ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој никогаш не почувствувал таква луња во прстите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Најдов сила да простам, во моето срце има место за една љубов,дојди и кажи ми една добра причина.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Брат ми последен пат ми плаќа кирија. штом толку поради тоа се дере.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Престигнувавме и остававме далеку зад нас други коли со дипломатски ознаки.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

-Сања... -Да не бевте вие, уште одамна ќе се обесев, богами - се вознемири самоубиецот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но луѓето никогаш не се вратија.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Но, јас немам гости. – Возврати џвакајќи – Никогаш не сум била толку гостољубива за да ми дојдат гости на кои ќе можам да им призачувам од вакви слатки, преслатки работи!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Одеднаш Луција почна да се смее. Се смееше хистерично; се потпре на моето рамо, и потем се смееше до бесвест; кога се созеде, рече дека никогаш не слушнала посмешно нешто.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му реков: „Имај на ум, се случува и тоа, а и мене ми се има случено, дури кога ќе згрешиш да сфатиш дека животот има задолжено специјални избраници и помеѓу луѓето за кои сметаш дека посебно те ценат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во тогашен Тунис, во кој завршуваше владеењето на еден од основачите на неврзаноста Хабиб Бургиба, но кој никогаш не ја прикриваше својата апсолутна приврзаност кон САД (крај работниот стол ја имаше сликата на тогашниот претседател на САД Роланд Реган, покрај онаа на Мандес Франс), новиот претседател Бен Али, по историската поддршка на раководството на Југославија, всушност ја добиваше и поддршката на неврзаните, која овие земји бездруго му ја должеа на Бургиба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За спорот никогаш не се обрати, ниту пак побара помош од правната служба на СОНК. 64 Бидејќи неговите писма и барања упорно беа игнорирани – Митревски, во текот на месец јануари 2007, конечно покренува судски спор за враќање на работа пред надлежениот Основен суд – Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И луѓето под небото се во голема мера исти - насекаде, низ целиот свет стотици илјади милиони токму вакви луѓе, кои не знаат за постоењето на другите, одделени едни од други со ѕидови на омраза и на лаги; а сепак речиси сосем исти - луѓе кои никогаш не научиле да мислат, но кои натрупуваат сила во своите срца, утроби и мускули, со која еден ден ќе го превртат светот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа вечер, Сем и стариот Елисон ги изнесоа столчињата покрај грмушките надвор.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никогаш не ја чувствувал песната како сега.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Никогаш не го сакал толку длабоко како во тој момент и тоа не само затоа што ја прекина болката.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ние не сме како нив. Ние знаеме дека никој никогаш не ја дограбува власта со намера да се откаже од неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во Мајкините реликвии, во малиот ковчег, покрај каталогот на римската стоковна куќа Ла Ринашенте, од пролетната мода на Италија, неколкуте стари италијански весници, стари фотографии, трите заборавени знамиња, се наоѓаше и врската со клучевите од напуштените куќи крај морето и крај езерото, како и едно старо посребрено огледало кое го наследила од мајка си која никогаш не ја видела.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа е мојата гаранција дека ти никогаш не ќе смееш да постигнеш на мене, та дури ни во вид на еден од оние твои фамозни куршуми што се наоѓаат таму каде што не им е местото.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ти треба да ги знаеш луѓето од твојата бранша.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Пиесата „Идиотите никогаш не умираат“ започнува со монологот на главниот лик, Чарли Офтика.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но тогаш пееше и други револуционерни песни кои никогаш не ги заборави и чии рефрени ги потпевнуваше, посебно песната A las baricadas, кога му беше тешко во животот, особено кога беше сам во ќелијата на Голи Оток.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Меѓутоа, кога се вратил пред еден Бадник со торба лири и со загноена рана на левата рака од туѓа сабја, по селата со восхит се шепотело дека бил ајдутин и одмаздник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А за судбината прашај го молчаливион Чучук- Андреј. Тој знае.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мајка никогаш не можеше да ги заборави тие мигови меѓу животот и смртта на пат кон блиската Корча поштедена тие денови од борбата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во една ненадејна насоченост и опседнатост тој пишува: „Поезијата е збунување; слободната фантазија се опива со она што никогаш не се случило; невистината е попоетска од вистината, историјата, интелектот и умот само го попречуваат furor poeticus.“

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

На врвот од веселбата Јехуда и Алегра ги креваат заедно со столиците на кои седат и - во ритамот на веселата музика во која се извива звукот на гарнетата што младоженците толку многу го сакаат, сеќавајќи се на нивниот прв заеднички Пурим - ги носат над своите глави, како цар и царица на свадбената свеченост што продолжува... И никогаш не прекинува да трае.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го погледна милозливо. Си ја покажуваа, во овие залезни години, својата љубов која секогаш постоела меѓу нив, но никогаш не била именувана.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- И јас не сум на чисто со празнувањата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Тогаш, ако е така, тебе ти е ептен интересно – заклучив. - Ама интересно!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но во едно сум сосема сигурна: никогаш не те осудуваше. Дури ни во помислите“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Никогаш не сум била, вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

На масите во ресторанот никој никогаш не седеше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Татко ти никогаш не умееше да го оддели она што е вистинито од она што можеби го сонил или пак само му се посакало да го види.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Му падна на ум како чуден факт дека никогаш не беше чул некој член на Партијата да запее сам и спонтано.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Гестаповецот имаше соба некаде горе на катот каде што јас никогаш не се имав искачено.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Неколку американски претседатели се пожалиле дека Белата куќа никогаш не станала дом: нејзината грандиозност никогаш не може да се одоми.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Па тој никогаш не ме остави сам да пресвирам, да се донакажам, велеше Јоше Свирачот, таман ќе ми се стопли срцето тој снег ќе ти фрли во него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ни не помислува дека секоја тајна, и таа што расте во мешето на генералската ќерка, а и оние другите, што никогаш не поминале покрај нечие меше туку само покрај некој авторитет, веднаш стануваат непријатни приказни и шеги.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Животот е преполн со таги, пожртвуваност, загуби, но постојат силни луѓе кои никогаш не се обѕирнуваат на опасноста, можеби се прогонети но и покрај огромната болка достоинството сѐ уште им е неоштетено.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Подај ми ја раката и никогаш не пуштај ме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но смртта никогаш не чека да ѝ се отвори, таа влегува сама и низ најмалата пукнатина на ѕидот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Винстон никогаш не направи ни најмал обид за да си ја потврди претпоставката - всушност, немаше начин да го стори тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја намирисавме со ливанто од едно шишенце што мајка ми никогаш не го употребуваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го сметаа за човек од сенка, човек со седум животи, често рануван, но никогаш не искрварен.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бојс никогаш не успеал во потполност да најде соодветен однос кон телото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дамнешен пламен притулен во окото. Никогаш не догорува тој сончев траг во нас.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Оставав пораки. Никогаш не одговори.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Единствено бабата Перса, која многу и не ги разбираше разговорите на мајките, сфаќаше што прави песот и по малку како да му завидуваше за толкавата љубов и заштита кон девојчето, но во исто време беше и задоволна, знаејќи дека Дончо никогаш не ќе може докрај да си ја покаже силата пред неа.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И се тркалаа удолу зелки, зелки, едночудо зелки - зелени зелки, оти тие и во сеќавањата не си ја менуваат бојата, се тркалаа удолу зелки, зелки, недобројни зелки - сочни зелки, оти соковите од младините никогаш не пресушуваат, се тркалаа севезден саде зелки - јужни зелки, набабрени од детски галежи и мечтаења, збрлавено итаа прудолу млади зелки, ненагодени и ненаносени.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Никогаш не сум имала претензии да напишам книга.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Татко во еден период се допишуваше со својата братучеда Лејла, но никогаш не ја виде, само се случи по многу, многу години нивните деца (Етем Устер и авторот на книгава) да се сретнат ненадејно во Париз и да го живеат сродството, да чувствуваат нешто силно заедничко, коешто можеби само судбината на егзилот може да го донесе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Само два месеца во прегратките на љубениот човек минаа како две празнични утра, како чуден сон, кој никогаш не се заборава.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А тој само на сон е, си велам, никогаш не се иставил оттаму...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ти излезе од Исток, но, никогаш не зајде, Сите згаснаа - Само светлината во тебе гори.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Живее и никогаш не смее да се врати в град.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Фати ја работата со добро, прибери некој и друг селанец да ти помогнат, да го предадат, оти ако го кријат тие, никогаш не ќе го фатиш или убиеш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Никогаш не сум влегла во толку голема и светла мијалница.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Апостолките на нашиот татко во кој се појавил на свечениот чин, што мене ме одушеви уште првиот момент кога го дознав тој ненамерен гест и белиот невестински фустан што Ласа никогаш не го облече.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

На пролет, кога има влага во воздухот, сѐ уште можеше да се осети мирисот на коњската урина, бидејќи тој мирис, едноставно, никогаш не избледува.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Генералот никогаш не дал наредба и никогаш не рекол напред, славата негова ги допираше небесата, го затемнуваше просторот кои другите сакаа да го освојат.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

А Тате стоеше беспомошно, се обѕираше долж собата како да бара одговор, но никогаш не го наоѓаше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Причината за развитокот и движењето на категориите па „светскиот разум“ тој никогаш не ја барал надвор од нив, туку ја откривал во самите нив.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

„Како страшно добар звук постигнал Lee овде“, помислувам (можеби мрморам, можеби викам).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Совет: Ризикот останува, но нема причина за грижа сѐ додека избегнувате аеросоли, бензин за запалки и течности за чистење; никогаш не вдишувајте со пластична вреќа преку глава.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Куќата никогаш не се остава празна, ѝ рече.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во Тоскана никогаш не си на чисто, а кој вели и дека мораш да бидеш на чисто, дали сегашноста е веќе обезличена та на минатото не му преостанува ништо друго освен одново и одново да оживува; а ќе да е дека и иднината не е курдисана како што треба штом и таа отстапува пред минатото.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тие секогаш многу се радуваат кога ќе ме видат и дедо Роман никогаш не пропушта да ми даде чоколада.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Органите на српската пропаганда во својата душа никогаш не се чувствуваа како „Срби” или „србомани”, особено во првите 10 години, иако имаат тие живеано во Србија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа никогаш не можеше да го сметне од мислите, од сеќавањето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зошто од пријател добиваш непријател крвен, а никогаш не си бил во крвно сродство со него?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Владетелите на една таква држава се апсолутни, какви што Фараоните и Цезарите никогаш не можеле да бидат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но имаше денови кога се нафаќаа за работа речиси ревносно, приредувајќи жива претстава со запишување на своите забелешки и правење нацрти на долги извештаи кои никогаш не беа завршувани - кога докажувањето на тоа што всушност си докажуваат стануваше неверојатно жестоко и компликувано, со суптилно ситничарење околу дефинициите, со огромни дигресии, со кавги - дури и со закани со обраќање до повисоки инстанци.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Антитезата на Фелоус може да се најде кај Џек Мејлбренч, авторот на Андрофилија – Манифест: Отфрлање на геј-идентитетот, презапоседнување на мажественоста (Androphilia – A Manifesto: Rejecting the Gay Identity, Reclaiming Masculinity) (2007), кој ја одрекува суштинската, вродена женственост на геј-мажите и кому не му се баш драги полињата во кои доминираат жените, а во кои, според Фелоус, геј-мажите се одлични.345

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ние, помалите деца, макар што никогаш не го разбравме значењето на зборовите „социјализам“, „комунизам“, „работничка класа“, зборови кои најмногу се повторуваа, мислевме дека се тие најопасни за нашите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И покрај сета нивна остроумност, тие никогаш не успеаја да ја совладаат тајната како да дознаат што мисли друго човечко суштество.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На тоа му одговорив: - Никогаш не реков дека сум совршена.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Меѓу старците што ги собра зимата, отиде и Тренко Шаин, дедо му на Тасе Шаин.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Првиот ред, точно ако е сочинет, самиот ќе се сети што треба зад себе да роди, како што зрното само од себе, со Светиот Дух во него се буди точно во времето на кроењето на лозјата, напролет, и никогаш не доцни, иако сонце не гледа, оти под земја е.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ама кога се гине многу, кратко се памети. „Огнот во туѓа рака никогаш не жежи“ , велеше Лазор Ночески.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но младоста на секого има свои импулси кои речиси никогаш не можат да се диригираат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Па и гласот, душата, никогаш не излегуваат еднакво, го лутам Јоанидис.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А во тој центар никогаш не се греши!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Димко отиде на занает кај коларот од соседната улица, Аким пак се врати кај својот мајстор во слаткарската работилница, Баждар преседе некое време зад катинар потоа се изгуби од улицата кон онаа страна на Вардар и му стана помошник на еден рибар, за некое време остана кај него на работа да ги печали тврдите залаци на црниот леб, онака како што никогаш не ги печалел.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Чудо, човече, ни од таа голотијата не стана некој да помогне!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Александар никогаш не отиде, малку од мрза, малку од тоа што му беше непријатно да игра улога на социјала која фаќа ситен ќар од пријателството со ќерката на гардиски полковник.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Нивната црвена руба, нивните наметала [и тоги] со хермелинско крзно, со кои се дотерани како [некои] мачори, палатите во коишто судат, китките лилии и сиот тој величествен болскот [ним] им е толку нужен... [Тие] никогаш не би можеле да ги мамат луѓето кои не можат да и преодолеат на оваа, толку веродостојна комедија...

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со шумски јаготки во џебовите со здравец во мислите и планински воздух во срцата, ќе си направите ли муабет со овие стихови како што правите со буките и изворите Вие кои никогаш не сте ѝ биле туѓи нејзе, самата себеси што си е туѓа и заумна?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тоа е прекрасна огледалска алатка која ви овозможува да согледате дека вашето логично резонирање никогаш не е сосема точно. Тематот го подготви и текстовите ги преведе: В. Симовска 56 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Да ме пуштат малку да ти побуричкам по тиквата, ќе се сетеше дури и на кој ден си му ветил на господа свеќа што никогаш не си ја забуцал во негов шандан.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мама никогаш не задоцни на работа. Никогаш не се успиваше.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И никогаш не ги втасавме тие што заминаа преку морето…

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Имаше моменти, признавам, кога би отишол до С, кај брат ми Борко, само да се сетеше да ме покани. Никогаш не ме покани. И сега, место јас, тој дојде кај мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тоа изгледаше исто онака вретенесто и далечно, како што изгледаат рибите во матната вода, а тој никогаш не стаса да го дофати ни со мислите тоа меркање, што изгинуваше наеднаш, за да се појави пак на она место, каде што најмалку го очекувал, и во оној миг од разресената лента на сознанието, каде што најмалку можеше да го осмисли.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ни се изгуби засекогаш. И повеќе никогаш не го видовме.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

„Јас никогаш не сум била тука, иако сум родена скопјанка!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Повеќе никогаш не ја виде вујна Клементина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Имено мил мој, тие сценарија се туѓ проживеан живот, поука добра, но репризата, туѓиот проект не е пат за успех, никогаш не дава успех, е трагедија.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Нивното огромно пространство влева страв.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Наоколу само ликови, сенки, зборови... итаат секаде а јас само таму некаде... каде се спојуваат бесконечноста и мигот... каде сенките се сенки и во ноќта... во одаите на скриените спомени во ходниците на копнежите... таму и она ништо е сѐ... а тоа сѐ е она што ти дава сила... за денот, за ноќта, сонот, за некаде каде никогаш не ќе појдеш, каде еднаш некаде... Едноставно, а незаборавно...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Немаше кибрит, но стражарот кој никогаш не ја отвораше устата и кој му ја носеше храната, му даваше да запали.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се разбира, тие никогаш не помислувале дека до пари ќе може да дојдат на легален начин - преку членски внос, работа или слично.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не знаеме каков вид дрво е. Се распрашавме, но никој не знае.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ела, Коле... (Го прегрнува Колета). Татко ти не ќе си дојде... Никогаш не ќе си дојде...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Никогаш не ни се падна некој подобар поробувач.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се надеваше дека, во првата пригода, ќе си ги земе сите книги, или ќе ги врати другите, зашто до крајот од животот веруваше во враќањето кое никогаш не се оствари.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но никогаш не можеш да бидеш сигурен, се разбира, зашто луѓето се толку дволични.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Некогашниот дипломец на Цариградскиот универзитет, ја напушти кариерата во високата хиерархија на новата турска администрација со препораки од самиот Ататурк по средбата со него (за која никогаш не говореше, особено во сталинскиот период), беше префинет познавач на старотурското арапско писмо.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Некој добар психијатар со стрпливост можеби би дошол до него. - Тој никогаш не би отишол кај таков. - Знам.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во болницата никогаш не се оладуваат креветите.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

15 И продолжувам. Ништо не пропуштам. Зборувам за социјализмот, за менталитетот, за колективизмот, за колективното ние наместо индивидуалното јас, за тоа ние кое никогаш не ја снесува одговорноста, во името на кое со години се ветувала среќна иднина, во името на кое денес се коле...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Никој никогаш не се спасил од разоткривање и никој никогаш не пропуштил да признае.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дијафрагмата на Винстон се стегна. Тој никогаш не можеше да го види лицето на Голдштајн без болна збрканост од чувства.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Напред, значи, кон традицијата, сонувајќи светови кои никогаш не постоеле.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

96. Б.Сарафов имаше само бугарско образование, тој никогаш не отиде во Србија да се школува, но тој беше еден од воспитаниците на П.Драганов во Солун и беше внук на попот Харитон еден од највидните „сепаратисти“ од Источна Македонија во движењето од 1873-1874 год.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но никогаш не купија, бидејќи одговорот на продавачот постојано беше - нема.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Винстон никогаш не влегол внатре во Министерството на љубовта, не бил дури ни на половина километар од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше сигурен само во едно – го знаеше човекот што презриво го погледна кога се поднамести во седењето на ручекот, оти никогаш не седел скрснозе, и по само петнаесет минути сосема се здрви.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Докторот се исправи во една величествена положба.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа никогаш не постоела, тој ја измислил.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Никогаш не сум можел да живеам во колектив (тоа ја објаснува и потребата овде да не кажам речиси ништо и за моето семејство); дури имам отпор и кон јавните нужници, автобусите и возовите; ми се гади од помислата дека седам на столче или WC шолја на која седеле илјадници пред мене, макар таа да биде и целосно дезинфицирана и стерилизирана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Не, ти никогаш не си бил женет, ниту пак ќе се ожениш.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Во текот на повеќе децении никогаш не успеав да откријам слика, идеја за да го овековечам мигот на изгубениот детски рај.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ако говориме за иднината, не смееме да заборавиме дека тука тече незапирлив алгоритам: луѓето што ја измислиле парната машина, никогаш не би се сетиле да изградат огромен брод на парен погон, со што би ја употребиле својата технологија.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И дека никој никогаш не ќе можел ни да соочува нешто.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тие беа задолжени да состават нешто што се нарекувше Меѓу-извештај, но што беше точно тоа за што тие известуваа, никогаш не разбра сосем.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но Кејтеновиот син не признаваше, рече: - Никогаш не сум крадел, - одговори, - нишнувајќи ја главата нагоре, на свој начин и јас со сигурност знаев дека никогаш не крадел и нема да се обиде.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Винстон забележа дека таа никогаш не употребува зборови од Новоговорот, со исклучок на оние што беа поминале во секојдневна употреба.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше тоа еден од оние ситни ѕидари, кои никогаш не се одделуват од чекичот, мистријата, висакот и поличето, и на кои тоа никогаш не било во состојба да им донесе многу, сѐ до еден ден, кога...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

-Тие се досадни. -Тие ја мразат убавината.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На жалбите, инаку, човек никогаш не може да им најде крај.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Според Хегел, една категорија, една идеја, еден поим никогаш не е само тоа што е, никојпат не е само рамна на себеси.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Светот настанал од влажен збор. (настанокот на светот според Догоните) во мигот на зачнувањето влажен е и воздухот и вагиналните ѕидови, температурата триесет и седум степени, умерено до значително облачно со услови за краткотраен дожд. никогаш не си земал часови пливање, но грбно ти оди добро. со секое проѕевање во матката по малку и голташ - протеини, јаглени хидрати, електролити и уреа. спокојно се нишкаш на тој воден кревет. како човечка рипка дремеш во мракот. потоа шок - со плач протестираш кога меурот ќе прсне и мокриот остров ќе се претвори во непрегледно копно.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Е, па, тие претерале! Тој никогаш не се заземаше за работите заради пари, ниту да добие некоја конкретна власт.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го говорев и тоа што беше напишано и тоа што никогаш не ми паднало дотогаш на памет. - Ох, молчи, молчи, брану див, кажи во овој случај кој е прав, кој е крив, - и, се разбира, вчас стивна бранот, настана една долга пауза, крајбрежните води тивко шумолеа, божем, го предеа платното на вистината, бело, а отровот, невистината се претвораше во малечки, црни меурчиња што ништожно умираа на брегот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тој никогаш не јадел бурек на автобуска!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Најупорните или најгладните од дружината испекле нешто малку месо, изеле колку што можеле со последни сили опирајќи му се на сонот, она што останало го оставиле на двоколка за заспаните. Потоа со слатка ситост заспале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но кога ја прашав од кои причини ги криеме начините на кои општиме со своите спомени таа отворено ми наговести дека искреноста е еден вид разголување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Горе се виде, ја украдоа дарванската вода, и никогаш не ќе се врати“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

За мене тие беа повеќе и од нашите големи празници за кои никогаш не арчев непотребни зборови но знаев да ги одделам од другите денови и на посебен начин да ги доживеам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

” •Да, се согласувам, но во овој филм психолошката ситуација е пред сето останато и малку им се посветува внимание на сцените кои објаснуваат, токму затоа што тие и не тежнеат кон тоа.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Еднаш, пред некоја своја најдобра пријателка, заборавив како се викаше, истата таа девојка од куплерајот, (Розе ли, Сузи ли, татко ти никогаш не паметеше имиња), божем изјавила дека постои можност да го напушти ова штипско буниште сместено дури во грдото Горно Маало.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Светлоста на знаењето нема во себе топлина; оној што само знае, а не верува во Бога, чтение врши така што се лизга само по буквите и зборовите, како светлината месечева што се лизга по карпата, не навлегувајќи во нејзината утроба и не стоплувајќи ја, затоа што таа светлина, студена, никогаш не ќе може да ги загрее душите на зборовите, да ги оживее и да ги разбере вистински, со срце, а не со разум.“ Мислев дека сонувам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Остануваше во своето верување од светите книги дека Бог никогаш не ги изневерува трпеливите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во списанијата за деца не можеше да се види дали се тажни или весели.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во неговиот фрижидер не може да се случи да нема.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Дали може да се тврди дека иконокластичната реторика, што постои во манифестациите на раната авантгарда, подготвила основа за вистинска деструкција на уметничките дела и, во извесна смисла, дури и легализирала некои од овие деструктивни дела?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Објавувајќи ги двата памфлети: Дребулии за еден масакр (1937) и Училиште на лешеви (1938), Селин на некој начин им се приближи на фашистичките политички погледи и стекна голем број непријатели кои никогаш не му ја простија антисемитската жестокост.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Нема потреба да кажам дека книгата никогаш не беше отпечатена.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тој никогаш не дозна какви очи има таа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Не смее секое нашепнување да се зема здраво за готово - ѝ реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само така можев да си ја повратам таа нејзина близина, да го обновам детството во себе кое, поради неа, никогаш не ме напушташе, но чиј интензитет се смалуваше со текот на годините.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога ќе запрашате што е тоа зен, повеќе нема да го има. Кога ќе прашате што е тоа Дишан, веќе го нема Дишан. Кога ќе запрашате што е тоа стил, веќе нема стил.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никогаш не се прашал кој го крстил со тоа грдо име и затоа не се погледнуваше во огледало, едно што по домовите ретко имаше такви луксузи, а друго и затоа што не сакаше да си ги гледа мозолките по лицето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Мајка ми плачеше и ме прегрнуваше, а татко ми ми рече дека сум едно храбро момче какво што тој досега никогаш не видел и дека забите што Египќанчето ми ги покажуваше, ловците на крокодили ги извадиле од моето рамо.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Се разбира, понекогаш ми се случува и да се посомневам во она што веќе сум го рекол.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И зар не гледате дека таквите ретки ќошиња за криење се користат само за обични пригоди, и тоа само од обичните умови; бидејќи во сите случаи на криење, сместувањето на скриениот предмет – сместувањето на тој редок начин – уште од самиот почеток може да се претпостави, а и се претпоставува; и според тоа, неговото откривање воопшто не зависи од проникливоста, туку од грижливоста, стрпливоста и решеноста на тие што бараат; а кога станува збор за важен случај – во очите на полицајците, за огромна награда – спомнатите особини, колку што е познато, никогаш не недостасувале.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Си погрешил. Никогаш не сум патувала со брод. - Од таму се знаеме.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Знаете, тоа никогаш не го сфатија моите стари противници, Италијанците. И каде се тие сега? Што постигнаа?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

ТЛ: И водејќи љубов, таа вели... ВГ: „Без отисоци од прсти“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И иако сето тоа стануваше сѐ понеподносливо со стареењето на неговото тело, зарем не беше доволен знак дека ова не е природен поредок на нештата ако срцето на човекот му се стега од неудобност, од нечистотија и од недостиг, од бескрајните зими, од лепливоста на чорапите, од лифтовите кои никогаш не работат, од студената вода, од лутиот сапун, од цигарите што се истресуваат, од храната со нејзиниот необичен, гаден вкус ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Како малку задоцнет свети Фрањо - во Бојс постои потреба за свето, чувство на длабока почит кон повеќекратните можности на живот - тој му држеше проповеди на животното и учеше од него.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Масите никогаш не се креваат на востание сами од себе и никогаш не се побунуваат само затоа што се угнетувани.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Страшен збор, кој еднаш изговорен, засекогаш нѐ врзува и нѐ изедначува со сѐ она што сме, го замислиле и што сме го рекле и со кое никогаш не сме ни помислувале да се изедначиме, а всушност, во себе, одамна сме веќе едно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Беше тоа некаква анамка, што ли? Не умееше да ѝ објасни на мајка си. Не, никогаш не ја беше видел.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сонот никогаш не му беше целосен во едната татковина.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Толку многу ја сакав и ѝ верував... Никогаш не видов никаков повод за какво и да било сомнение.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Велат дека и денес стојат остатоци од несудената цвеќарница, во која никогаш не расцутил ни еден од каранфилите што ги планирал да се садат, а за што се допишувал дури со Холандија, земјата на цвеќето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Историјата, мој Камилски, нема единствен правец на одвивање, таа никогаш не се насочува како што сакаат победниците или таму каде што се носат поразените.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој никогаш не спомна некаква врска помеѓу неговиот чин на распопување и постапката на попадиката која го беше напуштила не само него, туку и непораснатата ќерка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Всушност, бегал од себе како човек што ги знае туѓите намери и што ги претчувствува изгубените битки на човекот со жена и со три деца. Не, тој човек никогаш не отстапувал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

При тоа телевизијата е постојано on-line, хипер-реален виртуален свет, во којшто живеат мали телевизијци, луѓе за коишто никогаш не можеме да бидеме сигурни дали постојат во нашата стварност или не.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Никогаш не ги именуваше, дури ни во мислите, и толку колку што беше можно, никогаш не си ги замислуваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А и да постоеја некакви чекмеџиња и фијоки со некакви безвредни нешта во нив, може да станува збор само за работи што не можеле да му служат никому освен на ограбениот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никогаш не игра целото стапало.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Пепел“, рече тој. „Дури не е ни пепел што може да се идентификува. Прав. Не постои. Никогаш не постоела.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со девојчињата никогаш не можеше да зборуваш на оваа тема (Модести Блејз, која ако думам арно излегуваше во Стрипотека, не ми делуваше многу импресивно).

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Тој никаквец, вели, тресејќи се, тој никогаш не бил болен од ништо!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ете и самиот наш претседател никогаш не ги демантира новинарите кога му се обраќаат: „Вие сте, господине претседателе, доктор на науки, историчар, книжевник...“

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Дури и кога е сам, никогаш не може да биде сигурен дека е сам.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зборот геј никогаш не ја опишувал само хомосексуалноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали во нејзината фантазија младоженецот беше татко ми, за нас ќе остане само претпоставка!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Помеѓу сите нас, живите, имаше по некое братче или сестриче што ни го одзела смртта и ние никогаш не можевме да го прежалиме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Традиција беше - неизречена традиција: ја знаеш од некаде, иако никогаш не си ја чул изречена - да те застрелаат од назад: секогаш во задниот дел од главата, без предупредување, додека одиш низ некој ходник, од една ќелија во друга.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Овој згустен миг никогаш не се повтори.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ваквите тврдења никогаш не беа сфатени сериозно – за време на својот долг живот Р ги избегнуваше новинарите и не беа зачувани никакви снимки или фотографии од неговиот нос.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Девојката никогаш не зборува со машкото за такви работи освен ако планира да се омажи за него.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

-Во својата алчност тие спонзорираат потрошувачка на смртоносен шеќер а сурово казнуваат за поседување на алкалоиди и киселини што даваат живот. -Тие никогаш не признаваат грешка. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 63

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше тоа нашата интимна, внатрешна Картагина, која тешко можеше да ја прикрие било кој израз и насмевка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Непроменлива во движењето, матицата ги повлече. Бавно и сепак сигурно ги носеше кон море на кое никогаш не ќе му го знаеме името.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И говорот е ко музиката, ми велеше Никифор, никогаш не можеш на првиот запис да го дотераш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Повеќе никогаш не се видовме...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Секако, да ме прашаа, самата ќе им кажев, но тоа никогаш не се случуваше.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Она што го гледаме е секогаш „речиси“ доживување, но никогаш не можеме навистина да го почувствуваме, да го опипаме.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Јас ќе пишувам песни кои ти никогаш не ни ги читаш.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Никогаш Демијан не сретнал Ром во животот, ништо не знае за нивниот танц и нивната музика, ништо не знае за балканските ритми, никогаш не бил во Европа ниту пак знае мојата земја на карта да ја покаже...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

- И ти мене ми пречиш, - рече другото. - Ни јас никогаш не можам од тебе да видам што има на таа страна.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Едо никогаш не можеше или не сакаше да сфати зошто некој авион би морал да полетува пред осум изутрина.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тоа утро, кога првпат разговаравме за трагите што никогаш не можеш да ги забележиш овде, под Сина Скала, надвор врнеше дожд, јас не отидов на училиште, а денот беше сосема беззначаен бидејќи сиот беше собран во една парталава сива облека; потсетуваше на изнемоштен изѕемнат бедник; стоеше под стреата и тоа пред самиот прозорец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зад неа, чиниш, останувала волшебна трага на комета што никој никогаш не ќе ја види. И отишла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И на птиците - еретици, помислувам, кои слетуваат право во пазувите на жените и во нив заспиваат како во библиско горје.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тоа беше мисла што нему буквално никогаш не му беше паднала на ум.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Татко ми никогаш не бил многу друштвен човек и кај нас ретко навраќаа негови пријатели и познати.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Никогаш не сме толку смешно големи Како во приказните за нашите победи.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Се завртела на петици дива во својот пркос, сама и сепак посилна од нивната врела ламтежливост и пак се занишала во колковите враќајќи се во светот на своите тајни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некој ќе го земе со автомобил, ќе го изгушка и ќе го однесе на некое непознато место додека јас седам заклучена надвор од тој свет.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се прашувам зашто знам, а паметам и од моите детски години, дека тука и пошироко, од југот никогаш не дуваа добри, питоми, топли и добродушни ветрови, туку немирни, урагански, строги, магливи, безмилосни кои го замолчуваа гласот и зборот, сееја страв и ги развеваа и раздувуваа сите надежи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Пепелот од цигарата секогаш му паѓаше на панталоните. Никогаш не стигнуваше да ја истресе навреме.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ние никогаш не им помагаме на нашите членови.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се откажа од светлината, од сонцето... Татко исчезна. Никогаш не се врати во родниот крај.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

„Солидно решение ако проектите можеа да се направат и без пари“ - објаснував, незнаејќи дали тоа одекнуваше во општата селективна битност на настаните, која никогаш не подразбираше статичност.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Во текот на еден љубовен дует на самата сцена и на двајцата им станува јасно дека нивната љубов всушност никогаш не згаснала, напротив, новата средба само уште повеќе ја разгорува.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

А кога почна пописот, во Козар маало се всели гробна тишина како на закоп што никогаш не завршува...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сепак, најмногу, секогаш кога од град ќе донесеше печено пиле, повторуваше едно нешто што брезничани никогаш не разбраа што може да биде: „Како можев“, велеше, „да заборавам да си ставам во сјуткејсот една воденица што ја велите вие, ама не за наут и уроф, туку за коски.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Арафат и официјално напуштајќи го својот сон за создавање на една обединета и демократска држава за време на својот говор пред претставниците на Обединетите Нации во Њујорк, во ноември 1974 година, ќе предложи создавање на една мини-држава во Трансјорданија и Газа, со реципрочно и симултано признавање на Израел и Организацијата за ослободување на Палестина, да преговара со преставниците на еврејската држава во рамките на една меѓународна конференција, под закрилата на ООН и големите сили.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тие денови никогаш не можеше да ги задржи мислите на ниеден предмет повеќе од неколку мига непрекинато.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Никогаш не ја носеше, па си мислеше дека некаде ја заборавила, ја оставила.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Оваа бела пријатна светлина во која се наоѓам никогаш не би ја напуштил. Толку е мека и пријатна.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Никогаш не ја минуваше ноќта на едно место. Не спиеше повеќе од три- четири часа.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но колку и лагата и вистината да ги видоизмениле своите ликови, колку и да се извртиле поради упорноста на лажговците и слабоста на вистинољубивите, сепак тие никогаш не можат да станат она другото.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Треперам и не знам што ќе речеш кога ќе споменам дека ѝ го знаев и името, кое пред тоа никогаш не бев го чул.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тие можеа да бидат наведени да го прифатат и најочигледното извртување на стварноста затоа што никогаш не ја сфатиле огромноста на она што се бараше од нив и не беа доволно заинтересирани за јавните настани за да разберат што се случува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Веда не се колеба да заземе држење на презирна надменица кога ѝ се обраќа на мајка си: „Никогаш не си зборувала за твоите, од кај си“, вели, реторички изземајќи се од своето родословие по мајка, небаре „нејзините на Милдред“ не се, всушност, и нејзини.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но Грдан не знаеше ни да игра ни да свири - во играњето никогаш не го погодуваше вистинскиот чекор, па само го газеше својот партнер; а во свирењето не го бидуваше за тапанар, иако тапанот лежеше пред него и требаше само да го допреш со некое од двете стапчиња па да издаде громок звук, ама навреме.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој никогаш не бил чистач на чевли на железничка!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога запрашав, „Што ве донесе?“ тој рече, „Никогаш не разговараме“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таа посета на Даскалов никогаш не ја заборавив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Сетете се, околу Ѓурѓовден по гробиштата селски лазат змии.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никогаш не кажуваше „НЕ”. И кога некоја фина госпоѓа милно ќе му пријдеше и ќе му шепнеше: „...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Освен, ако тоа не е некое пресоздавање, инкарнација во која никогаш не ќе дознам ни што сум бил ни од каде сум дошол.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- И ти мене ми пречиш, - рече другото. - ни јас никогаш не можам од тебе да видам што има на таа страна.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- И така, не знаејќи кој си и што си, си ја запалил куќата, повторно се замешал Гавруш Пребонд.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чудесен политички стратег или вечен двоумник?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа никогаш не може да се скраси, на едно место да застане: се мрешка, се мешколи, потфрла бранчиња и го подлижува брегот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јас, матрица, матка, матерка, модра, мадра, мудра матрона од Другиот свет (не, овој никогаш не ми бил доволен!) ти повелам: влези во морето не мисли на немоќта оти никогаш не знаеш колку ќе издржиш и во болот, и во ужитокот пливај до кајшто гледаш а гледај далеку, секогаш подалеку јас глаголам задумно на 'ртот зборувам на својот мајчин јазик (о, какво олеснување, каква удобност!) и сила ти давам а не утеха!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

— Никогаш не сум ја видела.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Овој бутик никогаш не го прескокнуваш, мила моја. Цмок!“ - двајцата се во гардеробата метар на метар, тој се смешка, таа се кикоти, се скокоткаат - цмок, цмок.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ако не беше болеста, никогаш не ќе дознаев што е брусница, никогаш немаше да пропијам пиво, во што сега уживам големо задоволство.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Таа никогаш не почувствувала такво слатко треперење од петиците нагоре.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Децата негови завршија по домови, повеќе никогаш не ги видовме, ниту учителот, ниту Мила.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но ниту едно јавно или приватно искажување никогаш не беше признато дека трите сили во кое било време биле групирани поинаку.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаев дека и злото како и мачката, никогаш не ќе го повалиш на грб.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Понекогаш господинот Гроздановски правеше намерни грешки, смислени, со намера да го провери неговото поведение, па дури и да го збуни, но грифонот никогаш не пропушташе да ја поправи неговата грешка без оглед на тоа дали била намерна или не.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Се разбира дипломатскиот балет е необична синтагма, но никогаш не сум помислувала дотогаш колку е смешна нејзината конотација во контекстот што го означува.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Никогаш не сум ја видела понаблиску среќата и болката, што се вели, никогаш толку едно до друго застанати. 11.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Една огромна задача, што никогаш не ќе може да биде спомената, беше извршена.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Еве, например”, рече тој, „јас никогаш не ги оправдував оние глупави крстоносни походи благословени, божем, од папата, кои цели двеста години се упатуваа со своите војски кон Ерусалим, за да го ослободат од муслиманската власт.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И навистина: Луција од мене бараше да бидам циркузант не затоа што таа, туку нејзината Партија го сакаше тоа; Ина бараше од мене да бидам кловн (со видлива дарба за еквилибристика) не затоа што тоа ќе ѝ донесеше поени во циркусот, туку затоа што таа уживаше во моите глупости; се смееше како никогаш ниедна жена на светот; се смееше како што Луција, мојата Луција никогаш не се смеела, не се смее, и ниту не ќе се смее, иако според својата судбина требала да се смее, што не би можело да се рече за судбината на Ина; и јас реков: „Со задоволство, Ина. Со задоволство ќе го сторам тоа.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Прифати сѐ. Минатото е менливо. Минатото никогаш не било променето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа беше неговата највисока осуда.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Гамбони ја анализира „метафоричната иконокластика“ на авангардата, но никогаш не сугерира дека постои директен каузалитет помеѓу деструктивната реторика и постоечките случаи на вандализам.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Никогаш не би се нафатил да бидам судија на љубовта помеѓу Сузи и Генералот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но тој ми зборуваше за неговите односи со неговите колеги на работа во „Мејнс” (мрежа од електрични кабли што одат под земја во градовите) а претходно имав слушнато некои работи и за неговите односи со татко му.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Сега оди по Бел Стрит. Тој секогаш оди пеш... никогаш не зема такси... сега оди низ паркот, сега скршнува зад свиокот кај Оукхерст и сега...“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во тоа старче Змејко никогаш не можеше да погледне без да се насмевне сожаливо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се прашувал вака ли минувал секогаш заводливецот на жени - поразен. Скоро лазејќи се повлекол од сенката под која лежел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ уште си премногу изваден од памет? Можеш само сè да гомносаш...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А бев сигурен дека барем во сонот дружи со некого од нејзиното минато?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знаеше секоја таква работа, која беше толку далечна од зборовите, што се чинеше дека никогаш не може да се дознае, а сепак, тој ја знаеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа беше некоја малечка сликовница, никој и никогаш не ќе може да објасни од каде и како беше створена во домот, малечка сликовница на која беше прикажана една мошне привлечна жена во различни пози.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Деновиве добивме едно честно писмо од Белград во кое меѓу останатото пишува: „ Јас никогаш не можам да ѝ заблазнувам на личност која се зафатила да критикува луѓе кои не ги познава и од кои никогаш не барала извинување.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Наместо ова на работниците, на рака, им се даваа „ситни пари“ во кеш, а остатокот од личниот доход им се исплаќаше во натура – преку давање свински полутки, јагниња, пилиња, копани, табли јајца, еурокрем или, пак, канти сирење!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ги анализираше со ракија или со три шишиња вино, зависно од штотуку изнудената сума.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во пролет и во есен доловите и ендеците се поројни, преку зима замрзнати, а налето само тенка водна нишка, која никогаш не стигнува и да пресуши, се протегнува низ нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во извесна смисла, личноста на Џоан Фонтејн беше досадна, бидејќи главната хероина никогаш не се бранеше, просто дозволуваше госпоѓата Денверс да ја гази.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но по тоа се случи Втората светска војна, окупацијата на Франција, слободата, но букинистите никогаш не го прекинуваа својот занает.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тешко на тој што не знае што е сиромаштија, вели дедо, оти никогаш не ќе дознае колку е слатко јадењето кога си изгладнет.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И според биографиите, никогаш не живеел дома: имал, значи, прекрасна Причина да пишува песни.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тој в црква никогаш не отвораше уста. Ама ниту да зине.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Геј е поткултура, инсинуација, склоп гестови, сленг, поглед, држење, парада, виножитно знаме, филмски жанр, музички вкус, фризура, маркетиншка демографија, лепенка за браник, политичка програма и филозофско гледиште.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Напати знае да казни и тоа веднаш; другпат објавувањето на својата одлука ќе ја одложи за подоцна, но никогаш не ги амнестира нашите грешки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мајка која никогаш не ги коментираше вестите, постојано нешто плетејќи крај Татко, повеќе за себе рече: Дај Боже да врне во Виетнам...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но откако се смири малку, откако сети дека топлината на сонцето, добрината на дабот, јасиката и целиот шумски свет му го топлат малечкото срце, славејчето срона таква чудесна песна каква што порано никогаш не се беше слушнала во гората.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Таа покажуваше дека на Закинтос, и во новиот драматичен тек на времето, не настрада стариот дух на човечката солидарност.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но никогаш не смееме да се плашиме од погрешни избори, тоа е како правење затвор за друг, а самите влегуваме во него, ако не изгубиме ништо, ништо нема ни да добиеме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Гробниците, слабо осветлени од екраните и светлата, во кои луѓето седеа како мртви, додека сивите и многубојните одрази од екраните им поигруваа на лицата но никогаш не ги допираа навистина.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Како оној брод трампер, кој никогаш не плови по утврден ред.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Речиси никогаш не плачеа ниту за време, ниту по ќотекот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Му зборував за важноста на Маказар за целиот крај, за неговата историја, дека ништо никој никогаш не направил, а дека секогаш, макар не многу, само се земало, дека луѓето се селеле за подобар живот, од немање, еве вакви услови, реков, од немање вода, струја, телефон, пат асфалтен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како да му ја објаснам осаменоста на некој што никогаш не ја видел нејзината боја?

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Дека семејството некогаш било имотно и дека по Војната се случило она што го споменуваше брат ми, се разбира, и јас имав слушнато, но никогаш не сум се соочил со потребата подлабоко да ги разјаснувам тие нешта, како што се соочив сега.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Јас секогаш скокам високо над водата, но никогаш не сум скокнала во рибарска торба.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Конечно Камилски предложи овој збор да остане во листата на опасните зборови, од проста причина што тој никогаш не можеше да стане безопасен, како и да го толкуваа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не, тие никогаш не биле среќни во Солун. Ни таа, ниту пак тој. Иако тој тоа никогаш не го признаваше.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој зборува за „неговиот нарцизам и неговата ладнотија...“, за „неговата безмилосна потсмешливост“ која никогаш не е „благородна“.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не од внимание спрема Јанческите, да не ги навредат, туку за да не го скориваат злото, кое има чувствителни уши, лесен сон и брз чекор.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но за големо чудо, никогаш не се тепаа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Старецот по сѐ изгледа ретко, или, никогаш не излегуваше надвор, а и муштерии речиси немаше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Татко остана чувствителен и на судбината на Сефардите кои беа спасувани во Албанија, при крајот на монархијата и периодот на италијанската окупација, кога земјата имаше автономија на одлучување, издавајќи им визи за престој на еврејските граѓани кои бараа спас.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но такво лице, поради студот, никогаш не влегуваше таму.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Затоа што Пинчон навлегува во психологија. Врашки добро ја познава. Целиот роман е психологија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но никогаш не можеше да се присети на повеќе од неколку строфи од која било песничка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, за жал, поради сплетот на идните бурни настани што допрва следуваа, иако подоцна немаше второстепена постапка по жалба, оваа пресуда, која во октомври 1999 стана правосилна и извршна, никогаш не е извршена – ниту доброволно, ниту присилно [а веќе е и застарена].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Жените од Партијата никогаш не ги шминкаат своите лица.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

таму се и убиените Јане Крстин и Пеце Дановски, обајцата синооки и високи меѓу дрвја, загинале, биле закопани, станале да докажат дека никогаш не биле покосени од пушка: таму е и Круме Арсов со црвено брадиче и во светечка одежда, пиел крушова ракија и горел, се родил од пепел да нѐ најде и да ни каже со каква љубов човекот може да го освои светов, тој или Неделко Шијак, или обајцата со кренати раце кон млечниот поток на ѕвездите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Невозможно, а сепак можно“, рече мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Срцето на Дедо Мраз никогаш не ступотело толку.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Па сепак минатото, иако по својата природа променливо, никогаш не беше променето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Марија му се довери без срам дека тоа никогаш не можела да го прави со своите нередовни љубовници, поради онаа празнина што следува по водењето љубов.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Еднаш, кога беше сосема изморен од таа игра, во која постојано се напрегнуваше да смири некого само со своето присуство, тој помисли дека секој од нив останува да си биде само она, што си е, и дека тука никој никогаш не ќе може да измени ништо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во себеси, во некој дел од својот мозок, тој, како што велеше, носи часовник кој никогаш не запира, што никогаш не изневерува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Една толку чувствителна работа никогаш не би му била доверена само на еден човек; од друга страна, да ѝ се довери на некоја комисија, би значело отворено да се признае дека се случува чин на фабрикување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сигурно никогаш не постоело време во кое тоа било вообичаено!

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тие, нашите, со пониските чинови, тука се, а тие со големите чинови кои никогаш не биле ранети во бој, си отидоа дома, во Грција.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Седнаа и ги гледаа студентките, и сите се обидуваа да ги гледаат како нешто необично, како нешто чиј дел тие никогаш не биле, ниту пак сакаат да бидат.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Јас во Прилеп никогаш не сум бил, и дедо ми ми вети дека еден ден заедно ќе одиме за да ми ја покаже куќата во која се родил.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тие лесно стануваат нејзини жртви. Историјата никогаш не проштева.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И кога се оддалечив од животот од големите Палестинци и повеќе никогаш не можев да им се доближам, како никогаш и да не семе се познавале, остануваше мојата приврзаност на нивната потрага по мирот, по враќањето од егзил во родната земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А кривата девојка со нагрденото лице што најмногу викаше и која најмногу беше готова да се бори повеќе никогаш не ја видов.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но смртта никогаш не чека да ѝ се отвори, таа влегува сама и низ најмалата пукнатина на ѕидот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Едногласието никогаш не било спорно.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Затоа театарџии, непосредни чинители на театарската уметност, никогаш не се исправајте зад публиката, туку секогаш пред неа!

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мајка ми никогаш не спомнуваше имиња од нејзиниот живот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во името на „класната борба” човекот никогаш не бил повеќе понижуван.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Бешир минуваше и низ црвени семафори откако ќе забележеше дека немаше коли од десната и левата страна на попречниот пат! Никогаш не возел побрзо!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Откако ја завршија големата дебата за генезата на универзалните лавиринти, посебно балканските, Татко ненадејно го запраша Камилски: Знаеш ли, мој пријателе, кој е најголемиот лавиринт и на кој никогаш не може да му се најде излез?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мислеа дека тука, застанати до вратата, го убедуваат политички и секако, го лажат за нешто, за што самите никогаш не би се согласиле.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Е, а како се прави тоа, шпиртосувањето? Никогаш не сум штавувал птици, само сум слушал за тоа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нашата канцеларија се наоѓа во непосредна близина на фабриката во која дванаесетмина работници произведуваат мебел што човек го купува за да се кае потоа цел живот, освен ако не реши по три дни да го исече за потпалување: столчиња за пушење, столчиња за шиење, комоди, вешто бојосани столчиња што се кршат под тригодишни дечиња, мали подлошки за вази или саксии, безвредни дреболии кои за својот живот ѝ се благодарни само на вештината на столарот, додека во стварноста некој лош бојаџија им дава само привидна убавина со бојата за која сите мислат дека е лак, а која требаше да ги оправда цените.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дури се обидов и да го подисплашам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се удира по гради и вика: „Јас не сакам војна со Србија, јас никогаш не исках војна со Србија, вика, јас сум за Стамболиски, И теј нататак.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Службеникот учтиво му врати дека никогаш не е ни рано, ни доцна.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Од осамостојувањето на Република Македонија до денес се донесени три закони за трговските друштва, во 1996, 2002 и 2004 година, 1 со тоа што вториот никогаш не стапи на сила. 2 Законот од 1996 година има претрпено дури 13 промени, 3 додека законот од 2004 година досега претрпел 3 промени.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Треба да се напомене дека борбите никогаш не се преместуваат зад рабовите на спорните територии.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А долетуваа други, кои никогаш не беа мајки, за да не видат колку пораснавме и колку зацврстивме и дали сме готови за в бој...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Краста: Во моите филмови никогаш не сум работел со црнчиште. Ги мразам тие орангутани!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На пример, мама никогаш не остава немиени садови да се грамадат цела недела, па потоа да констатира дека во кујната настапил хаос и тогаш да покрене кампања за санирање на хаотична положба!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Македонците никогаш не вршеле терор! Секогаш биле попустливи. Навидум невозможно, но вистинито!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И никогаш не ќе ни се врати, Капинка наша, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Партијата во секое време ја поседува апсолутната вистина и јасно е дека апсолутното никогаш не можело да биде поинакво од она што е сега.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Колата налетала на знак за кој селаните тврдеа дека никогаш не го виделе, огромен, сега целосно деформиран патоказ, на кој со бели букви имаше испишано само еден збор - МУЗЕЈ.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Во Големото стакло полов акт никогаш не се случил. Невестата останала незадоволена, т.е. извисена.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

О'Брајан никогаш не пропушти да разбере што му се кажува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но притоа останува вон дискусија една уште посилна поента: дека повикувањето на таквите концепти во секој случај е стриктно иредуцибилно.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На својот детински начин Винстон разбра дека штотуку се случило нешто страшно, нешто непростливо што никогаш не ќе може да биде заборавено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Татко советуваше, но никогаш не беше категоричен, оставајќи си секој сам, во крајна линија, да одлучи за какво училиште ќе се определи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На Вера часовите, главно, ѝ беа попладне, така што Ели никогаш не остануваше без тато или Вера.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Затоа и ми беше пријатен тој негов Русин, тој генерал, кој никогаш не нѐ посети иако татко ти постојано најавуваше дека сигурно ќе го доведе на оној негов боршч што го спомнуваше толку често, па јас напати и мирисот му го сеќавав.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Или на онаа врска помеѓу него и Родна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А згора на се, постојат и такви поединости во кои мајката никогаш не греши.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да не си се препознала, Велико, вели. Јас ја изгледувам и си ја свртувам главата. И повеќе никогаш не ме праша за Неделка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со еден од овие клучеви, таа отвори и една врата која никогаш не ни припаѓала, во градот крај реката.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И онака никогаш не му обраќаше внимание на телото, мислеше излишно е.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Но никогаш не велеше „ракета“,ниту ја споменуваше ракетата и сето она што не можете да го имате на ракетата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На коњот сѐ уште стои неодврзано седлото на императорот сосе попрази и сосе узенгии, и голем свиток стои во торбата - испишан со ракопис на Хадријан - sacra populi lingua est.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Најпосле, кутриот Акакиј Акакиевич испушти душа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше она старче, со оние негови очички, што му играа живо и кои никогаш не те погледнуваат право во очите, и со неговите ситни раменички кои стануваа уште поситни од тоа што едното му беше доста пониско и истрането.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе им се скисне и ним од неговите самоволија, та белким ќе го предадат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Никогаш не сум го видела во портокалова маица или во син џемпер со ружа, не, не сум го видела ни на митинг, ни на телевизија.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Доаѓаше со своето мало торбиче, во кое беше нејзината ноќница, нејзиното шише со лимонска тоалетна вода од која никогаш не се разделуваше, доаѓаше со чоколади за децата, со тегла ајвар или слатко, што ги беше подготвила сама, таа есен, и со книга од Татковата библиотека.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И никогаш не е доцна на вистинската љубов да ѝ дадеме втора шанса.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Вистинската љубов не прави ранливи и толку лесно може да се повредиме а толку тешко да простиме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Бдеев пред нејзината куќа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Да не беше патувањето во Солун, во далечната 1917 година, Мајка никогаш не ќе дознаеше колку е голем светот, колку народи живеат во него и колку јазици се зборуваат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се потсетуваше утешно на пораката на Хорациј дека кога еден збор ќе замине, тој повеќе никогаш не се враќа!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Напротив. Внимателно проследувајќи го научниот приод кон поезијата и исклучиво од аспект на одредени математички анализи, Соломон Маркус доаѓа до следните значајни заклучоци: - поетското дело е отворено и никогаш не е упатено само кон еден; - поетското дело е изложено на отворена и бесконечна метаморфоза, и тогај кога неговиот рецептор не се менува; - поезијата е носител на континуелна бесконечност на значењето; - поетското значење е рефлексно, инволутивно.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Можеа да се видат неколкуте извиени букви, во чудесна, небаре калиграфска игра во нејзините писма, како минијатурни споменици на една недокрај возвратена љубов, постојано одложувана за некои други времиња коишто никогаш не стигнаа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Пораз за нашиот машки род! Никогаш не ќе ми простеа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Фатија да пијат и луѓето што никогаш не пиеле, та кога започна снегот да се топи го газеа и му викаа: „Аха, бегаш, бегаш, мајчето твое!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога некој ти зборува за борба, за победа, за јунаштво, а не си го видел на прва линија, во долгите ноќни и истоштувачки маршеви под дожд и големи студои, кога никогаш не влегол и не останал заедно со тебе да преспие во влажните и мувлосани земјанки, не зачекорил во калливите ровови, не му посинало рамото од носење на митралезот, минофрлачот, сандакот со муниција, носилката со ранетиот, не те посетил во болница кога си бил ранет, никогаш не каснал мувлосан леб, не пиел вода од матна и каллива локва, никогаш не сркнал од булумачот – изматеното брашно во млака вода, не пасел трева и на пролет не јадел набабрени пупки и младо лисје, никогаш не ти ги видел раните преврзани со валкани партали, загноени, црвјосани, – таквиот не ти е мил...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Што му е на човеков што се зашил за неа, а никогаш не разговарал за што и да е.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Сем Хант ти одбива по еден Џеб за секоја грешка, и така ти се насобира.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За сето тоа време имал намера да го промени името над излогот, но никогаш не стигнал да го стори тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Впрочем никогаш не се чита директно. Знам дека секогаш се чита од шеми и посредувања, значи ни јас не заповедам мене да ме читаат со некакви пренесувања во интуитивни екстази, но барам да се биде повнимателен при посредувањата, покритичен при преведувањата и при заобиколните контексти кои често се мошне оддалечени од моите. 60 Margina #1 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пиеше само „Дифка“ кафе, што сама си го правеше од јачмен, ’рж и слануток и никогаш не вечераше, за да им остане повеќе на дечињата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во принцип, членот на Партијата немаше слободно време и никогаш не беше сам, освен в кревет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Каде е Мила?” – прашувавме тогаш, но што станало со неа разбравме подоцна или – никогаш не разбравме вистински.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Глупости, баш би сакала да е така!” рече таа. „Така никогаш не би можеле да ги нагазиме.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Постои нешто во вселената - не знам, некаков дух, некаков принцип - што вие никогаш не ќе можете да го совладате.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А тој никогаш не ми одговара. Не ме ни погледнува.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- Мајка ми цел живот беше добра, рече Роден Мегленоски, но за татко ми никогаш не сакаше да зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Шест години поминав во концлогор со вашите луѓе, им велам, но тие никогаш не нападнаа човек што не може да се брани...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не треба ни да се каже дека тој извор, така привикан, никогаш не е естетски туку роднински, не е одреден со естетското мерило на слободните институции на националната (како светска) литература туку со органскиот „указ” на апсолутната моќ на крвта и тлото.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И, како што подвлекува проф. Ван Кенегем (R. C. van Caenegem), од Универ- зитетот во Гент: „[О, по ѓаволите, па] каква корист имаме ние од судиите, ако тие можат да бидат принудени да се сложат со неправичните барања на власта?“

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со своите долги, темни раце што брзо се движеа тој садеше, натапкуваше и прицврстуваше, сечеше, подрежуваше, со црното лице секогаш свртено кон земјата, со очите секогаш вперени во она што го работеше, кои никогаш не ги подигаше кон небото, и никогаш не гледаше во мене, па дури ни во Мама, освен ако не клекневме крај него, чувствувајќи како влажната земја ни продира низ панталоните кај колената и ги стававме рацете во црната нечистотија, не гледајќи во сјајното, лудо небо.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Како да ѝ кажам дека не се одбира време за тоа. Никогаш не се пребира.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Стрико му многу пати доаѓаше во Скопје, по цели ноќи остануваа насамо со татко му, ама Атанас и мајка му никогаш не дознаа колкаво долго било писусчето.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Многу од убедувањата и ставовите што се бараат од него никогаш не биле јасно искажани и не би можеле да бидат искажани без да се разоткрие притоа сета контрадикторност што му е својствена на Ангсоц-от.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Онисифор Мечкојад никогаш не се смеел, никогаш гласно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Никогаш не враќај се по истиот пат по кој си дошол“, рече Џулија како да му објавува важен општ принцип.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во тоа најмногу предначеа нејзините врснички и другачки, а од нив најмногу Тасија Ризеска Дртма, мајка му на Алекса Ризески Дикса, и Илинка Јанческа Талеска Кривата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тогаш, ете, се случи и тоа што никогаш не се случило порано и во кое до денес никој не поверувал дека се случило: Ескимките одеднаш добија тен како чоколада.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„Никогаш не сум го забележала порано“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Беше подзастаната. Оставаше впечаток дека всушност си ги набројува тие свои предности, а јас, уверен во ваквите нејзини размисли, всушност само ѝ помагав во разлиструвањето на тој нејзин тефтер.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа речиси никогаш не зборуваше за своето враќање од родната земја во 1973 година.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

НЕКОИ СТАРИ ПЛОШТАДИ МИРИСААТ НА НОВИОТ БАЛКАН

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Дека можеби тоа ќе ме омекне... ама никогаш не настојуваше...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Истите тие пискарала не се ништо друго освен форензичари на сѐ што е уништено и сите по дефолт се аналитичари, историчари кои само ги анализираат грешките од минатото, а никогаш не даваат решение за иднината, но како главна особина им е лепењето етикети на сѐ што е прогресивно.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Милан одгледал многу пилиња, но задоволството да одгледува нови и нови, никогаш не се намали.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Моќта на личностите од политичката митологија никогаш не исчезнува. Макар колку да ги закопуваш и презакопуваш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ги мразев афоризмите и никогаш не дојдов да ти речам крвта не е вода, извади ме од смоларата и стави ме на началничка маса.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Имаше обичај да го нарекува... никогаш не би погодила како.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога го гледаше во тие свечености тивко да ја пее „Химна на слободата”, знаеше дека тоа кај овој човек не пее само патриотското, туку пред сè човечкото срце. До крајот на животот, меѓусебно се гледаа со топло пријателство чија подлога беше солидарноста искусена во тегобните сиви денови на окупацијата во кои едниот на другиот си беа единствените светлини. Кога во 1953 година островот го погоди катастрофален земјотрес и урна многу од градбите на стариот град, заедно со островските архиви пропадна и преписката на митрополитот на Закинтос со Хитлер, првиот брод со помош пристигна од Израел, со порака на која пишуваше: *„Евреите од Закинтос никогаш не го заборавија својот Градоначалник и својот сакан Епископ и она што тие го сторија за нас“*.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

никогаш (прил.) - не (чест.)