Синот се врати со цена, ама јас никогаш тој ситниш не ти го дадов“, рече широкообрзестиот свртувајќи се кон Еда.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Никогаш тој не би му поверувал на овој ибн Пајко, па дури и ваков сребрен ибрик во биљурно коритце да му донесеше, како и сега нему.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Не беше лесно за стариот да се реши, зашто досега никогаш тој не прибрал туѓи луѓе во своја куќа, или подобро речено на своја територија, бидејќи ова катче заградено со поцрнети штици, негдегоде накривени и проретчени, го чувствуваше како некоја своја посебна држава, за суверенитетот на која постојано трепетеше.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)