Во контекст на неговото останато поетско творештво, пак, „Две тишини“ е автентичен одглас на сè за што веќе се пеело, но и пеење за она што (ненамерно или како и да е) се пропуштило да се опее.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
И им посакувам да бидат присутни тука на земската софра доволно долго за да можат да ги поправат сите грешки што ги направиле ненамерно или намерно, случајно или смислено, принудени или не... и при тоа ги повредиле своите блиски.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)