Некако стигнав до мојата соба. Повторно се упатив кон чешмата. Водата повторно беше врела, преврела.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Некако стигнаа до живата ограда, која години не беше негувана, па беше полна со процепи и наликуваше на дрворед од мутирани бонсаи.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Тој тргна полека се тркалаше лазејќи од дрво до дрво, се задскриваше зад грмушките па некако стигна до селото за да влезе скришум во подрумот по компири.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)