некаде (прил.) - ќе (чест.)

Мораше, конечно, да се соочи со вистината дека, без големиот Татков занес, што го попречуваа други, без неговите силни илузии дека некаде ќе заминеме, како некогаш, по кружниот пат на јагулите, во потрага по некој друг пат на враќањето, ние го губевме еланот за опстојување, надежта...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таму некаде ќе си легнеме сами, зашто ние на животот му подаривме само нешто свое, а на смртта - сѐ... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Единствено ретко може да се видат деца, нема деца на улица и доколку некаде ќе се видат, нив ги води некој постар, под рака.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Неговите очи прелетаа во круг преку ѕидовите, како да очекуваа дека некаде ќе наидат на прозорец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знам дека некаде ќе ги сретнам На некој пат кога ќе исчезнам.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
А се што срцево сака беше одалечено не повеќе од половина час возење до едноставен убав свет создаден само за мене, односно пријатно место за создавање едноставна убавина и нема да дозволам некој да ми го украде.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Бев бесна и лута на целиот свет, но повеќе не е важно кој е крив или можеби никој не е крив, свеќите на божиќната елка повторно некаде ќе се запалат и мирисот на дивите костени ќе биде посладок од кога и да е порано.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Помислив дека некаде ќе стасам. Стасав, но само до барикадата на судбата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пишуваше, како во денови на затишје на фронтот, при врвење низ селато, некаде ќе чуел гајда и срцето му се штрекнувало, му се возбудувало; ќе застанел да слуша, а душата му се исполнувала со милина, со радост, но и со тага.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Како да мислеше дека некој знак од некаде ќе му каже каде да се симне и што да најде таму.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таков: карпи од чии врлежи се образува неспомната, ни во книга ни на слика, царска тврдина со стотици пештери и пештерчиња низ кои се спровираат лачи, под облаци чија боја е згуснатост на спокој и на кои лежи бакарно-портокалеста дамка и предвидува дека од некаде ќе скокне со јунешки пркос сонцето и ќе ја измени бојата на темната, спокојна, скоро мртва вода на чие дрво се претчувсвтвуваат билјурни ѕидишта на манстир; низ прозорците на ѕидиштата се провираат сребрени и модри ластари, на нив висат гроздови од мали сонца.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А некаде ќе нѐ пречекаа, како најближни роднини.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само малку некаде ќе се подотвори и пак во бело ќе се завитка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А зар пак да е тука некаде ќе ги оставеше сами да го испратат старецот во својот вечен дом, не ќе ја донесеше својата гола глава, не ќе пуштеше две три солзи од прозорците на својот живот, не ќе кажеше неколку лафа, не ќе го охрабреше дедо Костадина гласно и јавно дека нема да биде заборавен во рамната земја, а не како неа сето тоа молчејќи да му го кажува?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Збиркава песни од народноослободителната борба - собрани и редактирани од Блаже Конески - до некаде ќе ја задоволи таа потреба.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
И во своите највидовити претпоставки додека беше жив, Татко не можел да го замисли падот на Берлинскиот ѕид, распадот на СССР и комунизмот, а најмалку распадот на СФР Југославија со братоубиствените војни, создавањето на новите држави, посебно на новата Република Македонија, а најмалку дека неговиот син за кого најмногу страхуваше, оти некаде ќе се заплетка на големиот пат на животот, ќе стане амбасадор на СФР Југославија, која при завршувањето на неговата мисија ќе се распадне, а потоа и прв амбасадор на новата Република Македонија во Франција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мислевме некаде ќе не однесат и таму ќе ни го дадат оружјето така, како што ни го дадоа пред приодите на Грамос по повлекувањето од Вичо.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А убаво е кога некаде ќе видиме како сите луѓе од некое помало место се знаат по име и презиме, се среќаваат, се поздравуваат, си помагаат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сѐ она што нема да се случи, по примерот на притоките на ветерот, некаде ќе исчезне.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)