Арно ама, без оглед каде и за што се водеше разговор, кога ќе наближеше крајот, кога неизбежно ќе дојдеше часот за збогување, обично во претсобјето, низ полузатворената врата, тој уште еднаш ќе го провреше своето бледо лице со живи црни очи и на главата на семејството, која прашањето со страв го чекаше, ќе ѝ речеше, небаре се работи за нешто сосем споредно: „Туку, можеш ли да ми...?“
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Колку што циркулацијата ја истиснува печатената страница, и колку што повеќе нашите комуникации нѐ вклучуваат во процесите поврзани во мрежи (што е сѐ поприсутно), толку нашата перцепција на историја неизбежно ќе се измени.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Само за кратко време, беше неговата омилена парола.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)