Најголеми добитници од овој тренд да се претставува културната различност како невина и безопасна разновидност се оние маргинализирани групи што сè уште го носат тешкиот товар на некоја стигма и чие однесување во јавноста, затоа, и натаму предизвикува силна и широка одбивност: Афроамериканците кои си го зборуваат црнечкиот англиски во белечко друштво, геј-мажите што се бакнуваат на улица, буч-жените што заземаат лидерски улоги и наметнуваат авторитет над мажите или лицата со посебни потреби кои со тешки маки и упадливо се трудат да совладаат некој простор што не е скроен за нив.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Се работи – барем во извесни историски, географски, расни и генерациски рамки – за колективно себепрепознавање, макар што тоа било и себепрепознавање што, за волја на вистината, и натаму предизвикува приличен срам, па затоа и создава многу непријатност, дури и начисто одрекување.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Кодираните, посредните, имплицитните, фигуративни претстави што некако успеваат да ја пренесат „хомосексуалната склоност на светот“ и натаму предизвикуваат силна привлечност со која некодираните, директни, експлицитни и буквални претстави на геј-мажите и на машкиот геј-живот тешко можат да се рамнат.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)