надмен (прил.) - лице (имн.)

Можеше да јаде и да пие на нивна сметка, да им спие дома, да мавта со раце и со нозе за да се разбере со нив, но секогаш кога зборуваше за нив, го навлекуваше она свое надмено лице.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)