Кога е мрачен, Ренџов е мрачен како Мопасан, но неговата добрина навистина потсетува на Оскар Вајлд.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
- Се начека - слушнавме и тројцата, но тоа не беше обраќање што бара прошка или нуди објаснување туку во него како да беше натрупано еден посебен вид самосожалување; обраќањето навистина потсетуваше на џгура од надеж што пред да прегори можеби и била добар јаглен.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)