Како што за навек ќе ме облажува шеќерот посолен врз парчето леб (хм, шеќер па посолен, така се рекло, не дека има солен шеќер!) и задолжително испрскан со вода за да се залепи на лебот.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Откривањето на резултатот се случи меѓу два вселенски лета: оној на кутрето Лајка и оној на Јуриј Гагарин чијашто насмевка, да повторам, за навек ќе ми ја грее душата.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Плод кој повторно ќе дари плод кој за навек ќе ја држи дијалектичката врска меѓу љубовта, раѓањето и опстанокот на светот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)