Штом постоењето на субјективната свест се зема здраво за готово, тогаш не би требало да има ништо необично, чудесно или мистериозно во однос на нејзината иредуцибилност.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Во случајот со примеров од Приказни за градот, предметот изгледа изразува извесна женствена нијанса во домашното украсување, китен порив да се наџиџа дури и празниот простор „над тоалетното казанче“.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Немаше ништо специјално, ни мистериозно во таа „една среда”.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Можеби нема ништо многу мистериозно во процесот преку кој еден таков објект станува сврзан со конкретен сексуален и родов стил.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Банално беше: само тој ден во неделата полетувал авион од Скопје за Париз.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Тие се, очигледно, толку заситени со женствени значења и толку упатуваат на сексуална пасивност, што доволно е да си ставите едно во бањата за да се разбие секоја и секаква претензија на вистинска мажественост.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Веќе видовме еден пример: нема ништо неутрално (или среднородно), изгледа, во „златни тацнички со куп шарени топчиња сапун“.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Како да има нешто мистериозно во него...“
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)