мирно (прил.) - му (зам.)

Секоја работа треба да ја размислиш добро, секоја последица има своја причина – мирно му објаснуваше старецот, седнувајќи.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Очните капаци мирно му беа спуштени.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој ја охрабрува и � вели дека сè може да каже пред него и ја прашува, донекаде подбивно, за причи­ната заради која не може да се исповеда.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Коста Ципата без зборови ги повлече синовите надолу, а и тие мирно му се покорија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Лисицата го остави неколку минути да се исплаче (си даде време за размислување), потоа мирно му кажа: - Смири се, малечок.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Девојката мирно му одговара, заради тоа што тој е лажен свештеник, фолирант.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)