мирно (прил.) - го (зам.)

Дончо, дедовото внуче! - му викна дедо Петре на своето деветгодишно внуче. - Повели, дедо? - се огласи тоа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце мирно го ислуша соопштението за исклучувањето, се сврте налевокруг и со светнато лице и радост го напушти јункерското училиште.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Веднаш пред тој да продолжи, мирно го праша: - Да не сте дојден да ни се придружите како четврти играч во покерот?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А кога ќе добиеше ќотек, не само што мирно го поднесуваше, ами се чувствуваше задоволен што ја сочувал гордоста и слободата да постапува како што мисли.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Зјапам во очите на луѓето околу мене кои мирно го издржуваат моето испитување. Никој не вели ништо.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Го поминувам попладнето пиејќи Bloody Mary и лежерно играјќи топка.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Учителката мирно го прашува дали тоа е сѐ што успеал да стори.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа го потсети Александар на црната мачка која една августовска ноќ мирно го гледаше со своите зелени очи кои светкаа во темницата, таа беше качена на кантата за ѓубре зад зградата каде што тој живееше со своите родители и од таа позиција зрачеше со некој вид на достоинство на средновековен владетел.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Шестемина селани од Ајдинци мирно го спуштија ковчегот на земја, а шестмина гавази веднаш го позедоа и го однесоа во џамијата на ибн Тајко, каде што одново, само според други обичаи, требаше да се подготви телото за вонземскиот живот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се што се случуваше со него, тој мирно го поднесуваше, без возбуда.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Вечно спијат само покојниците, - одговорив. – Чинките на мојот пријател Пајо имаат моќ само дваесет и четири часа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Костадин не се лути, не се развикува како што знаеше да прави, седи така облечен во неговите алишта, климка со главата ама лицето не го врти на кај неа, пак мирно го пушта својот глас, мек, топол и во него топла грижа дека таа навистина треба да си поспие да собере нови сили, а тој ќе бдее врз внучињата нешто да не ги нараси, да не се појави стаорец од некоја дупка и да се полакоми по некое носе или увце.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Има ли тој совест штом така мирно го гледа сево ова?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во „39 скалила“ јунакот запаѓа сред политички собир и импровизира соодветен говор; во „Саботер“, на добротворната приредба, тој сака на граѓанството да му ја разјасни опасната ситуација и така предоцна (сите гледаат надвор) дознава дека му е вперен револвер, и разгласува дека драгоцениот ѓердан е понуден на јавна продажба за добротворни цели; во „Север-Северозапад“ јунакот се наоѓа на аукција во затворен простор, во којшто сите излези се надгледуваат од шпиони - така решава да земе учество во аукцијата, на што организаторите повикуваат полиција што него мирно го одведува.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Старецот мирно го следеше. Јастребот на рамото на Еразмо не се ни помрдна.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко ми мирно го пречека Чанга вртејќи нова страница на отворената книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мила тргна по патот. Мирно го примаше ова неизвесно, ненадејно патување низ гребените, па сѐ до сртот на планината, до една зашумена лединка, до една осамена колипка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога мирно го ислушав му реков оти е најголема несреќа да се врзуваме за оние мисли што ни ја поткопуваат радоста.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Со тие коњи кои сега некако ги олабавија ремените; кои ни сам не знам како, однадвор ги отворија прозорците, и без да ги збуни крикот на семејството, ги провлекуваат главите секој низ по еден прозорец, па така мирно го посматраат болниот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мајката стои крај постелата и ме мами да дојдам; ја послушувам и, додека еден од коњите на сет глас ’ржи кон таванот, ја потпирам главата на градите на младичот кому му минуваат морници под допирот на мојата влажна брада.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој мирно го поведе коњот кон шталата на едно запустено лозје, кое едно време беше гордост на еден фармер по име Фитваџијан.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Можам да го натерам да прави сѐ што сакам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)