Неколку кози што беа околу него, имаа широко, мазно лице, испуштаа гласови како луѓе. Тие сигурно беа луѓе...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Финиот господин со долг, бел шал и мазно лице заличува на клошар, жената во години, со плашлива насмевка, на заплашена студентка. Свечената литургија започнува.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)