Еден, со бела коса само како венче од уво до уво, мазно избричен, ги исмејува Са врнате за да умрете на бучката, а кај ви е бучката?
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Но по еден час дојде само Јанкуло; мазно избричен и со распеан глас, тој ја затвори вратата зад себе и достоинствено зачекоре кон креветот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)