Додека модернизмот бегаше од „комуникативните клишеа“ (Куспит), изјавата на Хирст својот праузор како да го пронаоѓа токму во исказите од традицијата на поп-културата, а конкретно во дефиницијата за поп-културна комуникација изречена во една песна од Beatles: "Half of what I say is meaningless, but I say it just to reach you..." (Julia).
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Исто така и „светогледот“ на уметникот на деведесеттите може да се сосредоточи токму во една изјава на Хирст: „Понекогаш чувствувам дека немам што да кажам - и често сакам да комуницирам со ова“.8 Ваквиот „став“ стои на другата хемисфера во однос на она модернистичко „кредо“ што би можело да се формулира во: „имам многу нешта да кажам, но не сакам да комуницирам“.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Сега заговорниците веќе имале минимални услови да минат конкретно во акција.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Солунските атентати се сметале како повод, но сепак се барало - што уште конкретно во Битола послужило како повод башибозукот да излезе на улица.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Од друга страна, и конкретно во нашето општество - ова како уште еден аргумент за смислата на „ретроградните” согледби, или, попрво, согледбите за „ретроградноста” на нештата - зајакнуваат токму некакви анти-реформаторски тенденции и јакне конзервативната и архаична свест.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)