кога (прил.) - ме (зам.)

- Види... на чардакот, ова се неговите чорапи, се сеќавам, кога ме допираше..
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога ме фалел кај султанот, Беадин-паша му кажал и за ова и кога неговото величество ме прими кај него, ме праша и за тие работи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога ме виде, веднаш се запали.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Утрото ја најдов книгата до креветот, сум ја турнал во мигот кога ме навалил сонот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се создаде толкава врева, се слушна веројатно и во ординацијата, па оттаму излезе сестра Мира.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Што сте сториле, деца?“ се исплаши сестра Мира кога ме виде и веднаш, без да побара книшка, ме внесе кај докторката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дури ниту мама не сакав да ја погледнам, кога ме замоли пред директорот и пред моите наставници да бидам пристоен.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На сите прашања молчев, стоев со наведната глава.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И си реков: зошто не го удрив оној ден со бокс по муцката Фисот, кога ме исмејуваше читајќи мои стихови?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
АНЃЕЛЕ: Не џанам... Ами мајка ми кога ме роди прво на вакво столе ме стави да ме завие, да не ме става на земја.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Малку како зачудена застана кога ме виде дека лежам. - А ти, суртуку? Една педа и веќе апаш!
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таа се израдува кога ме виде мене, бидејќи знаеше дека многу се дружам со Марина. Нѐ почести чоколадни бонбони.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
МЛАДИЧОТ: Од оној ден кога ме симнаа комитите од дрво во чии гранки ме скри мајка ми за да ме спаси од колењето.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Мајката, да не умрев, си велам, ама кога умрев и кога ме закопаа, си велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Очигледно, дури и тој не можеше да ги сокрие возбудата и тагата, да не се заниша кога ме виде првиот пат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кога ме истераа од своето училиште (споменуваа некаква прељуба) созреав еднаш за секогаш, јас, жолта тиква претврда и за секира.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Турчето држеше во раката камшик и со крајот кога ме опаша сум викнал од болка: Еј човеку, ме утепа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога ме викаа другачките, со стомните излегуваше баба ми - Јаглика наша глуждот си го шинала, брзајќи кокошките да ги нарани!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Од деталите раскажани во врска со овој мој постојан сон толкувачот на сонови од оваа барака извлекол заклучок дека прогонувачот постојано се движел праволинејно а притоа и прилично брзо за да може да изведе и таква операција каква што е наведнувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Многу недели подоцна , кога ме сместија во Установата за душевно неурамнотежените, и кога му раскажав на човекот од бараката број три за прогонот на Непознатиот на Слатински ливади тој постојано ме подучуваше дека требало да се поднаведнам во моментот кога ме престигнувал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Будала – и висттински слушав како од далеку ме исмејуваше Дуда – не само што зборуваш од инает туку и она што го правиш го правиш од тој проклет инает. Затоа си овде, на буништево!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Онаа, кога ме поучуваа дека е доволно да се родиш со касмет па иако ќе те фрлат на буниште!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И глас надоаѓа од оној ист рид од кај што сакав да те преселам во земја онокрајна во миг светлина кога ме осветли јарка Ти, таму на север, неподвижна како лузна, како костур, а јас – на твојот југ кружам од рид на рид, од брег на брег жив во дамнината.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Очајот не може да ѝ се превиди ни да се спореди, кога ме здогледува на нејзината страна.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога ме забележаа ми упатија поздрави, со ироничен призвук.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога ме виде конечно вратен и сталожен, стана на нозе и започна да ја меси за сите нас најдобрата, највкусната на Балканот пита „тикуш“ со пилешко.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Се сеќаваш ли кога ме удри со секирата? - рекла мечката. - Погледни ми ја раната!“
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Никогаш не му дадов знак дека е во мене и дури по оној несреќен ден кога ме расипа агрономот во изораната нива и додека бев во болница во Сомбор тој се појави и јавно ми призна дека мене ме гледа како замена за својата спалена невеста независно што ми се има случено.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога ме испраќаше на скалите, ми довикна: - Немој да заборавиш да го адресираш писмото за Игбал, па утре ќе го испратиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, чичко Ставре, татко ѝ, свика од дневната: - Кажи му на татко ти да се качи до кај нас, да се договориме за еден пациент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)