кога (прил.) - влезе (гл.)

И кога влезе во земникот, дамла ќе го удреше: која ли е оваа самовила од гора зелена?! Гледа Илко и на очите не им верува.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И тоа беше ужасно опасно, но во просторијата барем немаше телекран, во што се увери уште кога влезе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога влезе во кантината, таа седеше на една маса мошне оддалечена од ѕидот и беше сосем сама.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога влегов на испитот истиот тој ден, колешката што ми ги бараше книгите се бутна да одговара пред мене. Ми го зема редот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Термос кафе- паузата ги орасположи па и не почувствуваа кога влегоа во селото и застанаа пред една голема дрвена порта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сега, кога влегов, сите ме гледаа. Првпат се чувствував неудобно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој ја спушти кутијата и си ја избриша потта од челото кога влезе во нивниот ходник.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Кога нешто ќе почнеш, доврши го, засипнато рекол Онисифор Мечкојад; веќе бил без омраза кон својот вујко, кон неговиот облик на замелушен гуштер, кон неговото олцкање и тресење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Немој... Пушти ме. Креваш рака на свет човек. Погледна ли над вратата кога влезе?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во мракови се прибраа в село и Пелагија не ја лсна сијалицата кога влезе во одајчето, туку така промрзната и извалкана, се пикна под кувертата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога влеговме во воденицата, седнавме во гостилница.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Стоеше како кога влезе малку нерешително, потоа му пријде а тој што нарача.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но, кога влегоа во големата соба со многу столчиња и масички, и кога сите деца седнаа на своето столче, се виде дека за Зоки нема празно место.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ги фрли палтото и чантата во ходник и побрза да се заклучи во бањата. Се погледна во огледало.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Толку фрштеше врз ринглата и чадеше, што кога влезе во кујната да се поздрави, мајка ѝ не ја ни слушна. - Што е ова? - рече Ема.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Да одиме во собата за умирање,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога влегов во нејзината соба, во нашата соба, таа седеше на креветот, со перницата в раце.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога влезе ежот, до чизмата доскока кос со натопени крила.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кога влезе во ’ржјата, се скамени од чудо!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тоа го помислив и она утро, кога влезе овде во одајава и без некој нешто да го праша едноставно објави дека оној Голем Тодор, за кого ништо не се знаеше со години, се вратил; дека сега станал и ѕвездочатец.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога влеговме во нашиот двор, таа застана и ми го рече она што го мислеше цело време: - Сакам да посадиме во дворот жива елка!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога влегоа „кучеубијците“ во дворот на слепата Донка, таа го имаше скриено кучето во кералот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)