кај (прил.) - се (зам.)

- Кај се води заробен човек, му велам, не знаеш кај се води пленик?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не можеме да се отчипчиме. Тој ме прашува за дома, јас за Америка и, од кај се најде овдека, го прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оди да налееш, викам зар може и вода да нема. - Ниедно време е, Јоне, вели, кај се оди сега? 242
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ околу мене е преправено, испревртено, вели. Кај сум, кај се вратив, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај скитало досега писмово, велам, кај се меткало толку години, господе?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам од кај се најде, никој в село не остана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Од кај излезе, Витомире, му велам, од кај се најде овдека?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај се најде и овде Франција, мајката, си велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оф, кај се вратив и со кого се ставив, вели Јон, се купува ли заслуга, капавицо една! - Капавица, ами што сум, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За кај се спремаш, Здравко, здравец мој попарен, викам и сеќавам дека неговата рака се лади во мојата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што е, ова, мајко, си мислиме, од кај се донесе ова железо и како се донесе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ах, да знам која е ѕвездата негова, да видам како гори, како трепери, кај се држи на небото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај трча Уља, вели Јоше Свирачот, кај се загна онака, Уља. - По Горица, велам, ја остави заспана во шумата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Господе, мрморат луѓето, кај се најдоа на едно место толку орли и штркови.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
да извидиме кај се, да наслушаме што зборуваат, и ние одиме и врзуваме колчиња, за да ни веруваат, ама со нас имаше и еден Бугарин, ни го присливија, како нивни човек, ама тој страшлив, идеше до некаде и застана, јас, вели, не можам повеќе, не сакам со секој да се борам, вели, да не сакаш и душманот да ти го одбереме, велиме ние, и одиме, го помоливме да иди, и заминавме, а тој остана во нивјето, во калта и ние наближавме до теловите, до окопите, и слушаме зборување, ама ништо не разбираме, ни бегаат зборовите покрај уши, не знаеме дали се англиски или грчки,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај се најде толку ум, во него, господе!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Којзнае кај се крие болеста, вели Уља, јатрва ми, којзнае кого го уми, сега, и кого го демне, сега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај се пулиш кога лажеш, вели човекот, оди и не задирај се со мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си имаш ли светлина достатно е сал негде да огрееш за да се види "кај се раѓа лебот"...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
И вие, сега, си заминувате. Така било пишано! А, од пишаното, кај се бегало!”
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беше тихо и пространо, сонцето грееше а далеку над Огражден се гонеа по прозрачното небо јата бели пувкави облаци. – Кај се губиш, Белич? – го наруши Мече прв молчењето. – Те барам толку време, а тебе никаде те нема.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ние ќе му мавтаме пред очи: еј, кај си, кај отиде, кај се пренесе, а тој — шуманте туте.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Море, кажувај кај се другите, му велам, каде е Горачинов?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кај се најде мори сега, вели кумата, сега и јајцата ќе ни прокракаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кај се спиело кога сонот ти е разбиен, што се вели, наполно украден.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај се траело да не мрднеш на таква радост.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За кај се дотеруваш, му вели, за оној свет онаму?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, кај се мижело тука?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај се загуби по офанзивата во Гревена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ами, од кај се најде ти овдека, ми вели тој.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лежам така, си ги заделувам мислите, ама кај се спиело кога умот ти е малку потаму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш видов до кај се искачило сонцето и од која страна ме грее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме прашуваат од кај сум, ми кажуваат од кај се. Ја Немецкиј, ја Немецкиј!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А може да не беше сонце, што се вели, кај се нашло ваму сонце?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кај се партизаните? — Не сум видела партизани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Од кај се најде овдека, Филипе, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)