кај (прил.) - ме (зам.)

Ти, о дали свршеницата си сакана ја слушаш? Те прашам: кај ме напушти? ...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Толку е тивко и глуво што осеќам како се помрднува воздухот: од кај ме полазува, каде ме подгазува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кај ме водиш, го прашувам. Ќе видиш, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господе, си велам, што ми работи сега свеста, кај ме остава?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам кај ги стега педалите, кај ме нагазува, ама мене уште ми е умот кај Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште не знам кај ме подбиоѓа Калчев.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кај ме видовте да зборувам, вели тој.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вие еве сте знаеле и по бугарски и сте го знаеле дури и името мое, рекол Силјан; ви се молам, стриколе, од кај ме познавате мене што ми рековте на име?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Е арно не се како нас, ами од кај ме познаваат мало големо во куќава шо се?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ви се молам, стричеле ако не ми кажеш од кај ме знаеш?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)