како (прил.) - ќе (чест.)

Вреди да се оди наспроти ветерот, а инаку зимоска како ќе се грее.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Страшно многу посакувам и јас да бидам разбран за да можам да видам како ќе биде тоа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Таа е кеседарот во нашата куќа. На секој први во месецот, како ќе ја земам платата, така дома до динар ѝ ја давам. Не сметајќи на некои безначајни црни фондови.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тука, на оваа земја, не само наши иселени од Маказар, туку и други, посебно од Егејцко, бидејќи е блиску границата, да си градат куќи, вили, и кога како ќе се може, ако се пушти демократијата во Грцко, да одат во посета на своите огништа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас ѝ велев дека ќе седнеме заедно и ќе составиме некакво писание, па понатаму ќе видиме дали и како ќе го објавиме, кога јас ќе имам малку повеќе време.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога сѐ беше подготвено за тргнување на пат, баба толку се нажали што очите ѝ се насолзија. „А што ќе прави малечково без мене? Како ќе се снаоѓа?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Додека овчарот расправаше за Толевите подвизи, додека војводите се советуваа како ќе се држат со Толета, додека го утврдија планот за амнестијата, Толе со дружината се зададе на чистината од преслопта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе го бодна, просто го разигра белиот коњ и дотрча прв.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Шо ќе прават, како ќе пустат, еден господ да му е напомош!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Како ќе живеат'“ ќе живеат како досега, шо има ние да му го бериме гајлето? — му се врекна Митра и уште повеќе се прицна до него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но знаев како ќе функционираат.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како ќе заврши оваа нивна виртуелна и евентуална соработка, новинарски кажано, останува да се види.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А кромид? Како ќе правиме салата?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Е па, дали блазе си ми или еба си ми, како ќе се земе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бев спречен да присуствувам на погребот на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Размислувам за Иван. За тоа како ќе се однесував јас во слични околности? Не сум сигурен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знам што да речам; како ќе го најдете вие за мунасип така ќе направиме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Да, доброчинителе. - Знам како ќе ја задржиш сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И така одам јас дома и си мислам како ќе ме прегрнат татко, сестрите и братот, како радосно ќе се гушнеме, како татко ќе ме седне на колено, ќе ми погали глава, ќе ме стопли во својата прегратка, а сестрите ќе ми донесат топла манџа и многу леб, како братот ќе ги собуе своите топли волнени чорапи и ќе ми ги обуе, како сите ќе седнеме покрај распаленото огниште... а потоа како наситен и стоплен ќе заспијам во скутот на татко и утрото ќе се разбудам под топлото веленце, ќе се напијам топло овчо млеко...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Кој знае како ќе ми биде таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но поголемиот број Македонци остануваа во Србија и бараа пат како ќе се може да се работи во полза на Македонија без да се влегува во отворен конфликт со Србите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не се запрашуваат потаму: како ќе узнаат кое е мнозинството.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кои ќе бидат теоретиците на новото течење, каде тие теоретици ќе ја развиваат својата дејност, каде и каква ќе биде нивната аудиторија, од каде ќе се земаат средствата за пропагирањето на идејата, како ќе проникне таа во народот и како ќе се поддржува во него?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со чувство на вина што не се простува, ноќта се распаѓала на резенки и претставувала уште само сенка на ридови и на ритчиња, премногу косопасни и соголени од чифлигџии и селски копуци за да минат запрегите низ шума или да се присокријат негде призраците на Самоиловата коњица, или на Крум или на Душан, или на кој и да е војувач на ова парче земја чиј народец го проретчувал кој како ќе стаса, најпосле врз неговата тиква да се струполи и топузот на Бајазитовите потомци, тој топуз да ги потурчува каменот, земјата и човекот со тапија потпишана одлево надесно и да граба од 'ржена слама машки деца - подоцна под сабјата на младите јаничари да дојде понекогаш родниот брат или татко, ни колачот ни закланиот да не знаат дека крвта пролеала своја крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И како што гние арското ѓубре од свои внатрешни и болештини и топлини распаѓајќи се и станувајќи храна за пченичното зрно, да вивне тоа зелено, така и од дневниот спокој вивнувала увереноста дека ноќите се кратки за да се искожурчи од вековите измисленото чудовиште и да стаса до нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Поседнале со темни мисли под јакуцките на гуњите да сраснуваат до суровост со изѕемнатата земја, колку-толку заштитени од студот со веленца и кожи или черги, и пак чекале без сигурни предвидувања како ќе се заврши сето тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Запалиле огнови и се собрале околу нивното крцкаво и шушкаво потрепетување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А ти не знаеш, мамо, колку многу работи имаше: многу нови згради, широки, улици, па разнобојни лимузини, црвени автобуси... Како ќе го нацртам сето тоа?
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
МЛАДИЧОТ: Вие сношти ништо не рековте за тоа како ќе се повлекуваме од местото на акцијата? Или оставивте на самото место да се здоговориме?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И додека баш пластично раскажуваа како ќе си поигруваат со мене, а бидејќи тие важат во нивната Лозница за мажи на глас, што сами си го раскажуваа меѓу себе, а не го слушнав од нивните женички, кои исто како мене лежеа под дебела сенка малку потаму, јас се потрудив да им биде уште поубаво и поинспиративно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но тогаш, до крајот на последната Голема војна, е, тогаш никој не можеше да прави што ќе му текне, како ќе му пофати срцето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако не може поинаку да биде, а гледаме дека не може, не можеме да го пречкртаме Хаџи Ташку да не ни биде свештеник, вели Никола Јанчески, да го потпишеме писмото и да се здоговориме како ќе одиме и кога ќе одиме во Прилеп, - в петок одвечер или в сабота зараното?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Зашто, сѐ можеше да се изврти онака, како со Благуна Јанческа, и од едната несреќа да се умножат две, три, па и многу несреќи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш рипнаа Хаџи Ташку и неговите и кој знае како ќе завршеше сето тоа да не се замешаа џамбазите и Богатин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таја планина се вика "Злато - врв#, прикажуваат стари, оти на врвот од планината имало едно јаболко од злато, што се гледало као ќе огреало сонцето од сите страни дури и од Солун.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На едно место имат една пропас, што треба да ја прерипаш, да којгоде човек немат такво срце, за да прерипат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Еве да ти се јавиме цару дека сме живи и здрави што и тебе ти пожелуваме од сето срце и душа да чуеш за нас како сме ги биеле твоите војничиња и како ќе ги биеме конкретно...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И кој како ќе помине, го прашуваме за луѓето наши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како ќе ги гледам другачките твои без тебе, што ќе им кажам, што ќе им изговорам?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Првин на сто снопје, земаа десет, а после како ќе им чукне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми е страв да влезам наеднаш, не знам како ќе го најдам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А да му речам: оти крвта си ја пиеш, оти џигерите и умот си ги пиеш, не знам како ќе ме разбере.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Леле, јас сирота, велам, како ќе куцам олку тешка, како ќе носам двајца на една нога.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си одиме и кој како ќе нѐ види ќе праша: - Аирлија, Јоне, што правите во Дрмине, што ќе правите?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како ќе доведат куче, Доксим Тренчески ќе викне: - Онаму врзете го, вели, за сливине, врзете го.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Водата, како ќе ја фатиш, ќе ти загине на дланката, на лицето. 152
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како ќе крепиш толку тежина со твојата снага нејака, изнемоштена?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како ќе го криеме, братче Доксиме, велам, и кај ќе го криеме кога не знаевме каде е. Само се криело, велам, не чекало на нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми чкрипи разбојот, вели, ги провирам малките меѓу основата во брдата, и како ќе чкрипнам со чкрипците, така ќе ми се скине јатокот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И како ќе голтнам така ќе ме жегне под скутината. Си мислам: сум голтнала мрава и мешам во маштеницата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Колико си у војсци, није то коломас, Маричиќ, не подмазујеш волујска кола, сето време сум на фронт, господине капетане, не шкљоцај у празно, Гвозденовиќу, одакле си, од Македонија, тукашен сум, нож и ножнице на крају, Пешиќу, чија je Македонија; сега - засега ничија, све иде кроз нишан и мушице, после како ќе речат големите и господ, големи смо ми Мегленовиќу, оќу сунце у цев, дали би побего, кај ќе бегам господин капетане, сега сите војски на светот се во Македонија, јужна Србија, Мегленовиќ, не ми паѓа на ум да бегам, велам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уште пред да се пресмета каде, кога и како ќе биде убиен големиот деспот, на 5 март во 1905 година, во рацете на еден преусвитен атентатор, некојси Киндеријан, се распрснува бомба од чии шрапнели гине, меѓу другите, и Кристофер Микелјан.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не си правам филмови. Тоа што го забележувам е точно, само се прашувам како ќе го докажам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Те слушнав, безгласно му одговори утот. Како ќе зборуваме – немтуречки?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ти со мисла, јас со мисла, продолжив. Ќе се разбереме, ќе се зближиме.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Одам таму каде сѐ започнува каде сѐ се раѓа, каде ќе се сопнам од вистината и разбудам во еден друг свет, каде ќе можам да бирам како ќе живеам....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Како ќе го наоѓаме нашиот Марко свеќа да му запалиме?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
ТРОШЧЕЈКИН: И тоа како ќе платите.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Може ли така да помине Илко Сукала и тоа на староси прва рожба? Та, кој ќе чуе, како ќе рече?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Се дуе како „орел в торба и продолжува да се фали како е арен човек, како ќе попушти на селаните, ако се вади сноп.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— А бре, како ќе се главиш, бре Крле, главата да му падни да даде господ, вешчерот стар! Кој ќе чуе, ка ќе рече?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но зборовите на мајка ѝ како ќе биде утре само таа в село писмена; како ќе може да чита „големи книги"; да пее в црква та дури и писарка на спаијата може да му стане и да вади добри пари, — сето тоа ѝ даваше кураж да издржи и редовно да ја посетува школата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кој ќе чуе како ќе рече: „Тиии! Ами толку ли чурук била таа пуста жена, сиот трошок по неа фатил само пет лири!“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе ги вратат чесно и поштено и со некој динар и друг интерес на недела ли, на месец ли, како ќе најдат мунасип бацковците.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Едни викаа дека на сила не можат да ги присоединат со Албанија, други тагуваа како ќе се гледаат со своите најблиски, со своите роднини кога ќе ги подели границата; трети викаа дека ќе се отселат, ќе соберат што можат од покуќнината, од добитокот, ќе испродадат сѐ и нема да останат во Албанија; четврти одеа во црквата, палеа свеќи, се молеа, плачеа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
После се смеев. Каква е таа инјекција што ја барам, и како ќе изгледа сето тоа?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа веќе, стрико, оти е така како што кажавте, така си е, и не инаку, туку јас сиромав, како ќе правам за дома да си одам?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ем еве како ќе направиме.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ако се Бугари, арно, - ќе се разберам; ами ако се Турци или Власи или Арнаути, како ќе се разбирам за да зборувам?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Му се смилило на Силјана да појде и тој на нива за да го гледа татка си како ќе ора.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ах Боженце, и ти златна Богородице, ви се молам, душата да не ми ја земете дури не се сторам пак човек и тогаш ќе познае татко ми и мајка ми како ќе работам во куќава и како ќе ги слушам“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ете, јас, сакатиот Нумо, кому и јазикот сакаат да му го откорнат затоа што вака прашуваше, те прашувам тебе, што си постар и што си видел повеќе од мене, ама не си го видел Грамос, не си го видел Вичо, не си ги видел сакатите девојки и момчиња и не си се запрашал како ќе го поведат орото свадбарско...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А ако имаат, како ли ќе го поведат орото невестинско со една нога или без нозе, како ќе ја развеат шамијата на оро без рака? Како ли?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Како ќе ти отворам кога не те знам кој си!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А како ќе му одмазди Луман на Бошка за тоа што рекол дека ќе го предаде на комитите, се знаеше – со крв и никако инаку.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Николче, едно време, истрча напред и ја фати Трајанка за рака: - Слушај, ама како ќе му речеш?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А можеби за некого и траела толку! Само три години! Кој како ќе си ја нареди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сега како ќе дотуркаш до летото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ТЕОДОС: Не! Само тоа не, па макар уште едно мое лозје
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Како ќе поминам низ град ваков...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Е, тогаш и кумството е — свршена работа: в недела на крштавање „Кажи, куме, име“. (Му покажува со движење како ќе го носи и држи на раце бебето.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: (Гледа по него превиткувајќи се од смеење.) Е, умри де! (Се позамислува.) Без такви веков би бил поарен!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Штом ќе се разгласеше дека војната завршила, луѓето сета комина што ја имаа (од сливи, од дренки, од муренки, од грозје, од кајкушки и оскоруши) ја вадеа од бурињата и ја носеа на казаните крај езерото да ја печат; се носеше и комината од црковните сливи и лозја и деноноќно се печеше ракија, и деноноќно се пиеше; пиеше старо, младо, машко, женско; како што капеа казаните - така луѓето со чашки, со филџани, со канчиња, со матарки, црпеа од ракијата, пиеја, наздравуваа еден на друг, ѝ наздравуваа на слободата, се бацуваа, пиеја колку што душата им сакаше и не им сакаше, кој како ќе се испијанеше скокаше сосе алишта во езерото или пак луѓето го пикаа да го оладат и отрезнат; но по секое отрезнување - започнуваше ново пиење.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Којзнае дали ќе ме разберете и којзнае како ќе ме разберете ако ви кажам дека секое отворање на цртанката е танц на распалавени погледи и свечен отпоздрав на сончевата светлина, како што впрочем и секое влегување во океанот е нов чекор во вечноста чиишто сенки старите рибари се мачат да ги уловат во мрежите.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Тие ќе се испозагубат, којзнае како ќе се испомешаат, а со тоа временската ситуација толку ќе се искомплицира што нејзината смрсеност не ќе ја одмрсат илјада волшебници ни по илјада години.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Ние повеќе се плашиме за тоа како ќе стигнеме до другиот крај.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Оставете го гостинот, рече тој, првин нека се одмори, па потоа ќе видиме што ќе биде и како ќе биде.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Го мислев Влатко како ќе се снајде во нова средина, ама гледам - нема проблеми, како што велите.“ „Супер!“ едногласно дорекоа сите.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Не знаеме како ќе е. На работа зборуваат дека може и октомври да биде топол.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
БОРИС: Да викнеме булдожер? (Пауза) Како ќе живееш ти? Не ми веруваш мене, не си веруваш себеси.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Мислите за што ќе мислите и како ќе мислите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како ќе се врати сам?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- А со што јас ќе го веселам овој свет и како ќе го прославувам раѓањето на секој цвет?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Кој како ќе дојде и ќе се отпушти на земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како ќе ме разбере.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Која како ќе стане и ќе се накрене да ми врати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Трча и вика: — Што ќе кажам, како ќе кажам?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Како ќе одите така, не е до ондека... — Добро де, донеси!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знаеш како ќе те затекне, кај ќе те изненади.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како ќе погледнам во некого, така овој ќе ја наведне главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после кој како ќе ги сретне и ќе ги прашува што носите така?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, кој како ќе пушти глас, така ќе припукаат во него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како ќе се бориме за свој јазик, велат, ако се служиме со туѓ?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На едната рака ѝ вели „тепам“, на другата „тепаш“. Како ќе излезе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А како ќе се загреам, прашувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кое како ќе дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ако стане тоа, како ќе заврши, кога овие несреќници ќе се фатат во костец со една империја?
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Никогаш не знам што мисли и како ќе постапи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знам како ќе ве пуштиме сами на летување штом сте такви. Којзнае каква беља може да направите. Довербата ја прокоцкавте – строго ни се обрати на двете.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ние молчевме. Снеже под око ме погледнуваше одвреме-навреме и ми даваше скришни знаци да молчам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Тогаш, ако е така, тебе ти е ептен интересно – заклучив. - Ама интересно!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)