како (прил.) - не (чест.)

- Ти паметиш ли нешто од турското ропство? - Да, како не, се гинеше тогаш, за да се направи држава.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Како не, многу знаеш ти, што зборуваш глупости!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Како не разбираат овие проклети овчари?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега таа му рече на татко ми: „Добро, бре, мажу, како не ти текна некојпат да свртиш очи, да прашаш да не сум гладна, да ми дадеше скришум корче леб?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Зарем не постоел првенецот Никола Поцо?“ „Постоел, како не постоел“, рече тој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Не може, не е ова отел, барајте си на друго место. - Како не може, - се спротиви подофицерот. - Значи ние надвор да останеме? Ќе нѐ пуштиш и ќе играш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- А каква ученичка е Елена, а? - Не знам, не учиме во исто училиште. - Како не учите? - Па така.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
МИТРЕ: Не знам богами, ама страшна пара донесол! (Зема цигара од табакерата која Анѓеле ја има оставено на миндерот пали и пуши, рашетувајќи се по собата како не токму во умот).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
159. Незадоволството на Мисирков од „македонските пишувачи” од XIX и почетокот на XX век може и да се разбере, но несфатливо е како не можел да ја согледа појавата барем на еден В.Чернодрински, чии дела беа печатени или претставувани на сцената и пред напишувањето на книгата „За македонцките работи”, додека самиот Мисирков беше негов личен познаник.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како не би се сеќавал? Но, да продолжам: пред некоја вечер, во пижами, возбуден до солзи, дедо се втурна во спалната.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ги гледам нив, а ги слушам другите и нивните коментари: „Одвратно! Па тука ли, бре, пред сите! Како не им е срам!?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ту бре, како не почека, вели Јон, кај најде сега, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еда, Дуко, вели Дуковица, како не те отру првата печурка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како не сум паметела, велам, како не сум думала.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како не најде време да го прашаш, вели Уља, ко брат, ко свое да го прашаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како не роди мајка ти една вреќа гасеници, вели Наќе, само тебе да не те родеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Паметам, Велјанице Пармакоска, ѝ велам, како не сум паметела.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И децата се вратија, ко немиени, а Велика уште вика; - Дали ручек да готвам, вели, или по нив да одам, како не се наодија, да се ненаодат, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како не ми се фрли пришт на устава, си велам, се колнам, оти така му реков пред малку.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како не си го прекасав јазикот, кога уста отворив. Како не си го прегризав.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Страв ми е, вели овој, како не ми било страв?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Их, како не беше учена ваа моата чума да си земаме две плати!“ — се жалеше Бино, но откаде докаде во Мариово учена жена и даскалица?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Местото им помага, луѓето се итри, храбри, па дури и дрски, та ништо не можевме да направиме – почна да се правда Суљо, земајќи ја чалмата од душемето. – Е, како не можевте? – праша разбеснет кадијата. – Сите ве истепаа, што ли?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И најголема гозба не може без грав. - Како не може без грав? - праша еден од мајсторите.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Нашите мисли се зборови. Ме чуди како не го сфаќате тоа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Татко ми тврдеше: „Полн шиник сак'с има поминато низ нејзината уста, се прашувам како не ѝ се згади.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Уште се чудам како не го родив во снегот. Детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како не излезе некој волк, ќе си велам, да ја лапне, да ја скине, и, сосе неа, да избега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како не го касна некоја оса за јазик, вели, не можеш да ја втасаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како не испадна сосем, си мислам, си ја грешам веќе и душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Како не фати поголем кревет?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како не сме го виделе ова, да не оди вака пусто?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како не најдовте здравец, си мислам, момина солза...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како не се најде некој и нас да нѐ брани, господе, што им згрешивме толку на сите светски сили?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти го памтиш, нели? - Како не... – рече тате – добро го памтам.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
ДИМИТРИЈА: Не знам. АНДРЕЈА: Како не знаеш?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Како не се закачи еден асолен? СОЊА: Немам ништо со него. Во хотел е.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И мене не ми се враќаше од летување, а сепак одвреме-навреме се разжалостував и ми недостигаа моите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Претера! Како не му е жал малку за нас!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)