Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Акционери сме а немаме право на акции, немаме пристап до методот како се пресметува вредноста на акцијата, не ли пак да одлучуваме како акционери!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Како можел да делува совесно, во многу тешки услови на живот, и при тоа да ги брани одбележјата на културата, уметноста, јазикот, како се изборил за привилегијата: да бидат сочувани сите овие богатства?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Нивните родители не можеа да ги поучат како се фаќа плен поради неискуственоста, и тие самите бараа модел. Бараа од некој друг да го препишат како лекција.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

На цртежот забележував до кое место стигнала изградбата и како се одвива.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По некое време, го слушнав: „Чувај се како се качуваш“, вели.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Следните денови сакав повеќе да мижам, отколку да гледам како се копа бунарот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се наведна и тој над бунарот и ја виде водата како се вири.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го гледав како се движи, можам да речам, пргаво за своите години и за својот статус на гостин. Да се рече подостарел, е малку.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Седнав на масата над оној бел лист хартија што ме обврзуваше, што не смеев да го напуштам и да ја прекршам мојата нема заклетва на верност, и бавно и болно зедов да го пишувам пак она што веќе го спомнав, а кое божем секако треба да биде запишано: “Утрото станав и побрзав кон бунарот за сега денски, спокојно, на болскотот од сонцето, да видам како се мрешка водата и како мојот лик се топи во тие нежни бранчиња.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Елени не ја видов. Христина ми раскажуваше како бегале од Бесвина по светот и како се мачеле по затворите.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Минував часови гледајќи ги гасениците како се хранат.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Еве ти вишок билет за премиерата – оди, учи, глеј како се пишува!

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

А учителот, притоа, не испушташе да рече: - Гледате ли, драги мои, како секојдневно и неусетно ни се слива времето. . . како се проткајува и тече, тече и одминува со нас, а и ние со него. . .

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

" — и се распрашаа меѓу себе кој со кој војвода е дојден, та падна збор и кој како се вика.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сакам јас ќаа да бидам, та да се подучам како се пасат брави — му одговори Мирче.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кога се распламтеа сите запалени сосови, тој виде како се отвара вратата од кулата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А со умот си велеше: „Чекај, агачко, да видиш како се кршат остените од нашите грбови. Не ќе ти текне уште еднаш да ги погледаш, а не да ги кршиш од нас".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Земете ги импресионистите Еден убав ден тие го собраа својот прибор и тргнаа да сликаат надвор. Гледаа како се руча на трева.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Боб: Кога твоите другари ќе слушнат како се настрви врз нив...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Чувствувам како се кине и пропаѓа сѐ во мене...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ги виде археологот, инженерот и Денко како се упатуваат кон Селиште, на својата секојдневна задача.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Такви не сум видел долу, - рече Бојан. - Не знам ни како се викаат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Понекогаш на овдешните собири се сретнувам со своите колеги, „источњаци“, EEW (East-Europian Writer), и гледам како се прилагодуваат кон однапред зададениот стереотип, како спремно дрдорат за censorship-от (иако самите не ја искусиле цензурата), како дрдорат за посткомунизмот, за секојдневието на својата тажна Источна Европа, како зборуваат за демократија и транзиција, како предлагаат мерки за излез од кризата (од национализам до агрикултура!), како спремно ги прифаќаат идентификациските етикети што ги носат како беџови, како се фаќаат едни за други - Русите за Унгарци, Унгарците за Чеси, Чесите за Полјаци, Полјаците за Романци, Романците за Бугари - како сите сложно да сакаат да ја откорнат таа голема и интересна посткомунистичка репка. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 159

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Не знам како се негува двосмисленоста. Дали само со насмевка? Или со зачуденост?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Токму тогаш да намине таму и да ја најде својата невеста како руча со друг маж, кога таа требаше да биде дома во својата кујна, тоа беше доволно тој да се разбесни, а уште повеќе да влезе таму и да ја види како се држи за рака со друг маж.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А израсна овде. Го познаваше овој предел уште кога на тоа место имаше ниви со пченка и компири и го гледаше овој предел како се развива.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Бегајте, колери”, слушна како се дере Кети.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во истиот миг Милан потскокна зад леглата на пејачите, од каде што дојде крикот, и Кети го слушна како се дере, „Пушти го тоа, Тито! Пушти го!“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Есени, сам крај огниште Распретуваш нешто во пепелта, си мислиш, Гледаш како се буди огнот, како разгорува, Како се исполнува мракот околу тебе со илјадници искри, Како се искачуваат тие потоа по полиците, Меѓу дуњите, меѓу јаболките, И како згаснуваат уште при првиот допир Со синџирот што виси над огништето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Аман, ќерко златна, зашто ни оган не го гори тоа што можеш да го запалиш ти, со таа твоја убавина што Тој златен ти ја има дадено, и затоа само јас самата си знаев како се дочував, ни копче на градите да не ми се откопча, зашто дури и ветре што лист на гранка не подмрднува процеп можеше да ми најде на голо да ме заскокотка.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Потем рече: „Слушај како се пее“ и почна одвратно да рика некаква инаку нежна, љубовна песна, почна да се удира по влакнестите гради (носеше и огромен, крупен златен синџир, околу вратот, со крст, оти тогаш беше модерно да се декларираш како Христијанин), така што сите мораа да прифатат, оти за нас тој беше власт, а кога власта пее, ти и ќе пееш и ќе играш. И ќе маршираш на љубовна песна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој само се насмевна. А потоа ми врати и тој со прашање: „Оној што посакува да умре а притоа дури и ќе си ја навлече јамката на вратот, што ќе стори ако му се скине јажето?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оние поединци кои го имаат посетувано училиштето за стравувања и стравотии или пак оние другине кои на панаѓурите навикнале да ги шетаат одаите на ужасите можат да се досетат како се чувствував.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Како се чувствуваш батка по оној наш слом и насилното враќање дури на појдовната точка?“, го прашав еднаш и со љубопитство чекав како ќе се постави.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Билјана не рече ништо. Се доближи до детенцето, извади од џеб шамивче, му ги избриша солзите, ги избриша и под носето, го фати за раче и праша: - Како се викаш, мило?

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Затоа ни е потребно да научиме како се користи јазикот во терапијата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако спроведувањето на терапијата треба да се смета како разговорно, тогаш потребно е терапијата да се согледа како нешто што секогаш се случува во јазикот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ни наближи часот за венчило... Злосторна моја судбино, како се мени!

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

-Како се пронаоѓаат тие благодати? – повторно праша Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ќе ти кажам дека мене не ми е битно: Како се викаш, што работиш, како заработуваш за живот, дали некаде членуваш, како се облекуваш, каква музика слушаш, колку години имаш, во која фирма работиш, како ги трошиш парите, кој јазик го зборуваш,колку си висока и тешка...

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во една соба, која одделно стоеше во дворот имаше стар дрвен разбој и јас по цели часови ѝ досаѓав на тетка Рајна со прашања за тоа како се вика секој дел од разбојот и како се ткае.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа се наведна да ги собира јаболката, дечишта дотрчаа и ѝ ги разграбаа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не грижи се,“ рече. „Сѐ ќе биде добро.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не знаев за што да ѝ зборувам, па го прашав она што немаше потреба да го прашам, затоа што можев да видам: „Како се чувствуваш?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Видов како се скина торбата што ја носеше една старица, и јаболката испаднаа од неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како се викаше таа војска? Чие име го носеше и кој ѝ го кладе?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како се однесувале тие кон другите балкански народности и обратно?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не треба да се заборава и тоа како се изразуваа во европските весници за битките на четите со Турците: четите се викаа банди и тоа бугарски, а не македонски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во зависност од тоа како се има развивано еден народ, и неговиот јазик и правописот може да биде различен.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Поради тоа, треба да се внимава како се зборува, треба да се вардиме од папагалски повторувања, а посебно треба да се внимава на потпалувањето на хистеријата“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Луѓето што го виделе како се скаменувал пред тоа на прагот на чудесната жена по која уште неколцина со извртени очи дишеле забрзано и го следеле како чекори и мавта со рацете како пред бескраен лет, не го засегале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што имал продал, што му избројале на дланка испил.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш можел да се заколне дека никогаш веќе не ќе ѝ избега на топлината што го носела кон храмови на нечуени воздишки и непочувствувани допири.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ почесто го наоѓале како се тетерави пред сурија распуштени дечишта или како спие напаѓан од муви во сенка на циганска плитарска куќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не цимоли. Валканите раце не ќе си ги измиеме ни со своја крв. Слушаш ли како се смее?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јован Стојче-Столетников праша: „Нели го запаливме?“ Јордан Шоп одговори: „Вие го запаливте, не јас.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ти виде и самиот како се однесува Луков со наредбите на Иванов?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ХРИСТОВ: Не. Тоа - никако. Вие многу добро знаете какво мислење имам јас за Иванов и како се однесувам кон неговите решенија? Нека биде онака како што решил тој.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Стратегијата да си ја повториме - ја разработувавме со месеци, две недели потрошивме само на тоа како се држат џојстици.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Се случи некако овој неповолен факт да се наметне како тема при една вечера кусо време пред да заминам и еден од нашите пријатели забележа: „Па, драга, знаеш како се вели - отсуството го зацврстува срцето“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И го слушаа како помина крај сите нив и како се доближува до своето легло, потем веќе и како си ја зема својата вреќичка, како си ги става во неа токмакот, мистријата, пилата, висакот и неколкуте клобариња конец, а потоа и како си заминува со бавен, изморен чекор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Змејко можеше да види сѐ. Можеше да го гледа сето и како се развива, и како трае.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги гледаше сега како се изгубуваат, но од тоа немаше никакво штипкање во зениците.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега ги гледаше како се оддалечуваат, нишајќи се во длабокиот снег и еден миг се почувствува виновен оти толку многу го очекуваше токму овој миг кога ќе им го види грбот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И ја гледаше мечката како се тептиса и како се расколеба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Немаше ниедна друга мисла, додека ги гледаше како се смалуваат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега дури и му се стори како да ја гледа онаа постојана врвца пилотина како фискија од двете страни на забиеноста на челичната плоча во дрвото, како се спуштаат тие бели сиџими по подот и како се расејуваат по целата просторија, што подигрува под ритамот на бичењето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Полека почнуваше да ги сонува како наизлегуваат од некоја страна и како се нанижуваат по рабовите на високите сртови, оние познати врвици дивокози, една од оние нивни низи, што го пречекуваат сонцето во една таква синџиреста прошетка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оние што ме учеа како се заплетува ги испратив, не се меѓу живите, па секој 1 мај „излетувам“ со корпа покриена со бела навезена крпа, без чергиче, врз мермер.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Е, ај кажи како се прави шопска салата!“ И им кажав. Ако е за гости, ги прашуваш дали јадат кромид, дали јадат луто... и го сечеш патлиџанот на коцки, ставаш краставица, пиперка, кромид на кругови и сирењето на ситно го рендаш... И тоа...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кретен“, слушам како се туфка и се шегува со мене.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Златен Свети Никола, спаси нѐ!“ - ја слушам Лилјана како се моли додека скокам без чевли на нозете и без падобран, а прст пред око не се гледа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Нема, ама има врска со физичко, ако мајка ти влезе апансас во соба, а другар ти баш во моментот ти покажува како се прави мост, или скокање по греда.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И веднаш заборавив како се спрема ајвар и слатко, а сторив трансфер од некој кој посветено се крсти во Креаторот во верник, ама во животот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

За породувањето Ако гледаш на филм како се раѓа дете, нема да посакаш ни да се „онадиш“ со некого, па да заносиш, а не па да сакаш да раѓаш... не дај Боже!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И му заповедаше Ајде сега, Божано, покажи како се бели и како се пудри млада невеста.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И ќе ѝ заповедаше на домаќинката да донесе горојна и ќе го натераше попот српски да се пудри и да се бели - со горојна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Работничка авангарда: Ептен свесен пролетер кој дома има библиотека со наслови од типот - Краток курс на СКП (болшевици) и како се калеше челикот.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

- Како се вика брат ти, го прашувам. - Јон, вели, Јон Мегленоски.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

После одиме по куќи и прашуваме: колку машки, колку женски, како се викаат, како се презиваат. Им ги менуваме презимињата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Како се викаш, бре, го прашувам. - Мирче, ми вели. - Абре, ти да не си брат ми, го прашувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не ми веруваат. - Како остана само ти, ми велат, како се спаси само ти? Им кажувам сѐ по ред.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И разбрав тогаш како се спие исправено, на одење. Чекорите ти работат, а душата ти спие. 166

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како се задена во вас црната, црна мене да ме остави!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ах, што сум зет, си велам јас, знам инаку на кого да мавам, си велам, и гледам како се прпелкаат луѓето, ошевратени митокос крај меѓата, како кијаници коноп, излезени од под мелица.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што е, ова, мајко, си мислиме, од кај се донесе ова железо и како се донесе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе погледам така во снегот, како се качува крај куќите и на куќите, и пак ќе се вратам дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас му кажувам, кога јадеме мрсно, како топиме сало, како правиме пршки и му кажувам за планината: како се делкаат главини и лактишта, спици и оски, како се прават коли воловски и му кажувам за јазот, што ми тече зад куќа, под стреа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Под селото имаше едни италијански пленици. Кога одевме да работиме ги гледавме како се мачат. 107

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ај, попе и коските од децата, рече Уља Мегленоска. - Еште молимсја о упокоенних души усопшеј рабеј твоеј ... Како се викаа? - Ангеле. - Ангеле. - И Капинка. - Капинка. - Па Роса. - Роса. - И Здравко. - Здравко. - И Ѕвездан. - И Ѕвездан и сотвори им вечнују памјат, вечнаја памјат, вечнаја памјат, вечнаја памјат!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама теловите ги поткревам, како што нѐ учеше Мирковиќ. Знам тоа како се прави.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Свињо ... Поарно прашај ги ѓаурките со оторбешени боски како се виткале под мене на асури од блатишните трски.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Знаеш ли како се заколнав? Знаеш, знаеш си чул. Оној ден, кога во твојата куќа ќе заплаче твојот пород, ќе те убијам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

По неколку години лежење и зјапање во височина, туѓ меѓу свои, одамна веќе без родители и пријатели човекот најпосле станал и тетеравејќи се на ослабнатите нозе викнал -Сега знам како се лета!

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Селанка сум, проста. Знам само како се умира од осама, така ли е, а?

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Како се облекуваш, значи така се чувствуваш.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Богдан гледајќи како се витка гола и како се умножува во огледалата, му стануваше уште поубава и поопчинувачка; не знаеше на кој дел од нејзиното тело побргу и повеќе да му се изнагледа и изнарадува; му се чинеше како првпат да ја гледа, како да не е таа Марија, ами некоја самовила што маѓепсува и излудува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Некој убавец, којзнае како се мушнал во собичката кај другарката Оливера Срезоска и ете ти циркус, просто-напросто на генералимусот му ја бојадисал со бела боја левата страна од мустаќот, му ставил и некои други знаци на лицето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Другиот праша: „Како се обесила месечината на врбова гранка, Исусе?“ „Вие сте мајмуни“, воздивна. „Тешко тоа ќе го сфатите.“ Го жалеа. „Момче во болницата сѐ ќе сторат за тебе. Верувај ни, сѐ.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Имаа нова куќа, но прозорците, вратите и ѕидовите беа испокршени и целите оштетени. Тука останавме неколку дена.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Секој ден ни правеше пита. Таа се викаше Љубица, а имаше и едно девојче кое не знам како се викаше.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Секоја нова политичка теорија, сеедно како се нарекуваше, водеше назад кон хиерархијата и крутото уредување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога стигна на местото од кое допираше вревата виде само една толпа од околу двесте или триста жени како се туркаат околу тезгите на уличните продавачи, со трагични лица, како да се проколнати патници на брод што тоне.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Како се викаш?“ праша Винстон. „Џулија. Јас знам како се викаш ти. Винстон... Винстон Смит“. „Од каде знаеш?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се сеќаваше на телото на мајка му, слично на статуа, како се наведнува над решото на гас, за да промеша нешто во тенџерето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

XV Зимата го измени вообичаениот тек на времето: не се знаеше ни како се разденува, ни кога се стемнува; стануваа луѓето наутро изнаспани, излегуваа од куќите, шетаа по чардаците, кашлаа, се миеја шетаа по дворовите, влегуваа во плевните и земаа сено за ајваните, шетаа по сокаците и улиците, гледаа нагоре кон небото но никако да се раздени; зората никако да пукне, виделина да се запокаже; петлите кукурикаа, ја најавуваа зората, но попусто: или тие грешеа или таа доцнеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

– Добро, добро – рече везирот – ќе ја расправиме таа работа нели дојдовте овдека, но... како се викаш ти, мори ѓаурко? – ѝ се обрна Мехмед на Анѓа и ѝ се наднесе над главата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Попот го зеде тефтерот и моливот од калуѓерот и почна да пишува: „Во лето од рождество не плоти господа и спаса нашега Исуса Христа 1563 прииде во веси сеи богомолец – черноризец, – (како се викаш, оче?) – го праша калуѓерот. – Отец Серафим – одговори овој, а попот продолжи да пишува: Отец Серафим собра милостину од...

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

—Како се чувствувате во врска со тоа?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Да го гледаш и да го молиш и да те моли и двајцата раце сте престорени само да молите нешто да молите Дур да слета морна пеперутка и да те гушка и ти да ја мачиш и ти да ја убиеш со едно молчење на сите камења брат да им бидеш и да гледаш како нестануваш полека кожата како ја пробиваш од себе во попладнето од попладнето во припекот како се сокриваш и пак легнат точно кај што си да се најдуваш и да молчиш.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Маловата невеста Тода, други мислеа дека Крсте се оближува околу зелничето, мазничето, питулиците што ги носеа постојано Неда и Стојан и ги делеа со Крстета, трети мислеа трето, четврти — четврто, но никој, па ни самите тие не можеа да објаснат како се спријателија.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„ Ќе а гледам, ќе а гледам и ќе а гледам, дури да ми се наситат очите!" — заклучи тој и заспа за да сонува: како се качува на една висока топола, на која имаше страчкино седело; во седелото мали страчила и таман кога требаше да ги ловне, сите излетаа, само едно го додржа за опашка, а страчките, и двете, му се пуштија, сакаа да му ги исколваат очите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Смеј се мори, смеј се, коа да не си видела како се гушкаат маж и жена! — пак ѝ се брецна, сега посериозно, мислејќи во моментот дека нему му се смее.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ја праша стрина Маловица како се викала мајка му на Илка. Таа ѝ одговори: Стојна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Гледај, гледај како се кршит танчарот? Аферим — ашколсун, го правит, зарем, како треба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Неговиот дедо Михаило (познат по тоа што едно време бил визитинг- професор на Универзитетот во Беркли, Калифорнија) и мојата баба Добрила (позната по тоа што пред војната била избрана за мис на Врњачка Бања) се брат и сестра, родени во црковен брак од прадедото Милош (познат по тоа што во почетокот на минатиот век во Швајцарија победил на натпревар по боб-санкање така што не знаел како се кочи бобот) и прабабата Даница (позната по готвење оброци со австроунгарски имиња од типот на штрудли, шненокли и шуфнудли).

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Си велам во себе: „Не кобалт, само не кобалт, неее...“ зашто го гледам зет ти Џеф од карши како се спрема да коментира.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Без исклучок, сите, секогаш, и у секоја пригода ги споредуваат двете крајности и на тасот „Македонија“ дополнително ја товарат носталгијата. А како се дефинира таа?

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

И тогаш, помислуваше како се вселила славата на Игора Лозински во душите на сите овие луѓе?

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

„Да имав шмајзер, ќе ви кажев како се тргаат уши!“ - помисли тој и почна да вика како да го бара коњчето: - Дорчо, Дорчо, на на!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- А, како се викаш? - праша Горјан. - Јас... Трајче, а вие? - Јас - Горјан, а другаров Огнен.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- „Ами како се удави сиромашкиот дуовник в море, бре чедо?“ му рекол татко му.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

- „Можам, Силјане, да ти кажам како се сторило себап за да не ни траат челадта во старо време и да одиме во вашите страни да раѓаме.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

И твојот лик да не е кој сега би не подучувал како се совладува времето под нозе што ни копа мислата што ни ја јаде и надешта ја гори.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Што се однесува до Катерина, таа сега наеднаш се најде во скутот на Непозанатиот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Убаво се слушна како се приземји и како потоа со сета сила бувна во фотелјата).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се сетив на нашиот разговор утринава и на она како се вчудовиди кога го прашав дали е сигурен во она што го тврди или станува збор за обична претпоставка? А стануваше збор за банална вистина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дали она кога ме исмејуваше оти сум трчал како патор пред да заплива по водата во ѓолот, или поради оној настан од подоцна, кога нѐ качи во разурнатата Кула, нас неколкумината пријатели, за да нѐ подучувал божем кои се вистинските знаци на замомчувањето и за да ни објаснел кога и како се случувало тоа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ова е третпат како се обидуваш да ме увериш дека сум слепа! - се смееше таа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како и сѐ друго – и зборот твој во мене се раѓаше И како се обидов да го изговорам твоето име Така гласот ми се скамени на усните.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Низ полето кога помина Водолеа Мајките од небото гледаа Дечињата како им играат покрај реката И глас детски нагоре како се искачува.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Значи, овојпат, откај некогашниот театар, Привидот се појави неочекувано и веднаш ја изрецитира реченицата што ја спомнав а потоа ми довикна налутено: „Како се осмелуваш да тврдиш дека во моите постапки има многу луфт?“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во сепарето на демократијата ќе го читаш синопсисот на неоколонијалистичките метаморфози - како се преобразува терорист во херој. Софистицираното зло над народите е симбол на високоразвиените демократии.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- Па јас, возач на десеттонец натоварен со топовски гранати, со илјадници фишеци, со нагазни, рачни противтенковски и што знам какви не други мини и гранати, да возам, да талкам од логор до логор, од болница до болница и да слушам како се лигави некоја заднинска гнида...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Генералот ми се доближи и, откако ме праша како се викам и како сум, ми рече: - Вие сте татко на многу храбар син.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Се слушаат мачките како се парат... Таму, многу далеку, врз стаклениот кров...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Под фенерите... ги гледам движењата, ношницата како се мавта на ветрот...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Ми вика така гласно...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ја слушам од крајот на пристаништето!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се дере колку што може, се пали...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Да му се помочам!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

На сред дневната, една црна лента преку паркетот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Види ја како се измени. Мајка, миличок. Сега можат слободно да ја клукаат, да се лутат, ништо! Ќе трпи.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Гледај како се буткаат. Еден од ваму, еден од таму, сите би сакале наеднаш.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А сега бујрум со мене да ме носиш кај тој, како се викаше...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Е, фала му на Бога, рече судијата, барем знаете како се викате, и се засмеа, но ваквото однесување воопшто не го навреди татко ти.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Требаше да слушнам како се прикрадуваат вашите чекори по дворот па да се поослободи сонот и да ми пријде.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И тоа во дуќанот. Пред мои очи. Да видите само како се однесува“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„А вие? Таму, додека копавте, ги слушавте ли патролите кога наидуваа?“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ДЕСЕТТА ПОЈАВА ДОСЕГАШНИТЕ И ПАНКО

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Знаеш како се вели: кога ти е вујко владика...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Како се викаш? СВЕТЛЕ: Светле. АНДРЕЈА: Убаво име.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

My name is Kiril. My aunt leave me... Како се викаше наследство? Bullshit!

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во тоа зло, во тоа заедничко живеење, децата научија како се тели кравата, како се ждреби кобилата а и како луѓето доаѓаат на свет.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Најпрвин таа почна со претреси по куќите: го собра скриеното оружје, а потоа се зафати со евиденција: колку жители има селото; како се чувствуваат: Срби, Бугари, Грци, Македонци; колку има: слепи, глуви, сакати, неми, мрднати.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На времето седевме вака заедно на балконот во родниот дом. Дење зјапавме во минувачките на улицата и како постар ѓоа те подучував како се ловат убавици како пеперутки во везден фрлените машки љубовни мрежи.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Ех, бе, Кико, ич не ме прашувај и мене како се бега од историјата и како се прави помфри од норвешка сорта компири во рестораните на „Мек Доналдс“ среде Москва додека изгладнетата филхармонија на врапците се подготвува да ти го отсвири Вториот концерт на Рахмањинов.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Така што, мили сестри и браќа Македонци, нам допрва ни претстои да учиме како се зборува, респектирајќи ги потребите и јазикот на оној другиот. 102 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Артикулацијата на сопствениот интерес (освен ако врескањето и лелекањето не ги сметате за тоа) ни оддалеку не е проста работа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А што станува со соработникот кој поседува огромен апетит за детали, со некој што не може да донесе решение без максимален број на присобрани факти?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како се создаваат границите: освојување, мерење и означување на просторот Границата, по својата дефиниција, демаркира.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Се обидов да му објаснам дека не било до тоа што ме гребнала и гризнала мачката, туку до тоа како се однесувала мајка му со мене, но тој само превртуваше со очите и одвреме-навреме ќе ме прекинеше да ме праша: - Добро, и што точно ти направи? Кога точно?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја видов и Маци како се качува врз масата и како почнува да јаде од чинијата на свекрва ми, ама ништо не реков.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Да ми кажеш како се вика кралот на подводието?“

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Под звездено стебло колку што трае Бог ќе чекам зашто не чекам само за себе да видам како се здружуваат коските на едно исто тело, како се извишува в троено делото на нејзиното величество – Татковината!

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Но не минува ден без да слушам како се зборува за лошото функционирање на нашите претпријатија, нашите судови, затворите, болниците, училиштата, железничкиот и воздушниот сообраќај, земјоделството итн.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Постојано се работи за настани на насилство, несигурност, дрога, финансиски и политички скандали. Каква полза од натамошното набројување.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Пред некој ден бев во Монпелје.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Знаеш ли како се убиваат ѓаволите мамо? Не знам, како ? Со песна само.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

САРА: Како се живее во Дебар Маало?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

БОРИС: Како се накотивте толку паметни? На ваши години мислевме децата излегуваат од папок. МАТЕЈ: Па од каде излегуваат?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

КИРО: Изменети се времињата, тетка Султано. (Пауза) Нели Рајно? Како се вика синот?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

- Како се викаш? - Василка, а дома ме викаат Циљка...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Молам? Прашувате како се држи нашата храбра авијација?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Е, сега ќе ви кажам како се однесуеле о Русија црвените комесари со такви контри.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Запрашаниот се сврте кон својот другар, тивко го праша: - Ара, како се вика ова село? - Крчишта - одговори тој со пригушен глас.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Како се бранеа татковите книги при живе и потоа, посебно светите книги, посебно во времето на сталинизмот би можело да се напише посебна историја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И така утешен, го следев летот на белите галеби како се претопува во синиот хоризонт од каде што Х.Х. го гледаше неизбежното идење на непријателите. Им завидував на галебите на хоризонтот, јас заробениот албатрос...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не усети ни сам како се најде надвор.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Постојано ја гледаше матарката на колкот на Шишмана како се мафта и ништо не можеше да смисли.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Затоа се изненадија кога ја видоа Божана како се враќа од некаде со полна фута.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Како се викаше?“ заинтересирано праша Кау не чувствувајќи потреба да брза. „Не е важно“, рече Су.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Веќе третпат се договара да се најдат на кафе во некое од кафулињата во центарот на Охрид каде што, додека седеа и разговараа, Едо со задоволство рагледуваше наоколу да види кој негови или нејзини познати ги виделе и како се однесуваат кон тоа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„... За тоа Пенето, средното дете на Нича Бранов, за него никој не знаеме што се случи и како се случи. Велат, загинал во борбите.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не знам како се здавија, некоја политика бистреа со сливова ракија, ама, каков што беше сперлив, им скочи...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Само се гледаме, а не смееме да кажеме како се гледаме.