зошто (прил.) - да (чест.)

Зошто да кријам, Овидие, бев . . .преплашен. мојот совршен близнак ме чекаше во тесната просторија, во неумоливата соба на Времето, и јас ги чувствував магнетните пипци што ме влечеа во таинствената, заумна одаја.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Митко би ставил дрва, та тоа е барем лесно, но зошто да му се покори на еден Сашо, кој ни на школо не оди!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Зошто се тие адети, зошто да лице криеме?
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
„Зошто да ја запретам“, му велам јас, „варта си е добра, како маст е!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
22. АКО СУМ ЗЕМАЛ, ТА НЕ СУМ ГО УКРАЛ - тоа да е словото на најхуман закон: си зел, значи, туѓо, онака, за украс, зошто да прашуваат од каде и како...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Андон реши: ќе влезе во кафето: Таму, како што правеа и другите, ќе седне, ќе извади пари и ќе го извика со чукање келнерот. Плаќа. Зошто да не влезе?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И забите му се наредени ко пченица и цела уста, бре, зошто да кријам, цела уста му е некако ко изворче полно со белутраци. Така ми гледаа тогаш очиве.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)