збунето (прил.) - се (зам.)

„Знам да клањам“, збунето се насмевна тој. „Да клањаш?“ Кајмакамот се искокоте. „Бак анасана, а знаеш ли да се крстиш?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Моите боси, извалкани прсти, што збунето се покажаа под кожата на десниот чевел, го налутија воспитачот: „Ти бре, што си чекал ти досега?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Крај напукнатиот прозорец се потпираше на крцкав стол старецот и збунето се клатеше. - Влези, ако не се срамиш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
К.К., откако малку се пододмори и се увери дека наводно сме погледнале кон посочените паноа, макар што во суштина му беше прејасно дека нашите мисли се упатува во сите други правци кои водеа кон излезот, по малку збунето се огласи: - Значи, јас запрев... кај?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)