еднаш (прил.) - ќе (чест.)

Слушнав како ѝ рекоа на мајка ми: „Мајко разбуди ја Ласа да ја видиме, оти којзнае дали уште еднаш ќе ни се пружи прилика да дојдеме во селото, бидејќи сега ќе нѐ испратат на Грамос или Вичо, па може ќе загинеме...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа пред сè значи дека специфично хрватската ситуација еднаш ќе мора да се изрази како дел од глобалните историски процеси.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Кој тоа еднаш ќе го сфати ќе си го олесни себеси комуницирањето со медиите. 6 Margina #22 [1995] | okno.mk Jean Claude Suares за темплум фановите Нашето стрип-списание Лифт дојде во очекуваната шворц-состојба и за понатаму е неизвесно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Потомства и потомства на мојот народ исчезнувале уверени дека еднаш ќе живеат.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Не им завидуваме на предавствата кои се нафрлаат, пред сѐ на јазикот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кој ќе се попари од млекото, ќе дува и на маштеницата, потфрли Сугарев отстрана и разговорот се сврте за положбата што настана по неуспехот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еднаш ме вапцавте вие, уште еднаш ќе имате здравје“ и остана; што можевме да му правиме! — му одговори Гарванов.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога еднаш ќе сфатиме дека законот за слободен пад е во согласност со геометриската прогресија затоа што тоа е една категорија на нашето мислење, можеме себе си да си ја поставиме задачата тоа да го изразиме и поинаку.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Разгоруваат со какви ли не бои. Бели, пембе, алови.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но затоа, пак, штом еднаш ќе отворат, до есента не запираат да ја личат градинката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А тој, како да знае сѐ, само ме погледна благо, ме погали по косата и рече: „Оној кој макар еднаш ќе погледне со очите на ѓаволот, негов ученик ќе стане, и сите слова поинаку ќе ги гледа, додека му е душата во телото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се разбира, ја сакав Луција, но сега веќе имав пред себе нешто конкретно: едно убаво тело за кое знаев дека еднаш ќе биде навистина – мое.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ете така мислам, а и ти еднаш ќе го сфатиш тоа и ќе си речеш: требаше на мајка ми повеќе да и верувам!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
" Во секој случај не ме оставаше долго збунет во колку не бев доволно умешен да донесам некое решение.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој е можеби симболичен глас на несреќната нација која испаднала од големата историја а својата улога можеби еднаш ќе ја пронајде во малата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Франц Фенон рече дека важна работа за национализмот на угнетениот народ е тоа што кога еднаш ќе ги утврди своите цели, би требало да развива социјална свест која е многу различна од националната свест.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во споредба со фолклорно-племенската литература на Таџикистан, нѐ теши нашиот соговорник, српскиот егзотичен писател и литерарен херој се котира сосема добро.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Вечерта бев кај своите пријатели студенти и им расправав дека на Бата уште еднаш ќе му се одмаздам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но во вечноста сѐ што завршило во космичкото време одново ќе ја стекне својата смисла, која не ни е дадена да ја разбереме и доживееме дури сме во времето.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во космичкото време сѐ е бесмислено, бидејќи во него сѐ еднаш ќе заврши и ќе ја загуби својата смисла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Штом еднаш ќе отпочнеш да ги броиш типовите на феномени, ти си на погрешен пат, без оглед дали ќе запреш на еден или на два. okno.mk | Margina #1 [1994] 43
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Секогаш се обидуваше во нив да најде одговор на своето суштинско прашање – кога веќе еднаш ќе почне да живее?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Можело да се очекува дека неговите маки еднаш ќе се споменат со гускино перце во некоја библија над чии страници ќе липаат поколенијата; но сѐ ќе било попусто и веќе никој не ќе можел да му ги смекне раните на душата што со копнеж се стремела кон височини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се бесеше и докажуваше невозможности: месечината е глава со очи и уста на некој господ, во големите реки живеат луѓе со жабри, мраморната жена без нос што некој ја ископал зад гробиштата на Кукулино еднаш ќе оживее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секогаш кога Сандре Самарија ќе зинеше се закануваше дека ќе се обеси ако не е прав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак чекорев со сенка на продуван страв врз тилот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се ископав од глекавост и, влечејќи се мечешки на дланки и на коленици, залазив кон тој ѕид со надеж дека уште еднаш ќе го видам Круме Арсов и ќе се уверам дека пред тоа сум го сонувал оковов од пламен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш мислев дека еднаш веќе сум минувал по таа дива земја со некакви бели и лилави жиличиња што лазат со испреплетување меѓу камења и суви базја и се хранат со сѐ што ќе се допре до нив, тогаш така мислев или можеби мислев дека еднаш ќе минам по таа врвица што ја започнувам со стежната стапалка, но сеедно - веќе бев на грпката на ридот што се спушташе кон нејак поток и видов во далечина на некоја планина расфрлени куќи, не поголеми од тупаница, и видов зад потокот дабов забел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Светецот што ја бранеше на икона православната вера со тризабец имаше лице какво што еднаш ќе може да го има мртов Јаков Иконописец од Кукулино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пиел со ситни голтки и се сеќавал за дел од својот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Моите соништа лежеа зад непробојноста, јас не можев веќе да достасам до нив, под едно црно сонце на зелено небо и од раб на еден зелен оган врз црна земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе ми веруваа ли луѓето ако им речам дека Јаков Иконописец со улавост во очите создава живи икони?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да е таа еднаш ќе тропне и после ќе викне од под пенџерињава. (Глас од под прозорците).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Некој ти зборува а ти не смееш да си дозволиш да го слушаш, мораш будно да следиш што се случува, затоа што секоја секунда е потенцијално опасна, затоа што животот и смртта добиваат сосема други димензии кога си вака безусловно врзан за друго човечко суштество, затоа што нема назад откако тоа еднаш ќе го почувствуваш.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Но, тој секогаш успеваше да ја однесе малку погоре со себе си и неа, малку подалеку напред меѓу буките, и тоа се продолжуваше толку долго, што тој веќе и не се сеќаваше ни како почна, што тој не можеше да предвиди ни дека еднаш ќе заврши некаде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека ќе мора да му одговори. Дека еднаш ќе мора да го стори тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше тоа да биде и оној дел од него, што продолжуваше сето време да знае дека тие еднаш ќе дојдат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше дека и тука, во оваа бела пустина, еднаш ќе мора да дојде денот, кога ќе престане тој врнеж.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше поминат уште еден ден без небо, во кој животот колку што може подлабоко се прибира под својата коруба и таму дреме, згуснувајќи го својот сок во соништата за она време, кога еднаш ќе може да развие.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше на тоа и на сите движења, што требаше да бидат сторени секавично, а сето време не престануваше да ја држи пушката насочена кон онаа карпа, постојано свесен дека неговата миризба, што се искончуваше по белото пространство пред него еднаш ќе се засуче како фитил и сега, или во следниот миг, таа ќе стаса да се вотне до задреманата свест на ситиот самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ее! Супер! Тоа е уште подобра идеја. Со Саво со нетрпение те очекуваме! За деталите уште еднаш ќе се договориме. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Многу често патував; значи, секоја недела, т.е. 3 до 4 пати во месецот си муабетевме за сѐ и сешто, па дури и за младата му жена што еднаш ќе ја донесе да си се поднови зашто со своето стручно око оценил дека има парчиња што на жена му многу ќе ѝ одговараат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Лишките немаат врска со оваа работа, вели налутено Максим и во истиот миг се прекорува себеси што откако се заветува зимоска дека еднаш ќе го отепа кобникот од Камен, а не го стори тоа, не се стори ниет ни да се сети на него, а еве сега на друго си помислува, поправо зад друга помисла се затскрива: и да го отепаше, и да разгласеше дека е бувот отепан, луѓево пак ќе веруваа дека тие, лишките, им ја донесле оваа несреќа, а не тој, Лазор Перуноски, во час на пијанство.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се подумал воденичарот и си рекол со умот : „Ај ќе ја пуштам, да ако ме напраит царев зет, ќе ѝ (ј)а удрам дропката; а пак ако ме излажит, уште еднаш ќе ѝ бидит страв да идит, за да ми го јадит брашното и паспалот; а пак досега што јала, не оти јала од мое, да од светот што сум го крал: Така беше дошло, така беше ошло“.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И ќе ме демнат со увереност дека еднаш ќе ме пратат да кршам мрамор на некој безимен остров заграден со море, со жици и со митралези.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Еднаш ќе ги видиме како делкаат дрвени сандали од бука, другпат како го збираат овесот од изметот на коњите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш ќе избегаш од нив и пак ќе дојдеш пред нив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали ова беше паметно?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Арно ама, без оглед каде и за што се водеше разговор, кога ќе наближеше крајот, кога неизбежно ќе дојдеше часот за збогување, обично во претсобјето, низ полузатворената врата, тој уште еднаш ќе го провреше своето бледо лице со живи црни очи и на главата на семејството, која прашањето со страв го чекаше, ќе ѝ речеше, небаре се работи за нешто сосем споредно: „Туку, можеш ли да ми...?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Фразата „Туку, можеш ли да ми...?“, во нашата фамилија предизвикуваше ужас, дури имаше жени, тетки, сестри од бабите и дедовците, дури и братучетки кои, кога ќе го чуеја неговото „само за кратко време“, речиси паѓаа во несвест.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Можеби никогаш веќе нема да ги види овие мили предмети, од кои ни на сон не помислуваше дека еднаш ќе се раздели.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш ќе се вратеше, уште еднаш ќе ја оставеше шапката на закачалката, ќе го одмоташе шалот од околу вратот и ќе почнеше да објаснува за што сè му требаат парите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само за кратко време, беше неговата омилена парола.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На почетокот на тие неугледни скали кои портокаловото осветлување нежно ги простираше угоре, кон ликот на Мари-Клод во својот стан, опкружена со својот мебел, гола и заспана, ја бакнав во косата, ѝ ги погалив рацете; таа не ја побара мојата уста, постепено се одвојуваше и од грб видов како се качува низ уште едни од безбројните скалила што најпосле сите ги одведуваат а јас не можам да ги следам; дома се вратив пеш, без пајаците, празен и испран за ново исчекување; сега тие не ми можат ништо, играта уште еднаш ќе почне како толку пати порано но само за Мари-Клод, во понеделник - симнување кај станицата Курон наутро, излегување на Макс-Дормоа среде ноќта, во вторник влегување на Криме, во среда на Филип Огист, прецизно правило на играта: петнаесет станици од кои четири се спојуваат со други врски, а тогаш, на првата од тие четири, знаејќи дека ми претстои линијата Севр-Монтреј како што на другата ќе морам да ја земам врската Клиши-Порт Дофин, секој итинерер е одбран без посебна причина бидејќи никакви причини и немаше, Мари-Клод можеби ќе се качи блиску до својата куќа, кај Данфер-Рошро или на Корвизар, можеби токму ќе преседи на Пастер за да продолжи кон Фалгиер - мондријановско дрво со исушени гранки, случајноста на црвеното, плавото, белото, точкастото искушение; четврток, петок, сабота.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Еднаш ќе ти ја скршам главата со кадилница во самоодбрана, запомни го тоа.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И ќе ме демнат со увереност деак еднаш ќе ме пратат да кршам мермер на некој безимен остров заграден со море, со жици и со митралези.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога веќе еднаш ќе помине бурава? Нека стивнат тие диви ветришта, веќе сум уморна. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но еднаш ќе ти свртам грб и ќе те оставам - Среќен ти пат кон Нил.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Каде е тој пајак? - Не знам, - признав, а во себе викнав: Пајо, побратиме каде си?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сепак...еднаш...еднаш ќе бидеме слободни.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но... Во буната сега еден до друг стоите, а подоцна еднаш ќе се раздвоите.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Расправај се и карај се таму со крокодили.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Патиштата човекови не се предвидливи секогаш.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Можеби, - се согласив со галебите. – Сепак се надевам дека еднаш ќе се сретнам со него.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Или нешто ѝ се случило, помисли, отепана е или изедена од мачка или и таа како некои луѓе, кога еднаш ќе го напуштат домот, не се враќаат повеќе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се ставам онаму каде еднаш ќе имаш можност, да се вратиш назад, и сѐ да почнеме од почеток...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ако решиш да ме заборавиш еден ден... во мене нема да згасне огнот, сѐ додека постоиш ти, јас од бескрајот ќе се надевам, дека барем уште еднаш.... ќе го слушнеш крикот на една вљубена душа барем уште еднаш ќе бидеш само мој!!!!
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Татенцето не еднаш ќе речеше; - Кога мечка научува да игра, што останува за разумно суштество.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Тој рече дека уште еднаш ќе се сретнеме со тебе“ , се согласи една од сенките. „И не прати по ѓаволите“ , се огласи и другата сенка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таа низ формата ги ослоборува многуте двократности на живото и понекогаш ни овозможува да погледнеме зад темниот застор кој ги покренува невидливите простори во коишто еднаш ќе бидеме соединети Маргина 36 89 90 okno.mkМаргина 36 9192 okno.mkМаргина 36 93 Otto Dix Роден на 2. 12. 1891 во Унтермхаус, Гера (Тиринген), во работничко семејство.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Сепак, кога на 7 јуни 1905 година четворица студенти на архитектура се здружиле во уметничката заедница „Brücke” (Мост), тоа претставувало храбар чекор во неизвесна иднина и тогаш никој не ни претчувствувал дека тој датум еднаш ќе биде сметан за датум на продорот на германската уметност во Модерната и наедно почеток на движењето подоцна наречено експресионизам.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Татко донкихотовски и се спротивставуваше на историјата, со својот живот, со своите постапки, со својот егзил, со своето перо, додека Мајка фаталистички ја поднесуваше со нејзините симболи и тотеми.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше врска клучеви на напуштените куќи во селидбите верувајќи дека еднаш ќе се вратиме до нив колку и да беа силни границите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еднаш ќе си речам, овој фустан, потоа не тој, во другиот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога еднаш ќе нѐ фатат, ќе нема ништо, буквално ништо што кој било од нас ќе може да го стори за другиот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше добро место за криење, кога еднаш ќе стигнеш таму, но стигнувањето до таму беше многу опасно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога еднаш ќе ја признаеше зломислата, човек можеше да биде сигурен дека за извесно време ќе биде мртов.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зашто, ако слободното време и сигурноста беа уживани од сите подеднакво, големата маса човечки суштества, кои обично заглупавуваат од сиромаштија, ќе се описменеа и ќе научеа сами да мислат; и кога еднаш ќе го стореа тоа, порано или подоцна тие ќе сфатеа дека привилегираното малцинство нема никаква функција и ќе го отстранеа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа слично на илузијата на Винстон додека гледаше во срцето на стаклениот тег за хартија и си замислуваше дека би било можно да влезе внатре во тој стаклен свет и дека кога човек еднаш ќе се најде во него, времето може да биде запрено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Секако, - рече. - И без било кој да советува, еднаш ќе мора и таа работа да се заврши.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога еднаш ќе го прифатите Windows, сфаќате колку многу ви бил потребен.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но кога еднаш ќе научиме да возиме, сиот автомобил е во нашето тело.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Уште еднаш ќе наѕрам кај мама, а потоа ќе си отидам дома.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ти изгреваш на далеку — да ли еднаш ќе изгрееш силно, силно, дури милно над долови и над гори над полиња и над реки над мојата татковина?
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Марија, ќе убијам, говорев ноќе по твоето бегство, се колнев пред онаа киклопска глава повикувајќи ја како сведок дека ќе си достојам на зборот, дека еднаш ќе замавнам со нож на некого и дека со бел отров во очите, како оној во детството, само со очните белки, ќе испитувам дали крвта личи на сок од малини или е грев на мракот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Кога еднаш ќе се закачи во музеј, сите ќе можат да ја видат силата на таа слика”, вели Yaguchi.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Она што еднаш ќе го загубат, мажите никогаш повеќе нема да си го повратат!“ знаеше да ми порача со јасни зборови мојата Катерина!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-Животот умее да ни понуди исти формулации со кои еднаш ќе нѐ изнасмее а идниот пат ќе нѐ расплаче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Тогаш јас, вашиот старешина, ви ветувам дека секој од вас барем еднаш ќе се избања во кадата на кралицата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Господи, како тој умееше своето лошо однесување да го преобрати во добро.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И секогаш сум со надеж дека еднаш ќе ми појде од рака повторно да го пронајдам", одврати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И притоа да верува дека ништо не се случило.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
СПИРО: Така! — Направи им ќеф.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТОМЧЕ: И него ќе го отепам! Сега ќе го отепам! (Појдува кон вратата.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Уште еднаш ќе зборувам, ама не како досега.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А со него уште еднаш ќе зборувам. И инаку. (Излегува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Јас знам само едно: уште еднаш ќе го прашам. Ако рече пак не, ќе се отепам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не можеш, не си кадар, од сенката му се плашиш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сестра ми се плаши зашто еднаш ќе останеше без око. Ѝ го извадивме осилото од клепката, но окото ѝ потече и две недели ѝ беше затворено.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога ли еднаш ќе се сврши Ноќва без шум и звук на ѕвона (Таа е шкољка сета сонна и нема нуркач да ја скрши) Ти црна ѕвездо зошто трепкаш колосана со мртва смеа (Ги срони сонот сите клепки и еве пак сум сам пред неа)
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Но, природно, кога еднаш ќе го разбереме тој двоен императив (толку оптоварен со спротивности), кога еднаш ќе се придвижи неумоливата критика на политиките, на сите политики коишто, во далечното или непосредно минато, ги создале претпоставките за војна (одлуката која можела да се донесе нужно била само страотно стратешко обложување чијшто влог - еднаш кога трагедијата се ублажила, со тоа дека никогаш ништо нема да ги надокнади мртвите кои ѝ беа цена - е можноста да се сочува помнењето, извлекување поуки и подобро разбирање на тој двоен императив).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мислам дека денес е лесно да се исчитаат тие апстрактни шеми, зарем не? (Треба временски да се утврди нашиов разговор: воочи необично „земската“ фаза на војната).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Којзнае како изгледав затоа што тој ми удри една шлаканица за да се смирам, а во тој момент влезе мајка му, со Маци во рацете.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Бргу потоа силно ќе ’рчнеше, ќе се вкочанеше, уште еднаш ќе ме гризнеше за вратот, оставајќи ме сама откако ќе излезеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Нема назад враќање, кога еднаш ќе тргнеш, мора да изодиш,нема враќање кога избираш пат. Ниту пак сакаш.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Штом еднаш ќе ги видиш емоциите од поинаков агол никогаш повеќе нема да можеш да ги примиш сериозно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но, можете да сметате на тоа дека алчниот сталеж ќе се брани.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оној којшто еднаш ќе ги раздува сите тие моќници со кои сталежот мавта како врачевите со своите фетиши - неговите големи писатели, неговата Џоконда, неговите столови Луј XV, неговата убава граматика, неговиот изумрен стерилен јазик, целото негово купиште конзервирани мртовечки коски коишто ги потстава како уметност и култура - оној кому што ќе му успее да му дојде од газот до главата дека вистинската жива уметност, единствена, и вистинското инвентивно творештво се на негова страна, а не маскарадите под покровителство на министерствата, тој ќе го потисне алчниот сталеж.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ХУМАНИЗАМ: НАВИГАЦИОНЕН ПЛАН НА ИГРАТА Теоријата на хаос ни овозможува да ја вреднуваме нашата задача: разбирање, уживање и славење на волшебната природа на целиот универзум - вклучувајќи ги тотално лудите парадокси внатре во нашите мозоци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оваа моќ на мозокот од една страна е најпонижувачкиот факт на нашето актуелно незнаење, а од друга, најблескавата перспектива на нашата потенцијална божественост - кога еднаш ќе започнеме да учиме како да управуваме со нашите мозоци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сега ти ќе правиш како ќе правиш ама барем еднаш ќе легнеш в постела со мажот пред да замине.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Диме се покажа човек кој кога еднаш ќе почне да зборува просто не може да престане.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Еднаш ќе викне на македонски, еднаш на грчки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пишувајќи за навистина тешката економска и психичка ситуација во која се нашло речиси целото христијанско население во Битола, М. Ристиќ ги изнесува и следниве интересни сознанија до кои дошол: „Христијанското население живее постојано во некакво очекување дека нешто ќе се случи што еднаш ќе тури крај на оваа неподнослива ситуација.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога веќе еднаш ќе се врати?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу му е гајле за мене. Тој можеби и веќе ме заборавил.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)