еднаш (прил.) - бев (гл.)

Тој еднаш беше му рекол на Чанга дека ако се пишува историјата на козите на Балканот, тоа ќе биде една од најдобрите истории на балканските народи...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Уште еднаш беше готов да го праша брата си дали е вистина дека девојката беше тука, но тогаш помислата за тортата, тој дел му стана поверодостоен, особено гровтачкиот одговор на Френк дека и тој сака торта без прелив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега веќе гледам дека ваквите размисли не биле само обид за договор со иднината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели, токму така еднаш бев рекол.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но кога еднаш беше достигнат степенот на право на посета, сите премногу-човечки несовршености излегоа на виделина и станаа акутни препреки пред авантурата и да започне.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Можеше да се обиде да најде уште некоја потпора за своето тело во подебелите ветки околу себе, да се загнезди меѓу нив колку што му беше возможно тоа во неговата положба на закачен, а за да сето време секое негово движење се престоруваше во растреперена напнатост, така што еднаш беше принуден докрај да се смири и само да трае.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се палашам од зад грб да ги чујам зборовите "Е, таа еднаш беше моја.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еднаш беше сум ја заборавила вратата од печалката отворена. И влегле кокошките. Му се навртеле на лебот да го колват.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Александар еднаш беше во една од нив за да направи репортажа за брошура што секретаријатот ја печатеше. – Во текстот не обраќај внимание на пијаните ветерани кои во групи пијат ракија пред испустените куќи, неискосената трева и откорнатата дограма, бидејќи никој не ја фаќа да ја поправи, Тодор го посоветува Александар.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тука е пепелта која еднаш беше, но повеќе нема да биде роза.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зборуваше со вистински занес, но тој занес беше сожалувањето што го почувствува за стариот мајстор, толку уважен, толку оцрнет, толку прочуен и затоа толку празен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас потполно те разбирам зошто си таков, зошто и јас еднаш бев таква.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
(6) Да се демистифицира алибито на делото на Duchamp за да можеме да го потврдиме неговото вистинско место, и во исто време, можеби, да се соголи она алиас на неговата личност, за да можеме да го идентификуваме со она што тој бил, тоа исто така значи да се запрашаме: од каде ова дело ја влече својата оригиналност, од каде неговиот автор ја црпе својата посебност, со други зборови, од каде така изразен прекин помеѓу тоа дело и традицијата на оние групи што создаваат иста уметност во исто време, така што ова од каде станува токму она место каде што ова дело престанува да биде оригинално за да стане изведено од некој извор, при што веќе не покажува обележја на апсолутен прекин со традицијата во внатрешноста на едно релативизирано време кое еднаш беше негово, туку на една релативистичка традиција на прекин во едно апсолутно време - времето на Историјата.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Еднаш беше во гнездото на Марија. Таа го праша - Зошто хирургот те вика Отец Симеон?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Откако задачата еднаш беше извршена, во никој случај не би било можно да се докаже дека било извршено какво и да е фалсификување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одеа порано на пазар во Прилеп и Битола и ги гледаа голите и боси чифчии како жнијат, вршат, ораат, копаат по беговските чифлизи, а овие со грбачот по нив маваа и не им даваа душата да си ја соберат. He еднаш беа сведоци на страшни глетки по Новаци, Суводол, Шелеверци, Ерековци, Канатларци, Букри, Егри и другите полски села што беа чифлизи, кога бегот тепаше некого од своите чифчии, па дурии на такви, кога на сретсело на некоја врба или јасика висеше обесен некој младинец или старец што се противставил да ја исполни беговската волја.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Таа гранична линија никогаш не успевавме вистински да ја видиме, еднаш беше под водата во Езерото, друг пат на планинските сртови, па во позлатените житни полиња, помеѓу двата брега на реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Така, границата меѓу двете земји уште еднаш беше посилна од животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Еднаш беше ги скарал неколку деца што биле собрани онде на крај селоно под едно дрво јаворово.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Денес сè во секој момент мора да се доживее на ист начин; за сите подеднакво.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Џабе се трудеше и земаше квасец, пак не му беше подобро.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Секогаш наоѓав оправдувања за да се прибирам уште подоцна... Еднаш беше скоро девет...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Луѓето се вртеа по него...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Целиот свет еднаш беше дел од човечката психа, но сега веќе не е.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Твојата црвена кошула оган е кој ја осветлува есенската ноќ на еден туѓинец кој и во својот сон со зборови ја рисува својата малечка татковина која еднаш беше негов голем затвор...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Уште еднаш беше спуштена завесата на новиот чин на траги – саркастичната фарса.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
XXII Уште еднаш беше спуштена завесата на дополнителниот чин на траги – саркастичната фарса на Атеистичкиот музеј.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
За среќа, освен една сипка што еднаш беше влегла во мојата клопка, друго не сум фатил.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Гуштер, нели еднаш бевме кај старата, заедно? - му се обрати на едно од најмалите момчиња, со жолта коса и некакви красти околу устата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Толку многу се занесов во раскажувањето што заборавив дека мора ептен тивко да се шепоти.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, брат ми пак, пред тоа, еднаш беше дури и на снимањето на филмот, кај нас во Шутка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)