далеку (прил.) - во (предл.)

Долу, далеку во рамнината, како змија се виткаше реката Црна.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Под врбите, во дебелата ладовина, меризуваа27) безброј бели стада овци и преживаа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој излегуваше сека приквечер сам на прошетка и полека, полека зафаќаше дури далеку в поле.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И секој ден донекаде стигнувавме: ја гледавме Америка, Азија, Африка, нилските коњи и крокодили, се качувавме далеку во северните краишта на Земјата и гледавме: бели мечки, ирваси, китови и што ли не.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Очите и на двајцата другари беа впиени далеку во патчето што се одделуваше од селото на запад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си заминаа далеку, ептен далеку во заборавот, да си побараат душа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Небото беше избегано и потонато некаде далеку во бескрајот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Сега сме како двојка, - му довикна Горда од нишата, - што си здосадила во бракот, - па се насмеа на сила во еднособниот стан.  - Баш, - ѝ потврди Грдан, уште со неа во видното поле, но веќе далеку во од неа мислите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гринавеј (за тоа има сѐ помалку двоумења) веројатно е апсолутен филмски гениј („чудовиште негде меѓу Шекспир, Франс Халс и Кјубрик“, како што вели Вулкански), но, од друга страна, Гринавеј оди толку далеку во своите субверзивни игри што веќе немате тло. 56 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И сега улицата живее од небото до Камениот мост А оттаму продолжува за да се влее Повтор негде далеку во ѕвезденото небо По мостот поминуваат и радоста и тагата на животот Помина по него и чадот од тратот, и молитвата На невестата што ја вградивте во темелите...
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Дали го водеше помислата дека речта е исчезната светлина, престорена звук*, што наеднаш ќе ни ја огрее надежта, бидејќи речта е оган, најдалеку во темнината свети. ……
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ветровите што со тебе ноќевале излетаа ко црвени пеперуги Патува сега таа румена шума таа добра сенка на твојата смиреност таа ведра чадовина О ружо на пладнето дали тоа во нас се населува нова вртоглавица Во белиот камен покрај патот израснува еден румен знак Твојот цут во каменот се враќа Дали е тоа предзнак и за нас што дојдовме многу од далеку во тихиот предел на спомените.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Обесен во некој агол на неосветлената соба Има таква ноќ кога цигара по цигара Стигнуваш ненадејно до некои полноќни дождови А потоа одново слушаш како удира часовникот И го препознаваш во неговиот глас Оној сетен повик Таму некаде, далеку во иднината Кога си играат дечиња и ја типкаат земјата врз тебе И во прекрасна ноќ бараат светулки среде бујнатата трева Што те покрива на ридон.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Низ неа проговоруваат и природата и оној долу во дамнината, некаде во четвртто ледено доба, над дваесет илјади години пред нашата ера, кога ги забележал своите пештерски цртежи, и оној, далеку во иднината што веќе го наслушува нашиот глас и, ене, се одгласува.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ете, да објаснам: тоа беше тој неизречен шепот што ми го донесе светлосниот бран за да ме разведри.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако очите ги остави долго запрени на моето лице, очигледно беше загледана далеку во минатото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Со какви грижи се соочуваат несреќниците задолжени да им создаваат потешкотии и грижи на недолжните луѓе кои тргнале да откријат или да наѕрат барем од далеку во некој малечок дел од своето минатото?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури откако мојот спроводник повторно реферираше, но овој пат погласно, дека го привел затвореникот, иследникот бавно се сврти.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Сакаш да знаеш што имам заклучено од тие денови во чекмеџето на моите спомени?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- И јас сум му благодарна, - искрено вели Весна и гледа негде далеку во планините, како да се мачи да го согледа негде добродушниот лик на Мирчо од Брегово.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Беше како калемен со неа, некогаш, далеку во времето, пред да можел да почне да зацврснува и да расте. И постојано растел на тој калем.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа далеку во детството и оној работеше во тајфата од татка му, и го викаа Ристан, и можеше да подигне колку за петмина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Миризбата ја опиваше и ја носеше далеку во минатото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Низ твоето раскажување бев твој современик тука и сега, но во исто време и некаде далеку во минатото, кога нашите родители беа помлади и од нас самите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нека те однесе ветрот далеку во неповрат, подалеку од моите раце... да не можам да те допрам, видам, слушнам, да не те чувствувам, посакувам... Можеби така ќе те заборавам.....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Некои од нив се занимаваат едноставно со планирање на логистиката за идните војни; други изумуваат сѐ поголеми и поголеми ракетни бомби, сѐ помоќни и помоќни експлозиви и сѐ понепробојна оплата за блиндираните возила; други бараат нови, сѐ посмртоносни гасови или порастворливи отрови, што ќе можат да се произведат во доволно големи количества за да се уништи вегетацијата на цели континенти, или сорти на вируси што ќе предизвикуваат болести, а ќе бидат имуни на сите можни антитела; трети се трудат да произведат возило што ќе си го пробива патот под земјата, како подморницата под водата, или авион што ќе биде исто толку независен од својата база, колку што е бродот на едра; четврти ги истражуваат дури и подалечните можности, како што е фокусирањето на сончевите зраци преку леќи што ќе бидат поставени илјадници километри далеку во вселената, или предизвикувањето на земјотреси и бришечки бранови преку заробување на топлината од земјаното јадро.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гаврил и Матеј далеку во САД, а ти далеку, далеку во неповрат.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Но не во Старавина, не во Мариово, ами далеку, далеку во вит-виделија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Уште јавувале дека старецот сѐ уште бил во вагонот залостен од внатрешната страна, дека луѓето го хранеле преку решетката на прозорецот, а одоздола, под дупката на средината на вагонот, ставале тенекиња со вода во кои го собирале поганот од старецот и го фрлале далеку во полето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Убави, милите лисичиња зелени, мили, мили милиии!“ — се разговараше Нешка, се разговараа две китки која од која поросни, помлади, поцрвени, поубави, а мислите на Нешка ѝ беа таму далеку во планината, во Зелка, во Ѓурѓишта, во Ѓурѓовиот камен, Козјак, Трибор, Перун, негде, негде во Рожденската или Книнската планина, каде што он, тој мочко нејзин, бере дрва со магарињата и нови, нови, стопати поубави китки ќе и донесе нејзе да ја израдува, оти преку нив таа го имаше и го чувуваше самиот него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Далеку во мариовските ридишта, заградено од сите страни со дабова и борова гора, на дното на некогашното езеро се распрострело мариовското централно село Витолишча.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Непреведлива нежност... – Не се оди далеку во спомените, лесно се станува нивни заложник! – се огласи Мајка, на чардакот, длабоко во ноќта, откако сопружниците си ги „отворија картите” за поединостите за Мајкината „италијанска врска” која ги криеше тајните на најсилните мигови од нивната љубов.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го гледаше Татка, замислен, како од прозорецот на возот гледа далеку во хоризонтот и настојуваше да ја дофати неговата мисла.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тие се далеку во едно поле со многу сини очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знам дека се прашував, бидејќи паметам дека лично се воздржував од каков и да е одговор, иако далеку во мислите наслушнував нешто како шепотење од кое можев да сфатам дека на ниту еден настан не може да му се стави точка и да се прогласи за звршен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
36 Насмевка Редицата осамна на градскиот плоштад уште во пет наутро, додека петлите пееја далеку во предградието и сѐ уште немаше никакви светла.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Станав среде ноќта и заминав далеку во планините.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И додека загрижените членови на семејството гледаа, тој го дофати памучниот опаш на едниот од малите змејови, го врза околу појасот, го дофати клопчето од конец, ставајќи го едниот крај во уста, им го даде другиот на децата и се вивна горе, горе во воздухот, далеку во мартовскиот ветер.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А Русија не е земја за една недела или за еден месец да ја поминеш!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А набрзо потоа се случи и онаа несреќа на татко ти, во потокот на Овче Поле.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потоа повторно молк со години, и наеднаш нова вест: слушнале од некого оти божем ја видел од далеку во некој голем град, но дали била токму неговата исчезната жена или некоја слична на неа мустра, сведокот за жал не можел да потврди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Значи и тој беше потресен и не престануваше да го врти низ главата она што се случило далеку во полето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Стоиме на брегот на океанот и молчешкум запињаме погледите да ни се вкрстат таму далеку во родниот крај баш во домот на третиот ни брат.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
А од мачењето има корист кога ќе се употреби како казна и тоа кога субјектот ќе отиде толку далеку во лекувањето, па казната ја прима како заслужена.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Деновите да поминуваат праволиниски, одејќи низ улиците со поглед кој се губи некаде низ просторот и мисла која ќе се скрие далеку во времето и никој нема да ме праша: - „Зошто ја скрши и последната чаша надеж?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И јас, на свој начин, се обидувам да останам недоследен во моите одговори, понирајќи далеку, далеку во замислените стапици на умната Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Некаде таму, далеку во котлината ѝ се пристори дека болсна светлина и таму го сосредоточи погледот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Почна да се чини дека секој пат кога ќе отидевме некаде да се фаќаме- на задниот чардак кај твојата полу-глува баба, мустаклија Италијанка која седеше пред станот кикотејќи се на репризи од “Ја сакам Луси”; или во собата за рекреација во подрумот на твојата пријателка Џини додека родителите ѝ беа на целоноќно куглање а таа беше горе со тогашниот ⥊ симпатија Брад; или далеку во предградијата, во драјв-ин киното “Огромниот Близнак” за време на таканаречениот Елвис Фест викенд - удавената жена постојано беше со нас. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 182
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„До бога, Џул, тоа е морничаво.“ „Сонував како ти и јас се наоѓаме на плажа и ти ни носиш кренвишли, но си заборавил да земеш сенф, па мораш да се вратиш до трафиката.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе се бакневме, усните ќе ти се отвореа и кога твојот јазик на неколку наврати ќе посегнеше по мојот, ти го откопчував првото копче од блузата, откривајќи ти го младежот на дното на грлото кој беше во хармонија со помалата дамка на аголот на усните што јас толку многу ја сакав, а потоа второто копче кое откриваше нежен златен крст - јас секогаш се обидував да го сметам само за моден детал - што се нишаше над расцепот на твоите гради.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Крај нивната плажа тие имаат сплав за пливање и во мојот сон јас пливам кон сплавот, но тој постојано се оддалечува до моментот кога го гледам далеку во водите, а јас сум толку уморна што ако не стигнам до него, ќе се удавам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Третото копче ти ја разоткриваше чипканата набабреност на прслучето и јас си ја лизгав раката низ дезенираната мрежа напипувајќи ја цврстината на твојата пупка која ми се креваше кон прстите, но ти малку ќе се повлечеше и во позадината на забрзаниот ти здив твојот бакнеж се оддалечуваше и јас почнував посилно да те бакнувам обидувајќи се да те намамам да се вратиш од каде и да беше и конечно, држејќи те како да бев само пријател утешник, те прашував, „што си мислиш?“ иако, се разбира, знаев што ќе одговориш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тогаш забележувам дека на сплавот се сонча една гола личност, и почнувам да викам „Помош!“, а таа ме погледнува, си ја отстранува косата од лицето и ми подава рака, но иако се давам, мене ми е страв да ја прифатам нејзината рака затоа што личноста е ТАА.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ноќта бргу падна, сијалиците го заменија сонцето во одајките и додека вечераа во кујната, со нурнат поглед во чинијата со манџа Пелагија го откри Егеецот Димостен, Влав од селата на Кожув Планина, човекот со дрвената нога, со убавото лице, со благиот глас, со косата што паѓа врз очите, рече додека тој се биел против фашистите со партизаните, го запалиле неговото село, со другите куќи изгорела и неговата куќа, ама во неговата куќа била неговата жена и деца и оти далеку во други планини со бојови зафатен за несреќата дознава дури кога и тој останал без една нога а се лекувал тука близу Скопје, во партизанската болница Катланово.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога не ќе драбаше по калиштата на каналот, тепајки гуштери и жаби со нескриено задоволство, кога не ќе дебнеше полузаспани змии, кои, држејќи ги за опашка, или ги треснуваше од некое дрво, или ги вртеше врз својата глава и зашеметени, ги фрлаше далеку во меѓите, тогаш секако се плискаше во плиткото на реката, а богами, без никаков страв, загазуваше и во подлабоки места.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тие секогаш знаат кога си отишла најдалеку во сонот и тогаш ќе те разбудат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Орце, и покрај лошите односи со ЦК, во прво време не можел да помисли дека Гарванов ќе оди толку далеку во противставувањето на гемиџиите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Не, тоа не ќе биде обично разделување и една младост попусто измината, разделбата ќе прилега на цврсто прегрнување на некој превој непознат далеку во иднината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
- И јас сум му благодарна, - искрено вели Весна и гледа негде далеку во планините, како да се мачи да го согледа негде добродушниот лик на Мирчо од Брегово.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)