грдо (прил.) - го (зам.)

А сожалувањето доаѓаше додека си го замислував велосипедот што го чекаше потпрен на џамлакот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вистината е и она што е откриено и она што е скриено, па сепак тие имаат право, зашто светот сака да го гледа убавото а од грдото го одвраќа погледот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И, се разбира, грдо, грдо го сожалував.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но утрото, кога се готвеа за закопот и кога тој, Максим, ја облече свештеничката одежда, неочекувано за сите, Симиќ грдо го нападна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)