гласно (прил.) - се (зам.)

Другите гласно се смееле. Од мракот на куќата или кулата им се придружил истрел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Светлокосиот гласно се насмеа: - А - ха, ми текнува.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- А, а, а... - уште сонлив, се одѕви и гласно се проѕевна анџијата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Некој од стрелците со свои стихови му рекол дека познава измирски крмнак со име Селџик-бег; на тој крмнак кучиња ќе му ги кинат дробовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпосле и камионот запре. Еден меѓу нив замавта со рацете и гласно се развика објаснувајќи им нешто на војниците.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)