гласен (прил.) - се (зам.)

Пред да седне да јаде, гласно се тушираше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Велеа, по улиците гласно се обраќал кон некое измислено, непостоечко Дете.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
А гласно се насмеа: „Добро си чул, ибн Пајко ефенди, добро.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Христина и Томаица се чудеа што да облечат за на слава кај чичко им, па гласно се правеа договори за редослед на капење, се пеглаа облеки, се печеа пити, колачи, целата куќа мирисаше на цимет и каранфилче.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Пците, улични, поети гласно се возхитуваа од ѕвездите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таа си ги извади мазниот, бледорозов јазик и си ги излижа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Набргу тој беше силно возбуден и гласно се смееше додека малите фигурчиња надежно напредуваа кон целта а потоа беа изедувани и враќани на почетокот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во соседниот двор некој гласно се плискаше со вода искажувајќи го своето задоволство со тромаво, длабоко - охо-хо-о!
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)