Кога утрото не се појави точно во петнаесет до девет, како што вообичаено бевме договорени да се состануваме на кривината пред нејзината зграда, веднаш ми стана нешто сомнително.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Со исклучок на сосем куси белешки, вообичаено беше сѐ да се диктира сѐ во говорпишувач, што за неговата сегашна цел беше, се разбира, неможно.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Господин Бертран ми се сврте мене и тој што вообичаено беше тежок на зборови што сѐ не ми изнакажа.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Иако таа страна вообичаено беше резервирана за семејството на зетот, таа се договори со ќерка им да седи таму, оти не можеше да поднесе дури ни да седи во негова близина.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Кучка, го мразеше и по петнаесетте години колку што беа разделени, и по куќата што ѝ ја остави за во неа да си го донесе новиот маж, и со парите што сѐ уште му ги земаше.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)