веќе (прил.) - и (чест.)

- А и Белуш е јуначиште. Тој, ако е сѐ в ред, треба веќе и да се врати.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Лежевме така неопределено долго под дрвото; мислам дека веќе и времето изгуби смисла, оти ние говоревме работи што не се сврзани со времето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Всушност, се жалеше (како што само тој знае да се служи со зборовите), дека забележал дека неговите сетила се целосно мртви, дека веќе и чудата не го возбудуваат, оти отрпнал на невозможното, кое во циркусот го имало премногу; дошол до ситуација, велеше, чудата да му станат секојдневие, и посакал да се врати од малото небо (веројатно мислеше на циркускиот шатор), под големото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се надеваше дека можеби и ќе го сретне својот Брат, таму, а кога се врати, демобилисан, мислеше дека ниеднаш повеќе нема да го види, дека Братму очигледно веќе и не постои. ... Но Братот излезе пак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А потем тој веќе и пречекорил десетина пати кон фатената мечка и можел сосема добро да ја види ужасната голота на крвјосаната коска од ногата на мечката.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Набргу веќе и сновеа околу него. Беа уште поужасни со тоа што можеа да им бидат видени само по две разгорени синикави точки на нивните очи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, тој секогаш успеваше да ја однесе малку погоре со себе си и неа, малку подалеку напред меѓу буките, и тоа се продолжуваше толку долго, што тој веќе и не се сеќаваше ни како почна, што тој не можеше да предвиди ни дека еднаш ќе заврши некаде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Молчи да не му се изеде устата. Веќе и од мува се плаши да се брани.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега веќе и сонцето како да поостина и буките почнаа да мрдаат. Да стануваат повесели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му гасне веќе и свеќата на лицето и така, налутен, го оставам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И останале со положени дланки на плочите и со молитва од која само усните им потреперувале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во нивните исплакани очи секако веќе и немало солзи: Господи и мајко богородна и Гавриле Лесновски, стоплете им ги душите на Богдан Срменков (дванаесет години) на Горан и Јордан Пенков (тринаесет и шеснаесет години), на Салко Пребонд (петнаесет години) и на Климент Темелковски (шеснаесет години), но коските молчеле далеку од сите очаености на живите, и му биле верни на чудесниот спокој што ни бара ни прима утехи во својот заборав за она што е ден и она што е ноќ, за сѐ што е грч на тегоби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дошол на себе кога му пламнало црвеното брадиче. Веќе и влакненцата во носот му гореле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби сонувал свои соништа и можеби се чудел како можат толку, до болка, да го стоплуваат секаквите партали во кои како од раѓање да бил заплеткан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неговиот јазик е чуден - туѓ, непознат. Со секој збор како да спласнува. Веќе и не го гледам зад масата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Со пискав глас го чита од пергамент обвинението. Веќе и не го гледам зад масата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На платото пред училиштето имаше собрано веќе и поголема група загрижени родители.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Неговиот јазик е чуден - туѓ, непознат. Со секој збор како да спласнува. Веќе и не го гледам зад масата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Едно парче текстил висеше заборавено на балкончето, како знаме што ги изгубило веќе и боите и припадноста.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
— Е татко де, дека рече човекот оти на се кандисуа, тики веќе и кожата ли да му а одериме од грбот? — и се заврте да не ѝ го види лицето зацрвено.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Некои веќе и се исправија кога Танас се премисли.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сите потрчуваат по петелот, а тој, сега веќе и исплашен, уште побрзо полетува на улицата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Еднаш во годината доаѓа Новата година. Тоа го знаат сите деца, а тоа го знае веќе и Зоки Поки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ја загубивме нашата слобода кога станавме свесни за сопствената смртност, невиноста се загуши во пропаста и ништовноста на веќе и така неподносливиот живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Може веќе и плачам, но вие не гледате.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе и сонот ми стана лесен, без пречки во дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе и мене очите ми мижат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе и породилната водичка ме облазила по нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе и дрвјата не спијат, си велам, а можеби тие се казнети никогаш да не спијат. Но зошто ние?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Распитот си трае: веќе и јазикот ми се поти од зборување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му замалел веќе и гласот, нема сила да заплаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почнува веќе и да се затемнува, денот е кус, речиси зимски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе и ѕвер со ѕвер не се познава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како не испадна сосем, си мислам, си ја грешам веќе и душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега веќе и не ги гледаме, само ѕвончињата кажуваат дека уште се близу.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)