Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Таа решително им укажува дека може само да помага и да асистира, меѓутоа нема да ги преземе работните обврски.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Неувидувањето на оваа вистина, е само несакање на противниците на овој реален став, да се соочат со фактот дека судиите непрекинато носат ‘закони’ [читај пресуди] со повратно дејство – оти спорот за кој пресудуваат е настан кој веќе се случил во минатото и којшто подоцна, ретроактивно, се разрешува.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, тргнувајќи од премисата дека „општите одредби не ги решаваат поединечните случаи“ тие, се чини со право, судовите ги сфаќаат како практични и искуствени „секундарни законодавци“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во меѓувреме, веќе се наѕираше решавањето на спорот во нејзина полза и сѐ се заврши како што треба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А симптоматично е тоа што најголемиот критичар на оваа школа, Р. Дворкин (Ronald M. Dworkin), неа ја сместува во „позитивистичките“ правни школи – што е сосем погрешно, затоа што таа, во својата најдлабока суштина, е јуснатуралистичка, бидејќи алудира на непишаното [етичко/морално/вредносно/природно/вродено] право. 305 го ставаат на значењето што го има креативноста, промисленоста и луцидноста на судиите [elegantia iuris] при толкувањето и креирањето на правото.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А за неа, за забраната, од власта веќе се шушкаше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

По градините веќе се береа жолтите круши кантарки и црвените јаболка.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Железото веќе се топи. Станува течно како вода.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Калапите се полнат и постепено се оладуваат.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Благодарам, мајко! - одговори Гоце и тргна... Оддалеку, во училишниот двор, веќе се слушаше детски џагор и викање...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во времето кога бил во ауденција кај султанот, Никола Поцо полека веќе се подготвувал за враќање во Маказар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Непрекинувана од други звуци, таа песна само уште повеќе ја потенцираше големата тишина и далечната осама, чувството на носталгија, на тага, од кое, ноќум, еве, не може да се одбрани ни еден градител како мене, ни еден копач на бунар, водач на маска, дури и кога големата идеја веќе се овенчува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Квечерината на дваесет и трети мај, кога се вратив од височинката каде што веќе се изведуваа работите на главниот резервоар, за кој земјата беше ископана и, на камиони, однесена, та почнуваа бетонерските работи, кога се вратив таа квечерина, пред куќата ме чекаше човек кого не го познавав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Времето веќе се наближува. Пишуваше: „Ќе стигнам на единаесетти август. Ќе дојдам во Маказар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Откај бунарот веќе се слушаа тапите удари на копачот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Жена му се спротивстави: „Ти знаеш - му рече - што што претрпе ќерка ти со еднаш одложена веридба”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Наскоро договоривме ерусин 15. Според обичајот, татко ѝ на Алегра реши помеѓу веридбата и свадбата да протече година дена, иако таа традиција веќе се напушташе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

За одредно време за мерките кои веќе се набележани, нема да се допушти ограничување на консумацијата на водата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Веќе се вложуваат напори во оваа насока да се преуреди павилјонот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Скалилата што водат во ќелиите, направени од мермер, веќе се изабени од употреба.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Штом ќе се мине во Австрија, Алпите веќе се покажуваат како на дланка.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Саве веднаш го сеќава и прави движење со раката да го фати, но оној веќе се иставил.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во такви касели порано невестите ја токмеле својата руба, ги има во секоја наша куќа, но сега веќе се излезени од модата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нивниот забрзан изглед покажуваше дека идат нарочно за овде и дека веќе се плашеле дали ќе стигнат на време и сега се среќни дека изложбата уште не е затворена.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Впрочем, ми се чини дека и Миќо сѐ уште остануваше со желбата да ја сретне еднаш насамо својата љубима, и тоа ми даде можност да го преценам колку тежи како противник, зашто веќе се уверував во тоа што си го помислував и порано, дека и неговата љубов е една убава перспектива.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа дозива, таа вика некого, орото веќе се носи, но таа пак дозива и вика некого што не е тука.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Зазбивани соопштуваме... Но и без тоа тие веќе се приготвиле.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога веќе се најдоме тука греота и срамота е да и оставиме, макар тие да си го бараа сето воа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Наши луѓе се сете тиа. Ако а грешиле сега, белки ќе а погодат утре, шо е тоа лав непомагање — се искажа за сите Ќосото како најблизок „четник“ на Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Доста вјаваа ако е за фајде; да ги симнеме еднаш од грбот, да си починеме и ние, нели сме душа, стопанка му — заврши детето, а Толе веќе се пренесе со мислите како ќе излезе од апцаната, ќе му појде првин на Валијата во Битола, ќе го поткастри со сите негови мезличари, со сите гавази и слуги; после ќе ги најде сите бегови од прилепско битолското поле, ќе си оди во Крушевица, та ќе ги суреди Адемовци, Селимовци, Ќемаловци и сите други како нив. Море ќе кола, ќе кола, ќе кола дури ќе ми сечи ножот и дури ќе ми мава раката".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зборовите од Адема му ја затресоа целата снага и веќе се гледаше невеста крај убавото Толе Кулиќево. Не можеше да го дочека ѓезвето да зоврие за да му го однесе кафето на Адема. Му ги избакна рацете и му благодари за големиот подарок кој утринава ѝ го вети.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Веќе се дени, а јас неброено пати од постелата до прозорецот, и одново до постелата и одново до прозорецот, сѐ дури сам себеси не се фатиш за гуша и не се обзираш што крикнуваш: твојот крик како секавица ја преполовува ноќта и ти којзнае по кој пат осознаваш дека без себеси не се може.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Полека одевме накај дома, мислиш смирени како квечерината, ама нешто клука во нас.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А во три веќе се враќаме од работа - ќе има родителска грижа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Чудно ми е дека не ме запрашува зошто олку сум се задоцнил, не ме кара дека веќе се стемнило.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Имам план! Бомба акција! “ викна Љупчо, удирајќи го Дејко по рамото.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Доцна е“ реков, “веќе се стемнува.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Утре ќе ви е сончево, пријатно за есенска прошетка...“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Убаво нарасна“, вели „секоја година со душа го печам, да ми јадете, да ми раснете.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Веќе се распишани и награди за оние кои на брмчалата ќе им го откријат патот до полјаната каде што ќе се случи двобојот меѓу Давид и Голијат.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Среде вревата ќе набасате и на такви кои вџашено допрашуваат дали слушате дека брмчат пчели и бумбари и дека тукушто не почнал нивниот заеднички десант врз Фиренца.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Зборот веќе се споил со каменот, визијата станала дел од градот...

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Журката заврши, а после 7-8 коњака Трпе веќе се најде во автомобилот на Ратка.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Во една тивка квечерина, кога веќе се гледаше крајот на речникот, по напорната работа, Татко и Климент Камилски излегоа на чардакот за да го продолжат разговорот за сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

За тоа време и Денко се врати, а на огнот меѓу двата шатора веќе се вареше пресното млеко.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ако не беше патчето од двете страни заградено со висока папрат, па не можеше да се скршне ни лево ни десно, во полутемнината, која веќе се завиткуваше околу планината, Бојан не ќе можеше да ја пронајде колибата на дедо Иван.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во огништето веќе се црвенееше убав жар.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

По звуците што доаѓаа од онаа страна на поточето, сфати дека кучињата веќе се фатиле со волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Овците веќе се беа раштркале низ папратот, угорно од колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сонцето веќе се стркала над Чукарот, високиот гол врв од западната страна на Гогов Валог, а старецот и Бојан уште беа на ливадите. Косеа и ја превртуваа тревата да се суши.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Волчешкото завивање повремено доаѓаше од северната страна, од долот меѓу Грамадна и Чукарот, и се чинеше засилено и доближено, од што во кошарата веќе се чувствуваше вознемиреност на добитокот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан долго не заспа. Веќе ја доживуваше во мислите претстојната средба со своите родители, веќе се замислуваше повторно во родителскиот дом, во училиштето, меѓу другарите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Повремено излегуваше од пртта, која на места веќе се црнееше, што беше знак дека снегот брзо се топи, излегуваше на неколку чекори преку сѐ уште високите бедеми од натрупаниот снег, и ја мереше неговата дебелина.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тој секавично пресмета дека три од длабоките чинии од новиот сервис веќе се скршени.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Господин Гроздановски, не тргнувајќи го погледот од кучето со кое како меѓусебно да се прашуваа што ќе прават откако веќе се сретнале, рече: „Ова ли е најденчето?“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сите овие лица се предани на делото, некои од нив веќе се истакнале на книжевно поле, други како учители, а меѓу нив има и такви кои многу работеле на изгонувањето на фанариотите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Каде ли заседава тоа нивно собрание, другар Боге?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Постојат многу индиции, продолжив, дека неколку дена пред тажниот настан тие веќе се здобиваат со нужните насоки а во одделни случаи располагаат и со имињата на актуелните кандидати.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чекориме речиси рамо до рамо со спроводникот кого за прв пат го гледам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А сега, забележувам, веќе се наоѓаме при крајот на долгиот ходник.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, напнатоста трае, иако веќе се знае виновникот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Застуденуваше. Од оџаците веќе се виеше чад; луѓето седеа по топлите домови.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Рабовите на мојата животна гуња прскаа и јас барав пат да се извлечам од тој задушен правоаголник во кој единствена знаменитост беа петте беспризорни пасторчиња на маштеата судбина и тројцата распеани студенти, од кои еден веќе се сомневаше во животот, во луѓето, во себе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Одевме така, не знам колку, оти времето стоеше во таа светлина; брзината беше бесмислен поим во тој пејсаж, во таа атмосфера на гаснење; веќе одевме кон еден од последните свиоци, пред Велес; отприлика беше некаде околу седум или осум часот, и пред нас веќе се појави мостот, а веднаш зад него тунелот; тоа беше класичен железнички мост, со метална конструкција од левата и десната страна, како коридор што веднаш се влеваше во утробата на тунелот, во неговото темно устие; и, во тој момент Земанек зад мене рече: „Гледај“. „Онде, долу“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оддалеку веќе се слушаше доаѓањето на возот, кој трубеше речиси постојано и јуреше, како и секој експрес; јас стоев на пругата и почнав да врескам: „Слегувај, Лудвик! Слегувај, за име Божје!“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сарафов, во врска со тоа, констатира: „По атентатот... Солун веќе се губеше како центар и затоа оставаше секој округ да се грижи за себеси.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тоа ми беше необично, а и малку незгодно таа да ми ја носи чантата, но, пред и да успеам да се заблагодарам и да одбијам, чантата веќе се наоѓаше во нејзините раце.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Откако наѕрев во секое ќоше и скоро веќе се изморив, седнав кај неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Другите деца веќе се беа придружиле кон своите мајки и татковци и во весел разговор и честитање ја напуштаа искитената сала.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но ние всушност ги потпишуваме! И ја воведуваме формата на колективно авторство.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во денешниот момент на (македонското) новинарство кадешто лаже кој стигне, кадешто моралната одговорност во најдобар случај е мисловна именка, и кадешто мошне често ни за највулгарните и најприземни навреди не може да се добие ни минимален отчет, навистина е во ред прашањето зошто, кога веќе се залагаме за промена на состојбата, не потпишуваме одредени свои текстови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Полека го вртеше пердувот низ прстите, не ни забележувајќи дека си ги замачкал со мастилото кое веќе се имаше засушено на наострениот врв од пердувот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Јасно е дека постојат уште некои правила во поведението на песокот што треба да ги надополнат оние кои веќе се присутни во моделот на Лифман.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Засолнати во ќошето, далеку од очите на останатите гости, Ѓорѓе и Рада веќе се држеа за раце. Од внатре не ја забележуваа Јана.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Што, зар вие веќе се познавате?, не издржа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како би било, по изразот на неговото лице Рада беше сигурна дека веќе се закачил на јадицата - како би било да се преселиш кај мене во станот, и онака по цел ден е празен.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знаеше дека веќе се гледаат себе си како го совладуваат длабокиот снег, а знаеше дека ќе биде најдобро кога би ги држало тоа до вечер, сѐ додека не стасаат во селото. Го ценеше тоа чувство во нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Башмајсторот сега пред сите го погали по косата, а потоа веќе се израстурија и позаспаа под своите забани.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега тие сигурно веќе се искачуваа по онаа угорница, одбирајќи ги неговите вчерашни стапалки и слепо држејќи се за нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Злобното јазиче на пламенот веќе се движи по тенкото тело на фитилот кон длабочината на подземјето. Зар започна она, главното?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Веќе се стемнува. Лаѓа ноќта како црвотечина. Ги полни доловите пред нас до подбелениот венец од планината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Е па да одиме, ми вели Мирче, еве веќе се разденува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Веќе се растураше пазарот, му плативме на анџијата за сеното, а слушаме вика човек. Ќе си одиме, не си одиме, ама нешто како да нѐ натера да појдеме кај човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега Велика веќе се сретнала со децата, велеа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Веќе се пуштија патиштата и народот почна да војва.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се исправам: веќе се развиделило.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Во овој крај нема арамии. - Има царски заптии.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ме повикува врсникот Неделко Шијак, пак шепотел со стиснати шепи на градите божем држи рабови на миросано платно со кое си ја штити душата од отровни повити, но Богоја Гулабарин, Пане Долгманов, Цветко Грнар и Илчо Просинек, веќе се здоговориле ојуначени од ракија да ги здружат сурите волиња во две двоколки и пак во ново јунаштво се клештеле и се подбуцнувале со лакти превесели и за свадба; со сладосни гласови од кои и птици ќе се разбуделе го распрашувале старецот кога ќе се стрчне подмладен и избричен кон цицлестата Фиданка да ѝ го покаже мускулестиот стомак и сѐ друго што е машко на неговата ластареста става; им говорел со ѓаконска самоувереност - Ќе дојде потоп, господ ќе ме држи да не потонам а вие ќе пекате по мене и ќе ме молите ропски рачињата извалкани да ви се држат за учкуров, да ве влечам по бранови и пени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се умирало и веќе се немало сили да се копаат гробови: откако се договориле уште во Лесново да се здружат, тие и сите во Кукулино во дваесет воденици, требало да се мисли и да се предвидува дека дел од маката на живите ќе станат и гладните детски усти на некои од загинатите, бездруго на Јане Крстин, Пеце Дановски и Борис Калпак, а најмногу купот штури наследници на килавиот Јаков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа, по еден час од поаѓањето на Арсо Арнаутче и на Цветко Грнар, пошле еден по друг по пролокан пат и луѓето со двоколките, повеќето со надеж дека враќањето ќе помине без жртви иако двајца или тројца понекогаш загрижено погледнувале кон постариот тревар.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Топлината засилено им удирала в ноздри.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Старецот молкнал. Според негова сметка средноќта веќе се наближувала кога, со оние што биле будни, слушнал дека роговите на ненадејно исплашениот добиток со тап звук се удираат во мракот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По земјата веќе се тетеравеа сонливи мравки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некои станувале, оделе по гранки, се враќале, некои веќе се лепеле за земја и се оддалечувале од сѐ, од себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Клунестите птици ја почнуваа својата љубов со првата топлина, високо, на еден простор кон кој човекот само со поглед се движи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А од далеку веќе се ближеше уште еден орел. ...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ана беше непредвидлива, седеше токму на седиштето крај прозорецот, таа веќе се наоѓаше таму кога јас влегов на станицата Етјен Марсел па кога некој Црнец ослободи едно седиште напред за кое како никој да не беше заинтересиран, па кога јас успеав да се провлечам со некој неодреден изговор меѓу колената на двајца патници што седеа на седиштата покрај ходникот, останав покрај Ана и, речиси едновремено, бидејќи влегов во метрото токму уште еднаш да ја одиграм играта, го побарав профилот на Маргарита во одблесокот на прозорското стакло, и помислив дека е убава, дека ми се допаѓа нејзината црна коса со како птичје крило што накосо ѝ паѓаше преку челото.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во селото што го носи во себе Чинго, веќе се пробиле и елементите на онаа цивилизација што до пред педесетина години немаше никаков пристап во духовната сфера на народниот раскажувач.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Здраво“, рече збунето брат му и застана. „Вие веќе се познавате“, покажа со главата кон девојката. „Здраво“, рече и самиот. „Секако дека се познаваме, ако она, денес, беше запознавање.“ Околу нив се буткаа гласови и лакти, тие и самите отпор во лаките за удирања, беа безгласни.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сепак нешто станало кога веќе се решил да нѐ разбуди.“ И пак тој трепереше сеќавајќи се на зракот и на `рзнувањето и брзо се крстеше како да симува пајажеста павлака од челото: „Јас чув. Ви се колнам, јасно чув.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Веќе се согласивме дека не се согласуваме. Идеите не нѐ прават идеални, ниту верувањата верници.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Беше крај на месецот мај, веќе се чувствуваше доаѓањето на летото.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Во светот се насетуваше крајот на биполарната епоха, се наѕираа првите пукнатини на Берлинскиот ѕид, крајот на Варшавскиот пакт и СССР, продолжуваше да живее. Движењето на неврзаните, макар што нејзините основачи Нехру, Насер, Сукарно, Тито и други беа исчезнати од животот и политичката сцена.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во Југославија, во врвното раководство, кое го означуваше крајот на Титовата генерација, со аманет да го сочува самоуправниот социјализам, братството и единството, како и неврзаната политика, веќе се насетуваше центрипеталната националистичка контаминација.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во шумолењето лежеше само една реченица - не е јасна но смислата е заканувачка, лоша; тие неколку зборови на секој стар и мртов јазик, тие корени на мисла, на одамнешнината, му ги демнат движењата и стрепењето. Веќе се тресе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Црн облак од чад висеше на небото, а под него облак од малтерска површина во која веќе се создаваше врвулешница од луѓе околу урнатините.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не поминаа ни триесет секунди од Омразата, а неконтролирани извици на бес веќе се откинуваа од грлата на половината од луѓето во салата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потоа одам кај коњот и го удирам со ракава на истото место на левата сапа, и тоа веќе се познава, печат од мојата десна дланка на сапата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Зимски фебруарски ден, студено. Веќе се стемнуваше некаде по четири часот попладне кога ти се врати од лов.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Луѓето, како што тешко се привикнуваа на зимата кога долгите ноќи мораа да ги проведуваат во лежење, во здодевност, кога кусиот ден им светнуваше како бубачка и се губеше - така сега тешко се привикнуваа и на пролетта; свикнати на долго спиење, сега кога ќе станеа, се лутеа што многу порано пред да станат - веќе се разденило, сонцето се покажало, а тие не се фатиле за работа, не отишле по нивјето, не отишле во планината, не го спотерале добитокот на пасење.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Хелвиг и Марија се ракуваа. Карл гледаше во нив со љубопитство. Веќе се поднавикна на непознатата жена.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А во задниот земник веќе се чуваат на прво место ковчезите со рубата, каците со маст, сирење, урда, пиперки, сланина, зелки, кисело млеко, бочвите, брилата со вино, ракија и други резерви од храна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Крсте и Неда останаа сами. Необично на двајцата, ама веќе се приближија еднододруго и почнаа да се ослободуваат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Јас не можа без шума, — му одговори на началникот, кога овој го праша каква служба сака да му даде кога веќе се посрби“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Поп Петко разбра од пазарџиите дека си дошле во Прилеп и дека си кинисале, од други разбра дека се вратиле во Дуње; од трети дека ја поминале Црна, а последните му рекоа дека се вратиле од манастирот да запалат по една свеќа и веќе се зададоа здола Сидорка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Оддалеку веќе се гледаше како стои покрај Неда во црквата и како, некој поп брчи околу нив и ги врти околу бурилцето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Чорбаџиите решија да се вади сноп. Спаијата и неговата придружба само што не се разиграа, а за песна веќе се знае оти турија достур.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

За постилање ли биле, за завивање ли, тоа отпрвин не можела да разбере, ама кога веќе се наредувале, видела дека за завивање носеле некакви меки завивчиња што ги викале јоргани, а тие, шарените, ги постилале во одаите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А времето веќе се одмакна. Фатија Петрови пости, наближи и Петровден, та и беговите побараа дозвола да се вратат по чифлизите да ја соберат сеидбата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Некои веќе се растовараат, сѐ што има во вагоните фрлаат надвор!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Оти последен нивниот вагон, назад нема ништо друго освен безброј шини што се собираат таму на крајот само во две, а ваму, нагоре, на кај главата на возот, луѓето веќе се раздвижиле и ги растоваруваат бовчите, вреќите и другите нешта што ги напикале во вагоните.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Веќе се навикнати на брборењето на брестот, сфаќаат дека тој нема ништо против нив, неговата караница е со ветрот (кој знае, може токму поради нив).

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Свеќата на изгревот догорува На сртот играат кентаури И јас веќе се врзувам За соѕвездието на плодот Што некој ми го ставил в рака.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

А веќе се ведне за да ги задави своите корени и својата самотија.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Мајка, прифаќајќи ја оваа варијанта како можна, веќе се гледаше со сите наши преку границата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Добро, се разбравме некако за таа работа и меѓувремено порачавме по една ракија, Баџата се расположи, а Сврделот го сврте разговорот на Информбирото што мене ме сепна, ама Баџата веќе се излана.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Девојката зад барот со по две кригли во двете раце замина кон другиот крај на шанкот, пак насмевнато фрлајќи краток поглед кон Еда кој веќе се чувствуваше необично.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тие веќе се плашеа и од помислата на него. Сега скоро бурна во нив.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Промената не ја гледаме но таа веќе се случува голема прво во нас потоа насекаде се случува таа неизбежна како судбина под премалениот трем на попладнето.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Уште не е заборавен снегот а славеите веќе се натпреваруваат во дворот По ружите по џбунките по маслинката.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Сепак, тој веќе се покачил на некое скалило.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа препорака е смислена за да предупреди а не за да го оправда она што веќе се случило.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Си мислеше тогаш Гркот дека тргна по трагите на Александар Велики и не тераа да пееме небаре нашиот чекор веќе се слуша отаде Турција и веќе ѝ се заканува на Персија и преку неа на Индија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И уште сонцето ја немаше истресено росата од тревјето, тој веќе се спушташе кон селото од Дика.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дури и денес, кога веќе се затвори и книгата на неговиот живот, кога на сѐ му дојде крајот, можам да потврдам оти ниту една од неговите прелаги, а и да не ги спомнувам неделата, животот не втаса или не сакаше да ги осуди.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Веројатно слушна за нашиот Бел Корпус во Белград!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Мене ме доведе кај тебе важно дело, дарагој Семјон“, вели тој и веќе се гледа дека однапред му се радува на учинокот на својот вовед.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

За тој ден Иван Степанович смисли дека не би пиел не затоа зашто не сака туку божем бидејќи не смее!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Јас не сум загрижен, затоа што моето разбирање на социологијата е континентално, во традицијата на германската и француската социологија, повеќе отколку американско.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Денес постои силен страв меѓу социолозите во Америка затоа што некои социолошки одсеци веќе се распуштаат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Таа не се согласуваше со својата ќерка дека на Дончо треба да му се пружи најмногу затоа што го нема татка си крај себе (па ако го има што ќар?), особено што веќе се знае дека ќе ја има снагата нејзина!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пелагија по втор пат се соочува со Богородица, еднаш веќе се помирија, Пелагија ѝ прости за она што се случи дамна токму на ваков ден во нивното село, ама дали во тоа простување беа споменати и страдањата што траат од тогаш досега?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Мајката Роса по изгледот знаеше дали треба да пушти или да земе лаф, кога поседуваше кај неа ѝ се посветуваше на малечката Пелагија, ја држеше за рачињата и ја думкаше, уживаше во нејзиното грголење што веќе се претвораше во зборови чат пат, ама не се обидуваше да го дупне кожурокот молк.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Се сетив на чичковците и како ми рекоа да им кажам на другите деца дека мостот е свежо обоен.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Добро, - реков и излегов од дома. Кога стигнав на лулашките, Бистра и Мони веќе се лулаа, а до нив седеше и врескаше сестрата на Бистра.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Томе веќе се имаше вратено, се клештеше и го јадеше неговото парче сирење.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го завирил потокот со телото и водата веќе се префрла преку него.