веќе (прил.) - му (зам.)

Мртовецот не стигна ни да се присобере, самоубиецот веќе беше скокнал врз него; старецот се сепна и одеднаш осети дека остар, огромен нож му влегува во градите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И во тој момент завриска така што се слушна низ целата шума, уште посилно и погласно отколку тогаш кога бегаше од синот; завриска како жив човек, во длабок страв за својот мртовечки живот; ја протресе ногата, а по лицето веќе му течеа лешински солзи, и одеднаш низ неговите неживи, заматени очи, ококорени од ужас, се искрадна сеништето на човечка свест...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И онака, вели, не му е јасно зошто Симон му ги оставил на чување, што ќе му се, кога таа веќе му ги вратила, откога сфатила дека на него не може да се надева, дека тој абер нема да се разведе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го пренеле в болница и штом се созел, ја прашал сестрата, која веќе му ја измерила температурата: Колкава е?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Има мигови, значи, кога нема што да се каже па наместо тоа, низ празната линија на телефонот, го слушаме својот молк кој јасно нè поучува: исто како и небото - дека и земјата врз себе ќе ја носиме... * * * Тој веќе му се радува на светиот оган кој ги спепелува сите сеќавања, ги осмислува сите бегства и во прегратка со пламенот постапно ги распознава сите мисли и зборови кои кажуваа дека има час во кој веќе ништо друго не може да се случи - освен да се догори.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
А сакам да ви пригода по некој сомун за пат, оти веќе време е да се разделиме и секој да си а гледа работичката, кога веќе му се издутнаме на Бахтијара вчера.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Останаа да се дечкаат до некое време Перевци и Борисовци, додека најпосле пред зората не ги навали сонот да продремат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Море ми кај си, свети Јоване, шо те нема волку време? — го праша руса Миша и веќе му подава столче и му ја зема торбата од рамото, во која Толе ги донесе и за неа подароците како за Проќа во Ал-Шари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А веќе му стана и незгодно да се среќава со погледите на оние од редот кои го гледаа со нескриено ненавидување.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Нему едната нога веќе му беше на стапалото.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- И сега? Го постави тоа прашање несвесно и излишно, зашто веќе му го знаеше одговорот, но сепак толку гласно што го слушна и Горда.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Можеби не толку тоа, иако снегот веќе му беше над појасот, колку расипничката истуреност на небото од кое летаа, како да се догонуваат, милијарди бели пеперутки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ова е Денко, - рече шумарот. - Јас веќе му раскажував за тебе.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По шумарот веќе му јавија да слезе в село и да појде на училиште во блиското гратче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мислата веќе му стануваше трома, сонот плетеше мрежа пред неговите очи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Иако во триста лакти платно завиен А Црна Арапина веќе му приоѓа!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Кога е во срцето песната е будилник Втасана на усните, веќе му е придружник На пламенот што ја обојува муграта.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Нему едната нога веќе му беше на стапалото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој уште одвреме-навреме ќе подмрднеше, ама јас веќе му ја имав распарано кожата и веќе го дерев.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А веќе му стана и незгодно да се среќава со погледите на оние од редот кои го гледаа со нескриено ненавидување.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
По половина час веќе му ја предадов тајната на Пенча, еден од најголемите меѓу нас од улицата, своеволен, тврдоглав сирак, вљубен во себе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Заробен во тие стеги од детскиот сликовен свет, тој созрева, бавно осознавајќи ги појавите на поинаков начин од оној што веќе му бил познат: разбирајќи ги на свој сопствен начин, но секогаш поаѓајќи од еден агол, од неговиот агол.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас се вовлеков, сиреч, во пазувите на татка, сопирајќи го здивот, затворајќи ги очите за да не го здогледам јарето, иако веќе му ја чувствував тучтежината и студенилото во гласот на Арето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Старецот го погледна и му се поднасмевна: „Со празни раце доаѓаме нa овој свет и кога ќе го напуштиме, ништо не можеме да понесеме со себе“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Гласот веќе му беше смирен, плачот беше престанал.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А нему му се чинеше дека целата грутка мраз што веќе му се беше стопила од срцето, сега му се собрала во очите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Веќе беше истрчан низ вратата и веќе беше зел да го дроби тој снег, забиен со своите скокови во неговата длабочина и завиорен во еден огромен круг околу зградата на својата пилана, среде таа шума, чии што дрвја прилегаа повеќе на облаци од окит, а здивот веќе му збиваше во градите како триста тапани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но човекот во рамката веќе му се вклопува во мислите, пали во нив немир и жолч.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Наплати ги трите!“ е реченица од сопруг кој ја љуби жената своја, ама и некоја друга едновремено и паралелно, а таа, во моментот кога ѝ ги подавам ќесите веќе му простува, а не му била ни лута, и таа во некоја друга куќа е втора.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Цигарата веќе му е испиена, догорчето фрлено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во дрезгите го најдовме и песот што збесна ланската есен и што растрчуваше низ полето со бела пена, ко сапуница на муцката. Коските веќе му беа побелени од снегот и од дождот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И крстот е уште меѓу коските. Очните дупки веќе му се испразнети, од устата му наѕира гуштерица, а устата ништо не зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во мислите Никодин пред себе гледаше куче пуштено од синџир, но ракијата веќе му го беше заматила умот, така што после петтата сѐ му беше полно и рамно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мислата ја гарнира со насмевка, а со очниот сјај веќе му го предаде клучот до нејзиното срце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Збогум, волшебен Пајо, и без крилца летај...
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На моја голема жалост, се прости со мене: На моето дружење со тебе веќе му е крај .
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Откако го изеде сендвичот со жамбон и го испи пивото во кригла, се врати во книжарницата, се доближи до својот куп книги, ги однесе до касата да плати, веќе му беше означен попуст, односно книгите ги купи по набавната цена од страна на книжарницата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Очите веќе му беа бистри како кога се врати без револверот со калибар седум шеесет и пет бо уште со пасошот в џеб, со таа црвена книшка на магиска моќ да се отиде во невидени светови или на иселеничка плашлива надеж дека човекот може да најде и втора татковина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Нозете, гледаш ли, веќе му се сосем како од седеф.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Шефот на безбедноста, кому Хелвиг веќе му беше кажал за нејзината болест, ѝ објасни на Марија дека не може да го земе детето со себе без согласност на нејзиниот сопруг, кому судски му е доделено.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Јас веќе му кажав, се договорив со него...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Писмото од неговата фабрика, известувањето, сигурно веќе му е во џебот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Косичката веќе му ја чешла, завртува зад уши, а во ушите му провнала обетчиња од сребрени гровчиња.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во втората половина веќе му ги зедоа во пансионот да му ги перат и така и таа негова врска со татковата куќа се прекрати.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој побара три цени, та овие веќе му дадоа една и пол, но Петруш и понатака се колне во денешна света Петка, утрешна света сабота, други денешна света недела и сите годишни светци, си ја пцуе по десетти или стоти пат мајката оти не сака од нив да печали, и исчепкува уште една четвртинка од вредноста, убедувајќи ги своите пријатели дека им ја дава стоката „под зијан, само и само да не ги пушти на друго место, да им услужи, и да не речат прилепчани оти на Петруша му избегале муштериите и отишле на готов пазар кај комшијата Плашета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Или Клинт Иствуд, на пример: уште не завршила дистрибуцијата на неговиот претходен филм, а веќе му ја рекламираат премиерата на вториот наслов за оваа сезона - плус што тој во меѓувреме најавува снимање на нов проект.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Сакаше ова да биде она што се надеваше дека може да биде, но се трудеше да не верува иако верувањето веќе му пушташе корења во градите.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа беше единствената на која сакаше да ѝ се пофали и, што е најважно, тој таа фалба ѝ ја должеше единствено најзе, без оглед на тоа што таа веќе му ја пееше и му ја имаше испеано она народната Свршија ли ергените, Како за тебе момите...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека лакомо го вдушуваше чадот од цигарата и додека радосно се смееше, се подисправи и ги истакна своите предизвикувачки дојки што на Еда веќе му го имаа направено потребниот впечаток во мерка повеќе од доволна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во првите седум акции што беа успешно изведени Раде не беше допрен ни со едно зрно, но во осмата и деветта спечели дури четири рани со кои, заедно со претходните четири, спечелени во комитлакот, опасно ѝ се приближи на десетата, што гатачката веќе му ја имаше проречено како последна и кобна.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Олимпикусот (пресметав без да го видам) – 18:45:55. Сите беа различни.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На „Olimpikus“, иако отпорен на вода, веќе му се излупија бројките за минути.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сето тоа веќе му излезе преку нос.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како се чувствуваше во тие нови околности за разлика од оној ден кога нестрпливо го очекувал потврдниот одговор на жената која веќе му ги имала испратено првите знаци на љубовта?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кадилницата во раката на клисарот Пенчо Славев чури, ја мавта се посилно и побрзо напред- назад, мисли така ќе ја забрза и молитвата на попот Сречко, само што овој не брза, работи според целиот божји ред, а и каде да брза, и жената и детето веќе му ги беше зела болеста, па тој и немаше друга цел освен таа: што посвечено и подостојно да му се заканува со божји зборови на злочестиот кој изгледа се беше притаил зад огновите на болеста.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
(Господи, некој да се осмели в очи да му рече дека сметките се расчистени! А тој знае дека не се).
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Семјон, јас не барам од никого пари, но долгот си е долг и тоа не смее да се потценува а уште помалку да се заборава“, вели студено Иван Степанович а во погледот веќе му се наѕира незадоволство.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Душата веќе му лета, ко ластовица под кубето, но не може без него да избега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас веќе му ги пуштив рацете и му ги оставив. На Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само еден допир со прстот врз Арктикот и веќе му се тресеа вилиците од студ.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тетка Перса нему веќе му тури чашка ракија, а на Пена лажице слатко од дуњи и чаша студена вода.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)