Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Имено, Судот од Стразбур, со пресудата Креуз vs Полска 28249/95 од 29.V.2001, веќе го санкционираше прекршувањето на човековото неприкосновено „право на суд“ за сметка на правото државата да си ги наплати судските такси.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, скапотијата на водењето судски спор во РМ, во голе- ма мера, делува одвраќачки и демотивирачки при помислата на граѓаните или работниците, по институционален пат, да бараат решавање на проблемите, па дури оди дотаму што барањето прав да преку суд се гледа како свовиден луксуз.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, за оној кој не е правник – можеби и апсурдно делува податокот дека за спор од 100 ЕУР, парничните трошоци [теоретски, но и практично] може 2. На пример: Нешевски vs РМ (Жалба бр. 14438/03, Пресуда од 24.IV.2008); Ѓозев vs РМ (Жалба бр. 14260/03, Пресуда од 19.VI.2008); Димитриева vs РМ (Жалба бр. 16328/03, Пресуда од 6.XI.2008); Димитриевски vs РМ (Жалба бр. 26602/02, Пресуда од 18.XII.2008) и др. 303 да изнесуваат и 500 ЕУР па и повеќе, што зависи од околностите под кои се одвива секој конкретен случај.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

6 По ова, тужителите го повлекоа делот од тужбеното барање во кое наведуваа дека бараат враќање на работа и на поранешното работно место – како беспредметно, што судот само го констатираше со Решение.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

* Поради овој нов момент на ликвидација, а откако веќе го добија првичниот спор – тие, во ноември 2009, поднесуваат нова тужба до ОС Скопје II, но сега против „Водостопанство Вардар во ликвидација – Скопје“, кое не е оспорено од неговиот назначен полномошник (адвокат Г.Стоев).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пред три години не би се осмелиле да му се вратат на дилерот и да се побунат ако таблетата е лоша.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„ Како резултат на тоа производителите би биле присилени да го покачат квалитетот на својот производ, иако Сандерс смета дека корисниците веќе го зголемуваат притисокот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Ако тестови како моите се прават почесто, така што секој месец сите таблети што постојат се тестираат, тогаш луѓето би знаеле што земаат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мислам дека денес веќе го прават тоа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Татко ми тогаш ќе прекинеше со читањето, ќе ги спуштеше очилата, но Чанга веќе го молеше да продолжи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Гоце веќе го нема жив, нема ни бегови, ни аги, ниту пак го има султанот. Погледај, драго дете, долу во полето?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На крај градот Кукуш, веќе го чекаа неговите стари другари од основното училиште Коце и Тасе, кои веќе три години учеа гимназија во Солун.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Млад овчар свири со кавал: „Развивај, горо зелена, ќе мине Делчев војвода со неговата дружина...“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во моментот веќе го имаа тргнато вниманието од копањето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Брзам да го најдам старото, но веќе го нема. Тоа е мојата положба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Седнав на масата над оној бел лист хартија што ме обврзуваше, што не смеев да го напуштам и да ја прекршам мојата нема заклетва на верност, и бавно и болно зедов да го пишувам пак она што веќе го спомнав, а кое божем секако треба да биде запишано: “Утрото станав и побрзав кон бунарот за сега денски, спокојно, на болскотот од сонцето, да видам како се мрешка водата и како мојот лик се топи во тие нежни бранчиња.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Жена му ќе го извади шишето што веќе го довеле, што двајцата, што самата, речиси подолу од половина, и ќе испијат по една.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таткото на Ева, како едвај да чекаше да ја исече јаболкницата, особено по испраќањето на нејзиниот брат во странство, од каде никогаш не прати писмо и веќе го сметаа за исчезнат, бидејќи, и покрај сите обиди, не можеа да му најдат трага.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Пред тоа тој веќе го беше завршил својот метален кафез, Why not sneeze Rrose Selavy.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Мејл-артот од седумдесеттите години веќе го карактеризира развиена комуникациска мрежа меѓу уметниците ширум светот, се покренуваат специјализирани списанија за мејл- арт, а веќе и некои големи галерии почнуваат да организираат мејл-арт изложби. (Во бившата СФРЈ, на пример, 1972. во белградскиот Студентски културен центар одржана е изложба на поштенски пратки од Седмото Биенале на младите во Париз.) Во осумдесеттите години највоочливата промена и новиот квалитет на мејл-артот е неговата масовност.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И тогаш ангелите со сиви крилја ликуваа со шестократно свиените рогови во рацете зашто сега почнуваше нивното царство... А таа, можеше да го засака овој град...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И пак: Луѓето паѓаа безживотни по улиците на градот, а на небото страшно кричеа крилестите сили што веќе го запоседнаа целиот свод и глеадаа одгоре во несреќниците што не можеа да најдат засолниште зашто и во земуниците ги стигаа студените погледи на ангелите со сиви крилја кои ги кутнуваа на земја, без здив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој, претпоставувам, во главата веќе го склопувал својот текст, а јас ги претресував своите реминисценции обидувајќи се да сфатам што го наведе да го употреби оној збор.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Колку што можев да избројам, зградата веќе го надминуваше педесеттиот кат и ми тврдеа дека ќе биде на педесетипет ката.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се разбира, се сопрев пред рекламните табли и разбрав дека мјузиклот, во овој тетар на „Анверс“, се прикажува повеќе од две години и веќе го посетиле над половина милион луѓе.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И нозете веќе го носат скоро бешумно по сокачето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Веќе го опфаќа тиха резигнација пред немилосрдната вистина.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И стручната критика веќе го одбележи по заслуга тој напор.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ќе те поведам во светот на магијата, ќе ти раскажувам приказни за грбавиот гусар и за руската кнегиња, за љубовта на прв поглед и за љубовта на која не ѝ треба поглед, за глумицата чие име веќе го споменав во две-три мои дамнешни полупесни.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Ни велат дека револуциите завршуваат лошо или дека иднината раѓа чудовишта: стара мисла за која не требаше да се чека Сталин; тоа веќе го беа потврдиле Наполеон и Кромвел.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ако возрасните веќе го принудиле детето на таква игра, тогаш најдоброто што тоа може да го стори е да си игра систем, но да не биде и самото опфатено.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Дури веќе го чувствувавме како нешто сопствено и неразделно од нас.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И долго кружеше птицата, наслушуваше нешто, се занишуваше во воздухот како што некогаш се нишаа и гранките сосе гнездото а потоа ќе откликнеше и ќе полеташе во насока во која некогаш полетуваа и нејзините пилци.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Јас, Лука Јас, Лука, монах од Вапа, запишав: Пред мене, најстар меѓу монасите, пред легнување застануваа сите монаси и не толку да ми бакнат рака колку да видам кој до кое господово скалило дотерал, убаво распознавав кој најбрзо при Господа ќе стигне и саноќ буден јас своите соништа на оној му ги дарував на кој светлината на првата ѕвезда веќе го допрела.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Какво ли тоа завештание запишал животот во нејзината крв па сега птицата се сеќава на песната на нејзините деца и колве заумни трошки од светата трпеза на стеблото кое веќе го нема...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Она што веќе го рековме, дека во „Две тишини“ никој ништо и никого не штеди и дека дури и потенцијалниот читател е наполно незаштитен од стихот, од поетот, но и од страдањето (на зборовите, буквите, вокалите,.. белинките) распламтено до усвит, во собата на вокалот Е продолжува да се пее до коска и подлабоко, дотаму до каде што критиката не може никогаш да втаса, а песната го развејува знамето на својата победа (или предавство, сеедно) и истекува во една од двете претстојни тишини, во онаа во која се испраќа и во онаа во која се заминува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ќе го завиткаше, потоа, во ленено цедило, а потоа ќе си го земеше пагурчето, ќе седнеше покрај нас во постелата и ќе си запееше: прати ми во писмото малку од твојот глас, да го носам со себеси зашто твојот глас е гранче чесно дрво...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

- И да си ја скротувам душата - ми рече.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не знам зошто, ама кога ја слушам внимавам на текстот, на секој збор што веќе го научив напамет и помислувам на Соња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Гледам во книгата и вртам непрочитана страница.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

За миг се загледувам во седалцето во десниот агол од балконот. Ластовичките веќе го напуштиле.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ташко ништо не се жалеше - значи беше здрав.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се вртев накај Влатко, Дејко и Љупчо, со поглед ги запрашував, ама сите креваа раменици.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дежурната ученичка веќе го пријави како отсутен и наставничката по историја го запиша во дневникот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ќе остане да го живее ропскиот живот како дедо му на Адемовиот чифлик", — си мислеше Толе и веќе го гледаше како и тоа, како деда му, оре, копа од зори до мрак на чифлигот и оди гол и бос, гладен накаран и напсуен од агата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Туџари, сме, туџари. Го бараме Најда да ни и продаде бравите од Бедоперевци — се пошегува Толе и веќе го наближија селото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кај одеше Толе ноќе, и со недели, тоа тој и Мачникот знаеја. Co овој свој план Толе веќе му се слизна од рацете на Адема, и како што се колнеше пред татка си и стрика си, дека тој не мисли довек да биде роб, ете го, веќе го фрли јаремот на ропството и летнаа како сокол во слободен простор.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Уште некој да кажит нешто? Ајде, де? Камо јунаците сами да излезат машки? Немат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајка му на Толе веќе го прежала, сина си, та немаше солзи да го дочека.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По пет шест месеци откако одвај се искуба од судот, отиде нарочно на пазар и на враќаше ги собра и си ги однесе дома, за да има што Да им остави на децата кога ќе ги остави за да му се придружи на Толета, оти агите веќе го зедоа на заб и го запашкаа да го гонат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој веќе го знаеше текот на животот и имаше јасна претстава за сите појави и настани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Куќарчето веќе го изрешетаа заптиите на кои им се придружија и сите Турци што имаа оружје; слободно можеа да ги видат дека се само двајца.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Заптиите, кои веќе го одвлечкаа стариот поп до ѕидот на анот му се спуштија на Мисирлијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Значи, овие не се шакуваат, — се замислија кајмакамот и муљазимот и наредија да не се прескака.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Бре што беше, бре како беше, бре што направи јок да се направиш" — го караа Толета другарите, а другите гавази со Ѓузепа на чело веќе го спетлаа со една ортома, на која слугинката на Челебијата си ги сушеше алиштата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Двајцата во бели мантили веќе го држеа под рака човекот во сина облека.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Како што Диоген велел за Платон: „Зошто ни е човек кој веќе го посветил сето свое време на филозофирање без да вознемири никого?“

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Насекаде по кафиќите се слушаа простачките стихови на кои сите лудуваа, а земјата веќе го достигна духовното дно.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Потсетуваме дека зборот concetto (со придружното значење “поим”) веќе го доведувале во врска со зборот idea.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кога ќе се дигне завесата, радиото веќе го започнало прологот. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 108 Глас од радиото: ...малку е веројатно дека таков настан ќе се одржи.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Предат во речениците, го повторуваат она што некој друг веќе го рекол.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Не ли е чудно што по сето тоа вашата реакција може да се сведе на една реченица, и тоа онаа од насловот на книгата: Зошто јас не го реков тоа! 104 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зошто известувањето дека некој нешто направил влијае на судот на другиот?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Второстепеноста, за која се сметаше дека може да се резервира за писмото, го зафаќа секое означено воопшто, секогаш веќе го зафаќа, т.е. од влегувањето во игра.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ве прашувам. (Имам книги за неговото дело, но никогаш не се мачам со тоа да ги прочитам).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се разбира, веќе го слушам вашето мрморење дека тоа е реченица милион пати повторена.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

“Постојано мислам на тоа,” продолжи таа одушевено.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не беше работата во тоа повторно да се направи она што Дишан веќе го направи.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, каде одеа никогаш не знаев. (...) Извесно време и Џерард живееше во Фектори, но тоа не траеше долго.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Несомнено, не е случајно тоа што ова пречекорување на границите доаѓа во мигот кога проширувањето на поимот на говорот ги брише сите негови граници.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Враќајќи се во првобитната положба, не смеејќи се, помирливо и без срам рече: И јас имав незгоди; изгледаше дека тоа би можело да биде чекор назад.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зошто е потребен јазикот кога уметноста веќе го има во себе?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Заведен од духовитоста и афоризмите, читателот е поласкан да присуствува на едно вакво општо дрдорење.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со скромност и себезатаеност, сфаќате што сакам да кажам, и по должност, но тоа нашиот разговор веќе го води во други води.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Отсуството на секој вид ригорозност и академски стандард, чувството на полна предавачка слобода (еден од курсевите за нова музика имаше за тема идентификација на печурките) му овозможи на Кејџ истовремено и да учи од своите ученици.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

“Што е следното на ред - комодата? работната маса? купатилото? веќе го поминав купатилото со правосмукалка, и мислам дека ќе го завршам денеска...

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од друга страна, како што тоа го формулираше Дик Хигинс, тој на учениците “им го изнесуваше она што веќе го знаеја и со тоа им помагаше да станат свесни за суштината на она што го работеа”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Значи, познавањето на “публиката” е неопходно за успешна деловна комуникација.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Амфетаминот навистина те ослободуваше, но тоа го правеше неговиот недостаток крајно забавен.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Били и неговите веќе го окупираа местото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа не беше пат напред.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

4 Вашите први две книги Le probleme de la genese dans la philosophie de Husserl (1955 - Проблемот на генезата во филозофијата на Хусерл) и L’origine de la geometrie (1962 - Потеклото на геометријата) зборуваат за Хусерл. Дали уште тогаш имавте некој филозофски проект? 32 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Уште послободна форма на наслојување, слична на хепенингот, претставува изведбата на Концерт за клавир и оркестар (1958) кој и самиот е резултат на наслојувањето на 14 незадолжителни делници, а може да се изведува во комбинација со делата од различни периоди на творење (првото изведување на Концертот опфаќаше делници со клавир и диригент, со Дејвид Тјудор и Марс Канингем) - Соло за глас (1958-60), Книга песни (1970), Фонтана микс (1958), Роцарт микс (1965).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- И, заедно со Питу и со другите војводи, влегоа во шаторот на штабот. Таму веќе го чекаа писма.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Веќе го имаше смислено, блиско до роденото но далеку поубаво: Горда. Не Гордана туку Горда.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Му беше излишно да бара потврден одговор од старата која веќе беше зафатена околу шпоретот: сметаше, од друга страна, дека сега не е уште момент да седне спроти стариот за да го рапрашува како е, каде бил и зошто го држеле, ако тој воопшто смееше нешто од тоа да каже; а најпосле, веќе го чекаа новите другари на филмското ѓезме.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Стрела со него веќе го покажува пријателството кон тебе. Погледни како го мрда.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но веќе во следниот миг го гледа деда си како стои некаде, не гледа на што стои, и само со очите мрда, а очите му растат, растат, стануваат големи и дедо му веќе го нема, само две очи треперат, па се претвораат во птици, а птиците летнуваат и летаат, летаат кон некаква црвена точка, а точката расте, расте и сè станува црвено... ...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Го зеде кошничето што веќе го беше испразнил и се качи во плевната.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ова семе нигде веќе го нема. Уште од турско е. Маџир се вика.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Со штавел и киселец е! - го фалеше дедо Алексо зелникот, но тоа воопшто не му беше потребно, зашто двете момчиња веќе го голтаа вкусниот зелник.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Значи, таа само им олеснува на некои личности да се ослободат од инхибициите и да го изнесат на површина она што веќе го носат во себе во некоја специфична естетска форма.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Оваа патека сега треба да сврти лево, Да почне да се искачува, Да те доведе под едно исушено стебло, Испотен да седнеш крај него, Да се сетиш на својот некогашен дом што веќе го нема, И во воздухот, на светлината што бие откај црквата,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Низ неа проговоруваат и природата и оној долу во дамнината, некаде во четвртто ледено доба, над дваесет илјади години пред нашата ера, кога ги забележал своите пештерски цртежи, и оној, далеку во иднината што веќе го наслушува нашиот глас и, ене, се одгласува.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Кога повторно ги отвори очите јастребот веќе го држеше во своите разбојнички канџи невиното гулапче. Пердуви летаа на сите страни.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Можеби лисицата веќе го гони а можеби веќе и го држи во забите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Кога Славчо западна во сенките на врбите и елите, зракот веќе го немаше. Побегнал некаде.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Двајцата во бели мантили веќе го држеа под рака човекот во сина облека.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тој, верувам, веќе го знаеше и крајот на моето доживување.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тој уште одвреме-навреме ќе подмрднеше, ама јас веќе му ја имав распарано кожата и веќе го дерев.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Очекував младиот цариник најпосле да го продолжи разговорот, но тој веќе го зеде пасошот на друг.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И, најважното: дали некој веќе го има забележано овој мој недостаток!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Не! Не му реков. Тој веројатно наслутува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира дека јас лично за оваа моја слабост немам објаснување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Трагав и чекав. И на соне и будна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби тоа беше причина во моите самотни ноќи да почнам да трагам по неговиот глас што еднаш веќе го бев слушнала, но несреќната јас, којзнае зошто дозволив да ме одмине.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури не сум ни сигурен ваквата појава колку може да се смета за нормална.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Му кажа на Даскалов за ова твое претчувство, за кое сега зборуваш? - прашав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чезнеев по поновна средба со одминатото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со таква уверливост го кажа ова што јас, во мислите, веќе го гледав качен на возот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само што ќе ни се запрат очите на некое селце лево или десно од патот, а него веќе го нема.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Јас ја дигнав секирата и со погледот веќе го нишанев местото каде што ќе треба да го спуштам сечилото.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тој тргна со самодоверба. Додека одеше, подразмисли за тоа што ќе каже и како ќе го каже, а веќе го имаше смислено тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„А што се однесува до уништувањето на она што тој веќе го направил, не знам дали тоа е можно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Добро. Колку мачки имаме?“ „Само Тито. Ти веќе го виде.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога ќе запрашате што е тоа зен, повеќе нема да го има. Кога ќе прашате што е тоа Дишан, веќе го нема Дишан. Кога ќе запрашате што е тоа стил, веќе нема стил.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Всушност, Дишан својот став го поткрепува со следното: „да се доведе Декартовото сомневање многу подалеку отколку што тоа го стори картезијанизмот: сомневање во самиот себе, сомневање во сѐ. На прво рамнодушноста”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Очите ѝ беа насолзени; Луција плачеше, и тоа веќе го забележуваа и другите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ни ми личи на зборот за ние, Филозофу златоуст“, рече логотетот и веќе го обземаше радоста на оние кои сознаваат, која не може ниту да се мери со радоста на владетелите кои поробуваат и грабаат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас веќе го спомнав Земанек, тоа покорно добиче, кого многу го сакав и кој ми беше најдобриот другар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Освен тоа, веќе го бев видел папокот на Ина (таа веќе и се преслекуваше пред мене, но јас таа блискост на луѓето во циркусот не можев тогаш да ја разберам, оти тоа Ина го правеше и пред други луѓе од нивниот свет); тој папок, за жал, немаше ништо заедничко со папокот на Луција; беше некако поплиток, без сила, зарамнет на цврстиот стомак; беше тоа, како да смениш чаша на половина пиење на еден ист пијалак; како да пиеш вино со чаша за ракија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зашто иднината на геј-културата навистина изгледа обвиена во магла, а многу гласови веќе го имаат најавено нејзиниот непосреден пад.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Квир-движењетo од почетокот на 1990-тите, кое го разработи тој поглед, само го преоткрило она што претходните зналци на бродвејскиот мјузикл веќе го знаеле, а што моите геј-студенти некако самите го скопчаа: некои негеј-културни облици, како што е мјузиклот или големата опера или поп-музиката или дневните женски телевизиски програми, овозможуваат многу поцелосно ослободување отколку што може да даде геј-политиката, бидејќи вторава се стреми само да го подобри светот, а не ти ја менува состојбата во тој свет или твоето покорување на него – барем не веднаш.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Секој сериозен обид да се одговорат прашањава би нѐ одвел далеку зад границите на тукашнава студија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но можеби и би било возможно подлабоко да се испитаат во смисла на геј-културата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали тој хумор веќе не подзаличува на архаичен?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Италијанските вдовици од Фајер Ајленд, заземајќи го, како што веќе го зезеле, културниот простор на пародијата – на лажното, на изведеното, на несоодветното, недозволеното, на несериозното – имале само еден начин јавно да ја наметнат својата тага, и тоа со прифаќањето на општественото обезвреднување на своите чувства преку пародичната, претерана, мелодраматична, самоисмевачка, гротескна, експлицитно одиграна стилизирана изведба.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Привидниот пад на геј-културата, всушност, произлегува од структурни причини што немаат многу врска со сѐ поголемата општествена прифатеност на хомосексуалноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ехото што доаѓаше од природата со својата силина, веќе го засени слухот на Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Ова веќе го разбирам и многу ми е интерсно да слушам. –Еразмо го следеше со восхит секој збор на старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Занесен од својот глас, Еразмо случајно се сврте и виде дека до него веќе го немаше старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога Бертран веќе го немав јас требаше да се грижам сама за синовите и нивната иднина.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Динамитот што веќе го имале набавено не можел да ги задоволи дури ни потребите за Солун.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тој веќе го направил планот каде и што требало да се работи.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Бидејќи само Органџиев знаел како пристигнал динамитот во Велес и оттука во Солун, властите не можеле ништо повеќе да дознаат од тоа што веќе го знаеле.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Си ја вообразувале интервенцијата на Европа, веќе го “гледале“ доаѓањето на нивните воени бродови во солунското пристаниште.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Светот станува соседство во кое едно лице оддалечено осум илјади милји може да биде “овде, под твојот прозорец”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Овие евтини дигитални орудија веќе го претворија домот во киберстудио во кое поединецот ќе дизајнира, уредува, изведува и пренесува идеи (меми) на својот екран.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Додека да падне ноќта, веќе го имав целиот расказ на четири касети и бев вон себе од радост.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Престани! „Што?“ прашав, сѐ уште бесполезно туркајќи како да не те слушнав.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако на крајот од „Платоновата фармација“ Дерида го сместува несводливиот механизам на јазикот над/пред мислата (а не обратно), „Паскаловата сфера“ веќе го изнесла истиот аргумент.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Многу негови кратки раскази го прават токму тоа: ги претставуваат нестварностите (човекот што сонува друг човек и го воведува во стварноста, библитеката со нечитливи книги, една година содржана во минута) во коишто читателот препознава концептуализација на метафизиката и хипостаза на теологијата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Поединците облечени во кибероблека ќе бидат во состојба да се сретнат во виртуелните реалности направени за двајца.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Те ослободува од патријархалната претпоставка за тоа што значи литературата и како таа се создава.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се мисли ли на владетелскиот култ? Но, владетелот нема право да господари со свеста ниту да ги уредува мислењата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Ох, Боже!“ ти крикна, кревајќи се. „Што е тоа?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ајде да направиме нешто што не направил ниеден идеалист: да ги побараме нестварностите кои би ја потврдиле таа природа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Метафората овде доаѓа на место на мислата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дали е тоа култ на мнозинството? Имено, култот е мислење; овој или оној култ е резултат на ова или она мислење.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Касетофонот те ослободува од страницата. Те ослободува од бирото.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе ги најдеме, ми се чини, во Кантовите антиномии и во Зеноновата дијалектика”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој збор веќе го истеравте, а луѓето што го обезбедија правото на слобода, не бараат право на затирање.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во еден ран есеј од 1939-та, Борхес веќе го оцртал правецот по кој неговата проза конечно ќе тргне: „Да го признаеме“, вели тој, „она што го признаваат сите идеалисти: халуцинаторната природа на светот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас веќе го имав префрлено чаршафот преку себе и се мачев да заспијам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој не може да ја следи нишката назад кон она што некогаш бил, ниту пак она што некогаш бил може да дојде до она што тој сега е; тоа затреперување на нишката само растреперува некои негови чувства, како нејасно сеќавање, и тој почнува да плаче.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

За оние кои веруваа дека се некој или нешто што светот не им го признава – како Томас кој освен оскудна облека бараше да му биде дозволено на карневалот да носи и голем крст на грбот, како Улрике која бараше вистински дијаманти за својата дијадема, како Јоахим кој инсистираше на вертеровите жолти панталони и син капут – облеката беше почеток на потполната потврда на постоењето кое на некој начин веќе го остваруваа во својата не-реалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Што е она онаму?“ „Кое?“ „Она… кај она дрво,“ рече Клара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оние другите, кои не посакуваа да бидат нешто друго во овој свет, туку сакаа да бидат она што се во еден поинаков свет, си подготвуваа облека која требаше да ги заштити во овој свет овде – си правеа оклопи, или наметки од жица кои изгледаа како кафези; си подготвуваа костими кои требаше да им помогнат да се изборат со овој свет, и во нив се престоруваа во опасни животни, или во ѕверови од некоја фантазмагорија; си подготвуваа облека која можеше да им овозможи да побегнат од овој свет, па си правеа крилја за да одлетаат, или си кроеја облека што не беше облека, туку ткаенина која обликуваше подвижен ѕид, ковчег, камен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во еден миг, додека двајцата бавно чекорат по паркот, синот здогледува како градинарот отсекува неколку ружи, и целиот затреперува, неговото дотогаш тапо лице добива чувствителност, како она што го виде да повлече некоја нишка во него, некоја нишка која води кон сѐ она што за него некогаш било, а веќе го нема.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во тој миг, на овој одговор си поставив друго прашање: „А што е тоа што веќе го нема?“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Од што стравуваш“, се прашав, шепотно, но сосема јасно, и еве што си одговорив: „Не се плашам од тоа што е тука, туку од тоа што веќе го нема.“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Истрчав од дома, со страв, и со премален здив се тутнав во собата на мојот школски другар, познатиот Специјалист за чудни болести и му кажав дека на моето прашање: „ Што е тоа што веќе го нема“, некој друг Невидлив, со темен глас ми одговори „Тебе те нема.“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Иако, што се однесува до името, возот веројатно веќе го сменил, ако сеуште не го сместиле во правливата сала на некој историски музеј.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Или таа можеби не го знаеше она што веќе го знаеја нејзините врснички – дека момчињата одамна не бараат дозвола и дека таквото нивно однесување се вика спонтаност.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

“ Од тој ден го гледаше почесто, или пак почна да го зебележува меѓу другите лица затоа што веќе го познаваше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но униформата и оружјето, а и горчината која одвреме-навреме ја сеќаваше во устата кога некое невидливо животинче ќе претнеше во грмушките, му кажуваа нешто што и самиот веќе го знаеше – времето во кое чекори е војна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Убавата, голема кукла Лила ги донесе Тетратките, а Росица веќе го наполни кантичето со мастило и го крена високо над нив.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Сакале да чувствуваат каење и да извршуваат покора за, како што тоа веќе го правел Аретино, што поинтензивно да се доживее „стравичната сласт“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ако веќе го насетувате резултатот на овој експеримент вие сте само половина чекор пред мене.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Големите „грешници“ меѓу маниристите, како Гонгора, Марино, Дон, пишуваат религиски песни и проповеди преполни со кончети, а Љубовта станува неисцрпна тема за моралната казуистика.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Беа и траговите на големите Дукови раце, траговите, што ги остава секој да лебдат по неговите стапалки во живото, кога веќе го нема самиот него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа им го расипуваше празникот на среќавањата со градот, многумина веќе го мразеа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Трепереше над виорењето на снежниот врнеж, тој колеблив ден, а тука некаде, до каде што достасуваше скусениот поглед, неговата виделина се спрепелкуваше во снежинките, што кружеа, се испрепелкуваше во нив, денот просто исчезнуваше, сопнат, и веќе го немаше, оставајќи ја на своето место само таа густа и мека ткаеница на снежинките.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А рисот веќе го имаше понесено во устата неговиот зајак и сега се оддалечуваше со својот поган крадешки чекор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Гледајќи го одоздола нагоре, помирливо му рече дека нема време за губење туку да го стори тоа што и другар му веќе го стори.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Секој носи по нешто - некој чаши, некој шишиња, а таа веќе го прима првиот гол. ’Еден-нула, бабо!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А јас седам и веќе го шмркам моето второ кафе, додека пепелникот се преполнил со пикавци со иста боја.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А ти само климаш со главата, ја слушаш како последно да ти е, и ја разбираш, дека сето си го прошла, па и потешко од нејзиното а веќе го гледаш ко филмче во гравче, оловце, кафе....или во дланката.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Јас веќе го местам чаршавот на масата и сите влечат од кујната храна и пијалаци.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сузанка нѐ посетуваше и ни правеше дотур на волница за плетење, јас и Споменка веќе го заобливме ќебето, а дрвото ги пожолте листовите и почна да се соголува.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И веќе го замислуваш како се оптегнува на огромен кревет со кочан ладна постелнина.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Да ти се клекнам на умот, му велам јас, веќе го зедов на заб.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пламенчето веќе го искачува половината од конецот и ние, со Витомира, зинавме за да дуваме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но пред да ги праша дали го обвинуваат кога веќе го сослушуваат и дали можеби тие знаат каде е девојката со 'ржена коса, ја видел Фиданка Кукникова како му се доближува со нишање, валчеста и со блесок на грев во очите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но таа споулавеност со искубана брада еднаш веќе го предупредила со оган неголемото село на каменоделците - ноќта е мајка на неутешените и маштеа е на непретпазливите, мислел или се сеќавал на нечии зборови најмладиот од дружината и не знаел дали да ѝ се придружи на исто така заборавената старост, да седне до склопчениот Симон Наконтик и без здив, со невидливо црвенило на лицето во мракот, да му раскаже за глувата и нема Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мислел дека ќе го разбере ако веќе не може да го чуе и дека макар со нишнување на главата ќе му одговори. - По него ли дојде?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бол, повторена возможност на заборавениот Лозан Перуника кога ни го викнале да чекори со оние што ја пребарувале густината на леските ни му покажале стражарско место да го демне призрачето на гаќи од кои се мавта учкур како памучна сабја на смешен, потсмешлив или исмеан делија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се грчел и како оддалеку да ги слушал призраците на туѓите гласови додека барале од него да го прераскаже настанот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ни со најмало движење не му го кажала она што тој сакал да го знае и што веќе го знаеле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Напиши го и тоа. - Веќе го напишав.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ја земам секирата. Му велам да се наведне, тоа не ќе му е тешко зашто земјата веќе го повикува.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Патем, веќе го беа испразниле првото бокалче жолта, што стоеше на масата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ова му доаѓа како реципроцитет, бидејќи ти веќе го запозна мојот татко. - се насмеа Ивона.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, кога веќе го откри, избегни го она клекнување, за тебе и тоа би бил преголем напор, - низ смеа му одврати Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но кога веќе го најде неговото гнездо, сѐ друго беше само прашање на време.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сред сите бели, сал еден беше црвен. А тој, црвениот, веќе го држи во своите раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Внимавај, ќерко! Не брзај, еднаш веќе го почувствува пламенот на една таква брзоплетост.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сѐ што требаше да се каже веќе го кажаа нивните очи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рада веќе го имаше тоа искуство.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Моето вистинско име е Томо, а вашето веќе го знам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа е сигурно поинтересниот дел... - се насмеа Томо, кој веќе го порачуваше вториот литар црвено вино.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Почека со прашањето за да го голтне залакот што веќе го џвакаше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Болеста како ловец веќе го имаше пленот во своите канџи и само таа одлучуваше кога ќе го зададе последниот удар.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но Рада во своите мисли веќе го имаше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Социјалниот работник како даночник кој треба да го наплати долгот, утрото веќе го пиеше кафето во персоналното одделение.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Истиот тој веќе го имаше многу порано и го достави со молбата во училиштето во Јабука.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сатурн тоа веќе го имаше направено пред неколку месеци, и добро се изнамачи за да ја заборави таа мала сцена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не стигнал позорникарот, откако со прст ја притиснал својата десна ноздра, со левата да го повлече половината грстче, кога мртовецот кивнал толку силно, што наполно им ги испрскал очите на сите тројца.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Само уште треба да се грижам за Роза, па нека е и младичот во право, па и јас нека умрам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Имено, позорникарот на некојси кварт во Кирјушкиновото сокаче веќе го беше фатил мртовецот за врат на самото место на престапот, кога се обидувал да му го симне дебелиот волнен шинел од некој си музикант во оставка, што во свое време свирел на флејта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Што се случи?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но него веќе го забележаа, го пречекаа со повици и истиот миг сите тргнаа во претсобјето и одново му го разгледаа шинелот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се потврдува тоа што веќе го знам: младичот е здрав, само има слаба циркулација; грижливата мајка го препила со црно кафе, но младичот е здрав, и најдобро би било со еден удар да го истераат од кревет.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Колку време седеше така неподвижен, со оџагарени очи, без мисли, не забележувајќи дека веќе го обвила темнината?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дури и тројно да ја зголемат, не би можел да преземам повеќе од тоа што веќе го сторив.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во последните пет години, тоа го направи трипати со тројца различни мажи, вклучувајќи го и него.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ѕвездоликиот геометриски образец (знакот на Соломоновиот жиг) се јавувал дури на крајот на магистериумот (вештината), како знак дека опусот е успешен.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таа никогаш не почувствувала такво слатко треперење од петиците нагоре.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

За посветените таа станала проѕирна, таа, поправо, ги открива очите на нивниот ум.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кога Duchamp врз својата глава (алхемиски сад) оформува ѕвезда како симбол на coniunctio oppositorum, тој сликовито го изразува она што Герхард Дорн веќе го сфатил - имено, дека вештината “не може да се разбере со голо око, туку исклучиво со умот.”

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Водата е име кое алхемичарите ѝ го дадоа на живата, елементот од prima materiae, како и Меркур, конечниот производ на вештината. Duchamp веќе го откривме во Меркур, така што идентификацијата Вода/Меркур уште еднаш го потврдува дублетот Du- champ/Посветеник.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Откако прашокот веќе го испразнив врз алуминиумската фолија и откако се ослободив од неговите нечистотии, можам да почнам да “го ловам змејот”.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

19.47 Со цел да направам цевка низ која би го вдишувал димот од кафено златестата течност, завиткувам дел од сребрената фолија околу молив.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тој веќе го гледа нејзиниот портрет како зрачи мека светлина во полутемнината на неговото ателје.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А, ме опкружуваа кутии од зејтин, прашок за перење, стоби-флипс смоки и чипс, сапуни и празни цедеа подеднакво прекрасни како и оние кои веќе го најдоа своето место во ходникот - складилиште.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

А и гавранот веќе го немаше. Отиде по свои патишта.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Потоа ќе ми се заблагодареше и ќе ми раскажеше нешто.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И преку ѕидот да беше ние веќе го гледавме како доаѓа, проклет да бидам, како некој голем маршал.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И што од тоа, пријателе, та н е г о веќе го нема, на неговото место зјапа црна јама гроб.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но тој веќе го познаваше големиот железен сандак.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Интелигентен како Манасиј, е, тоа веќе го има. Нивната библија е Граѓанскиот законик.“

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Бидејќи сè додека народњаштвото како општо чувство на општествениот живот биде доминантно (како српскиот задружно радикален и хрватскиот провинцијално средноевропски ФОЛКИШ), дотогаш ќе ги трпиме сите последици на одржување и дотирање на едно одамна насукано трупиште, во кое ајдуците и ускоците, во својство на управник на светилникот, веќе го пљачкосале и последниот златен заб од вилиците на настраданите патници. 14. 10. 1991 Маргина 36 27 Еднодимензионални народи Народ што не знае на сопствената волја да ѝ стави цивилизациска граница (да изнајде ФОРМА), кој не знае да се самосовлада во законот и правната норма, кој како единствена вредност го зема и истакнува сопственото постоење, доброволно се определува за робување самиот на себе (а тоа се најлоши ропства) и, на крајот, паѓа во опасност од билошко исчезнување.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тие се језуити на корисноста. Интелигентен како Саванарола, тоа веќе го нема.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Агенциските вести за почетокот на американско-палестинските преговори во Картагина веќе го обиколија светот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Петар Иваз ме чекаше со фасциклата во кабинетот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше горда што синот веќе го знаеше англискиот јазик, што подоцна живот ќе го чини!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Огромното сонце веќе го опфаќаше целото небо позлатувајќи ги сините зраци кои се пробиваа преку чардакот до Татковите книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Му велам да се наведне тоа не ќе му е тешко зашто земјата веќе го пивикува.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А со очи веќе го бара стопанот со недопуштена стутканост на лицето: не му се нужни парите зашто ќе му остане часовникот за кој, итречки но без уверливост, сака да докаже дека е од злато.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Младиот и зелен геле Накотник, Марко веќе го викаше Чарли, не разбирајќи го како и тогаш пиеја при циганска хармоника, го праша за каква вест говори, за онаа што била или за другата, денешната.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Раните на ноќта од војничите истрели се затворале самите од себе, коњот веќе го немало, ревел крвав офицерот, крескала разбудена птица, непознати тревки развевале во себе мирис на тага, лилави биле облачињата под месечината - ноќта е бескрајна чиниш.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ја погледнав прашално и видов дека нејзиниот поглед веќе го бараше мојот со необична смиреност и самоувереност што ме стаписа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но тој веќе го знаеше остатокот од пописот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Најдобрите книги, помисли тој, се оние што ти го кажуваат она што веќе го знаеш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Првото поглавје, исто како и третото, не му кажаа практично ништо што тој не го знаеше, тие само го систематизираа знаењето што веќе го поседуваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Низ ужасот што Винстон веќе го чувствуваше, ненадејно проби обична збунетост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас ти реков дека веќе го знаеш одговорот. Сите го знаат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега, кога веќе го знам неговиот вистински мотив, ми останува да се прашам: Зар само тие „аспекти“ постоеле? А другите?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И од работа побарала подолго отсуство. А впрочем, курсот по антропологија што го држи на Универзитетот, и онака веќе го заокружила.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Така легната наплеќи, подзамижана се загледа во сонцето што веќе го беше преполовило денот. Ѝ се пристори дека откај сртот слуша скрцкави чекори.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сонцето веќе го беше преполовило денот.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Душата ѝ се предава на тагата, небаре во домата веќе го нема упокоениот - над кого бдееле, тажеле и го испратиле според сите адети на верата рисјанска...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Јас само што дојдов од работа, а ти веќе го товараше автомобилот со трски, ранци и друга опрема.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Кога го видов Матеј во белиот мантил веќе го гледав идниот доктор во семејството којшто ќе им помага во болестите на своите најблиски и на сите луѓе. Почувствував гордост.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Нема ништо да смениш, готово е сѐ, него веќе го нема, не знае ништо, не чувствува ништо, но, сепак, не би сакал да бидеш ваква, сигурно.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Две типчиња веќе го натовариле целото ѓубре и ми ја метат патеката.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Џон веќе го издаваше Other Scenes, така што имаше сѐ што ни е потребно.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Неуморно вртејќи ги педалите, неговите нозе ја избуткаа сенката надвор од четириаголникот, цртајќи широк лак од непрекинати движења врз ѕидот, и врз дел од таванот - за да лизнувајќи се низ прозорецот, како остро огнено јазиче, се пробие низ стаклото и му се врати на велосипедистот, кој веќе го напушташе кругот на куќата.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Го оставивме на улица само неколку секунди и, кога се вративме по него, веќе го немаше.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ова право го уживаа оние невработени лица кои веќе го искористиле правото на паричен надоместок или не ги исполнуваа условите за негово остварување, а чии приходи (нивни и на нивните потесни семејства) не надминуваа одреден износ.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Тој веќе го галеше и го гушкаше Карл.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога наближа матурата, Марија веќе го беше совладала заостанатиот материјал. Ѝ помогна и дарбата убаво да раскажува.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога попот веќе го одврза ќесето да му дади на Шпира пет - шест лири за „прит“, Крсте задржа само една и му рече ,на Шпира: — Ќе и а носиш ваа едната и ќе и кажиш на бабата ота зетот не купуа кобила со пари, ами сака невеста со ќев.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Оганот, распален, плапоти; борина — куп под огништето; светелникот веќе го исправиле и куќата ласнала.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но во својот бес таа се сети дека веќе го зеде еднаш гревот кај бабата Бисера.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нека ги спасат овците летово, на зима – една од тланик, друга на тланик, велеше Трајко Сирмев, готов да ја даде Анѓа за Стојана, а да ја доведе Сирма за Јована. Co тоа сакаше да ја замени тагата на Анѓелета, кого што веќе го прежалаа со мајка му, иако родителскиот жал и тага никогаш не стивнуваа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Чана ѝ враќа како одјек што може да ја истурка назад низ ходничето Мајче Росо, тук сме, тук! и скокнува од одарчето, ѝ ја отвора вратата, ја седнува крај Митра, а таа стои простум и со очите стигнува до прозорчето, во прозорчето дрвената барака, ама околу неа веќе го нема Дине Бочаровски.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Луѓе, вие што доаѓате да ги починете очите во мојот костур ме снашла старост и сув јас веќе го веднам својот грб кон посницава.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

9. Ѓаволот ќе знае зошто го помнам сонувачот Маркс Баш во пабот Spanniards Inn во Лондон Но кога веќе го спомнав пабот Редно е да ви кажам дека таму често навраќаа И поетот Џон Китс и писателот Чарлс Дикенс Обајцата беа големи љубители на сонувачки пасијанс Па си редеа ред сон ред јаве И уште ред смеа ред тага Отпосле за нив се дозна дека му припаѓале На редот на големите сонувачи

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Догодина веќе го славиш својот четврти американски Божиќ!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

По ништо ова возење од аеродромот до в град не го потсетуваше на она што тој веќе го знаеше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тие веќе го одложиле неговиот лет за Скопје зошто утре се држи друга конференција во Атина на која секако го очекуваат и него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сите погодуваа и знаеја дека на Ица детето – Еда – и е од тој калфата во фурната кај татка и, некој Дракче од Брезница кога инаку читателов веќе го знае, кој после се разболе од туберкулоза, стана партизан и, како што се зборуваше, загина во борбите со грчките монархофашисти некаде во Егејска Македонија.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Додека она што го чу се повтори уште неколку пати, едно претчувство му го стегна срцето во очекување да го пречуе тоа што го слушаше, што доаѓаше од осветлениот прозорец на катот, што веќе го погодуваше, но длабоко во себе одбиваше да го поверува.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тој веќе го имаше чувството на готовност да стори сè за неа, да ја гледа како капка вода на дланката, ако треба – да се жртвува за неа...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Авторот во недоумение, додека Рики правеше сос за макароните што ги имаа за ручек, почна да го чита текстот повеќе од учтивост кон пријателката одошто да очекуваше да биде заинтересиран од тоа што веќе го читаше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И веќе го бараше јазолот на своите заморени мисли.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Влегоа под оревот Трајанов и веќе го одминуваа кога одеднаш се стаписаа на место.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И кога мислев дека веќе го нема и дека се изјасни се наеднаш сфатив дека неговата сенка се скрила под моето чело да притиска глуво како во кошмарна бессоница.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

- Навистина не сум во состојба да сфатам - реков - каков непријатен проблем открива или може да создаде појавата на една девојка в бело во претсобјето на еден старец кој веќе го фатил патот на заминувањето.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Помеѓу нечитливите податоци, во заглавието на листот, за првпат прочита оти и официелно, тој е Раде Ич, (името на војникот - сигурно беше пренесено од матарката), а под името, беше назначено она што веќе го тормозеше неговото тело; дека станува збор за тежок воен инвалид.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кај него можев да го пронајдам „Чајлд Харолд“ што веќе го нема по библиотеките.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Утредента не размислував многу за тоа, но кога влегов во уредот го гледам Стен Вилис како се загледал низ прозорецот, онака среде ден, па му велам, да се обложиме дека знам на што мислиш, а тој ми вели дека сонувал нешто ноќеска, и пред да ми го раскаже сонот, јас веќе го знаев.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но таа молчеше. Молчев и јас. Најпосле ја спуштив слушалката.