веќе (прил.) - ги (зам.)

Настапуваше богата и плодна есен... Кукушаните веќе ги береа лозјата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Решив уште еднаш да ги прелистам патописите што веќе ги имав. Беа тоа близу три илјади страници.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зад нас по каналот, работниците веќе ги поставуваа цевките.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На здржаната радост на Гита со која веќе ги делеа првите сладости на брачниот живот, на гордоста на татко му кога примаше честитки за успехот на син му, на комплиментите што од сите страни го заплиснуваа како нова гордост на јудејската заедницата на Жешов, на Галиција, на сите Ашкеназим, на својата исполнетост со тоа вртоглаво славје на сладости потекнати од првиот крунисан успех.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Меѓу новински интервјуа, некои посебно значајни, што подоцна ги даваше за различни весници, Цви Корец најмногу се сеќава на овој разговор.  И ете: Ечат улиците на Жешов со извиците на продавачите на весници што забрзано се пробиваат низ реката минувачи по главната улица, по која освен разгргорен јидиш се говори и построг полски и несовршен германски.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога дојде тука, на крајот од минатата година, неговата влада веќе ги беше донела подготвителните прописи: значи, на 14 јули 1941 година го обезбеди Законот за еднократен данок на еврејските имоти што Константин З. го сметаше за добар пропис зашто само во Скопје им донесе богатство од 45 милиони лева, за жал еднократен прилив; потоа на 4 октомври Законот за забрана на вршење трговска и индустриска дејност на Евреите што не донесе ништо; на 1 ноември со најтешкиот пропис, Законот за заштита на нацијата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ернст возеше низ густа завеса од дожд и мрак, а јас веќе ги бев исцрпел сите теми со кои дотогаш ја разбивав монотонијата на возењето.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Таа слика не ни мораше да прикажува дека постојат две бубачки, возрасна и кукла, бидејќи дотогаш веќе ги имав видено телата на обете.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Отворен е и дење и ноќе и Стјепан веќе ги научил Германците да јадат запржени и лути јадења.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Скопскиот производител веќе ги заврши преговорите со германските производители на овие материјали.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Софиските келнери веќе ги распознаваат нашите туристи токму по шампанското и ...по шопската салата. Но и по големите бакшиши.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој веќе ги збираше веѓите, а раката, опрена на маса, му се стисна во тупаница, и со тоа самото тој покажа каков власник претпоставува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Плакатите со името на Секула веќе ги нема по ѕидовите на куќите. Се сневидоа како и да не биле.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Зошто да страхувам На Соња Зошто да страхувам, од што да се плашам И оние кои веќе ги нема некогаш ги гледаа овие исти ѕвезди и врвои, и исти молитви глаголеа, и исти песни пееја, и овој ист наш јазик го говореа и иста мисла како мојава ги опседнуваше: Зошто да страхувам, од што да се плашам?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ништо повеќе не се истава од патот на Песната, бидејќи таа, подготвувајќи се самата себеси за молк, не може никого да повреди повеќе отколку што се повредува себеси, ништејќи се и множејќи се со целосна свесност. (“Зошто да страхувам, / од што да се плашам // И оние кои веќе ги нема / некогаш ги гледаа овие исти ѕвезди и врвои, / и исти молитви глаголеа, / и исти песни пееја, / и овој ист наш јазик го говореа / и иста мисла како мојава / ги опседнуваше: // Зошто да страхувам, / од што да се плашам?“)
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Одејќи и мислејќи така веќе ги наближија Маклата и седнаа во високата папра крај студеното кладенче под сенката на високиот и разгранет бор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе тргна по него, а Јован веќе ги држеше и двата коња, бидејќи од неговиот куршум падна смртно погоден Рифат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се изнамилуваа до наситка, станаа, се измија на изворчето, поручаа и се напија студена водица и се заколнаа еден без друг да не умират.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го виде како легна пред гавазот, како ги стискаше забите кога овој маваше по неговите дебели меса, кои сега беа црни како шалварите, и го дочека да стане и да се прибере кај светијована си Ордана Гламнов, каде Орданица веќе ги толчеше зелените коприви со сол.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Редот ја носи. Гости чека иако е Петровден по три месеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Селската стража веќе ги фати пристапните места кон селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Рударите сега веќе ги нема, ама како да ги има нивните сенки кои во чекор ги следат посетителите кои, пак, не знаат со која рака да се крстат пред крстовите од сол во подземната катедрала и пред засолените рани на Исус кога го влечеле на Голгота.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Бидејќи веќе ги немаме средновековните закони со помош на кои им се суди на самите животни, единствениот начин на којшто законот би можел да го третира Куликовиот прекршок е да се суди на сопственичката - неговата сопруга.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Доколку се работи за поинтелигентни или пак дури и ингениозни умови, водите на софистицираниот криминал ги водат до некои повитални точки на системот но - каков парадокс -наместо овие Робин Худови и Џеси Џејмсови да се прифатат кон уништување на виталните точки, тие бидуваат асимилирани од истите и веќе ги гледате овие умни криминалци како ревносно му служат на системот и спремни се да тероризираат уште повеќе од моделите на нивниот младешки гнев, моделите против кои и тргнале по патот на тероризмот...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Педесет години пред да се родам, Јакуза веќе ги имала апсорбирано Триадите, мафијата и Корзиканската унија. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 93 Моли имаше одговор: „Сокриј се во Дупката, во најнискиот круг, каде што сите надворешни влијаниа ствараат брзи концентрични бранови на чиста опасност.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Со нарамена торба и стап во раката, Аргир ги цепеше првите мугри, поднаведнат, забрзан... народните учители стариот учител Климент Изморените галеби одамна веќе ги склопија своите бели крила.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А кога не пее, во сèнешто ќе најде соговорник, макар да е тоа и Верга, со која веќе ги изиграл сите ора и ги испеал сите песни - од почетокот на раселувањето до колективизацијата на селото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Беше готова за пат, дури и очилата за сонце веќе ги отвораше меѓу прстите, само уште да се напие кафе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тие веќе ги беа известиле повисоките органи и институции.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој веќе ги правеше првите обиди да се исправи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Беше јасно дека веќе ги напушташе засекогаш своите големи балкански илузии управувани од егзилот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во колибата веќе ги чекаа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Над папратот, над шаторите, штурците и бумбарите веќе ги гласеа инструментите за својот денешен, пладневен концерт.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Наместо тоа, накусо ќе се задржам на едно дело, Anemic-cinema, во кое пронајдов нови битни елементи кои ги потврдуваат и понатаму ги развиваат претпоставките кои веќе ги наведов во својата книга, и за кои, ми се чини, дека ја појаснуваат (а како полезен извор им послужи делото на Атанасиус Кирхер /Kircher/) уметничката постапка на Дишан, кој е слободно инвентивен, но често е и строго насочен кон истовремено забавните и “длабокоумни” принципи на езотеријата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ми се пожали дека зборовите на надежта веќе ги поарчила А демоните што ги праќала под зажарениот вршник, кога ќе се нахранеле од огнот се враќале многу позлочести.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тие веќе ги имаа стокмено само очекуваа да заврне снег. Првиот снежен ден во оваа зима помина весело.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Со тоа што во овие вежби е највообичаена и најголема замка, веќе ги имав нарушено правилата на играта.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Севишниот Господ Бог ли ги донесе за преку него, преку лебот и солта што тој им ги понуди, да ги увери во беспомоќноста и измиреноста на луѓето од Потковицата со нивното насилничко доаѓање, или, пак, тоа го стори Сатаната, за да направи од него предавник, кога веќе ги потскажа луѓето?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зборуваш, зборуваш, а друг ни беше зборот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали момчето, откако е дојдено, се распрашувало за некои луѓе од градот?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Посакав да речам: Ете, олку од мене, свршеток на приказната, и ја кренав главата, погледнав кон Даскалов, сакав да го утврдам впечатокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, тоа беа размислите што ми идеа пред да навратат момчињата од милицијата што веќе ги спомнав. А доаѓаа неколкупати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Богами помислив: тоа планината тргнала да истече заедно со водите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа па тоа: „Кога било дојдено момчето? Дали дружело со некого? Со кого? За што зборувале?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби јас сум гледал и поголеми и подобри работи на други места, но за мене е чудо дека овие работи веќе ги има во Македонија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Чувството на вина ѝ се засили кога виде дека Кети веќе ги измила садовите од појадокот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На топ листата на домашните предавници, на водечката позиција, сѐ уште е, неизбежниот Тито.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Неправедно наметнатите санкции веќе ги загрозуваат виталните српски интереси и тоа од празните аптеки до полните болници.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Веќе ги набројував во себе луѓето на кои ќе им пишувам и ќе го барам она што сакам да го барам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тие веќе ги научија првите букви од крадечкиот буквар и го полагаа својот животен испит по туѓите куќи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Написот, така, даде сатиричен (иако и откривателен) поглед на техниките што геј-мажите ги користеа зад кулисите за да ги отелотворат поновите, построги стандарди на мажественото себепретставување што сега веќе ги наметнуваше геј-светот: „Сфатив дека вежбањето пред огледало е добар начин да се ослободиш од тие дополнителни маки [т. е. женственоста]“, објаснува писателот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Туркајќи ги до крајност елементите на прежестокото чувствување, на емоционалната претераност и на страсниот набој што веќе ги има во Милдред Пирс, Најмила мамичке нѐ учи да го гледаме реалистичното и (релативно) трезвено претставување во претходниот филм за судирот меѓу мајката и ќерката како веќе накиснато во буновна претераност, која веќе се граничи со хистеричност, како веќе наклонето кон една редуктивна, надмено патронизирачка визија – истовремено и гламурозна и абјектна – за жените и за женственоста: да скратам, веќе дисквалификувано од кандидатурата за сериозно разгледување, од кандидатурата за почесниот статус на трагедија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму такви се прашањата за кои дава одговори нашиот модел на културна поетика, барем на еден општ и хипотетички начин.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто, веќе ги утврдивме трите услови чие содејство е и нужно и доволно за да се објасни општествената репродукција на машката геј-култура. (1) Дури и ако конвенционалните, хетеронормативни жанрови на дискурс се исто така и жанрови на чувствување и стилови на лично изразување; (2) ако главнотековните жанрови на дискурс, жанрови на чувствување и стилови на лично изразување се кодираат за родот и за сексуалноста според стандарната културна поетика – така што се интонираат со конкретни општествени вредности што различно се поврзуваат со конкретни обродени или сексуални улоги; и (3) ако таквите жанрови на дискурсот и стилови на чувствување или на изразување се обликувачки за одделните субјекти уште од раната возраст во животот – тогаш навистина е возможно во машката геј-култура да има нешто како примарна социјализација, доколку извесен дисидентски однос кон тие жанрови на дискурсот и на изразувањето претставува дисидентско обликување на родот и на сексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дајер спомнува два вариетета на кампот, со кои се опфаќаат два главни примера: „кампчење, фрцкање и пискање, и извесен вкус за уметност и за забава, одреден сензибилитет“.226 Она што им е заедничко на обата примера е отуѓеното, иронично гледиште на општествено заверените (или „сериозни“) вредности што веќе ги разгледавме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, нагласувајќи ги театралностите на Милдред Пирс до гротескност, Најмила мамичке ја истакнува имплицитната несериозност на претходниот филм и покрај неговата релативна ревност, вкус и вистинообразност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да скратам, постои ли машки геј-еквивалент на процесот на примарна социјализација?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што напиша Ричард Дајер во 1977 година: „Цели ноќи имало расправии за тоа што е, всушност, кампот и што значи“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Децата може да бидат во некоја ограничена мера изложени на високоразвиените културни облици што содржат и што одржуваат жанрови на дискурс и на изразување – а дури и да се изложени уште од рана возраст на, да речеме, мјузикли или на мелодрами, можеби нема многу да извлечат од нив – но тие се длабоко изложени на стиловите на лично изразување што тие форми ги дефинираат, бидејќи таквите стилови на изразување го обликуваат секојдневниот емоционален живот и ги конструираат разните прагматични начини на кои старателите на децата зборуваат, се изразуваат и се поврзуваат со децата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, средишноста на судирот меѓу мајката и ќерката во сижето на филмот многу придонесува да се влоши севкупната недостоинственост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бидејќи седумдесетите и во добар дел шеесетите веќе ги апсолвирале, едните одат уште подлабоко, кон откривањето на базичниот фолц и country, а другите прават невидена синтеза со новокомпонираната country сцена.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ластовицата што ја ослободи твојата вера не стоеше простум, таа веќе ги насади своите јајца: така се зголеми твојата верба во започнатите работи – раскажуваше старецот додека се движеа еден кон друг.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Како резултат на неспособноста и пасивноста на членовите на ЦК, овој веќе ги загубил нишките на раководството и фактички ВМРО, од организација со полна централизација, се претвори во таква со полна децентрализација.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Таа жена, кога еден ден го сретнала својот поранешен маж со неговите син и ќерка, гордо му ги покажала своите две големи ќерки, кои веќе ги поодраснала.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Како што е познато, Борхес го напишал еден од своите први важни есеи за Уликс.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Една спекулација е дека таквите вирозни хумани форми можеби веќе ги населуваат нашите компјутерски системи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Паметно дизајнирани, тие би биле многу тешки, ако не и теориски невозможни за откривање.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наводот од “Tlon, Uqbar, Orbis Tertius” нѐ води во царството на надоместоци, не само во поединостите што веќе ги видовме, туку и уште појасно, ако помислиме на самата приказна. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 18
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Статијата за Укбар (од која наводно писателот ги присобрал известувањата) не се појавува, според зборовите на раскажувачот, во четириесет и шестиот том на Англо-Американската Циклопедија, туку: “Томот што Бјој го донесе беше всушност XLVI том на Англо-Американската Циклопедија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дерида во Борхес и Џојс ги споил двете клучни фигури на модерната литература, кои историјата сепак веќе ги споила.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го гледав тој некој како исчезнува во темнината на улицата, а јас веќе ги изговарав првите зборови, според упатството на непознатиот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но, кога веќе ги спомнав писателите, творците, сакам да кажам дека повод да го напишам овој текст ми даде интервјуто со уважениот професор Мухиќ што го гледав на една од локалните телевизии.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сега, кога веќе ги нема кината или ги има овде-онде, убаво би било кога семкарите би ги гледале пред театрите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кога самиот Сократ рекол дека ништо не знае, зарем не е подобро да се користиме со наследеното право од ова признание отколку да го стекнуваме со толкави напори, што веќе ги стори атинскиот покоен мудрец; кога веќе е невозможно да се биде паметен треба да прибегнеме кон утешниот начин - да изгледаме паметни.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, кој е учен, пријатели мои?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Две недели веќе ги собира и проверува податоците, се нервира, се смее и заплашува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Темнината веќе ги голташе слабите зраци што идеа од вратата, останата некаде далеку горе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Некои завршуваа работа од прва, додуша ретко, а имаше некои кои веќе ги имам видено два-трипати до сега, и си викаме „здраво“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кучињата веќе ги мачкаат со катран.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Богдан Преслапец се загледал во неговиот црвен и набабрен нос.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги зел чеканите и отишол во една од многуте пештери на ридот да обработува воденички камења, поточно - пошол последен, неговите веќе ги клукале карпите со железни клунови и пиеле со стврднатите дробови прав на осакатени карпи што многу подоцна, под притисок на вода, ќе станат бучлив живот во воденица, но некој будник од дружината го прераскажал разговорот помеѓу Доце Срменков и Фиданка Кукникова - патот кон пештерите проаѓал крај нејзината куќа со еден прозорец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Господ е на страната на умните. Тој веќе ги одбележал улавите. - Благослови ме, мајче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оние што имале по едно воле веќе се здружиле по двајца на запрега и веќе ги преуредиле колите ослободувајќи ги од одвишноста на сплетените ѕидови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што, на? Фиданка Кукникова има дваесет и седум години и ќе ги надживее и помладите во селото, Е, на! Но тебе, престаренику, на! Разбираш?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господ ќе ме чува мене, јас луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Што работат тие? Сешто: едни, за да не седат со скрстени раце, поставале врз неговата куќа изделкани стебла за нов покрив, други ги премачкувале поцрнетите ѕидови со вар - безработни се, луѓе се, зошто да не сторат нешто од што и муцката на сонцето ќе блесне позлатно?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Другите веќе ги запрегнувале добичињата во двоколките.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Која си ти? ја прашуваат и веќе ги сукаат мустаќите. Јас сум Наполинка! Смешно име, нели?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Да видам трага или сенка од покосените откоси што тој ги остави зад себе, дали веќе ги беше одвеал ветрот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Попова Радица! - се слушна гласот на главната сестра која во раце веќе ги имаше наодите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако овие информации Рада преку „шпионирањето“ веќе ги знаеше, само не знаеше уште колку е при крај со студирањето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бидејќи имаше време на претек, тајно, без знаење на Рада, веќе ги беше купил венчалните прстени кои секогаш ги носеше со себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Многумина веќе ги триеја очите и беа готови за перница, а Рада беше час главна, час само статист во претставата на Долгиот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако се случува во некое друго место, тоа место е како што е назначено во приказната)
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Токму тој ден ѝ ја оставила и мачката, зашто веќе ги потрошила сите пари што ѝ ги оставил Сатурн.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја однесе да ја гледаат Младата Чехинка, а таа се почувствува горда седната до него во првиот ред од театарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Требаше заедно да заминат со ноќниот брод, да се земат и да живеат во Буенос Аирес, каде што веќе ги чекаше неговата куќа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да се пречекори тој раскин кого што луѓето како и да не го забележуваат иако кој знае што воопшто забележуваат тие мрачни луѓе што се качуваат во вагоните на метрото за потоа да се симнат, што покрај превоз бараат тие луѓе што се качуваат пред или по за да пред или потоа се симнат, а што само се поклопува во некоја зона на вагонот каде што сѐ е однапред решено со тоа што никој не може да знае дали ќе излеземе заедно, дали прво ќе се симнам јас или пак оној слабичок човек со ролна хартија, дали онаа баба во зелено ќе продолжи до крај, дали тие деца сега ќе се симнат, ма јасно е дека да бидејќи веќе ги собираат тетратките и лењирите, низ игра и смеење приоѓаат кон вратата додека таму во аголот некоја девојка се стабилизира за да потрае, за уште многу станици да може да седи врз конечно испразнетото седиште, а таа девојка е непредвидлива.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На ваши години живи Германци заробувавме, само слушајте, чесен збор, живи фашисти, запомнете, или ќе бидете луѓе достојни на вашите татковци (нашите татковци веќе ги немаше), - или подобро и вас да ве нема, проклет да бидам и нека нè нема.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како и да е, се спреми, го наметна мантилот, ја зеде ташната и појде накај дома, минувајќи низ последните гости кои веќе ги земаа палтата од гардеробата спремајќи се да си одат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Продолжи ги овде правните студии, кои веќе ги имаш започнато со француските офицери во Поградец, со твоите француски, египетски, швајцарски граѓански законици, како што ми пишуваше пред да допатуваш во Турција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Азра и шепна на Лилица „Го јаваш азганов… ама јаваш...“ кога Лилица со широко раширените бутови веќе ги имаше обгрлено од надворешната страна бутовите на Андон кој лежеше на грб и со јазикот ги правеше првите, сосема бавни движења меѓу нозете на Азра.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој веќе ги има инструкциите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Истрагата веќе ги имаше моите исцрпни искази за “НиЕ”, а адвокатот го знаеше тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во една од собите во хотелот ‘Барса’ ќе бидам јас со Нинослав.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Авни ѝ кажа на Азра дека жените (ноќта тој требаше да помогне во нивното регрутирање за испраќање во странство и за давање услуги според договорот со Друштвото “Осамени срца”) веќе ги пренесол со комбето уште пред да падне мракот и дека тие чекаат во ресторанот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Веќе ги кршиме мисловните навики што преживеале од пред Револуцијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се разбира ние веќе ги употребуваме тие форми, но во крајната верзија на Новоговорот ќе нема ништо друго.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Компјутерите веќе ги употребуваат како симулатори.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не се слагам со вас! Но, кога веќе ги спомнавте вкусовите, да не заборавам да ви кажам дека, најпосле, пред некој ден го слушав фамозниот Канцер-Канон од вашиот омилен уметник, Ј. С. Бах, и морам да признам дека ептен ми се допадна умешноста, дури и генијалноста, со која ги преплетува лицето и опачината на еден ист мотив.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но, кога веќе ги спомнавте вкусовите, да не заборавам да ви кажам дека, најпосле, пред некој ден го видов фамозниот Канцер-Канон од вашиот омилен уметник, М.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Виртуалната стварност - хардверот и софтверот - веќе ги употребуваат за производство на симулации, што се мултидимензионални и со тоа создаваат стварност, што на рамен екран никогаш не би ја постигнале.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Дента кога веќе ги подготвуваа куферите за преселување во друга земја, таа одлучи: не смее да одлага.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Така се разделија сваќите Цвета и Петра, а вдовецот Илко веќе ги врзуваше маските на јаслите и ѝ викаше на снаа му Митра да донесе зоб да им даде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По првото иде второ, трето и така со ред. Петре веќе ги прибрал сите поскури и шишиња со вино во поповата торба што останале од нафората и причесната.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По старата несреќа, на овој Петковден дојде од Чаништа на гости стариот Богдан Сирмев од Старавина со својата внука Анѓа, која веќе ги беше наполнила осумнаесетте години и се разубавила како горска самовила.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А нив веќе ги видовме што прават: јадат, пијат, беснеат и пари собираат за да го исполнат ветувањето спрема кадијата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Та го видоа сите во заседата и се прекрстија. И веќе ги зазедоа сите на нишан тие што беа пред нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тоа не ѝ откинува на Родна и скоро гласно проговорува Уште не се испилил а веќе ги ококорил очите!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Риса и Тронда веќе ги симнале сите нешта на земја, таму се и момичките негови и децата на Тронда.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веројатно во него на прво место била веста за да се израдува татко - дека веќе ги посетувам часовите во машката гимназија Цветан Димов , а потоа за тоа дека парите што ги носев со себе веќе ми се при крај, дека повеќе сум гладен отколку сит ( леблебија за 20 динари), дека кај Нанчо спијам на гола земја откако ја сметувам косата што ја стрижи преку ден, ама дека и тоа во последно време сака да ми го откаже оти не му е пријатно да бидам сведок на она што го прави со некои прибрани жени од железничката станица во заградениот дел со обична хартија за завиткување!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веќе ги немаше по патиштата италијанските војници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но тоа веќе ги надминувало нејзините можности и сега тој беше во постела во психијатриската единица.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но, кога сфатив каков филм ќе биде тоа, се обидов да се извлечам; но, бидејќи веќе ги добив парите, не можев да се повлечам.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Можеше да седи, или можеше да биде седнат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Стимулансот беше присутен и таму и тој веќе ги предизвика своите последици.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Секвенцата во која Сван го извлекува од неа признанието дека таа „два-трипати спиела со жени” и во која таа со лажна недолжност му раскажува настани од Ил де Боа, таа секвенца сама по себе претставува цел филм, кинематографски резови, рекадрирања и гро-планови чија што монтажа лесно можеме да си ја замислиме и која во себе веќе ги содржи цезурите, појаснувањата и упатствата за игра: “Одета сето тоа го раскажуваше речиси на смеа, било зашто тоа ѝ се чинеше сосем природно, било затоа што веруваше дека со тоа ќе го намали значењето на нештата или пак, да не изгледа понижена.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Исходот ќе биде некој вид мешавина чијшто карактер е тешко да се предвиди.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Хористите, со и без маски, грабаат од кошарата и танцувајќи по ритамот на блузот, со уживање ги гризат јаболките. таа во кадата или чинот на капењето како ритуална вертикала мојата пријателка ужива во решавањето еротски криенки низ антиката гилгамеш и енгиду ахилеј и патрокло како топли браќа незаситноста на хачепсут само (за) доволноста на хиполит ноншалантно како дома си влегува во неизмерната живост на паганските олимпи го бакнува кастор во левиот полукс во десниот образ со сибила ги претресува најновите пикантерии мислев се работи за умешност научена од библиотеката од таткото универзитетски професор по математика дека едно попладне не видов како се капе како си игра со сапунот по кожата силно возбудувачки сепак наивно така црномурестата египетска божица си играла во нил со младунчето хипопотам миноската голограда девојка со острите рогови на бикот дијана со шумските извори сосема лесно можев да ја префрлам во персеполис атена картагена нинива меѓу бадемовото млеко гулабовите очи јасминовиот цвет сокот од лилјан босонога ќе стапне меѓу нив во насмевката нитрага од исклештениот грч на дојденката најскриените катчиња на висечките градини се отвораат пред неа мокра сфинга сред куќните змии ограбувачите на пирамиди светите писма лавиринтите сиот си се вжештил ми вели не е тоа секс одговарам тоа е мит и влегувам во кадата есента веќе ги пожолти градските улици или фотоапаратот како детектив
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
На Исток се вестеше руменилото на Сонцето. Светлината на денот ја победуваше жолтата светлина на татковата ламба, а сонот веќе ги беше совладал Татко и Мајка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Чекањето стана толку долго што Шишман веќе ги починуваше рацете ставени на тилот, а на Србина му тежеа како воденички камен да има кренато.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На Велјанова Ливада веќе ги чекаше Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Езерото веќе ги ниша соништата на светот. Вечерницата пак нив ги води по знајни и незнајни места во пресрет на муграта моја што постојано ја создаваме човекот ноќта и јас.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ќе речат – си отидоа вчер или пред некој век Завиткани во многу студ и во малку грев И веќе ги нема.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Чудесно е што тие куќи, по един подолг период, уште служат за живеење и уште се убави, а луѓето од фамилијата веќе ги нема.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ќе ти повторам неколку податоци за моите браќа, иако ти веќе ги знаеш.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Секој час ќе втасаат и овде.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А за валканиците од крв немајте гајле. Тука се мачките. Веќе ги доведов откај контејнерите. Тргнати се со лижењето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Една од жените, свртена кон него со грб, фрли клетва: - И тие од оган да не куртулат и господ да даде очи мајчини да не видат...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ветрот сече, фрла лапавица.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дождот, измешан со лапавица, се подзасили.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога веќе ги натоварив бурињата и ја потерав маската, нагоре, свртев глава кон гробиштата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сенката од ридот веќе ги назјаса гробиштата и полека се спушта над покривите на бараките.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Војникот рече нешто, а потоа го повика војникот што зборуваше нашински.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ставре што загина во бојот со Италијанците? - праша една од жените. - Тој, ами кој друг...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На едната страна уште незакопани се партизаните, а на другата страна веќе ги закопуваат војниците...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тогаш тие пак нешто зборуваа и пак војникот ми рече: - Господинот офицер вели да одиш таму, - тој покажа со рака – и да видиш дали има накој од твоето село.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А Зоки намуртено додава: - И за вас нема! Колачињата веќе ги изедовме!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кога Салвадор Дали доаѓаше тука во шеесетите, тој мислеше дека ние ги правевме работите што тој веќе ги направил.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Првиот гимнософист: Живи, зашто мртвите веќе ги нема!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Музиката ќе засвири, а јас веќе ги поткревам рацете, ги ширам ко крилца пред полетување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Спикерот веќе ги реди имињата на загинатите: тој и тој од таму и таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред училишната зграда веќе ги очекуваа - директорот Миле и членовите на еколошката секција.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Молчи“, ја предупреди Влатко, „да слушаме.“ „.... таквите апарати веќе ги има Топланата - исток, скапи се ама да се надеваме дека и Топланата - запад ќе ги набави.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Убаво беше?“ запраша, но не дочела да го слушне одговорот туку се стрча накај групата што веќе ги собираше столчињата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ние дури чекавме да рацутат овошките - таа веќе ги береше плодовите од нив, полни чинии поставаше пред нас.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Реката секнала, коњите исчезнале, во диво билје обраснале портите на нашите домови, се замаглил и нашиот вид и ништо веќе не распознаваме меѓу ѕвездите: Камење ги затрупува мртвите извори А календарите ги бројат летата што веќе ги нема, што веќе ги нема...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Меѓутоа, и покрај желбата за соработка, требало да помине извесно време за да се стекне меѓусебната доверба.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На ОСС ѝ биле потребни информации, обука и искуство што Британците веќе ги имале.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во неа веќе ги снема вечната топлина и светлината, добрината и тажниот поглед на Богородица прел која секој ден и ноќ без престан гореше маслениче. Сега угасна и тоа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
3 Во времето кога двајцата бегалци дојдоа меѓу бригадирците, во Струмичкото поле се биеше голема битка за исушување на злогласното Моноспитовско Блато, кое што со години веќе ги испиваше и луѓето и плодовите на земјата во овој богат крај.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
ПАНАЈОТИС: Вие ги барате позлатените икони. (Пауза) Ефенди Кајмакамот веќе ги собра уште пред јас да го добијам манастирот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ОСТОИЌ: Веќе ги пријавив – илегално. Што си зборувал ти против Царот? (Киро уплашено се врати наоколу.) Се тресеш! Како беше она за мувата на капата.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Надвор врнеше, сите домашни задачи веќе ги имав напишано, а Бреза беше некаде отидена со татко ми, па немав со кого да се распавам, да се нервирам или да се смеам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во тоа време секој кој се интересираше за оваа област внимателно веќе ги беше воочил приказните како што се „Xони Мнемоник” и „Burning chrome” и некои од нас веќе тогаш мислеа дека Гибсон ги пишува најинтересните нови „ствари”, но, никој од тие - најмалку Гибсон - беа подготвени за тоа што се случи.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тој знае дека Митра се лути, а и мајка му, кога не се прибира навреме дома, а најмногу му се лутат што оди сам на реката, само тој не може да ги слуша како постојано зборуваат за умната, убавата, стројната Пела на тетка Пелагија која веќе ги знаела сите букви, ги знаела и приказните за сите светци (мајка Перса ја учи като даскалица!), а и молитвите ги пеела како поповите во црквите и Чана, неговата мајка ја кажува Оче наш, ама со свои лафови ( Оче наш кој си на небту да ти свети имту твое да ни доа царството твое и как сакаш ти т'ка нека е как на небтту т'ка и на земната лебут исушен да ј ни гу вадин плати ги долговите наши как шо ги плајќаш и на тиа шо ни са должни и не на пикај у гревуви истерај гу ѓаволот), ете оваа молитва и други ги пеела Пела исто како да е поп!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во дворчето веќе ги немаше ни мајка Перса ни нејзината Пеличка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Веќе ги имав спакувано работите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)