Пред самиот почеток на последната Голема војна, кога од Потковицата си беа побегнати доселениците, Алексо се врати од Србија веќе пораснат, со полн куфер градска облека, и им запна за око на момите.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Но на возрасните не им беше по ќефот, имаше нешто несимпатично и големџиско во неговото однесување.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
„Имаме мака со момчињата како што се Пит Бриц и Дејл Џерик. Веќе пораснале.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тревата одамна изникнала. Се зеленее и веќе пораснала.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Разбери, твоето девојче веќе порасна.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Таа мисла ми ја вгнезди во умот мајка ми.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Се разбира, ни на крај памет не ми идеше самиот да си вообразувам такви нешта, мислам на глупоста што веќе ја истресов, дека сум бил божем веќе пораснат.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)