веќе (прил.) - знае (гл.)

Секој купува, а софијанци веќе знаат што да им понудат на нашите луѓе од рафтовите или тезгите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
— Тие веќе знаат дека сме вадева, но точното место ошче не им е јасно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Глигур и Ѓорѓија веќе знаеја дека се наоѓаат на територијата на прилепската кааза и со нетрпение ги дочекаа овие работници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вака како шо одат, разредени, лесно ќе се издутниме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш во Пионерскиот дом почнавме да се подготвуваме за Првомајската парада и веќе знаевме дека не е убаво да се лаже ни за први април оти тој што лаже и краде и цел живот ќе има вошки и ќе носи ѕиври.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Никој не знаеше што се случи, но сите веќе знаеја дека нешто се случило - Горде престана да се појавува со младичот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но ние веќе знаеме ако таа е неименлива, дека тоа не е привремено така, затоа што нашиот јазик сѐ уште не го пронашол или попримил ова име, или затоа што би требало да го пронајдеме во друг јазик, вон конечниот систем на нашиот сопствен јазик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како што вели Дерида (5 стр. 26): ... différance нема никакво име во нашиот јазик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не е тешко да се согледа проблемот што тоа го предизвикува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За десетина секунди се најде крај стубелот. Веќе знаеше што бара и што треба да прави.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Уште не се ни исушило, а веќе знае да бара храна!“ - си мислеше Бојан, полн со нејасни, возбудливи мисли за раѓањето, животот, умирањето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Одамна веќе знаат истоштените животни оти нивните господари повеќе им веруваат на пораките од ветвите книги одошто на нивниот усет во совладување далечини А животот низ кој поминуваат не е оној што го познаваа долу во пустината туку некој друг ветен некому или посочен од некого.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Исус Христос е со црвени чорапи и бледо лице И сега самик шета по небото и размислува Како се случи да остане бездетен Кога веќе знае дека Не умира само оној што ќе роди И проклет нека е оној Што цел век нешто прета А ништо за иднина не ќе запрета.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Да се објасниме. Нашите читатели веќе знаат дека Цариградските друштва „Братство“ и „Македонска дружина“ во весникот „Право“ објавија отворено писмо до г. Мариновиќа (Јован Мариновиќ, српски министер на просвета) во кое ги осудуваат дејствијата на односното српско министерство и се жалат од српските пропагандисти кои сеат раздор меѓу српскиот и бугарскиот народ и наместо браќа и сојузници создаваат противници и непријатели.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Убиениот Иван Бојаџиев бил предупредуван од Трбиќа, интересно е што, кога веќе знаел дека ќе биде убиен, зошто не кажал и точно од кого научил за тоа?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По убиството во село Бач (Битолско) на Мицко - претседатело на општината кај нас се знае следново: жена му на Мицко го видела наредникот кој го извикал ноќта од дома.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- О Даскалов, Даскалов! Пак речи дека ми слабее видот! Сенката, само што ја здогледав како наближува откај Бабин свиок, веќе знаев дека е твојата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не жалам ниту за тоа дека веќе знам оти не сум му син.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да ја допрам".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само толку.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Низ каков сѐ чакал, плевел и горчливи мирудии се провираат водите на животот, и какво сѐ зелениште во него не вирее!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ти, другар Ѓурчин потоа мисли му ја каде ќе ја сместиш таа навалица и каква работа ќе ѝ понудиш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи приказната за војникот на бел коњ почна во последните денови на југословенското кралство, во 1941, и заврши веќе во почетокот на идната година. Траеше значи помалку од една година.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веќе знаете дека само делумно се разоткриени некои беззначајни поединости од случувањата! Знаете кога и каде се појави војникот на бел коњ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сакав да ја допрам вистината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Челото ми гореше а веќе знаев дека сум негде на границата на некоја болест. Не се разболев.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Најмногу од сѐ, не треба да бидеме толку сигурни, пред да почнеме, дека веќе знаеме што е тоа геј-женственост, како функционира и што значи. 16 РОДОТ И ЖАНРОТ ‌Две основни премиси ќе го насочуваат претстојното испитување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наместо да бегаме од злодухот на машката геј-родова девијантност, наместо да се срамиме од неа, наместо да ја дочекуваме со тврдоглава и тапа тишина или со одрекување, наместо да ја протеруваме во новоизградениот плакар на хомосексуалноста, треба да продолжиме – во духот на беспредрасудно и беспанично испитување – да го испитуваме значењето на машката геј-женственост, без страв дека секое нејзино разгледување нужно ќе нѐ врати на хомофобичните клишеа за нашата психопатологија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Треба од поблиску да разгледаме на кој начин функционира во машката геј-култура оној заменски идентитет, женственоста – треба попродлабочено да сфатиме што е машката геј-женственост и за што служи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Прво, појавите што се разгледуваат треба да се анализираат во однос на општествените фактори, а не на биолошките.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И веќе знаевме дека од таму се влечеа други камиони полни со ранети и ние пак застанати скраја од џадето, ги чекавме со искра надеж која ни ја поткрепуваше добрата мисла дека нешто ќе слушнеме за нашите најмили.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога ја слушавме захрчената кутија обесена на врбата, по наведените имиња на планините и ридовите, веќе знаевме дека облакот на војната виси над нашите куќи и токму нив ги гори оган.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Марина ме испрати до дома. Веќе знаев дека има братче што го крстија Љупчо.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас бев Д. Х. Лоренс на не правењето, гласот на сите потенцијални љубовници кои копнееа и се плеткаа, но сѐ уште го немаа сторено тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сме можеле да составиме КАМА СУТРА на прекинатото блаженство од акробатиките кои ги изведувавме во влезови, на скали и на задни седишта.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За мене ова беше уште една таква ноќ и до моментот кога пристигнав на мојата станица веќе знаев дека ќе ми помине, ќе бидам доволно опоравен за да можам да пешачам до дома по мрачната улица составувајќи поеми за копнеења кои што никогаш не ги запишував.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се колебав, навистина силно се колебав дали да ти пишувам за него во писмото, но како што и обајцата веќе знаеме дека за ова писмо не е важно кога ќе го добиеш, туку што во него ќе прочиташ, решив да бидам искрена до крај.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Веќе знае и со која поза која песна ќе оди во позадина и со кое крешендо ќе завршува претставата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога мислат дека е нивниот ден, а всушност е само најнервозниот во животот во кој ќе се избакнат по 7 пати со истите луѓе - кога ќе дојдат, кога ќе речат „ДА“, па уште еднаш кога ќе речат „ДА“ во црквата, па кога ќе се фотографираат, па кога ќе им го предаваат пликот, а тие под прстите, од дебелината веќе знаат колку им се блиски или далечни, па кога ќе се разигра невестата и кога тие истите, од многу мерак дека ептен добро играла, ќе ја зашлапаат по трипати по образите и по шминката која дебело си ја платила... сѐ до бакнувањето заради тортата и бонбончињата!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А сите надвор, со чиничиња подготвени чекаат по парче од колачот, за кој веќе знаеле дека ќе го јадат уште од моментот кога си се растропала со жицата во ванглата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И веќе знаев дека сѐ ќе е брзо готово, дека земјата обеспокоена од ѕверското будење на човечката крв нѐ чека да нѐ награди со црви, нас или тројцата со фесови: дотрча Ганка и се наведна над мајка си, се обиде да ја крене на нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но таа, опседнувана на секој чекор од тајни машки желби, веќе знаела што сака тој и ѓаволесто се насмевнувала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја свртел кон себеси и кон месечината. - Која си, што бараш овде?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кобнички гракна гавран, потоа веќе знаев дека со кусо и болно повторување чкрта бунарски чарк, квичи осакатен пес и се заценува дете, и сето тоа достасуваше до мене и пак се оддалечуваше, се гаснеше или тонеше во некоја тишина чии ластари се испреплеткуваа околу мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бездруго веќе знаел како морало да се случи: Арсо Арнаутче ја фрлил секирата и, чиниш во пад е, ја повлекол со себе покорената жена кон невидени длабочини, поточно кон земјата од која ќе почне нивното барање на длабочините додека ќе ги сменуваат писоците од уста в уста рамно, од месо в месо; ја видел, трет во тоа збивање, испреплетеноста на змиската игра и со обете раце се фатил за првото стебло како да ќе го искорне; само се лизгал со дланките по мазната кора паѓајќи на коленици и удирајќи со главата во празно како да стресувал од вратот копривно лути гасеници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но веќе знаел дека не е сам во предавничкото засолниште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кажувајте, бре, тозлуци ќе направам од вашите кожи, од чабур ќе ви ја пијам крвта.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И рекол дека и без плаќање ќе ѝ ја донесе на грб сета шума од ридиштата на Златица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад отворениот прозорец низ кој тешко можеше да се спровре глава на дете, небото лежеше како дамка извалкан снег.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Плачел. На чуден начин, небаре прстените на грбникот му биле одделени еден од друг, се исправал од својата пониженост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да сфати како паднало последното младо стебло (биле исечени за цела зимска седмица), Лозан Перуника го видел предавството на крвта, на годините, на прегладнетоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но сенката стоела на долгнавест прозорец. Го препознал натрапникот, веќе знаел кој е уште пред да му го чуе гласот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш ја познал. Веќе знаел дека не ќе му одговори.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегајте, мртви, се фатил со обете раце за накривен кол во оградата од дабови прачки, ова е свет на живите, вратете му се на гробот, останете меѓу камења, меѓу скаменети полжавчиња и мравулници, вратете се, вратете се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најверојатно, од мали беа свесни дека еднаш, кога – тогаш, ќе бидат фатени и бутнати во рудничка јама.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ловците на робови (веќе знаев дека се тоа) престанаа да пеат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
О, ние веќе знаевме, се колнам, колку и да беше тежок, мачен тој пат, сонцето немилостиво, патот отровен, тој издржуваше, ништо не можеше да го задржи, мило мое.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Знаевме, проклет да бидам, сите веќе знаевме, од искуство, штом стриче Силе некого ќе отпише од животот, чекај си нешто најубаво, тој ќе ти живее потоа уште сто години.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Потоа веќе знаевме, тешко тој што ќе биде приведен в болница.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој сигурно веќе знае добро да чита и да пишува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сигурно веќе знае да чита и да пишува...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Значи, и тој веќе знае и, ете, нишчо тешко не и дава да крене, нигде не а тера, ни по вода ни одвода, ни на река, ни одрека.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Шо да ѝ кажа кога она веќе знае.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Чана веќе знае дека нејзината друшка страшно страда, таа како да го прочита писмото пред да го отвори, та сонот не ѝ го кажа токму тоа?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сакаше и други работи да му кажува на дедо Костадин за себе и за Димостена, а и за тоа дека не знае што да прави откако ќе го положат во црната земја, да ѝ јавува ли на баба Петра дека овој пат нема да дојде при неа тој како што правел секогаш кога скитнувал по светот или таа веќе знае што се има случено тука?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Уште пред да разговара Чана со Роса и со бабата Петра, тие веќе знаеја што пишувало во книгата што стигнала до Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога прв пат седнува, кога прв пат ги прима сите нив, а најпрвин дечињата на Танаскоица, Пелагија го подотворува своето лице со некоја далечна светлина и тие двајцата веќе знаат дека можат да ѝ дозволат да се врати во одајчето на Димостен каде што сѐ е доведено во ред.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ти уште непоздравен со децава, тој веќе знаеше повеќе и од тебе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дури најдов за потребно два-три пати да потчукнам со железцата на петите по калдрмата на Стара чаршија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А одамна веќе знаев дека стрвоста што наеднаш ќе ја обземеше не водеше сметка каде и на кој начин ќе ја изрази својата жед. Ја потсетив каде се наоѓаме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Прв ја здогледав жената и веќе знаев дека е таа, уште пред да го затвори чадорот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Трајанка излезе. Кога отиде кај Пецевите, тие веќе знаеја и беа исплашени.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Лисица, - вели и Зоки. – Веќе знам. – А во себе шепоти како научено стихотворба: „Штрк, жирафа, мечка, слон, лисица...“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Добро е, - се насмевна сега бабата, - нашиот Зоки веќе знае што е жешка супа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А замисли си што се случило. Не успеал никаде да го пронајде Штабот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ја обикновениј дурак“ повтори тој можеби во единствена намера да го совлада срамот со кој беше исполнет до врв, „како полно шише вотка“, така самиот се изрази, и јас веќе знаев дека тој смета оти го пронашол лекот за својата болка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ајде, признај, сине, дека најмногу се сложувавте со Аксја откако таа се врати од Белград?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нели, веќе знаевме, дека оној, нејзиниот, ѝ се беше придружил на новата власт во Војводина а таа не сакала да ја прифати неговата предавничка постапка и решила да се врати дома.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој има творечки идеи за сè, многу добро се грижи за сè, дури и за публицитетот, но за тоа веќе знае целиот свет!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Постојат, демократи, други времиња и обичаи има вистини кои не се кажуваат во дијалог на гозба и оргија, при муслини и мириси од етерични масла и прележани вина има вистини кои не се питки и питоми вистини сами од себе кои вреват вистини за преврат за народ, аристократи и пците веќе знаат и глувците осеќаат! __
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Или да се помирам со одекот на твоето лавовско ревење - јас па јас, јас па јас кога веќе знам дека си афект во којшто паднала природата привремено?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Бевме млади и се уште итавме на нашето старо место иако веќе знаевме дека никогаш не е доцна да му се обесиме на залезот кога и онака утре нема навреме да раздени.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Не, не, вели Танаско, ама Перса му ја наполнува оти тој е биналија човек, нему пет чашки може да не му стигнат, што е за него една, му се спротивставува таа, а Танаско лизнува од чашката и си ја продолжува преѓешната мисла за Димостена иако веќе знае дека тоа не ѝ се допаѓа на Пелагија, вели Ако не испаднал ва пролет ки дојде другта, гу пузнавам јаска негу, не утстапува уд риченту!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија веќе знае дека нејзината мисла, иако не изговорена, за тоа дека се оддалечуваат, е преселена во Чана.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сите бегалци дојдени од Гаково, од Војводина, веќе знаеја дека во денот кога падна последниот голем снег што ќе држи дури до крајот на зимата во Скопје се појавил Димостен ама не оној што сите го познаваа и чие кадро го носеа од дворот на Одборот кога таму на дрвената кула со едно наведнување си ја откачи едната нога и високо ја крена, овој што поминал од тука (рекол оди надолу по Вардар), не бил ни половина од оној што го знаеја.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија каснува од слаткото што мириса на дуња, на дом, на сигурност, сака и таа да се уфрли меѓу зборовите на тетката, ама нема место за нејзините зборови, не може да направи простор во нејзината реденица оти таа ги стиска зборовите еден до друг, смислата одвај да допира до свеста на Пелагија, само негде длабоко во срцето веќе знае дека не само што нашла засолниште, туку како да ја нашла тетка Евдокија од Прилеп, односно како да оживеала нивната мајка, нејзината и на Добра, одонде, од зад границата, па наслутувајќи големи премрежиња, брза да ги откине од патот на страдањето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дојде возот и веќе знам дека си одам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
3. Сега веќе знам: истрагата е од 11 часот навечер до 5 часот наутро.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Утрото веќе знам чија била ногата: пред сите станал човекот и избегал на работа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе знам дека мофашите не очекуваа толку сила и дрскост.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Таа веќе знае. 32.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме полаза пајаче и јас веќе знам дека некое негово писмо ме бара по адресата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе знаеше што да одговори.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ама стрико Симо веќе знаеше: дедо попот и Петре Даскалот му беа кажале.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа за нас му беше прво на даскалот и до Василица ние веќе знаевме доста букви, а го знаевме и Оченашето и неколку песнички.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ја засакав оваа книга, по стопати ги читав песните, многу од нив веќе знаев и на памет, но најинтересно ми беше тоа што во напишаните песни ги препознавав чудесно убавите песни што знаеше да ни ги раскажува баба Велика.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Почнав да позајмувам книги и од некои ученици што учеа во градовите и ќе се чудите ако ви речам дека во тоа време, кога бев учениче од второ или трето одделение во нашето селско училиште, јас веќе знаев за Робинзон Крусо, знаев за Али Баба и четириесет разбојници, за Синдбад морепловецот, за Црнецот чичо Том и ред други наслови и јунаци од книги.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Таа учеше во Охрид и како што веќе знаев била цимерка со двете мои колешки што работеа на рецепција во казиното на хотел Епинал.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Веќе знаев што мисли и што треба да ѝ речам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)