веќе (прил.) - бев (гл.)

Оваа одлука тужениот работодавач, преку својот полномошник (Б. Гачевска), благовремено ја обжалува пред Апелациониот суд Битола.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ова дејствие, што и според мислењето на судот, е сосем нормално и очекувано за еден синдикален лидер, подоцна – во писмениот одговор на тужбата која следеше – е оквалификувано дури и како вршење „негативна пропаганда кај работниците во друштво кое е приватизирано“!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Иако во рамки на претпријатието МК „Стоби“, барем на хартија, имаше основано и регистрирано синдикат, неговото неактивно раководство замижуваше пред ваквите неправди и беше сосем безгласен во заштита на правата на тамошните работници.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Поради својата каприциозност, како и неговата желба да постави пример за во иднина да не се осмелуваат да одат директно пред суд, таа негова „фер понуда“ не важеше за оние кои веќе беа вклучени во тужбата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Потоа, на спорот се надоврзуваат и барањата по основ на неисплаќање отпремнина/испратнина.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Марковски, како посветен синдикален лидер, веќе беше за- познаен со законската регулатива – како за неговите права кои 111 произлегуваат од работен однос, така и за тоа кои се неговите права како синдикален претставник.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, бидејќи претходно таа веќе беше паднала во немилост на нејзиниот директор – и покрај тоа што на дел од останатите работнички кои беа напуштени по истиот правен основ, им беа исплатени испратнините кои законски им следуваат – тоа, од неразбирливи причини, не беше сторено и во случајот на Триманова!?7 По ова, таа прави обид настанатиот спор спогодбено да се разреши – на трипати, во придружба и на нејзиниот сопруг, се обраќа до сопственикот којшто истовремено е и менаџер на акционерското друштво.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Пресудено беше во корист на Божиновски – по што работодавачот беше должен, во рок од осум дена по приемот на пресудата, да му исплати вкупна сума од 140.822 МКД (2.310 ЕУР) на име „минат труд“, зголемена за затезната камата и плус да му ги надомести парничните трошоци во износ од 28.572 МКД (470 ЕУР).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во меѓувреме, покрај тоа што на фирмата почна слабо да ѝ оди пласманот на својот асортиман и да назадува зад конкуренцијата на пазарот, настануваат и одредени внатрешни превирања и поделби на вработените на неколку табора.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За жал, до ден-денес, отпремнината сѐ уште не е исплатена и покрај обврската да се исплати пред работниците да аплицираат за паричен надоместок по основ на привремена невработеност во АВРМ – Центар за вработување Велес.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Паралелно со оваа опишана тужба, Божиновски, како што веќе беше споменато – по отказот, добиен во јуни 2005 – преку истиот адвокат, поднесува и нова [втора] тужба, но сега по други две основи: – прво, неисплатен регрес за годишен одмор (К-15) – за овој прв основ интересно е тоа што, за време на судската постапка, работодавачот ја криеше завршната сметка за претходната година и лажно изјавуваше пред судот дека, поради наводна загуба во работењето, на никому во фирмата не бил исплатен ваков регрес. – второ, недоисплатени плати како испратнина/отпремнина, по основ на прогласување за „технолошки вишок“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мртовецот не стигна ни да се присобере, самоубиецот веќе беше скокнал врз него; старецот се сепна и одеднаш осети дека остар, огромен нож му влегува во градите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вадим стана да погледне во што е работата, но кога пријде, татко му веќе беше мртов. Насекаде завладеа тишина.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И тука - среде целосната тишина во својата душа - мртовецот одеднаш почувствува ужасен страв за својот мртовечки живот; дури почувствува удар на своето умрено срце.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
“Меѓутоа, телото на човекот е зачувано од механичкиот автоматизам со суверената контрола на рес цогитанс.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Изроду! - повика тој и јурна кон старецот. -Шпион... Живо ѓубре.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но не со претсмртна хистерија, туку со небески нијанси; во тоа цивкаво пеење, се чинеше како да има нешто баховско.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа веќе беше вистинско, живо чувство!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Како што веќе беше кажано и телото на човекот исто така е разбрано како машина, но тоа е зачувано од механичкиот автоматизам со суверената контрола на рес цогитанс.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Невена веќе беше десет години, а Стојан три, татко им Нисе се разболе.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Од таков систем, социјализмот одамна веќе беше избегал, како изгорен од пламени јазици, кои само што се зададоа од подотворената уста на капиталистичката демократија, ги натераа на бегство и младите од својата сакана земја Македонија.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во другите републики козјото прашање веќе беше „решено” или се приведуваше кон крај.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Оваа мисла веќе беше слушната од козарите, па Чанга сега категорично го пресече: – Ние не одиме ниту чекор во социјализмот без нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми сакаше да ја задржи, но таа веќе беше пред порта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние го викавме козле, макар што веќе беше коза и ни го даруваше првото млеко.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не минаа ни три дни, а недостигот од козјо млеко беше очигледен: образите на децата веќе беа бледи зашто млекото од козите беше главната, ако не единствената храна на многу семејства во Козар маало, во градот, насекаде во пасивната сиромашна јужна република, која мораше веднаш, небаре по наредба да доживее брз индустриски развој.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Гоце веќе го нема жив, нема ни бегови, ни аги, ниту пак го има султанот. Погледај, драго дете, долу во полето?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Вечерта, под крилата на мракот, другите преживеани борци, се извлекоа надвор од селото... Селото Баница веќе беше во пепел...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кренав раце да го задржам, иако не знаев што би му кажал во моментот, но тој речиси трчаше и веќе беше одминат натаму по патот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Црниот машинист, Коле, по потекло од Вардино, веќе беше легнат под сенката, со свиткани колена и со едната рака под главата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вечерта, доцна, кога на запад веќе беше папсана црвената светлина и јас полека се смирував, на листот хартија, во одвај започнатата повест, го напишав токму тоа: „Тивок, жежок ветер ги носи огновите кон нас и фрла жарје и паулици сред сувите треви...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Веќе беше заминато полноќ кога стигнав во Истанбул.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Кому јас можам, освен тебе, драга Агна, да му го соопштам моето расположение, восхитот од големата градба“, ѝ пишував на жена ми, а всушност во себе ги читав оние незапирни редови, што веќе беше ги напишал некој друг, во отворената книга крај мене, незапирни редови, од десно на лево, од работ на една до друга провалија, редови во долги низи кои се како обвинување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Тогаш?“ „Јас работам споредбено“, рече тој, кога веќе бевме во собата горе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Компресорот долу навистина татнеше, Вангел ја полнеше кофата, но бидејќи веќе беа отишле до поголема длабочина, Пандил не можеше да влече горе со голема брзина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се садеше што не се посадило, или се додаваше на тоа што веќе беше посадено - уште некоја леа пипер, четири реда патлиџан, два трапа барбуња, едно парче големо колку да се растркала магаре, крастајчиња, блиску пред куќата жените ги садеа или ги пренесуваа веќе порано посадените џунџулиња, пркоси, париња, сивци, гербери.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но и тоа што се направи, се направи повеќе на плеќите на селаните, отколку на државата, и доцна, многу семејства веќе беа заминале, да не доцниме и сега, му велам, младината бега, или и таа што останува, место со производство, планира други работи - трговија, хороскопи, одново како некогаш, агенции за иселување...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога Јован стигна со копачот на рамо, оној истиот Јован кого го сретнав пред два месеца на гробиштата и кој тогаш ми се понуди за работа, сонцето веќе беше високо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„А ние, долно маало, мислевме поплава!“ Веќе беше јасно дека ова не е работа на Џорџ и на Жабе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Претпладнето веќе беше одминато кога слушнав стапки на човек по скалите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие на ден, на два, туку ќе дојдеа, а нашите веќе беа почнале да нè одбегнуваат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе речам: луѓе сме, правиме грешки (грешки сме - луѓе правиме!), нели, ама ова веќе беше претерано.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Очите на присутните веќе беа вперени во мене, како мојот коментар да ја убил баба ми.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И, чинам уште еднаш кога Севда веќе беше мажена за Стасе.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Павло веќе беше починат. Децата на Елени беа средношколци или студенти, сеедно!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се сеќавам кога веќе бев трето или четврто одделение некои од децата со потсмев ме нарекуваа егејка.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во ладните скопски зими нѐ носеше на скопското лизгалиште на Кале.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Секој ден се колеше по една кокошка од кокошарникот на баба Миа (Ефимија).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Еуфоријата продолжуваше и натаму со таа разлика што третиот ден во куќата на баба Миа веќе бевме дома.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А ние веќе бевме девојки!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Прпат отидов во Грција во 1982 година кога веќе бев студентка.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Веќе беше забележано дека овој напад, доколку се покаже како успешен, не само што блокира еден извесен начин на размислување за тоа како ние зборуваме, и учиме да зборуваме, - за нашите сопствени ментални состојби и процеси, туку засега и некои поопшти епистемолошки преокупации; имено, покажува дека на „картезијанскиот“ пристап кон прашањата во врска со знаењето може да му се упати особено остар предизвик.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Вива беше прилично добра, но двете вистински ТВ катастрофи беа Бригид и Нико.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ултра веќе беше во емисијата и главно им се допадна на луѓето - беше комуникативна и претпоставувам дека ја сметаа за „разумен” фрик - и така таа го проби патот за останатите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Витгеншајновиот аргумент за приватниот јазик претставува напад врз идејата дека може да постои јазик кој би можел да биде разбран единствено од неговиот корисник, т.е. логички приватен јазик. 64 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа веќе беше една година по моето доаѓање, преку Париз, во Монтреал. (Кога првпат се сретнавме во Пешта, не зборувавме за некои значајни нешта.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бидејќи вратата на шталата одвнатре била заклучана, луѓето провалиле, но Мартон веќе беше сосема изгорен.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога Нико беше во емисијата отсвири една песна на својата мала органа, што беше сосема во ред, но кога Мерв се обиде да поразговара со неа таа едноставно седеше не зборувајќи ништо.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Золтан ми ја јави тажната вест. David Zack Утредента веќе бев на лице место, ги сослушав исказите на соседите и направив куп фотографии во шталата.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Рена веќе беше станата и ја подготвуваше ханукијата8 што, брзо по свадбата, ја направи татко ѝ за нивата прва заедничка Ханука.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Чевлите ќе ми втасаа токму за велигденскиот распуст, а јас веќе бев канет да гостувам тогаш кај Миќо на село.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Само, смета дека општеството би требало да се заштити од него.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сценариото веќе беше напишано, и јас едноставно го земав и го снимив.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Другарите веќе беа наседнати на нашата клупа. „Здраво, мајкин!“ екна другарски поздрав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога влеговме во канцеларијата кај директорот, мама беше збунета - така како и јас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Татко ми купи! Да не мислиш - татко ти ќе купи! Со кои вошки ќе купи!?“ Тоа многу ме навреди. Ми се стемни.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И да не сум те видела бос!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кај директорот веќе беа дојдени наставничката по англиски јазик и мојот одделенски раководител.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Си облеков чиста маица, и патики обув, и брзаница излегов, да не би мама да се премисли.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мора токму така да си врви, како што се движи стрелката на часовникот - одлево надесно.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во спротивна насока можеш сосила да ја движиш, ама ќе го расипеш часовникот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Му се нафрлив. „Марко, немој! Лошо ќе поминеш!“ исплашено извика Влатко, ама веќе беше доцна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Автобусите веќе беа паркирани пред училиштето.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Па затоа и Крсте и Ѓуро поминаа на тој ред и одлежаа по десет дена во тесните ќелии, стенкаа под тешкши тумрук и сите други стеги, но по десетте дена веќе беа во една од широките темни одаи, со уште дваесетина како нив, и почнаа да кркаат од тавите печено бравско месо и кисело млеко што им идеше од градот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стотина заптии ја обиколија целата маала, а веќе кај Алимасковци затреште и првата бомба што ја фрли Шаќир.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Јован, бре, Јован, недер бу, што е овој, бре синко? — се провикна стариот мудур и го побара Јована, но Трајко веќе беше го втерал Јована во една одаја, та тој не можеше да го чуе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Некои од другариве сакаат да останат како Даме што направи — и покажа на Перета и други нивни едномисленици, кои веќе беа определени во својот став по ова прашање, та дури веќе и на една страна стоеја.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Аскерот се насобра по педесет души на еден четник и нарипа живи да ги фаќа, но овие се држеа зад стените и Турците секое нарипување го плаќаа со по еден два убиени другари и пак залегнуваа и тие зад своите метеризи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Така ми се чини — одговори затресена таа и почна да шетка низ малото ходниче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И еден таков, студен, зимен ден га изведоа и нашите бунтовници на суд.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Турците помислија дека четите се движат кон исток каде на ЛиЃураса веќе беше започнато сражението од Златков, Железаров и Пешковчето, та место да трчаат по овие што побегнаа кон југ, тие се назагнаа на исток, убедени дека натаму бегаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На Катето од Стевана Толе не се задржа, бидејќи тоа веќе беше во бегови раце, та немаше нужда бегот да бара начини да го втерува во неговата мрежа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— На кого?... На тој што го имаше и досега, — на султанот, — потфрли и не сакајќи Сарафов, кој веќе беше решен да се прибере во своето гнездо во Софија, каде што го чекаше пријатен пречек на неговите работодатели и награди за успешно свршената работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога се дигна димот, во дворот лежеше еден од заптиите, а двајца се влечкаа кон ѕитчето за да се префрлат кај здравите пак на своите места и да го фатат метеризот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бабата се заврте назад и сакаше да влезе во одајата, каде што се смееја Шаќир и Ѓуро, но тие веќе беа нарипале од тропањето на портата, а гласот од чаушот ги запрепасти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ех! Камо сега некој Толе Паша да се јави однекаде в грб!“ си помисли Златков и длабоко издивна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Адемага ги наполни и бочвите со вино; каците со маст веќе беа полни од летоска; донесе од Прилеп и еден товар шеќер; го свари и комињето од белото вино и така се приготви да ја чека зимата и ужива во кулата крај неговите три ануми и црното Кате. Ho даде збор Катето да го удоми дури не го продал чифлигот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И порасна ли Трајка и Велета да му служат на Адемовите штенци? — се обрна кон Ката и ѝ го покажа детето, кое веќе беше се фатило за нејзината парталава фута.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но и овие веќе беа спремни на секаква изненада, та Јован ја фрли и својата бомба низ прозорчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но Арслан му го предаде и него на Рушидчауш и овој го затера кај поп Димитрија и другите одделени селани, кои веќе беа изврзани со ортоми, та и Главчета го спетлаа заптиите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
1. Сонцето веќе беше искочено високо над Перун и почна да припечува над главите на аргатките во оградите и нивите на Демовци, Селимовци, Мерсиновци, Адемовци, Гола Сабја, Маџаровци и другите турски чифлизи во Крушевица кога, во еден од убавите пролетни дни на илјада осумстотини осумдесет и... година, се вратија од полето Јован Пантовски и Адем Маџаровски и се качија на маџаровската кула.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас кабул не а чина ни на вој век ни на тој! — заврши Толе лутито и сакаше да излезе, да избега од оваа срамна ропска куќа, но вратите веќе беа фатени — големата од татка му, малата од стрика му.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Па, што можиме и да им помогнеме, бре Ѓорче?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Петко Бикот, кој веќе беше предупреден оддедот Паленѕа, ја скри кај комшиите и го матна Чамила дека била тука некоја мариовка, ама отишла во Битола на лекување.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И така тој си го отвори тагарџичето и ги разбуричка жолтиците, кои веќе беа почнале да „мувлосуваат" од влагата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На првите истрели се збуни целата полиција, а и заптијата веќе беше ги известил муљазимот и кајмакамот и овие трчаа со сите заптии и оружани слуги што ги имаше по Прилеп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тргнаа сите по скала нагоре, и кога веќе беа на чардакот, Тодор почна да се моли, ама така тивко и нажалено, како човек што јал сто оки ќотек.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се заврте лево и десно, го погледна вџашениот и нем народ и очите уште толку му закрвавеа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пораката беше усна и гласеше: Се слуша дека Хилмипаша веќава бераети за сите оние востаници што немаат крвни злочини.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А за тоа време мудурот веќе беше известен од кајмакамот за сето она што стана во Смилево и Крушево.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие што имаа огнестрелно оружје ги прегледуваа кремењето, чарковите, капсите, штракаа по десетти или педесетти пат дали работат нозете и петлињата на кремењачките и капсалиите, а тие што носеа секири, балтии, коси, крклизи — го остреа своето ладно оружје со егиња и ги вртеа главите, секој сакајќи да не дојде до употреба на ова нивно „оружје".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си ги претури во торбата што ја понесе да ја наполни сливи за да ги залаже децата и сакаше да си киниса, да ги суредува парите дома, но се сети дека може да предизвика сомнение што се враќа рано и празен, та дури можеше некој и да му буричне во торбата и да ја открие работата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И навистина, еден есенен ден, кога веќе беше прибрана сеидбата од полето, Толе им го изложи својот план на Митра и Андона за бегање во Бугарија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сонцето веќе беше излегло баеѓи високо кога Трајко и Куле ги запреа ѕевгарите и слегоа на долчето да поручаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Офна силно и се фати со двете раце за двете слабини во кои веќе беа закачени два штика.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога ми донесоа уште една кригла студено пиво твојата чаша веќе беше празна.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
На 10 јуни 1993 македонската влада го прифати предлогот на владата на САД да испрати контигент од околу 300 американски војници во рамките на составот на мировните сили во Македонија, каде веќе беа распоредени 700 нордијски војници.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
На 12 јули 1993 во Скопје пристигна првата група од 260 американски војници која е придодадена на постојните сили на УНПРОФОР за Македонија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Европа не брза да ги распознае работите кои овде веќе беа потресно почувствувани.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Стој таму, Гомер”, извика тој, но веќе беше доцна - Дејв беше решен.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но тогаш веќе беше предоцна. Тој ќе ја изгуби ногата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Железничарот веќе беше во пензија: во рацете немаше мижливо фенерче, на нозете немаше тврди чевли.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Софтбол во црковната лига, со еден аут во последниот период, ни господ не можеше да го измени резултатот - натпреварот веќе беше бесмислен и немаше надеж за победа - а тој се залета на ниска топка на лево.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Шитскиот поредок веќе беше на повидок. Секое мислечко суштество требаше или да се затупи или да умре.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Бојана Тртин тогаш веќе беше славна и во Србија.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И пред евидентно да се покажат тоталитарно-националистичките тенденции во СФРЈ, некаде во средината на осумдесетите ликот на Адолф Хитлер веќе беше „модел“ на некои мои дела.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Петел кој веќе беше до својата кола и ја отвораше вратата, сфати дека времето истече.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но беше доцна: мојата роднина Емилија веќе беше се наведнала над пултот врз кој лежеа раширени, големи атласи со карти на далечни мориња, модри слики на ѕвезденото небо, книги со долги редици бројки во кои беше означен односот на географската широчина и должина со положбата на ѕвездите.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кога таа го прашуваше својот љубен или некого друг (ако нејзиниот љубен веќе беше мртов) дали ја видел, тој воопшто не ја беше видел.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Да му се понуди на еден идеолошки систем од комунистичка провиниенција кој за своја херојска историја го подразбира својот антифашистички ангажман - имиџ на симболот на “фашистичкото, то ест нацистичкото зло” завиткано во уметничка амбалажа беше суптилно испитување на можностите за слободно користење на извесни културни сегменти претходно цензурирани и забранувани, но и барометер кој покажа дека режимот за кој генерации и генерации југословени мислеа дека никогаш нема да замине од политичката сцена веќе беше на почетокот на својот крај.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тоа веќе беа осумдесеттите, време во кое Зеро чиј член бев и јас прскаше боја во сите правци околу Галерија 7.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Били сакаше и рефлектирачки површини - поставуваше скршени парчиња од огледало овде-онде и ги мешаше со сето наоколу.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Високо стилизираните нефигуративни дела на шеесе­ тите имаа ладен “hard-edge” (тврда контура) изглед што критичарите конечно го прифатија под името Минимализам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имаше нешто што личи на Гарбо во оваа ненадејна одлука да ја напушти својата публика која сѐ уште дигаше врева за неговите слики со Кемпбел-супите и скулптурите на „Брило“-кутиите; и имаше нека­ква логика во начинот на кој Ендиевите филмови полека се доближуваа до пародиите за холивудската неумереност - импровизираната екстраваганција со која ги претставуваше андерграунд „суперѕвездите“ како Бригит Полк, Еди Седвик и Вива. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 147
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И покрај тоа што минимализмот во многу работи беше спротивен од поп-артот, обата правца го делеа ладниот, импер­сонален изглед - простор на непристрасност. 1965-та година се чинеше дека сликаревата топлина, експресивната страст од минатата деценија, веќе беше сосема поразена.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Среброто беше иднината, вселената - всушност и астронаутите носат сребрени одела - Шепард, Грисом, Глен, веќе беа во нив и нивната опрема беше сребрена.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Беше вистинско време за сребрени мисли.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Веќе бев во полето. Еве го и изворот...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Му беше излишно да бара потврден одговор од старата која веќе беше зафатена околу шпоретот: сметаше, од друга страна, дека сега не е уште момент да седне спроти стариот за да го рапрашува како е, каде бил и зошто го држеле, ако тој воопшто смееше нешто од тоа да каже; а најпосле, веќе го чекаа новите другари на филмското ѓезме.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ништо особено: проќелаво ситнолико старче, со очила од дебело стакло и без рамки, врзани за ушите со усукано ортомче, со ново забало во устата што севезден нешто како да џвакаше иако беше празна и нема (саказот веќе беше вон мода и вон норми, а гумата за џвакање влегуваше во мода ама не влегуваше низ увоз), со отпуштени дланки и неподвижни прсти, кои ситно но непрекинато се тресеа - небаре над секоја пара, и најситната металка, што паѓаше на тезгата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Никој ништо не му одговори, во кујната остана истиот молк, но во својата соба Ване се почувствува послободно, иако таа веќе беше издадена на друг, некој незнајник а сепак врсник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не вложуваше голема надеж и во овој обид, не само за да не биде исто толку разочаран од негативниот исход туку и затоа што веќе беше отрпнат од неуспеси со кои продолжуваше како што и почна неговиот живот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таму веќе беше и снимателот, едно да биде на изворот од издавањето дневни наредби за работа на бригадите, а второ како фамилијарен човек да најде покрив некаде во штабните бараки, а не да се влечка со уличните ергени по нивните шатори.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но веќе беше доцна, наводната врска го доведе како кротко јагне и просто го внесе, покрај стражарот на вратата со напрчен бајонет, право во бановинската зграда на Главната управа за внатрешни работи и народно здравје, а особено во политичката полиција заинтересирана и задолжена за комунистите и нивните симпатии.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа, како жртвуван пион на шаховска табла, го преместуваа по потреба на мигот или по намиг на командантот - од едно место на друго, колку да пополни некоја дупка во откриена празнина, да врзе алка во синџирот со ортомче, а не со желевце - сè додека не се најде со старите другари од гимназијата, од кои преживеаните веќе беа важни личности, односно личности од теме до петици во нови униформи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ване, без око да му трепне, посегна по креденецот, кај што мајка му ја беше оставила испразнетата тегла, па му го дофрли индексот на младиот Курназ, за кој веќе беше сигурен дека е иследник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Секаде каде што ќе затропаше, некој веќе беше влезен пред него - и со послаб успех од неговиот, и со несоодветна квалификација за местото, но со некои непишани препораки што патуваа таинствено пред нив а кои нему немаше кој да му ги пишува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гого само за кратко се поврати, присобра последни сили и на закопот, откако тргнаа од капелата по ковчегот кон гробот, ја зедоа подрака, тој и Гоце, жена му, а мајката која веќе беше лесна како сенка макар што се сопнуваше на секој чекор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мажите веќе беа напред, во новата реалност на пропржени нивички и искричав шприцер.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Телефонираше со денови. Ги употреби сите можни врски во Републиката, но предметот, со други парафи, веќе беше стигнал каде што треба.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога се разбуди, веќе беше убав светол ден. Сонцето блескаше од сите страни.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа пак, од преголем замор, веќе беше заспана. А Татко и натаму тивко продолжуваше да ѝ се доверува на својата тишина...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа веќе беше врз него.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка веќе беше во кујната. Трагаше по последните трошки брашно, за да ги помеша со триците.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но, понесен од некаква внатрешна милина, која требаше да им ја пренесе што побрзо на Мајка, и на децата, тргна кон реката, со забрзани чекори, се најде пред Дрвениот мост, сврте лево и веќе беше близу до куќата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа веќе беше некаковзнак, можеби добар.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А кога се врати во собата, во која веќе бевме собрани сите, таа го погледна Татко кој ја очекуваше.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Денко, помагај! - извика очајнички. И Денко веќе беше крај стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По средината на полјанката, најубавото и најчистото место, беа распослани бели, ленени чаршафи, а врз нив веќе беа наредени тепсии со баници и зелници, тенџериња со чорба и грав, пиперки, чинии со сирење, со зелје.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кој знае до каде ќе одеше разговорот за јунаштината и партизаните ако не излезеа и постарите кои веќе беа завршиле со појадокот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Елена излезе пред шаторот. Сонцето веќе беше високо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога се вратија кај шаторите, џипот веќе беше дојден.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Што беше уште почудно, Дуковци сееја и просо, чие семе одамна кај други веќе беше изгубено, па во одредени денови, на празници, жените месеа просеник, леб од просо, необично вкусен и пожелен за оној што го јадел како дете.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А сега веќе беше и зајакнат, израснат и способен за многу работи сам да размислува и пресудува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сламата веќе беше догорена во снегот и ноќта цврсто се беше склопила околу колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тепсијата веќе беше празна, грнето со матеницата испиено, а на луѓето уште им се седеше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Огнот можеби веќе беше изгаснат, но сега веќе и не му беше важно да гори постојано.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа се врати во колибата да се погрижи и за себе. Компирите веќе беа сварени.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Елена, Елена, да ти кажам! - извика Бојан трчајќи по неа, да ја пронајде во темнината, да ѝ го открие своето срце, да ѝ каже каков необичен подарок има за неа, но за такво нешто веќе беше предоцна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Четири-пет овци веќе беа ојагнети, а за кратко време можеше да се очекува ојагнувањето на уште десетина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога се разбуди веќе беше ноќ. Не му се стануваше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Всушност радоста во него веќе беше секната. Ненадејно, уште при средбата со Денко на потокот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога малку му се врати свеста, која дојде со студот што му лазеше по телото, веќе беше мрак.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Покривот на трлото веќе беше побелен, на гранките од дрвјата исто така се наѕираа бели наслаги, само патеката пред колибата се црнееше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Џипот дојде кога веќе беше стемнато.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тие веќе беа долу, кај своите убави колиби, изградени среде раскошно зеленило од сливи, јаболкници, јасики и други родни и шумски дрвја.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но, пред сѐ, според нас, Ботеро како уметник на новата Ренесанса одново ја откри перспективата, другата перспектива, не обратната и не деформираната, туку, како што веќе беше речено, ботероморфната перспектива во која фигурите ја преземаат формата на просторот, се зголемуваат како просторот и самите го оформуваат просторот...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Се врати внатре да си ги земе очилата, зашто веќе беше стар и без очила слабо гледаше, па излезе надвор на светлост и ја прочита пораката.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А кога ја забележаа веќе беше доцна за бегање.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој јадеше на брзина, зашто беше нестрплив да стаса пред училиштето, каде сега веќе беа насобрани многу деца и сигурно веќе водеа жестока снежна битка.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога конечно јас го знаев ова, Сновалката веќе беше заминат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога јас веќе бев на тротоарот и практично можев да ја кренам главата, тие двајцата веќе беа свртени со грб еден кон друг, и со тоа и кон мене, разделувајќи се.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тие веќе беа тука, зад мојот грб, пред авлијата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Неочекувано брзо останав предалеку и од едниот и од другиот: Сновалката веќе беше побегнат, а момчето веќе се губеше зад првиот агол.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Зашто со мислите е пак таму каде што веќе беше... ...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Иако веќе беше смирен, не се повлече од неа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Душемето одамна веќе беше скапано и повеќето распаднато и со неколку пармаци останати од оградата на чардачето што сега беа виснати држејќи се само на по една шајка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но тој, Јован Дамчески, веќе беше изгубен за неа, и за сојот Дамчески и за сиот христијански свет; падна во сплетките на Мусли бег и се потурчи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се тики ќе изнајдеа некој нов извор на приходи за кој, по правило, султанските надзорници дури отпосле дознаа, а кога тие ќе дознаеја - веќе беше доцна; Акиноските го напуштаа него и смислуваа друг.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тука веќе беше и ревносниот Х. Х. вратен од сосем провид­ната телефонска мисија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Слегов во ресторанот. Сите веќе беа тука, појадуваа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Почувствував дека морам да се шти­там, да издржам, да биде штетата помала кога веќе бев влегол во сталинистичката стапица.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И за миг ми се присторуваше дека го здогледувам татко му Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Горе, под Сина Скала не му се допаѓала на Ивана оддалеченоста од потокот. - Веројатно и осаменоста - реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Онаа вечер кога Иван зборуваше дека кај мене, покрај рекава, било попријатно, всушност веќе бевме сами.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога втасав во населбата веќе беше населен со колонисти, туѓоземјани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ТАША
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неговиот одговор ме зачуди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова го кажувам патем, само за да се знае.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега кога веќе беа положени околу челото и лицето на Таша многу нешта се чинеа поинакви.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За мене, за заречениот ерген, појавувањето на таа иста Стојна на мојата врата по полноќ, не беше ништо друго туку почеток на втор дел или продолжение на приказната што веќе беше набележана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И тоа, замислете си, во очите на мојот син Иван го здогледував Ведрана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не само во однос на упокоената туку и во изгледот и во однесувањето на присутните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си помислив: таа вдовица, јас пензиониран самец, се враќам во Бањи по толку години; Стојна веројатно ми доаѓа заради сите оние силни љубовни спомени а можеби и заради она мое конкретно ветување од пред војната дека ќе биде добродојдена и убаво измилувана секогаш и секаде се разбира според желбата на нејзината снага.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А подоцна, кога веќе беше роден, многу често, само и да помислев: "Мој Иван е овде" - веднаш ми се причинуваше дека тоа име го слушам изговорено од некого и тоа на сет глас, иако јас молчев.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Останував со впечаток дека таа се плаши оти сакам да ја вратам во некој сокак од кој веќе беше излегла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не зборуваше со своите другари, освен кога требаше нешто да побара, а ретко бараше, или кога веќе беше принуден да зборува.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А кога стигна таму - веќе беше свршено сѐ. Децата ги немаше нигде.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога се врати на работа, веќе беше пет часот и работниците беа отидени.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Даниел гледаше во машината за нивелирање на Алек, која беше тивка и неподвижна и се наоѓаше на работ од теренот, преку кој веќе беа скицирани седумнаесет рампи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И кога девојката му ја донесе чинијата со шунка и јајца, веќе беше подготвен за вториот филџан кафе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На една хоризонтална греда беа наредени венчиња од колбаси во различни фази на сушење, некои веќе беа суви и истуткани, други сè уште беа лигави и влажни.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И грашокот, што сега требаше да биде узреан за берба, веќе беше засушен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Вилиците механички им се отвараа за да внесат по некоја шпагета во шокираните ждрела.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Фјодор веќе беше безнадежно недофатлив во своите желби и својот респект уперени навнатре.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дедо ми веќе беше отиден на риболов, и јас пак ги склопив очите.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Долго копавме. Неколку квадратни метра во длабочина од педа веќе беа изровени.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Страста кон него кај мене веќе беше сосема изгасната; не ни помислував дека би можела со тој човек, после толку години да се прегрнам, или да водам љубов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но не знаете дека вратата до тогаш, до доаѓањето на Филозофот веќе беше двапати отворена, и дека преостануваше само уште една шанса, уште едно отклучување на рѓосаната клучалница и дека Писмородецот се плашеше дека не тој, туку Филозофот би можел да биде оној кој ќе стекне слава невидена на светот и богатства неброени од царот и од логотетот, ако го прочита записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во следниот миг Фисот веќе беше станат и ме удираше со тупаници; по лицето, по грбот, по вратот, по слабините; паднав и тој почна да ме гази и да ме клоца; Луција врескаше, го молеше да престане, и јас слушнав како му се обраќа, интимно: „Фис, престани, те молам, престани; тој лаже, тој само се преправа дека е голем маж, те молам, Фис престани, тој ме нема допрено, јаде ќотек од гордост, Фис, тоа е сѐ!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но сега веќе беше доцна за помирување и љубов; јас бев преплашен од Луција и од нејзиното тело, таа беше повредена, јас гневен за нејзиното неверство, таа гневна на мојата одглумена сексуална рамнодушност, и конечно јас бев до срж унижен со тоа што песнарката се најде во рацете на Партијата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Прашав, полуцинично (тој „полуцинизам“ веќе беше знак дека не ми е сеедно што почнувам да ја губам Луција, оти таа веќе имаше другари и таму, а не само во училиштето, каде што бев јас!), дали Партијата има намера да организира и кружок по џез и пушење марихуана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем, на знак од логотетот, чие лице сјаеше од среќа, оти печатот на проклетството веќе беше избришан од царството, Лествичникот го прочита она што го беше отклучил од записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој покажа кон вратата, таа тргна, но ливчето ѝ падна без таа да забележи; класниот стана, го зеде, Луција веќе беше надвор; Фисот го прочита и се вцрви (беше ќелав, но жилав маж, со брада, и јас првпат видов дека брадата не можеше да го сокрие неговото црвенило, оти ќелата му пламна како да е лице).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога конечно ќе дојдеше до мене, веќе беше раскошно украсен – сѐ пошарено како што се наближуваше крајот на семестарот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Весникот од кампусот на Универзитетот на Мичиген, Мичиген дејли, сѐ уште се немаше закачено за приказнава, но, благодарение на интернетот, таа веќе беше вест во Австралија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, да го знаев тогаш она што го знам сега – односно, дека самиот наслов на предметот ќе го чини Универзитетот на Мичиген речиси онолку време и напор да го брани колку што му требаше за да си ја одбрани доследната примена на позитивната дискриминација во своите приемни политики – сигурно ќе го наречев некако поинаку. ‌Меѓутоа, откако почна контроверзијата, веќе беше предоцна да му се менува името на предметот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еден геј-маж го игра ’бучот’, додека другиот го игра ’женчето’“.69 Но, до 1977, сето тоа веќе беше древна историја.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Останатите веќе беа пристигнати со 3/4 - тонските камиони и радио опреми на грбовите.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
До моето враќање во колеџот академските луѓе веќе беа длабоко вознемирени од насловната страна на тогашниот Evergreen Review, а да не ја спомнуваме неговата содржина.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Добро“, рече Вулкански, но вниманието на г. Абов веќе беше насочено во сосема спротивна насока...
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Бевме посматрачи: парадата веќе беше одмината, а ние сѐ добивавме од втора рака, бевме конзументи на сѐ она што медиумите од тоа време ни го сервираа.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Го здогледаа Бакстер како бари една женска чиј дечко веќе беше премногу пијан за да му се спротивстави.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Еразмо веќе беше гладен: мислеше на јадење што добро би му дошло во пресрет на оваа планинска виулица.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Мојата сестра Ева веќе беше мажена и имаше свое семејство. Се омажи за еден колега од работа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но не, јас не го изневерував него, јас во прегратката на Оливие веќе бев сигурна дека нема да можам пак да бидам ниту со Филип, ниту со било кој друг маж.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Си спомнувам, шеесеттиот ден вечерта падна наредба да се повлечеме на нови позиции. Беа последните. Зад нас веќе беше Албанија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ова веќе беше претерано.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И чевлите веќе беа скинати и тукуречи газевме на голо стапало.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Подоцнежните веќе беа спорадични и малобројни”.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И кога и тие не помогнаа, Атина побара да се употребат некои специјални бомби кои тогаш веќе беа стигнале во Грција, но Вашингтон не дозволи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Меѓутоа, Гарванов веќе беше уапсен“194.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Утрата не беа така привлечни, зашто кога ќе се разбудев мама и тато веќе беа отидени на работа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Утредента кризата веќе беше поминала.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Далтон вели дека ќе застрела крава.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сани веќе беше трудна и групата се викаше Паганска Ноќ.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога Далтон ќе ја праша што размислува, таа одговара, “Ништо”, но всушност си ја замислува зимата и како сигурно ќе немаат доволно за јадење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А неговите зборови дека секој човек треба да се труди да има што помалку тегобност на овој свет, во миговите на тегобност кои ги преживувавме моите сестри и јас, ми звучеа како потсмев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа се сврте кон мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се разбудивме идниот ден, веќе беше пладне; ја зедов Паулина под рака и излеговме од дома за да прошетаме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Продолжив да го тријам ножот, иако веќе беше светнат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Можеби е шољата за тоалет со казанче најголемиот изум на човечкиот род по тркалото, но само во поглед на техниката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно попладне на крајот од тоа лето, Сара ме праша: „Зошто Зигмунд повеќе не доаѓа овде?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас седнував покрај неа, таа ќе ми дадеше варен компир или парче леб со путер и, додека работеше, додека џвакав, чекав брат ми да дојде во кујната – знаев дека веќе е буден и ги повторува лекциите што ги имаше учено претходниот ден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Доволно пиев,“ рече, и одново плати да му налеат во празната чаша, па се оддалечивме од масите на кои точеа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сакам да поразговараме за Рајнер Рихтер,“ ѝ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нивните куферчиња веќе беа преполни.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш брат ми посака да ја посети со мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледот ми побегна кон прстите на мајка кои и натаму ја превртуваа свеќата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара раскажуваше за синовите на својот брат, кажуваше како малите Густави, кои и натаму ги викаше „мали“ иако веќе беа возрасни мажи, ја посетувале во Гнездо, раскажуваше за нивните сопруги и деца: „Кога доаѓаат со своите деца, ми се чини дека цел свет доаѓа таму – некое тукушто прозборело, на некое му никнал заб, трето паднало и си го раскрварило коленото, четврто научило да лета змејови, па седиме цело попладне во паркот и гледаме кон небото,“ рече, и погледна низ прозорецот кон небото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној февруарски ден 1933 година Зигмунд навистина веруваше во тоа, но веќе беше започната една поинаква низа на настани – дојде нов владетел на Германија и нашите сестри се вратија во Виена; кога новиот германски владетел ја освои и Австрија, брат ми со оние чии животи одлучи да ги спаси замина за Лондон; ние, неговите сестри, бевме депортирани во еден, па во друг логор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми веќе беше пијан; се беше вцрвенил во лицето, движењата на телото му беа побрзи од обично, зборуваше со онаа топлина во гласот што ја имаше кога беше момче, а јас дете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас претпоставив дека брат ми се преоблекол и се свртев: тој веќе беше во своето одело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Следниот месец тој се пресели во една собичка во Виенската болница, во која веќе беше вработен, а еден месец потоа, на денот кога Марта наполни дваесет и една година, таа и Зигмунд се верија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаев дека мама е таму - го палеше огништето, шиеше или приготвуваше јадење, а татко веќе беше во продавницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Се ближи времето кога треба да бидеме на станицата,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога веќе бев на чекор од неа, си го прекри лицето со рацете, како да се брани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога Зигмунд доаѓаше во нашиот дом, јас ја премолчував болеста на Сара, сѐ до оној ден кога веќе беше јасно дека таа наскоро нема да биде на овој свет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Следнот ден веќе бевме во друг град во туѓа земја.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ко што беше долу, така е и горе. Веќе бев навикнат. Што сакаш има.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тие што нешто пошироко знале за неа веќе беа мртви или сеќавањата им ги натлачиле матни води или темна заборав.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој смета дека Македонците како литературен јазик си го имале старословенскиот – сѐ до половината на минатиот век, иако грчкиот во многу области веќе беше почнал да го заместува.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Темелко, решителен младич со изградена класна свест, веќе беше примен во ЦМОК...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Апчо, Клапчо и Шљапчо веќе беа насадени на три барски столици, со гајба пиво пред нив, што рамномерно се празнеше.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во четири и триест минути, машините во предарата веќе беа во погон. Мама се будеше во дваест за четири.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кога се видов идиот, веќе бев во цивилно одело, лежев дома во брачниот кревет покрај мојата животна сопатничка и беше касно за промени на неславното минатото.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но кога ја спушти слушалката, веќе беше сосема разбуден и потскокна од креветот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со години веќе беше овде, на ова место, немо следејќи ги деновите, еден по друг, еден по друг, и годините, една по друга, една по друга...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сосема недолжно мислеше дека сите дваесетина момци кои во истиот ден дојдоа овде со него ги води истата желба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Така гол отиде до бањата и со растреперената рака ја пушти водата во тушот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Шишето на масата веќе беше празно, а чашата беше дополу полна со водата од истопениот мраз.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И пред да знае што прави, веќе беше овде, со огромна потреба да стори нешто за да му дојде крај на насилството.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Поминаа пет години откако мајка ѝ умре, и веќе беше време, велеа луѓето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Седеа на шанкот, таа веќе беше пијана.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Комфорот во кој државата на братството и единството четириест и пет години ги лулкаше своите деца беше сѐ помал, а последиците на економската криза во која запаѓаше и земјата и сите тие со неа веќе беа видливи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Денеска јавноста ќе разбере за нивниот договор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го познав веднаш дека е Младичот и се замешав во симнувањето, но тој веќе беше мртов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Два залака намокрен ѓеврек и парче сомнителна ’посебна’ салама подоцна, веќе беше уморен.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Рерната веќе беше загреана на 150. Ја стави рибата во неа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Таа сакаше да им каже нешто на селаните, дека ’таму’ сепак нешто има, но тие веќе беа заминати, секој по својата работа, која не вклучуваше рекреативни прошетки и туристичка посети на музеи.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ако Љубовта е парадигма на спротивностите како такви, зошто тогаш во неа да не биде можно и само по себе разбирливо втопување на оксимороните, значи, настанување на тавтологии кои спротивностите би ги укинувале во смисла на concordia discors - на пример маж и маж, жена и жена, а, пред сè, космичката праформа на поврзување на спротивностите: хермафродит? okno.mk 239 “Исполнување” низ сопствената “сила за предочување” Леонардо да Винчи не доспеа до затвор само поради дружењето со во градот познатите и озлогласени ефеби.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Еден од нив, Јакопо Салтарели, му послужи на Леонардо како модел за сликата на голиот Исус, а тоа веќе беше премногу за инаку спрема уметниците наклонетата канцеларија Uffiziali di Notte во Фиренца.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Луѓето продолжуваа да ги разгледуваат недостатоците на кралската облека и грешките во нејзиниот крој, а кралот се шеташе меѓу нив и ги колнеше колку што можеше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој веќе беше стар, вкочанет, грозничав, тој имаше настинка, грип и воспаление на бели дробови во исто време.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
” Останав фатен за држачот од градскиот автобус, а кога се отфатив веќе бев во Шутка.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И така одејќи од град на град, дошло дури во царцкио град и тамо веќе беше го допродало сето злато, та беше се сторило прв богат во тој град.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Умот и к'сметот с¯ по него оделе и му помагале.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ги ѕидаа, тие нови куќички, во еден прекрасен ред, се радуваа заедно со дечињата, што беа останати без куќи во оние неколку воени ноќи, така што веќе беа одвикнати да имаат своја дома, а сега од утро до мрак стоеја крај нивното градилиште и гледаа како никнат нивните нови куќички со своите чудно умни и не според возраста загрижени очи, а после очите на сите мајстори им солзеа, заедно со придушениот плач, измешан со бранливата и надојдената во сапови смеа, на тие дечиња, додека им помогнуваа да се населат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И набргу самјакот веќе беше скорнат. Отскокна од под смреките, брефнувајќи така, што само во следниот миг сите смреки го имаа изгубено сиот свој окит и застанаа еден миг, затскриен зад нив и зад сиот тој развиорен снег, но сосема добро видлив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А беше гладен и веќе беше истрчан надвор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Празнуваше од тоа, беше среќен, што таа вистина, која сега веќе беше и негова, има и такви апостоли, како што беше неговиот Брат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тие сега веќе беа побратими со смешување на крвта; тоа го носеше она неговото зрно во прекрасно скованото грамадно тело на неговиот прогонуван роднина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко имаше сосема црвено лице и веќе беше како дома, префаќајќи нешто околу фенерчето со малечко, топчесто шишенце, многу помало од неговата тупаница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па сепак, тој веќе беше тука, на десетина чекори од него, стасан. Сега само го гледаше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Младичот беше задоволен и често повторуваше дека ова ќе мора да им успее, му објаснуваше дека ги притиснале в ќорсокак луѓето од монополот, го извеле тоа многу добро, а за она му рече дека тој ќе мора да си однесе и нешто дома, таа пролет; тој веќе беше почнал да се подготвува за одење в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Притоа само се погледнаа и сѐ беше во ред. Сега веќе беа добри пријатели и секоја вечер заедно го затвораа дуќанчето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Веќе беше истрчан низ вратата и веќе беше зел да го дроби тој снег, забиен со своите скокови во неговата длабочина и завиорен во еден огромен круг околу зградата на својата пилана, среде таа шума, чии што дрвја прилегаа повеќе на облаци од окит, а здивот веќе му збиваше во градите како триста тапани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она, што се случи со него и со волкот, не можеше да не го потсети на сето друго, што се случуваше околу него, од сите негови страни, и сега, наеднаш тој веќе беше свесен што можеа да значат и сите оние несфатливи прострелкувања на вртенестите прилики, што сновеа и пресновуваа сето време по сивината меѓу стеблата на самиот раб од неговото сознание.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Најпосле сепак веќе беше горе. Со крваво лице, со искинати раце и со здив, што долго не можеше да биде смирен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тонеа благо во белината, се расплинуваа во неодредени меки полусенки, малечки и залелкани во врнежот, а тој ги испраќаше сѐ додека нивните црнки не смекнаа толку многу, како да се растворија и наеднаш веќе беа неповратно исчезнати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но тој веќе беше свикнат да го раздробува тој бес во своите мускули, секја утрина повторно упорно и повторно лудечки загазувајќи во длабокиот снег и цепејќи го неговото море со своите чекори во по неколку бесмислени круга околу пиланата и враќајќи се од таму секогаш полн со една безумна насмевка во своите очи, тоа беше само оној, големиот Ристан, дојден во него, секоја утрина повторно извлечен од заборавот, како првпат сретнат, збеснет и див.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Попусто. Тие веќе беа заминати и тој не успеа да ги пронајде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од тоа набргу се исплете приказната за најстариот комунист во нивното село, а внукот веќе беше регистриран како Сталинче и немаше никаква опасност Језекил да не го добие местото на бригадир на градежната бригада на Задругата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зимата дуќанчето им работеше како саат и беа задоволни кога имаа што да им испратат на Мара и на Јовко, кој таа зима веќе беше почнат да оди на училиште.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Првиот веќе беше под прозорецот. Тој се нафрли врз убиениот. И уште веднаш врз него наскокаа пак сите други, истрчувајќи ветерничаво од сите страни и вплетувајќи се во уште побесно клопче, од кое снегот прштеше наоколу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И таа доаѓаше, и овојпат ноќта влета во неговиот прозорец, бесшумна и невидлива, а кога се освести од дремливата занесеност со таа книга, во прозорецот веќе беше црно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа стебло веќе беше стасано да обори на снегот крај себе неколку откинати брадички.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во прозорецот веќе беше опрено мечкиното руно на ноќта, црна и дива.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
-Претседателот сега беше сосема излезен од она и веќе беше поверувал.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Вратата веќе беше затворена. Човекот ја фаќаше, ја тресеше и истураше тупаници.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Годинава се беше случила неродна и феласите ги чуваа овие спасоносни плодови за гладните месеци коишто веќе беа дојдени во овие зафрлени населби.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И дури таа така сама спиеше и бараше средство со кое да се отруе, една ноќ кога беше тврдо заспиена, Полин ја преклучи вратата со друг клуч и полека, на прстички, ѝ влезе во собата, ѝ се пикна во постелата, ѝ ја крена кошулата и ја соголи; кога таа се разбуди и списка, тој веќе беше над неа, со едната рака ја стегаше за рацете да не му ги извади очите, со другата за устата да не вика.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еден ден ни дојде сè до нос, ни падна жал за ваму, за фамилиите, за роднините и решивме да се вратиме назад, но патиштата веќе беа фатени: во Русија се водеше внатрешна борба и не пуштаа никого: границата беше фатена; границата беше затворена и меѓу Персија и Турција.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Профимица веќе беше падната во несвест и никако не се освестуваше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И, додека сватовите ја полнеа куќата, комшиите ја полнеа улицата и се редеа по групи (кој со кого зборува и си има муабет, нели), па така, по двајца или по тројца во група, стрпливо чекаа да видат како ќе биде стокмена невестата и дали по нешто ќе се разликува, зашто мајка ѝ веќе беше раскажала по цела улица дека „ќерка ѝ ќе оди во град“ и ќе се мажи за некој што во куќата има мебел од некој што не знае како се вика (Луј ли, Муј ли, 15-ти, 16-ти... така некако).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Пак сум трудна, мамо“, повеќе за себе прошепоти, а мајка ѝ знаеше и веќе беше запалила кандило и се молеше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сепак чекорев со сенка на продуван страв врз тилот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа испив голтка вино од жудливо грозје што го раѓа од песок Македониичкава, ме натера домаќинот да го сторам тоа, го опијанив срцето и појдов во длабочините на животот да ги поздравам оние што не се веќе мртви и да им раскажам како почна највозбудливиот ден на овој свет: ја видов 'рженокоса, пораснав, треската што ме мачеше изгоре од огнот на крвта премногу зовриена за да не знае што се случува во шеснаесеттата година.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој ништо не им кажа, никој не им дојде, пријателски и мислителски да ги измери со очи: не изеле толку фурни леб за да го фатат бегалецот со обетка на уво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш мислев дека еднаш веќе сум минувал по таа дива земја со некакви бели и лилави жиличиња што лазат со испреплетување меѓу камења и суви базја и се хранат со сѐ што ќе се допре до нив, тогаш така мислев или можеби мислев дека еднаш ќе минам по таа врвица што ја започнувам со стежната стапалка, но сеедно - веќе бев на грпката на ридот што се спушташе кон нејак поток и видов во далечина на некоја планина расфрлени куќи, не поголеми од тупаница, и видов зад потокот дабов забел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го потпирав челото на тупаници и пак бев во собата под слабата светлост и меѓу сенки кога влезе Борис Калпак, поточно тој веќе беше во собата кога се тргнав од чинките на мртвите за кои не запаливме ни половина свеќа во некоја црква.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето стануваа чудни, се нишаа, се топеа пред моиве очи и веќе беа базја меѓу тркала и рогови од кои змиесто се извиваа секакви корења и се испретплеткуваа околу сенките да им ја пијат темната крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Огнот кој почна да избива од нивните очи веќе беше забележлив од далеку.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во тој момент во докторската приемна соба се појави млад лекар со резултат од ехо прегледот, чија слика веќе беше ставена во книшката на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таму веќе беше насобрана поголема група млади луѓе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Утредента Томо веќе беше удобно сместен во својата омилена нишалка во нивниот двор во Куманово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во потрагата по Томо случајно или намерно, веќе беа вклучени поголем број луѓе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа нејзина душа веќе беше нанижала неколку брчки на нејзиното лице.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Планинарската група од Скопје веќе беше подготвена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Следниот ден житото веќе беше предадено во силосот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Залезот веќе беше длабоко потонат во сенките на ноќта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И професорите го знаеја тоа. Оценките веќе беа формирани.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Занесена од овој провокативен муабет Рада не ни забележа дека е во близина на училиштето, каде веќе беа паркирани двата автобуса.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нападите на кашлање и губењето на здивот веќе беа сериозен знак за сериозна болест, а тој од болниците бегаше како ѓавол од темјан.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Соочена со такви мрачни мисли мрзоволно го извлече ранецот од автобусот кој веќе беше пристигнал во дворот на Економското училиште.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се покајав веднаш штом на вага ги ставив мојата загуба и мојот инает, но веќе беше доцна, чашата се скрши, завесата се спушти, претставата заврши.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со едната нога веќе бев на онаа страна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Скалите од тринаесеттиот кат надолу му изгледаа како симнување во бездна, а ноќта која веќе беше падната како предворје на пеколот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А, Рада, веќе беше „тргнала“ со полн паричник кон сплаварот, кој мавтајќи ја повикуваше низ одвај проѕирната магла.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ѓорѓе ја одработи првата смена. Брзаше на салашот, зашто веќе беше задоцнил со орањето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во саботата пред портите на Јана веќе беше паркиран автомобилот со белградската регистрација. Никодин и Светлана беа стигнале претходниот ден.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Држејќи ја Рада за рака двајцата излегоа во ладната декемвриска ноќ, а штрокавата, која веќе беше зашеметена од моќта на алкохолот, тетеравејќи се, се врати на своето место.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Време за враќање веќе немаше. Актерите веќе беа на сцената.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа беше некаде назад на годината која веќе беше поодамна замината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секоја со крајот на окото веќе беше капарисала по еден од студентите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дворот веќе беше станал свртиште на сите комшиски мачки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од ден во ден, од миг во миг, стануваше свесен за својот бес со кој ги расфрла коцките од мозаикот во миг кога камчињата веќе беа наредени.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во меѓувреме, Рада веќе беше на удобниот двосед, сместена во широкиот наслон, глумеше смиреност за туѓите очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо веќе беше станат од клупата и повеќе од пристојност немо ја допрати до првата такси станица на главната улица.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А кога изутрината се раздени, водата веќе беше стивнала ама плотот беше испотурнат, колците откорнати, гредите искривени.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога се разбуди веќе беше ноќ, а капките дожд беа претворени во кристалчиња од мраз.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На Акакиј Акакиевич тоа веднаш му стана јасно и веќе сакаше, како што се вели, да му ги покаже петиците, но работата веќе беше започната.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Патничките, чиишто лица одвај се гледаа под бледата светлина на една светилка во дворот, останаа неподвижни сѐ додека жената со војнички изглед не им дозволи да се слезат со неколку едноставни наредби, како да им се обраќа на деца од градинка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Цела лажица пикна в уста.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури кога сѐ беше подготвено и готово, и кога беше донесен камен од Бањата, стигнаа каменоделците и ѕидарите. Херцеговци и Далматинци.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Виде семејство собрано околу трпезата: трите деца и таткото веќе беа седнати, мајката сè уште стоеше и ги послужуваше, обидувајќи се – како што можеше да открие според нејзините движења – да ја задоволи нетрпеливоста на двете постари деца коишто мавтаа со лажиците и се врткаа на столчињата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич веќе беше почнал да се извинува, но сите почнаа да зборуваат дека е неучтиво, дека е просто срамно, и тој веќе никако не можеше да се откаже.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што се однесува до косата на девојчето, не е тешко да се разбере каков значај за Duchamp таа добива во алхемискиот контекст на хермафродитот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Уште повеќе изненадува што рефлексот во огледало на косата на девојчето изгледа како рефлекс од косата на Мона Лиза и/или Belle Haleine, набљудувани од ист агол.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тоа би можело да укаже на фактот дека Ергенот е одраз на Невестата во огледало (и обратно) - што веќе беше споменато во врска со Големото стакло: Областа на Невестата е одраз во огледало на областа на Ергенот (или обратно).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во некој момент сигурно забележала, застанала молкум да ме набљудува како и самата нешто да очекува; веќе беше невозможно да не ме издаде напорот да го продолжам тоа затишје, да не го прифатам тоа пак да се вратат наспроти Мари-Клод, против Мари-Клод која не можеше да разбере, која молчешкум ме гледаше исчекувајќи; да се пие и пуши и да се зборува со неа, за до последниот момент да се одбрани слаткиот интеррегнум без пајаците; да се запознае нејзиниот едноставен живот работа-дома и сестра студентка и алергиите; да се сака, така да се посакува тој црн прамен што ѝ го чешла челото, да се сака таа како цел, како стварно последна станица на последниот метро во животот, а тогаш - бунар, тоа растојание од мојот стол до онаа клупа каде што можевме да се љубиме, кадешто мојата уста можеше да го испие првиот мирис на Мари-Клод пред во прегратка да ја однесам до нејзината куќа, пред да се качиме низ оние нејзини скали и најпосле соблекувајќи ја од себе толкавата облека и толкавото чекање.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
35 Луција веќе беше девојка за мажење, пред три години вулканот на нејзината утроба ја исфрли првата плима темноцрвена и врела кал, а нејзиниот татко упорно ги одбиваше стројниците, барајќи да изведуваат невозможни подвизи какви што има во соновите и старите бајки.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Значењето на 98 имањето или немањето коса веќе беше нагласено кога се разгледувани Tonzura-та и L. H. O. O. Q.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Бившиот веќе беше историја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се вратив на местото кое веќе беше зафатено, па не ми преостануваше ништо друго, туку да стојам дури не отрпнам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Видов: Светлоста доаѓаше од многуте очи на Мортенија. Малите рефлектори личеа на волшебни кугли. Не трепкаа, си ја менеа само бојата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Светлоста на небесната тепсија ми овозможи јасно да ги видам двајцата ловци на робови, зашто веќе беа на неколку чекори од дрвото.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Високиот гардист застана и ја подаде раката кон топузот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од една врата влеговме низ друга и веќе бевме во широка одаја, не премногу осветлена, но сепак достатно за да видам необично суштетсво, прилично слично на полип: огромна многуока глава, од која се протегаа долги пипала.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Проклет да бидам, смртно ме исплаши таа глувост. Водата веќе беше влезена во мене, се колнам, таа беше голема, најголема.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Жими бога, веќе беше ред.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Веќе беше доцна ноќ и домот тонеше во онаа позната глувост, - се чинеше, смртта тука одамна е гостин и дека тука се изгубил и последниот зрак на живот. Сите ние сме мртви, сенки.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Можеби и тоа разбрало за нашиот празник, околискиот веќе беше запознат, бараше реферат, како искуство да се искористи; татенцето најпосле си ги закопча панталоните (малку се сврти настрана и си ги закопча).
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За прикривање, за кражби ја знаеш казната... но тој веќе не ме слушаше, не беше тука, веќе беше отпатуван.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Кејтеновиот син не слушаше, тој веќе беше на еден од своите далечни патишта, неговите тенки усти заиграа како штотуку првната пеперутка, чиниш пеперутка му застанала на усните, очите му беа полни со светлост, тој беше далеку, патуваше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа веќе беше в ред, тоа веќе однапред го знаевме. Пред седум дена.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Најголемите писатели од почетокот на XIX век (...) го употребуваа како изразно уметничко средство не само она што веќе беше усвоено во книжевниот јазик на таа епоха како норма за национално-литерарниот израз, туку и она што беше широко употребувано во народно-говорниот јазик...14“ Виноградов, натаму, изнесува едно мислење кое е битно за разбирањето на врската меѓу книжевноста и нејзините извори на магеријалот: „Освен прашањата сврзани со проучувањето на примената на елементите и бележитостите на разните социјално-говорни стилови, разните композицнски форми, и типови на општествениот, социјално-групниот, дијалектскиот и професионалниог говор во уметничката литература и во творештвото на писателите, стилистиката на уметничката литература ја зближува со стилистиката на говорот сложената и суптилно разгранета сфера, засега малу проучена, на експресивните форми и на говорните нијанси.“
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ништожност, дури и безумник би сфатил, доволно беа само неколку десни и неколку леви „мисли“ на татенцето и работата веќе беше сосема јасна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кејтен, кој сигурно пред сите ја чул бурата, уште со првиот звук, веќе беше излезен од спалната.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А тоа веќе беше доволно за да го почувствувате стравот во сета своја тежина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Крвта во жилите течеше, тоа веќе беше некакво чувство, најпосле нешто работевме што потсеќаше на животот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Еднаш, веќе беше доцна ноќ, далеку на небото виде бледа светлост, далечна светлост.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Веќе беше несопирлив во своето чекорење кон злото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Последната беше Јана а тој веќе беше лекар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Веќе беше доцна, и таа мораше многу брзо да појде дома.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Веќе беше време да се најде со Христина. Петар ѝ правеше друштво чекајќи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тодор веќе беше во „Корзо“ со Костадин, другар му Петар и уште неколку пријатели. Седеа на една маса надвор.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Надвор веќе беше квечерина. На гранките од дрвјата полека се палеа ѕвездите, а месечината лежерно се смешкаше во позадина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
14 Следната недела веќе беше месец јуни.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Секогаш траеја долго, цел ден такаречи, се среќаваа со сестра си Пандора и браќата кои веќе беа оженети, со многу пријателки, со братучетките, секогаш беше многу весело.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Додека светот полека пристигаше во офицерскиот дом, таа само протрча низ нив и се изгуби позади бината каде што веќе беше Тамара организирајќи ги последните нешта пред почетокот на ревијата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во далечина се гледаше сина силуета на Пелистер а позади него отсјај од темно портокаловото сонце кое веќе беше зајдено.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Веќе беше некаде околу 18 часот навечер.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Веќе беа пред нејзината порта: таа не рече ништо, само ја отвори вратата гледајки го, а тој го подигна веќе фатениот шешир во знак на поздрав и ѝ рече: „Ќе ти пишам“.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Среќни двете за моментот на тотална слобода, радосно, со смеење и скоро со трчање се упатија кон Широк Сокак. Веќе беше квечерина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во собата за прием во која веќе беше запален каминот, на кожната софа седеше стрико Ѓорги и пееше додека син му го придружуваше на гитара.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Парадоксално митот за Југославија живееше повеќе во неврзаните земји како Египет, Индонезија, Индија, Алжир, Зимбабве, Гана или Тунис, отколку во самата Југославија, која веќе беше во урнатини, одрекувана, дијаболизирана, проколнувана.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но кога смртта веќе беше блиску на 29 октомври 2004-та, тој е пренесен во една воена болница во Париз со помош на францускиот претседател Жак Ширак.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Само требаше да се стигне до амбасадата. Шифрантот Иваз сигурно веќе беше таму. Живееше веднаш до амбасадата. Така предвидуваа прописите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Палестинците веќе беа заминати во голем дел од Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој неочекувано мина на суштинското од разговорот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не беше лесно да се прифати, но се чини мораше, кога веќе беше прифатен таквиот предизвик, избор!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Шифрантот Петар Иваз веќе беше пред работното време на своето работно место.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пребрзо како да беше дојдено едно друго време!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кој беше Јасер Арафат? Тој веќе беше во историјата без да го подготвувал педантно, методично и фанатично своето место во неа како неговиот друг соборец од Картагина, раизот Хабиб Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Затоа Арафат, подјаден од непозната болест, со години не сакаше да ја напушти Палестина за да се лечи во странство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таму веќе беше дојден шифрантот Петар Иваз, за да ја испрати мојата телеграма од разговорот со Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Литературата веќе беше свртена страница.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше дамна контаминиран и сега урнат големиот југословенски мост кон Палестина, заедно со маргинализирањето на движењето на неврзаните земји, по крајот на студената војна и биполарната епоха.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега, кога веќе бев сигурен дека дипломатската победа беше конечна, му дадов предност на одговорот на последното писмо на мојата мајка, пред пишувањето на значајната депеша од приемот кај претседателот на републиката.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Постојано бегав од него, во градот Тунис, во вревата на животот, во неизвесното зовриено дипломатско време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И овде нешто се раѓаше, најчесто идеи!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Возачот Бешир веќе беше на своето место. Беше готов да полета од Картагина кон амбасадата во Тунис!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јасер Арафат како ретко кој друг успеа да ја ревидира судбината на својот палестински народ, да го обедини на патиштата на слободата по вековниот егзил и самиот да стане маченик на враќањето во Палестина, историска жртва, фатен во подготвената стапица од јастребот Шарон!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во неговиот дефтер веќе беа запишани зборовите: арач, марифет, арам, инает, фукара, пишман, инает, рушвет, ујдурма, ќелепур софра, калауз, јаничар, башибозук, калауз, курбан, гурбет, душман...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски повторно ја бакна својата сопруга, која не беше навикната на толку голема нежност од својот сопруг, оддалечувајќи се да ја постави вечерата, додека Климент не знаејќи што да прави во кујната влезе во својата библиотека, ја остави чантата, имаше време само да отвори некои од речниците и да се врати во трпезаријата каде што веќе беше поставена вечерата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Афз Б. и Мустафа С. веќе беа седнати на своите вообичаени места крај масата на чардакот, загледани во водите на блиската река.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ни донесе кутија со локуми со ореви кои Мајка ги нареди во подавалникот каде веќе беа поставени ѓезвињата за кафе со сините шолјички од порцелан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На масичката веднаш до големиот прозорец со поглед кон блиската река веќе беше поставено мезето со двете чашки домашна ракија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сите рафтови веќе беа исполнети со цврсто стегнати книги, една до друга.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
До доцна во ноќта Камилски пребаруваше во веќе отворените речници османски заемки од областа на архитектурата и урбанизмот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас тогаш веќе бев разведен со Роза.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Илона веќе беше заспана.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мислам дека Нинослав наивно влегуваше во играта или: на почетокот тој не беше свесен за тоа, а кога ги разбра работите, веќе беше доцна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Додека минуваше крај мене немав смелост да ја погледнам во лицето и не знам дали таа забележа дека веќе бев седнат на масата меѓу адвокатот и полицаецот кој малку поназад од мене стоеше отпростум.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Круме Волнаровски е во затвор, можеш ли да сфатиш?!“ ме праша Ема како да се прашува себеси.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ресторанот веќе беше исполнет со гости до последното место, беше зачаден и бучен и тоа ни даваше за право да му се подадеме на тивкиот пламен што потајно нè обземаше создавајќи флуид во кој сите бевме едно: низ сивиот превез, на масите околу нас, гледавме луѓе кои личеа сè повеќе на нас и зборуваа нешто неразбирливо исто онолку колку што нашето зборување беше разбирливо за нив.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сите седишта во делот од судската сала зад нас веќе беа исполнети.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сонцето веќе беше зајдено и низ широко отворената врата во хангарот влегуваше тежок, влажен воздух.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Пред заминување, кога двајцата веќе беа простум, Деница покажа на книгата што стоеше најгоре, во платнената торба, во која имаше неколку тетра сокови, парче кашкавал, маслинки и овошје, подвлекувајќи го насловот со бавно лизгање на показалецот по изветвената корица.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се присети дека, таму некаде кон крајот на осумдесетите, кога веќе беше јасно дека комунизмот ќе пропадне, тој и стотина негови пријатели од факултет се собраа пред собранието, барајќи слобода на говор, демократски избори и подобри услови за живеење во студентските домови.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Дарко веќе беше паркиран на една шанкерска столица и весело разговараше со Ема, која со години работеше во Златно Славејче.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Просторијата веќе беше полна со луѓе и со заглушна бучава.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кругот на маската сега веќе беше толку блиску што од него не можеше ништо повеќе да се види.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури во дваесет и три часот, кога веќе беше дома и во постела - во темнината, безбеден од телекраните сѐ додека беше тивок - беше во состојба да размислува непречено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одеше низ долгиот ходник на Министерството и веќе беше стигнал речиси до местото на кое Џулија му ја беше тутнала пораката в рака, кога стана свесен дека некој, многу покрупен, чекори веднаш зад него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Џулија веќе беше сместена на својата страна од креветот и изгледаше како да почнува да тоне во сон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бидејќи веќе беше препознат, не можеше да продолжи и да седне на масата на една осамена девојка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но нивното настапување можеше да се насети уште низ разните системи, општо нарекувани тоталитарни, кои се појавија на почетокот од векот, а главните контури на светот што ќе произлезе од преовладувачкиот хаос одамна веќе беа јасни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа ги одвитка и ги закачи заедно четирите мали ролнички хартија што веќе беа испаднале од пневматичната цевка од десната страна на неговата маса.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Моментот на црната паника веќе беше полузаборавен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со некаков избледен ентузијазам, ќе покажеше со прст на ова или она парче старудија - порцелански затворач за шише, насликано капаче од скршена кутија за бурмут, медалјон со прамен коса од дете што веќе беше одамна мртво - никогаш не барајќи од Винстон да ги купи, само да им се восхитува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Веќе беше зачекорил кон неа, а тогаш застана, полн со желба и со ужас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вишокот од половина литар веќе беше проработел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Новата песна што требаше да биде лајтмотив на Неделата на омразата (се викаше „Песна на омразата“) веќе беше компонирана и бесконечно се емитуваше преку телекраните.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше сѐ и тој веќе беше несигурен дали воопшто се случило.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мотивите што во извесна мера веќе беа присутни во големите војни од почетокот на дваесеттиот век, сега станаа доминантни и свесно се признаваат и според нив се постапува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со апсорпцијата на Европа од страна на Русија и на Британската Империја, од страна на Соединетите држави, две од трите постоечки супер-држави, Евразија и Океанија, веќе беа практично формирани.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кафезот се приближуваше; веќе беше сосем блиску.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Наредниот ден таа се појави во кантината дури кога тој веќе заминуваше и откако писокот веќе беше одекнал.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа веќе беше свртела да се враќа, но сепак се поврати, иако тегобно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сите други дотогаш веќе беа разоткриени како предавници и контрареволуционери.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
При едно мое поминување, сакав да му дадам нова капа, да ја фрли онаа неговата што веќе беше маслосана од пот, но се откажав.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога сè подредија и излегоа од пештерата-бигорна, сонцето веќе беше зајдено.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога почна да не ми се живее Сфатив дека сѐ уште не сум се родила Кога ми се смачи од зборување Сфатив дека не знам ни да гугам Кога ми здодеаја луѓето и гужвите Сфатив дека всушност сум длабоко осамена Кога решив да променам сѐ Веќе беше доцна! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
5. Течеа денови, месеци. Ако од почетокот на болеста кај тебе не се гледаа промени, сега веќе беа сѐ повидливи, во секој поглед. Најмногу физички.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Имаше многу роба, веќе беа изложени летните колекции.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Хипи љубовта веќе беше потполно застарена. 68.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Надвор веќе беше темница.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И тогаш јас му го напишав тоа ужасно писмо на Лења: паметиш ли, јас и ти среде ноќ гледавме во поштенското сандаче, каде што писмото веќе беше пуштено, и ни се чинеше, дека сандачето збувна и секој момент ќе експлодира, како бомба.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таму веќе беше Марио Амаја, критичар, кого го познавав уште од педесеттите.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Претходно видовме дека бројот на месеци за кои се исплатува овој надоместок веќе беше намален двапати, во 1993 и 1997 година.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Иако времето за кое се исплатува паричен надоместок веќе беше намалено во 1993 година, во 1997 година повторно дојде до намалување кај повеќе скалила.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
9 Јавни работи Во врска со ангажирањето на невработените лица при изведувањето на јавни работи погоре веќе беше спомнато дека одбивањето работно ангажирање за вршење на јавни работи доведува до престанок на водењето евиденција за дотичното невработеното лице и негово бришење од евиденцијата на невработените лица, при што тоа може повторно да се пријави во Агенцијата за вработување по истекот на една година (чл. 9 и 10, ЗИДЗВОСН/04).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
За неа, тие тројцата веќе беа лошо минато. ...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Букетот веќе беше во нејзините раце. Тортата на маса. Таа во неговата прегратка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Бидејќи информацијата веќе беше стигната и до останатите службеници, неколку од нив потрчаа кон неа и ѝ го одзедоа детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа почувствува потреба Елена постојано да зборува, да не прекинува... веќе беше заборавила на тој најобичен разговор...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Треба да се советуваш со лекар - специјалист. - Веќе бев, - му одговори Марша раздразнето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, веќе беше со подбелена коса и носеше наочари со доста голем диоптер.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Откако отидоа да живеат кај неговите, таа веќе беше во напредната бременост.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега веќе беше сигурен - ни таа кон нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И така се погодија јатрвите: Доста да го зготви петелот со компири, а Митра — тепција со свинско месо, малку оризец и бонгурец, бидејќи и крмнакот веќе беше заклан.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Летото започна рано. Уште на 11 мај веќе беше топло, а на Петрови пости и сам Петровден горештината фати на големо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За ова време нашите свадбари веќе беа при крајот со пазарот кај Пушмарка и едно дете од Јашмакот дојде да наѕирне и разбере докаде се дојдени оти од него пак треба да се пазарат чевлите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога утредента Бисера почна да припрема терен за да ја изведе работата на чистина, Крле веќе беше донесол решение и кратко и јасно ѝ одговори. — Вечер ќе ти кажа!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога дојде саатот новиот човек свет да прогледа, Доста веќе беше изгубила свест.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот се поздрави со мудурот и другите Турци, му направија место на чело на софрата, на која веќе беше поставена и една погача ненакршена, саани со есенско сирење, а дедот Петко си го држеше пагурчето готов да го благослови идниот брак. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крле сврши четврто одделение и веќе беше „слободен граѓанин".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Анѓа веќе беше кон четиринаесетта петнаесеттата година.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Одамна веќе беше ја наметнал црната риза и капа, се „подвизава“ заедно со сите негови „братија во Христа“; беше најмал брат и најпослушен, после дојдоа помали од него, а тој стана „ас'л калуѓер"; ги научи сите молитви напамет, дури и тие што „лекуваа“ најтешки болести.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Поп Трајко крсти вода, Бино со децата од III и IV одделение одговараше на ектенијата, Толето и Бојана, кое веќе беше во III одделение, го рече апостолот и се заредија сите со ред по даскалот да го бакнат крстот и да ги чукне попот со босиловата китка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Утрото порано Митра веќе беше го обесила месарникот со вода на верушките за да ги измие ваганките, лажиците, тепциите и грнето во кое се вареше петелот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Невестата Менка веќе беше ја зела рогузината, постилачот и нова перница и им посла на старите пријатели. — Собуј се, Петко, и повели, седни, одмори се.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го држеше дома повеќе и поради неговото слабо здравје, не го пушташе на училиште иако веќе беше ја фатил осмата година.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
СУЉ-АГА СЕ ВРАТИ од Истанбул по истиот пат по кој и отиде и му го донесе на кадијата, тој веќе беше пооздравен, светото решение за фаќањето на бунтовничките водачи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
КОГА СУЉО ПРИСТИГНА пред портата на кадилакот, кадијата веќе беше во својата канцеларија и седеше крај својата работна масичка над ќитапот – единствениот закон по кој ја делеше правдата на сите што идеа пред него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Излегоа сите во дворот каде што веќе беше дошол кадијата со своите мезличари.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По овој збор Суљо нареди, та речиси половината сејмени се накачија на мостот и првите веќе беа на другиот крај, кога од врбјаците под мостот и над мостот се заорија бесни викотници и залп од стотина пушки, а во тој момент мостот се урна надолу и пропаднаа во длабокиот вир.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
VIII дел КОГА СИ ОТИДЕ кадијата дома, ја најде портата затворена, а во конакот веќе беа запалени свеќите и светеа прозорците од горните одаи преку решетките.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Први на листата беа тие што веќе беа во затворот на чело со поп Јакова.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Адаптирањето мислам дека веќе беше завршено, стравот дека не ќе можам да се носам со градските деца како никогаш и да го немало во мене, особено кога дознав дека еден добар дел во класот се исто така дојдени од други места, од внатрешноста на земјата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Продолжуваше да говори дека нејзината мисија, која ѝ ја доверил Севишниот, не беше завршена, макар што ние, децата, веќе бевме излезени на своите патишта од животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
XXXVIII Коцката на судбината веќе беше фрлена.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Снегот веќе беше расчистен по главните улици.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко веќе беше одлучил да го стори судбинскиот чекор, само сега требаше да го реализира.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Вујна Клементина, слушајќи ги и таа ученичките, од различна националност и вера, како пеат една француска песна, знаела дека не е ни место ни време за да ги искажува своите дилеми, кога нејзината штитеничка Ервехе веќе беше восхитена и прифатена во „утописката оаза”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И потоа, конечно, ни се загуби од видот. Таа веќе беше во враќањето...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ама тој веќе беше на залезот од животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Следниот пациент веќе беше на хируршката маса.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Проблемот станува дотолку побизарен, што конфликтот има шанси да прерасне во судски спор, се разбира доколку не се најде некаков компромисен договор.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се работи за грешка (за мене сѐ уште непојмлива), од страна на издавачот „Независна музичка работилница - Трот рекордс“ кој успеа, наместо композицијата што посебно ја изработив за оваа цел, да стави концертна матрица за истата песна иако таа веќе беше уредно префрлена на посебен ДАТ (од страна на издавачот) и беше повеќе пати емитувана на 103. Margina #21 [1995] | okno.mk 83
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Немаше време да се плаче заради пролеаната крв.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но што се може... - го јавна коњот Жино и забрза кон другите полковници кои веќе беа одминати.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но заразата веќе беше тргната: од неа умре кметот, а по некое време и жена му.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но вратата од кералот веќе беше зафатена и гореше, а започнуваше да гори и скалата кон чардакот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Впрочем, иако тоа уште не го знаеше, Едо веќе беше...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури и фасадата на куќата веќе беше во распаѓање.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Излезе и над тој крај од селото па се врати по долот надолу каде што наиде на селската црква со гробиштата и патот сам го врати пак до средсело каде што сега беше дојдено затворено товарно возило од кое двајца млади луѓе истовараа леб, а продавницата веќе беше отворена.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека таа прва ноќ во муграта одеа по Атина оде кон неговиот хотел со конечна цел зошто стиховите „Очите ти, очите ми, Тие ни се стројниците...“ веќе беа исцрпени.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„... За ова дело што го направив јас меѓувремено се каев, но веќе беше касно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потамина тргна по улицата нагоре, излезе над село, сврте по друга улица да се враќа и наскоро пак се најде на средсело пред продавницата што уште не беше отворена, но таму, раштркано, веќе беа наседнати пет-шест постари жени, два-тројца исто така постари мажи и едно девојче со отворен уста, убавко, но по изгледот тутулаво.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога авторот допатува во Торонто, Едо веќе беше во брак со Су која, подоцна, му роди две деца – едно машко, Дракче, на името на татко му, жртвуваниот туберкулозен партизан и едно женско – Енџи, име по желба на Су, но под услов Едо да ја вика Ангелина, Геља.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сврделот, заедно со тој Ѓунијата, после, кога ни се врати капитализмот, се обиде да премине од комунист во националист, како што правеа сите тие, ама веќе беше предоцна, беше престар да скрши и од оваа погача.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Просто се допиваа наместо веќе да го прават тоа што веќе беше очигледно дека таа ноќ ќе го направат. Ќе почнат да го прават.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сите муштерии веќе беа дојдени и ги имаа заземено своите места по масите и долж шанкот. Марко како со сите да се знаеше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се свртев кон влезната врата со цел да одам да му кажам на работникот Ристе Петревски кој беше во канцеларијата на секретарката, ама тој веќе беше на вратата и му свикав да викне брза помош.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можеше да има малку подолги нозе, исто така подоцна заклучи авторот, но тогаш веќе беше предоцна за тоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пред самиот крај на работното време, тој веќе беше на истото место на улицата од кое утринава се раздели од госпоѓата која што му направи впечаток.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога Марко по десетина дена успеа да се врати од Флорида, Едо веќе беше излезен од болница, сместен во собичката над гаражата на Али каде што обично преспиваше и Марко.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За жал, Битола веќе беше еден просто запустен град како последица на општата продлабочувачка сиромаштија во државичево.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Благодарение на врската со Сврделот, јас имав можност да влезам во неговата куќа и да си ја одржувам надежта да ѝ се приближам на Гала, на сестра му, која веќе беше точка на дневен редна еден од состаноците на Комитетот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ратко немаше машки деца освен две ќерки кои веќе беа омажени за момчиња со добра работа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека Едо влегуваше во колата од другата страна, Марко веќе беше готов за тргнување...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И дури тогаш го најде во себе долго бараниот збор со кој можеше да ги задржи но веќе беше ненужно, доцна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
XXV Ноќта веќе беше спуштена над Езерото. Се палеа светилките околу Езерото како голем бисерен ѓердан.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Неговата мајка, од турски корен, сакаше да замине со својот нов дел на семејството кај стариот дел, кој веќе беше добро ситуиран во Цариград, наспроти желбата на сопругот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во Општината беше прв, а во Партијата, веќе беше дојден секретарот Трим Тоска.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Макар кусовечна, империјата на сталинизмот, веќе беше навлезена длабоко во луѓето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога запреа на самиот истек на реката од Езерото, во просторот каде што се мешаа бавните и брзите води, каде што се забрзуваше минливоста, на Исток небото веќе беше заруменето и окото на сонцето се одразуваше во сините води.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Околу, веќе беа наседнати локалните претставници на власта, хидроинженерите, експертите и други.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сонцето веќе беше распослано по модрите води и тие блескаа со нови, непредвидливи преливи на синевината.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Додека така размислуваше чекорејќи крај реката, речиси пред самата куќа, сонцето веќе беше потонато во Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ти веќе беше влезен под мојата кожа. Пијавица.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Но Влавот веќе беше готов.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Додека тие така го откриваа какаото, планината пред нив веќе беше преплавена со предесенска сончевина во чиј сјај лисјата поцрвенуваа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дента до пладне веќе беше сигурно дека фронтот најпосле скинал и турнал в невиделина. ***
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Стариот веќе беше доста одминат кога братучедите решија да се погледнат под веѓи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Веќе беа на горската полјанка. Сонцето убаво огреа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Веќе беа среде во градот. Низ градот, со ножеви на пушките, врвеа италијански војници.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Надвор веќе беше дење.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но веќе беше доцна.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сетете се, во тие години јас веќе бев женет, а вие, заедно со вашите другари ме викавте деденце. Нели?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мажите од наш крај, (а тој крај се наоѓа дури под Вичо планин), седеа на трупец исфрлен на брегот од некои поодамнешни води бидејќи веќе беше зарастен в трева.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Високата влезна врата веќе беше убаво зината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Деновите по разврвените Солунски улици исполнети со униформи, питачи, заводливи жени и исплашен народ ги минуваше во размисли и потрага по смислата на она што веќе беше сторено.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Човекот веќе беше исчезнал, а градскиот часовник покажуваше пет и дваесет.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Во тогашното најдемократско оксфордско диско со егзотично име „Ramses“ (кое само по три години, кога пак го осетив Оксфорд, веќе беше струшено) каде што тој, заедно со уште тројца и пејачката, Индијката, беше live music тапанар во паузите кога диск-џокејот се одмораше од пуштање плочи.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш, неговата прва реакција е да замине во туѓина, во brace new world, каде што умеат да го ценат (и добро да го наплатат) знаењето, што, на приватен план, најчесто резултира со економски просперитет и депресивна отуѓеност на вечен странец.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Презентацијата веќе беше почната.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Има премногу уметници, а премалку публика.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Не се шие со син конец по кафеаво платно“, веднаш забележи дедо ти Павле, но веќе беше доцна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Минк веќе беше повторно вработена.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Еден миг потоа веќе беше вратена.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И ноќта веќе беше напола измината кога, во нашите одделени свежи постели, Мама и јас слушавме, слушавме.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сонцето веќе беше искачено на небото и насекаде се чувствуваше утринската свежина.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога се доближи уште поблиску веќе беше очигледно што наумил човекот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
За само десет минути бурата веќе беше минала, како мирис на здивот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега веќе бев седнат, со нозе спуштени на линолеумот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ме фати со едната рака и ме сврти кон себе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Грофот гледаше низ мене во бескрајот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но веќе бевме станати. А таа незнам зошто повторно се наврати на стрвоста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Знам дека сите летови се сврзани со ризици - реков и забележав дека се насмевнува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Веројатно тој веќе беше сфатил дека страста на Јана тргнала во некоја друга насока!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи уште кога го промрмори она добро...добро... тој веќе беше седнат на мојот кревет.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Иако дружевме речиси само овој ден, веќе бев забележал дека при секое несогласување реагираше со иронично климање на небричената брада и со ширење на носниците кои во еден момент ми заличија на преполн магазин необични чудења.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Штом ќе препознаам некаде присуство на невиност ако не можам да му се придружам барем сочувствувам со него - реков во желба да го дообјаснам карактерот на моето учество во настанот кога веќе беше речено дека сум го подржал она што се случуваше минатата ноќ.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност слушав размислувања што веќе беа изречени, но притоа, имав впечаток дека Стариот писател се обидува да ја искористи само идејата за борба против злото што беше истакната како појдовна точка во дискусиите во врска со ова интервју.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Погледнав со голема надеж кон иследникот, но искрата во неговото око веќе беше згасната.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ами каде тоа пред тебе, човеку? - Ајде, ајде, тргнувај.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се наведна и полека, чекор по чекор ги собира искршените класја во басјасаното стрниште.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тие веќе беа растурени по полјанката и се оддалечуваа накај своите шатори.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога се поврати, сонцето веќе беше високо. На гробиштата нема никој.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сливите веќе беа зрели.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Самиот страшливец и понижувачки услужлив, беше секогаш преполн со желба да ги измачува другите, да се чувствува како ловџија што гони и пука во беспомошно животно.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Џипот полека тргна напред, тешко потскокнува по нерамнините, Коста го свртува клучот, моторот закашлува.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сите во куќата на Бошка Манев веќе беа легнати.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дали поради желбата да го прикрие срамот од бојадисаните раце; или поради големите плодови; или затоа зашто тебе те виде а и ти засмејан гледаше во неа; или во прашање беше нешто сосема трето; знаеш, тогаш таа веќе беше во оние години кога и не си сосема сигурен дали детето ти се смее од нејзиното лице или пак девојката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бев сигурна оти во тој момент татко ти веќе беше поверувал дека поминало најлошото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Инаку немаше да ја крене чашката за да се чукнат и да му посака многу здравје.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, набргу, кога последните плашливи чекори замолкнаа пред слухот, бесот веќе беше минал низ мене.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Можеби требаше да запрам. Но, веќе бев попаднал во некое бунило.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Во тоа време веќе беше преселена на Авенијата Медисон, но некогаш се наоѓаше во најубавиот дел од Њујорк - на аголот на Седмата Авенија и 58 улица, веднаш покрај Јужниот Централ-парк.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Апстрактниот експресионизам веќе беше институција, кога, кон крајот на педесетите, Џаспер Џонс (Jasper Johns) и Боб Раушенберг (Bob Rauchenberg) и многу други, почнаа да ја враќаат уметноста од апстракција и интроспектива.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дино веќе беше запалил цигара и тресеше пепел во празната масна чинија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Не, не смрдиш, - ѝ рече и се врати кај шпоретот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога по неколку секунди се вратив во тоалетот, тетка ми не беше веќе таму сама - Кристина тукушто беше влегла и рекла „што смрди вака гадно?“ а потоа, кога јас веќе бев зад неа, „леле, што се случило?“
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа го држеше клучот и низ дебелите стакла од очилата гледаше да не се сопне по скалите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Еј, спиеш? - повторно ме праша и ме подбуцна. - Да, - го излажав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не го зедов мобилниот со себе, но по сите претпоставки мислам дека беше некаде пред осум часот изутрината кога се случи големата катастрофа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога го крена погледот од земја веќе беа стигнале пред нејзината зграда.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога тетка Олга се симна надолу по скалите, веќе беше спремна за да одиме на гости кај уште една моја роднина, тетка Марија, жена на покојниот братучед на мајка ми и на Олга.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пролетта веќе беше длабоко влезена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние веќе бевме тргнати за Солун, вели човекот, ама од пол пат нѐ вратија...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе беше наближана полноќ кога влегов дома.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дрвјата веќе беа соголени, лисјата покапани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе бев заборавила како мириса сапунот...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред влезот веќе беа Нина, Жарко и Мирко.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Лежајот веќе беше развлечен, послан за двајца.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тополите покрај реката неподвижни, небаре изморени, во вршките веќе беа пожолтени.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
“ Паднаа и други шеговити предлози, се развревија, раздвижија и се разотидоа. * * * Полноќ веќе беше замината кога Влатко заврши со пишување домашни задачи и учење лекции.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во тој период со големо внимание го следев творечкиот орус на Едгар Морен, кој во просторите на поранешна Југославија веќе беше претставен со петина најпознати книги, меѓу кои посебен одек и влијание имаа книgите Човекот и смрtта, Духот на времето, Автокритика, Како да се излезе од XX век, Промислување на Европа...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За жал кога ми стиgна поканата за презентација во Скопје (во Францускиот културен центар во Скопје, во присуство на преведувачот Патрик Крисман, кој од Тирана пристиgна со обезбедување, з.м.) на вашите книги, мојата агенда веќе беше преполна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со цел да најдам роденденски подарок на една од моите внуки, студент, штотуку бев решила да и ја подарам книгата Времето на козите, а јас веќе бев нурната во читањето на вашиот роман Атеистички музеј.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ваш Клод Диран.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Старата веќе беше непотребна.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кога огнот веќе беше достапен во секоја продавница за десет денари, Прометеј конечно реши да го напушти митското време.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Додека Н да успее да се симне долу, таа веќе беше одвлечкана од скитници- препродавачи на старо железо.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кога стигна на петнаесетиот кат, веќе беше подгрбавен ќелав старец, со бела брада и збрчкано лице.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Од кај Статица, каде веќе беа сместени шест батерии противничка артилерија - загрме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога веќе беа пред прагот, пред нив застана старичката и со тивок глас ги праша: - Си ојте? Со здравје и со добро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И во мигот кога веќе беше готов да му го забоди в гради, слушна продорно „Ааах!“
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога утредента станав, тие со дедо ми веќе беа отидени некаде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Затоа нашите брзо пратија абер четата на дедо Геро, која целата веќе беше замината и неколутемина селани, да се вратат па да видат кога ќе ја сторат работата откако валијата ќе си замине.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Четирите благунови столбови што веќе беа исправени беа избричени од еден даб што селаните го пресекоа горе во коријата над манастирот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Покривите од неколку земјанки веќе беа пропаднати и сега луѓето се плашеа за куќите, па со качување или со предегање го чистеа снегот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Тука ли се? - праша дедо, кој веќе беше сосем дете, од глава до петици.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дома сите веќе беа заспани.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Поседовме уште малку во слаткарницата и станавме, зашто веќе беше темно, а девојчињата не ги пуштаат да бидат надвор до многу доцна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Половина час пред средбата веќе бевме на Чешмиче. Сите дојдоа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Влегов во собата кај дедо ми. Тој веќе беше заспал со дневниот весник паднат врз градите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Уште не дореков, веќе бев пред вратата на тетка Данче.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога излеговме од киното дождот веќе беше престанал.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Возот веќе беше поставен на вториот колосек кога ние се искачивме на перонот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Е, тоа веќе беше премногу. Не издржав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ние се стуткавме меѓу нив, зашто веќе беше доцна, а надвор задува студен ветер, како да не е август, туку длабока есен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И кога веќе бев сигурен дека ќе се слизнам во водата и дека со мене наскоро ќе се гости страшната ѕверка, забележав дека со голема брзина се приближува еден чамец во кој имаше четворица ловци на крокодили.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бреза и Елена, помалата сестра на Кети, веќе беа заспани во спалната соба до нашата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во она време таа слика беше напредна, но ако ги погледнете овие подоцнежни, ќе видите дека импресионизмот веќе беше работа на минатото.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се сомневам дека би било многу тешко да се најде принципиелен начин за отстранување на Тјуринг-еквивалентните и Тјуринг-неразликувачките имплементирања од овој вид без повикување на мистериозни специјални својства на ментално произведената перформанса на обата краја на потфатот: Тие веќе беа имплицитни (со право, според моето гледиште) во Тјуринговата интуиција дека би било арбитрарно да се одрекува (едноставно бидејќи се испоставува дека е машина) дека еден систем има ментални состојби сѐ додека неговата перформанса е Тјуринг-неразликувачка од онаа на системот со ментални состојби.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Гибсон и Стерлинг веќе беа пријатели, а и другите писатели не си беа туѓи еден на друг: Лу Шинер, Стерлинговата десна рака во „Евтина Вистина” кој се нарекува „Сју Деним”, Руди Ракер, Xон Ширли, Пет Кедиган, Ричард Кедри и други, вклучувајќи ме мене.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
На новиот Хермес, новиот Питагора, каков што беше Leonardo, кој за време на животот веќе беше легенда, му одговори, четири века подоцна, овој друг посветеник кој беше „трговец со сол”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Секогаш имаше многу разбирање, и ни помагаше во неволјите, дури и кога веќе бевме повозрасни.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Подоцна ги натера да платат уште повеќе, но ти веќе беше заминала. okno.mk | Margina #3 [1994] 41
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Само што седнавме, пак почнаа мините да свират околу нас, а веќе беше разденето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Така некое време останавме таму, додека нашите веќе беа пристигнати во Прилеп, почнаа да се слушаат нивните истрели кои доаѓаа дури до нас.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По заслуга имавме малку одмор по напорното деноноќие.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас, додека се симнав од ритчето, тие веќе беа дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сестра ми Борка веќе беше девојка, почнаа стројници да ѝ доаѓаат и наскоро требаше да се мажи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ја праша дали знае каде отишла колоната, а таа само спушти раменици и му рече дека не знае.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И додека мажите пиеја ракија за среќното вселување која којзнае од каде ја изнесе тетка Перса, сандуците веќе беа покриени со шарени чергичиња и станаа природна целина со сите други нешта во одајчето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
По година, кога џамијата веќе беше готова, Амдие му роди син на ибн Бајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако требаше, на пример, да оди во бавчите од татко му кон охридското џаде, пред да оди таму тој небаре веќе беше стасан во бавчите и береше јаболка, а и кога ќе се отклонеше назад, тој сѐ уште живееше со сѐ што погледот му беше насобрал оттаму.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Еве, и јас веќе бев кај валијата и молев за ибн Пајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А штом веќе беа стасале дотаму, дали не беше повеќе сеедно ако и ибн Тајко прашаше отворено за Атиџе?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога убаво израсна и мустаќот горделиво го пушти, а мајка му и татко му веќе беа се простиле пред бога, го пратија и на панаѓурот во Скопје.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Чатијата и гредите веќе беа поцрнети од чадот, па и тоа беше знак на гламносана волја, која тешко се покренуваше дури и со надежите на Марин Крусиќ.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Многу го сакаше ибн Пајко скопскиот жолт сафтијан, гласот за кого веќе беше одлетал надалеку, а богами и другите кожарски марифети ги ценеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Моето летовање веќе беше договорено, ќе одам со „Студиото Пинокио”, со цела група деца, во Охрид и во Крушево, а брат ми сѐ уште не беше сигурен дали ќе му се оствари животниот сон да оди во Лондон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во тоа време веќе бев свикната да не се изненадувам кога ќе го видам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И за него беше договорено, ќе биде на гости кај едни пијатели на татко ми и, истовремено, цел месец во Лондон ќе оди во англиско летно училиште, но не беше сигурно дали ќе успее да добие виза.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сонцето веќе беше заминато зад планините и на небото почнаа да се збираат големи роеви ѕвезди, многу јасни и многу жолти, какви што нема на нашето небо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Едноставно, се појавуваше секогаш кога ми беше потребен или кога имав желба да го видам и да си поразговарам малку со него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сите беа добро расположени, освен Лета. Изгледаше отсутна и замислена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таму веќе беа Лета, Вања и некои момчиња што јас не ги познавав, но Лета нè запозна со нив и се оформи една голема весела и разговорлива дружина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Следното утро кога станав, т.е. веќе беше пладне, ме разбудија плискавиците од дождот што силно го беше зафатил убавиот град Охрид кој без сонцето делуваше некако тажно, како да не е истото место.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сакаше и да ме гушне пред да излезе, но за мене гушкањето со него веќе беше историја.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога отидов да пливам во езерото, веќе бев оддалечена од брегот, па ми текна што може да се случи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во точно десет часот, веќе бев сама.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ило веќе беше станата. Ми раскажа како си поминала вечерта.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Веќе беше седум ипол, а јас се топев во сопствената агонија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Влеговме и седнавме во вип делот каде што веќе беа дојдени Стомачето и Тигрестата опаковка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тројцата веќе беа седнати на масата и го чекаа постариот им син, да ја донесе новата девојка за да ја запознаат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А кога стигна таму - веќе беше свршено сѐ.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)