ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Оти пак да не живее кога кемерот ѝ е полн со лири и кога Толе вечно ќе биде со неа? Co тие мисли ги дочека првните петли и со нетрпение зачека да и тропне дедот Паленѕа, со кого требаше да отпатува.

И после толку години остарен е, а и збрчкан, злокобен е, а и чемерен погледот во моиве очи.

Само кога би знаела каде си, го криев погледот како дете и се што сакав е да ме прегрнеш силно и да ми ветиш дека вечно ќе ме чуваш блиску до себе.

И два живота да живееш, никој нема да ти биде толку близок до твојата душа како јас.

Тој поглед во кој е измешана есенцијата на љубовта и страста вечно ќе пламни во тие горди очи кои горат во крвавиот залез на недопрениот хоризонт кој ги поврзува небото и морето.

Чашата на животот ми е полна со спомени кои вечно ќе го топлат мојот дом.

Но, душите им се разделија на раскрсницата на животот.

И колку и да мислиме добро за својот живот, за смртта треба уште повеќе - зашто таа вечно ќе е со нас.

Ме прифати како утеха и јас вечно ќе му бидам благодарна за сè што ми пружи во службата и во приватниот живот.

Но запомнив дека токму под таа карпа тој цар на тоа силно, сјајно царство земно, поразил некој друг цар и потем заповедал на карпата да се вреже натпис што вечно ќе говори за неговата слава на овој свет.

И кога ќе ги снемаше, доаѓаа други, зашто Додо се уште пееше: Момчаци сме без игра и спокој, затворени во вулкански оков.

Патот ви е чекорење слепо, вечно ќе сте во подземна крепост.

Сега вечно ќе лежи над Долнец, само што не ќе го гледа азурот на езерото што самиот го создаде, со некоја своја темна енергија и внатрешна присила.

Беше затоа што Змејко отсекогаш мислел дека оној старец, оној Дуко, е еден од оние, што вечно ќе траат.

Приликум градењето на мосто на клисурата, сестра му је викала: - Море, Марко - вика - зошто градиш - вика - там на тија стрмни места, на тија лоши места и ствараш трошкови - вика.

Ако успееш да доведеш вода сред пустелијата на клисурата, тогаш секогаш ќе бидеш поблиску со луѓето и вечно ќе живееш меѓу нив.

МАРКО КРАЛЕ ГО ГРАДИ ИСАРОТ ВО ШТИП Имам слушнато од луѓе да Кралевиќ Марко го градел Исарот, а имал сестра Марија.

Вербата дека вечно ќе бидат помнети твоите толкувања на соништата, на човековото несвесно, на нагонот за живот и нагонот за смрт?

Во тој миг да ни кажеше некој дека тоа е нашиот последен миг на земјата, а дека потоа зад нас нема да остане никаква трага, тоа немаше да нѐ оттргне од нашиот занес, затоа што верувавме дека она што е меѓу нас, она што од нас двајцата прави едно, е вечно, и дека, ако ни биде одземена материјата, сепак ќе продолжиме онаму каде што силите на природата и законите на трошноста и минливоста немаат моќ, и каде што човечката душа е посилна од сите небесни тела, затоа што тие се осудени еден ден, милиони години по својата креација, да згинат, а она парче душа во кое се вткаени нашиот занес и копнеж ќе трае и кога од сета материја на универзумот нема да остане ниту прашинка.

Кога излегов од болницата, појдов, појдовме детето во мене и јас, на кејот на Дунав, онаму каде што исчезна Рајнер.

Тоа ли е утехата со која си ветуваш победа над смртта?“

Нашите усни се допреа, и тогаш јас ги затворив очите, а во слаткиот допир на нашите јазици почувствував нешто како ветување дека таа слаткост вечно ќе трае.

Тогаш мислев дека таа болка нема да заврши, мислев дека очајот вечно ќе трае, не знаев дека се разделував од нив.

Не ќе се смирам и вечно ќе патам за едно минато...