бргу (прил.) - и (сврз.)

Арсо задишено стои пред него и му го допира пругастиот ракав од пижамата, и чувствува како му се движат усните, бргу и грчевито, и не е во состојба да разбере дали ги слуша сопствените зборови или сето тоа станува само во неговите мисли.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сѐ се случи многу бргу и многу мистериозно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во непроѕирноста на мракот тој се спушта бргу и сигурно по скалата во потонот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Што си се здрвил, влегувај бргу и затвори ја вратата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помисли колку бргу и колку безболно ги забораваат претходните љубови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)